Στην συνειδητοποίηση ότι η 23η Ιουλίου είναι η τελευταία μέρα του Release Athens Festival, ένα σύνδρομο στέρησης έδειχνε να με διαπερνά. Ποιος μπορεί να περιμένει τώρα μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, για να δει μερικά από τα μεγάλα ονόματα της metal μουσικής; Τέλος πάντων, το ξεπερνάμε αυτό και πάμε παρακάτω, καθώς η ομάδα του Release Athens είχε δημιουργήσει ένα ισοπεδωτικό line up για την τελευταία του μέρα. Το φαινόμενο Slipknot, οι μεγάλοι Sepultura, οι εκρηκτικοί Jinjer, οι ανοδικοί Vended και δύο Ελληνικές μπάντες με πολύ μέλλον μπροστά τους, οι Maplerun και οι Project Renegade, υπόσχονταν ένα καυτό βράδυ με όλη την σημασία της λέξης.
Ήμουν σίγουρος ότι λόγω της εποχής και του ζεστού καιρού, η κίνηση θα ήταν υποφερτή και θα βρισκόμουν εγκαίρως στο venue. Αυτό που δεν είχα υπολογίσει, ήταν η μαζική προσέλευση του κόσμου από νωρίς, με αποτέλεσμα να συναντήσω ατελείωτες ουρές στην είσοδο. Καλό για τις μπάντες και το φεστιβάλ, κακό για εμένα καθώς έχασα τα δύο πρώτα τραγούδια των Project Renegade, αλλά η αλήθεια είναι ότι η καθαρότητα του ήχου και η ένταση της μουσικής με άφησαν έκπληκτο, δεδομένου ότι μπορούσες και από έξω να αντιληφθείς ότι οι Αθηναίοι metallers ήταν σε εξαιρετική κατάσταση.
Από την στιγμή που μπήκα και πρόλαβα να δώ από κοντά, κατάλαβα ότι οι Project Renegade βρίσκονται σε φόρμα. Η Μαριάννα έδινε το πρόσταγμα παρά τη φοβερή ζέστη και ο κόσμος ήταν εκεί για να ακολουθήσει σε μία αποπνικτική ατμόσφαιρα. Οι εμφανίσεις της μπάντας σε μεγάλα φεστιβάλ και support σε μεγάλα σχήματα, φαινόταν ότι είχαν δώσει τρομερή αυτοπεποίθηση στο group και αυτό γινόταν αντιληπτό σε μία ομολογουμένως δύσκολη λόγω καιρικών συνθηκών ημέρα. Θεωρώ ότι τα 25 λεπτά ήταν λίγα για μια ανερχόμενη δύναμη του μοντέρνου metal, αλλά τί να κάνουμε αυτά έχουν τα φεστιβάλ με πολλά σχήματα. Από κάπου κόβεις, κάπου αλλού δίνεις περισσότερο, για να μπορέσεις να πετύχεις το καλύτερο αποτέλεσμα. Για μένα οι Project Renegade κατάφεραν να ξεσηκώσουν το κοινό, παρόλο που η ζέστη και η υγρασία δεν βοηθούσαν προς αυτό, έχοντας πετύχει το στόχο τους ως ένα από τα support σχήματα. Highlight της εμφάνισής τους, αποτέλεσε φυσικά το “The New Joker”, που πλέον λογίζεται ως κλασσικό κομμάτι που δε λείπει από κανένα σετ. Η τρομερή ενέργειά τους και το ειλικρινές μοντέρνο metal τους, μοιάζουν να τους οδηγούν σε καλύτερο μέλλον και πραγματικά το αξίζουν. Συγχαρητήρια παίδες, συνεχίστε έτσι!
Project Renegade setlist:
The Big Boss (Intro)
One Of The Crowd
Strain
The Fix Is In
My Oath
The New Joker
Σειρά είχε ακόμη ένα Αθηναϊκό group, που έκανε ένα δυναμικό ξεπέταγμα πρόσφατα, με έναν μοντέρνο ήχο και full ενέργεια shows. Και ενώ η ζέστη έμοιαζε να αυξάνεται και οι θεατές να αναζητούν ίχνη σκιάς για να δροσιστούν, οι Maplerun ανέβηκαν στη σκηνή με σκοπό στο μικρό χρονικό διάστημα που τους αναλογούσε, να αναδείξουν την ενέργεια της μουσικής τους. Με ανάλογο σετ ώρας περί των 25 λεπτών, οι Αθηναίοι θα έλεγα ότι ξεκίνησαν μουδιασμένα, ίσως και λόγω της υπερβολικής ζέστης, κατάφεραν όμως να βρουν τα πατήματά τους όσο περνούσε η ώρα και να κλείσουν το σετ τους με ένα αγαπημένο κομμάτι, το “Toxicity” των System Of A Down, και μάλιστα να κάνουν όλη την Πλατεία Νερού να χοροπηδάει στο άκουσμα αυτού του έπους των Αρμενιοαμερικανών metallers.
Σίγουρα ο ήχος ήταν κάποια κλικ παρακάτω από πριν, το διάστημα απραξίας αρκετό, όμως μπάντες με τέτοιο ταλέντο ξέρουν να ανταπεξέρχονται σε τέτοιες καταστάσεις και οι Maplerun έδειξαν έτοιμοι και κατάφεραν να φέρουν το παιχνίδι στα μέτρα τους, με τα “For You” και “Partybomb”, και φυσικά να κερδίσουν τις εντυπώσεις με τη διασκευή στο “Toxicity” των SOAD, δείχνοντας ότι δικαίως θεωρούνται ανερχόμενη δύναμη στο χώρο τους. Νομίζω ότι η Ελληνική σκηνή έχει ανάγκη από τέτοια group και αντίστοιχα τέτοιες μπάντες αξίζουν την αγάπη και την εκτίμηση των οπαδών.
Maplerun setlist:
Give It To You
Mother Of Oceans
For You
Partybomb
Toxicity (System Of A Down cover)
Για να καταλάβετε λίγο πόσο δύσκολη ήταν η μέρα λόγω θερμοκρασίας, κάντε εικόνα ότι μόλις τελείωνε το σετ του κάθε group οι θεατές έδιναν κυριολεκτικά μάχη για ένα κομμάτι σκιάς. Φανταστείτε λοιπόν την Πλατεία Νερού να γεμίζει σιγά σιγά και τον κόσμο να προσπαθεί να βρει λίγο σκιά. Πάμε στα δικά μας, τώρα. Για τους Vended δεν είχα άποψη για την μουσική τους, καθώς δεν είχα προλάβει να ακούσω κάποιο δείγμα, γνώριζα όμως ότι πρόκειται για ένα project του Griffin Taylor και του Simon Crahan, γιοί των γνωστών Taylor και Crahan των Slipknot. Με τις πρώτες νότες του “Ded To Me”, αμέσως έπιασα το νόημα που δεν ήταν και τόσο δύσκολο. Η παροιμία “με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις”, σας λέει κάτι; Ε λοιπόν, οι Αμερικανοί metallers ακούγονται σαν Slipknot, κάτι που δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση γνωρίζοντας τους “δασκάλους” τους. Το θέμα είναι ότι οι Vended δείχνουν την ίδια ενέργεια, το ίδιο πάθος και την ίδια μουσική “αρρώστια”, με αποτέλεσμα το μέλλον να τους ανήκει. Με σαφώς περισσότερο χρόνο στη διάθεσή τους από τα προηγούμενα δύο support, κατάφεραν να δείξουν επαρκώς τη μουσική φιλοσοφία τους με extreme κομμάτια όπως τα “Burn My Misery”, “My Wrongs”, “Bloodline”, “Overall”, “Asylum” και “Antibody”, ενώ απέδειξαν γιατί θεωρούνται hot project στο μοντέρνο ήχο με τη σκηνική τους παρουσία, που μάλλον φαίνεται να κέρδισε το κοινό περισσότερο από την μουσική τους. Σίγουρα ξεσηκωτικοί, θα ήθελα όμως να μην μοιάζουν τόσο με τους πατεράδες τους και να μπορέσουν να βρούνε το δικό τους ήχο, για να μην γίνουν τροφή για κακεντρεχή σχόλια.
Vended setlist:
Ded To Me
Burn My Misery
My Wrongs
Bloodline
Overall
Asylum
Antibody
Και αφού καταφέραμε να πάρουμε την απαιτούμενη ανάσα δροσιάς που μας αντιστοιχούσε, τα πράγματα στο σανίδι άρχισαν να σοβαρεύουν. Και αυτό γιατί οι εκρηκτικοί Jinjer, ήταν έτοιμοι να ανέβουν στη σκηνή για πρώτη φορά στη χώρα μας. Οι Ουκρανοί metallers ήταν ήδη γνωστοί για τα γεμάτα ενέργεια shows τους, όπως επίσης ήταν προφανές ότι θα αναφέρονταν στο πόλεμο που γίνεται στη χώρα τους, όμως αυτό που ζήσαμε το Σάββατο νομίζω δεν το περίμενε ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός τους. Η Tatiana Shmayluk ήταν σε φοβερή φόρμα, η μπάντα έδειχνε σαν καλοκουρδισμένη μηχανή και το show ήταν ακριβώς ότι είχαμε ακούσει: ΕΚΡΗΚΤΙΚΟ! Περιττό να σας πω ότι η Πλατεία Νερού άρχισε να ασφυκτιά και οι ορδές των μεταλλάδων από όλα τα μέρη της Ελλάδας και του κόσμου δεν σταμάτησαν να έρχονται ούτε λεπτό. Ξεκίνημα με το “Call Me A Symbol” και αφού η Tatiana μας ευχαρίστησε και αναφέρθηκε στον πόλεμο στην Ουκρανία, με το “Stop The War In Ukraine…”, αφιέρωσε το “On The Top” σε όλους όσους έχουν συνεισφέρει σε βοήθεια στην πατρίδα της, με ειδική μνεία στην Ελλάδα και φυσικά στο βασανισμένο λαό της Ουκρανίας. Από εκεί και μετά η χαρισματική frontwoman έδωσε ρεσιτάλ ερμηνειών, με τον ήχο να τη βοηθά τα μέγιστα (έστω και αν υπήρχαν λίγες αυξομειώσεις στην ένταση, που διευθετήθηκαν άμεσα), ακόμη και αν οι συνεχείς αναφορές στον πόλεμο φάνηκαν κάπως υπερβολικές. Οι δε ευχαριστίες για τους παρευρισκόμενους ευπρόσδεκτες, αναλογιζόμενοι και την υπερβολική ζέστη που έκανε δύσκολο το έργο όλων.
Οι Jinjer συνέχισαν δυνατά, χωρίς να χάσουν σε ενέργεια και τα “Pit Of Consciousness” και “Disclosure!” δεν άφηναν περιθώριο για αμφισβήτηση της αξίας της μπάντας. Ακόμη απορώ, πως μπόρεσαν να αντέξουν τόση ζέστη μέσα στα μαύρα αυτοί οι τρελοί Ουκρανοί! Σειρά πήραν τα “Judgement (& Punishment)” και “Teacher, Teacher”, τα οποία φάνηκαν να ξεσηκώνουν το ζαλισμένο από την αποπνικτική ατμόσφαιρα κοινό και να αρχίζουν τα πρώτα μαζικά moshpits. Οι Jinjer όσο περνούσε η ώρα γίνονταν ακόμη πιο εκρηκτικοί, ξεδίπλωναν το αστείρευτο ταλέντο τους με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και με περισσότερη φρεσκάδα κοπάνησαν τα “Sleep Of The Righteous” και “As I Boil Ice” στα μούτρα μας. Τα “Perennial” και “Pisces” απλώς απέδειξαν περίτρανα γιατί οι Ουκρανοί είναι το “next big thing” του extreme ήχου, ενώ για ακόμη μία φορά η Tatiana αφιέρωσε το επόμενο κομμάτι σε όλους όσους κατάφεραν να βρίσκονται σε αυτό το live. “Home Back” και τα μυαλά στα κάγκελα! Πώς να μην νοιώσεις περήφανος, όταν ένα group σε θεωρεί δεύτερη πατρίδα του, δεύτερο σπίτι του; Οι Jinjer πάντως, θα είναι ευπρόσδεκτοι εδώ για όσο υπάρχουν. Τα “Vortex” και “Colossus” ήταν το κατάλληλο κλείσιμο ενός show που έμοιαζε καταδικασμένο να πετύχει, ενώ το πλήθος κοπανιόταν ακόμα και υπό τους ήχους του “Micro”, του outro του σετ. Τρομεροί Jinjer, τεράστια Tatiana Shmayluk και ένα κοινό φτιαγμένο για τέτοια show, έδωσαν μαθήματα συναυλιακής συμπεριφοράς. Η επιτυχία των Ουκρανών πρέπει να θεωρείται δεδομένη, με τέτοιες ζωντανές εμφανίσεις. We love you, Jinjer!
Jinjer setlist:
Call Me A Symbol
On The Top
Pit Of The Consciousness
Disclosure!
Judgement (& Punishment)
Teacher, Teacher
Sleep Of The Righteous
As I Boil Ice
Perennial
Pisces
Home Back
Vortex
Colossus
Micro (outro)
Με το ρολόι να δείχνει 21:00, τον ήλιο να έχει δύσει και τη ζέστη να έχει υποχωρήσει αισθητά, η στιγμή που τουλάχιστον εγώ αγωνιούσα είχε φτάσει. Η πρώτη μου συναυλιακή συνεύρεση με τους θρυλικούς Sepultura ήταν πλέον γεγονός και μία ικανοποίηση ήταν εμφανώς ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου. Κοινώς, το χαμόγελο έφτανε μέχρι τα αυτιά! Ακόμα και χωρίς τα αδέρφια Cavalera, ακόμη και αν ο Andreas Kisser ήταν εκτός λόγω του θανάτου της συζύγου του, με το show να το αφιερώνουν στη μνήμη της γυναίκας του, ακόμη και αν οι πρόσφατες δουλειές τους δεν έχουν την αίγλη του πλούσιου παρελθόντος, ακόμη κι έτσι εγώ ήμουν πλήρως ικανοποιημένος που θα τους έβλεπα εν δράσει. Η πρεμούρα δε ήταν τέτοια, που το πρώτο πράγμα που έκανα όταν μπήκα στο venue ήταν να τρέξω να αγοράσω το t-shirt της περιοδείας τους. Και νομίζω ότι οι Βραζιλιάνοι μας αντάμειψαν όπως έπρεπε! Προφανώς η δυναμική των νέων κομματιών δεν έφτανε τα παλιά κλασσικά τους, όμως οι Sepultura ήταν απολαυστικοί για 75 λεπτά. Το πόδι στο γκάζι και φύγαμε για τελικό!
Με το εξώφυλλο του νέου δίσκου τους “Quadra” να δεσπόζει στο background και το “Policia” να παίζει στα ηχεία, οι θρυλικοί Βραζιλιάνοι ξεκίνησαν με το “Isolation” και τα “πρώτα ρίγη” έκαναν την εμφάνισή τους. Η ένταση στο full, ο ήχος κρυστάλλινος και η διάθεση της μπάντας ισοπεδωτική, όλα έδειχναν ότι θα ζούσαμε μεγάλες στιγμές. Με τον Derrick Green να ουρλιάζει “War For Territory….”, επικράτησε πανικός. Headbanging, moshpits παντού σε όποιο σημείο και να κοίταγες και ένα πλήθος να βρίσκεται σε μουσική έκσταση, ήταν ένα δείγμα του τί θα επικρατούσε για το υπόλοιπο του show. Η χαρά του group που βρισκόταν και πάλι στο σανίδι, ήταν έκδηλη σε κάθε τους ενέργεια με αποκορύφωμα το “κτήνος” Derrick Green να χειροκροτά στο τέλος του κάθε κομματιού με ικανοποίηση για αυτό που έβλεπε από κάτω. Είσαι δικός μας ρε Green, να το ξέρεις! Και μιας και η περιοδεία γινόταν για το “Quadra”, ήταν αναγκαίο “κακό” να παίξουν και νέα τραγούδια. “Means To An End” λοιπόν και οι οπαδοί έμοιαζαν κουμπωμένοι, μέχρι το “Capital Enslavement” που άρχισαν να ξεμπουκώνουν και το “Kairos”, που αν και πρόσφατο, έμοιαζε πιο κοντά στα θέλω των “old school” οπαδών. Και μετά, η ίδια η τρέλα έμοιαζε να παίρνει ανθρώπινη μορφή και να κινείται ανάμεσα μας! “Propagandaaaaa…” δια στόματος Green και ριπών riff από τον αντικαταστάτη του Kisser. Να σημειώσω εδώ, ότι οι Sepultura χτύπησαν λαβράκι με το νεαρό που έμοιαζε σαν έτοιμος από καιρό και έβγαλε το σετ με περισσό θράσος. Σοφή επιλογή.
Με τα κοκαλάκια μας να βρίσκονται ακόμα πεσμένα στην αρένα, τα “”Cut-Throat” και “Convicted In Life” ήρθαν να μας αποτελειώσουν και ότι δεν κατάφεραν αυτά, σίγουρα το πέτυχε το κλασικό “Troops Of Doom”. Ένα ανελέητο headbanging, το οποίο απλωνόταν από τις πρώτες σειρές μέχρι την είσοδο του φεστιβάλ, έδινε στην Πλατεία Νερού μια άγρια ομορφιά και η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να δω μία φωτογραφία από ψηλά πως έμοιαζε η Πλατεία σε μία τέτοια κατάσταση. Ένα μοναδικό υπερθέαμα, είναι το λιγότερο που μπορώ να σκεφτώ. Ένα διάλειμμα με το “Agony Of Defeat” και μετά το χάος! Μέσα σε πέντε κομμάτια, έμοιαζε να περνά μπροστά από τα μάτια σου όλη η μουσική κληρονομιά των Βραζιλιάνων, συν τα δικά σου εφηβικά χρόνια. “Slave New World”, “Refuse/Resist”, “Arise”, “Ratamahatta” και το “Roots Bloody Roots”, πρόσφεραν μοναδικές στιγμές “old school” παράνοιας και ολέθρου, ακόμη και σε νεότερους οπαδούς, δείχνοντας ότι “η γριά η κότα έχει το ζουμί”. Ρε εσείς, πείτε αλήθεια, υπάρχει κεφάλι που θα μείνει όρθιο ακούγοντας “Roooots Bloody Rooooots…”; Υπάρχει μεταλλάς που θα μείνει ακούνητος, στο “Ariiiiiiseeeee…”; Υπάρχει οπαδός που δεν θα τον συνεπάρει η Βραζιλιάνικη μαγεία του “Ratamahatta”; Τί ρωτάω τώρα, ε;; Θέλετε περισσότερα για να καταλάβετε ότι οι παιχταράδες “έσπειραν”; Τεράστια μπάντα, ανυπέρβλητο show και ένα μεγάλο respect, σε αυτές τις θρυλικές μορφές του thrash/death metal. Ελάτε πίσω για ένα ακόμη, ρεεεε!
Sepultura setlist:
Policia (Intro)
Isolation
Territory
Means To An End
Capital Enslavement
Kairos
Propaganda
Cut-Throat
Convicted In Life
Troops Of Doom
Agony Of Defeat
Slave New World
Refuse/Resist
Arise
Ratamahatta
Roots Bloody Roots
Και ενώ οι Sepultura μας χάριζαν μία θρυλική εμφάνιση και με αρκετή ώρα στη διάθεσή τους να στήσουν τα σκηνικά για τους Αμερικανούς headliners, η στιγμή που όλοι περιμέναμε έφτασε. Ένα τεράστιο πανό με το logo των Slipknot σκέπαζε τα πάντα και εκεί γύρω στις 23:00 ακούστηκαν οι ήχοι του “For Those About To Rock (We Salute You)” των θρυλικών Αυστραλών AC DC. Ξέρετε εσείς μωρέ, αυτό που χρησιμοποιούν ως intro αυτοί οι “σατανάδες” οι Slipknot. Για άλλη μία φορά ζήσαμε μεγάλες στιγμές, όπως πριν μία βδομάδα με τους Priest, όπου όλη η Πλατεία Νερού τραγουδούσε το “War Pigs”, έτσι και τώρα δεν υπήρχε θεατής που να μένει αμέτοχος σε αυτό το sing along intro. Είμαστε τρελοί, τί να κάνουμε! Ακόμα ένα rock ‘n’ roll άσμα, αυτή τη φορά το “Get Behind Me Satan And Push” του Billie Jo Spears και με το “Satan… Satan… Satan…” να μένει κολλημένο στα ηχεία, το φαινόμενο Slipknot μπαίνει αφηνιασμένο στη σκηνή με το “Disasterpiece”. Το πανό πέφτει και το σκηνικό αποκαλύπτεται, αφήνοντάς μας με το στόμα ανοιχτό και με μία μικρή γεύση του τί θα δούμε παρακάτω. Το πλήθος άρχισε να ξεφεύγει από το πρώτο δευτερόλεπτο, ενώ η μπάντα έδειξε από την αρχή της άγριες ορέξεις της. Και το “Disasterpiece” ήταν μόνο η αρχή!
Ο Corey Taylor έδειχνε δαιμονισμένος, ο Shawn Crahan σαν να το έσκασε από το τρελάδικο και οι υπόλοιποι κατά πόδας σε εξαιρετική κατάσταση, με αποτέλεσμα να παρασύρουν το κοινό σε ένα show-φαινόμενο για τα Ελληνικά δεδομένα. Αστείρευτη ενέργεια, άγριος ήχος, χάρμα ιδέσθαι σύνολο και ένας Corey Taylor να κερδίζει τους θεατές με την επικοινωνία του, συνέθεσαν ένα μοναδικό παζλ μιας συναυλιακής εμπειρίας που δύσκολα θα ξαναζήσουμε. Οι Slipknot αυτή τη στιγμή είναι σε δαιμονιώδη φόρμα και μία “must see” συναυλιακά μπάντα. “Wait And Bleed” για τη συνέχεια και το κοινό να παραληρεί. Δεν μπορώ ακόμα να ξεχωρίσω, ποιες ηλικίες ήταν που έκαναν τόσο θόρυβο και αυτό είναι που κάνει μια μπάντα θρύλο: οι οπαδοί να αναγνωρίζουν το έργο της. Και αυτό έγινε απολύτως κατανοητό το βράδυ του Σαββάτου! Ο Corey συνέχισε να μαγεύει τα πλήθη με τα λογίδριά του και οι υπόλοιποι να τα παρασέρνουν όλο και πιο βαθιά στο “σκοτάδι” των Slipknot. “All Out Life” και “Sulfur”, έδειξαν ότι οι Αμερικανοί δεν έχουν σκοπό να αφήσουν όρθιο τίποτα σήμερα και το “Before I Forget” έπεσε σαν “κεραυνός εν αιθρία” σε ένα πλήθος που αναζητούσε περισσότερη ένταση, περισσότερη ενέργεια, περισσότερους Slipknot. Παράδοξο μεν με την ταλαιπωρία που είχαν υποστεί μέχρι εκείνη τη στιγμή λόγω των καιρικών συνθηκών, απόλυτα κατανοητό δε με τη δυναμική του show των Αμερικανών metallers.
Και κάπου εκεί, ο Corey χρησιμοποίησε αθέμιτα μέσα. Πώς αλλιώς να το χαρακτηρίσεις, όταν μιλάει για νέο δίσκο και ρωτάει ένα διψασμένο κοινό αν θέλει να ακούσει κάποιο από τα νέα κομμάτια; Μέγας σάτυρος, ο Corey. “The Chapeltown Rag” και ο κόσμος να ουρλιάζει από ευχαρίστηση. Γνωστό βέβαια, μιας και έχει κυκλοφορήσει ήδη σαν video από το νέο album εδώ και λίγο καιρό, αλλά όταν παίζεται σε τέτοιο live αποκτά άλλη δυναμική. Και ενώ λες δε μπορεί, πόσο θα αντέξουν με αυτές τις στολές, αυτοί εκεί το χαβά τους! Τέρμα τα γκάζια και “Dead Memories”, με τους παρευρισκόμενους να τραγουδούν το ρεφρέν. “Unsainted” και η Πλατεία Νερού στο πόδι. Εδώ να αναφέρουμε, ότι ο Corey δεν σταμάτησε λεπτό να εξυμνεί το Ελληνικό κοινό και να το τοποθετεί ψηλά στη συνείδησή του, να μας αποκαλεί οικογένεια, πράγμα που δεν το κάνουν πολλά από τα μεγαθήρια του metal. Κάτι “555….666…” και το “The Heretic Anthem” δίνει το έναυσμα για ένα extreme metal party. Και αφού δεν κατάφερε το “Psychosocial” να μας ρίξει στο πάτωμα, τότε αξίζαμε αυτή τη μεγαλειώδη παράσταση από ένα group που ξέρει πώς να το κάνει. Τα “Duality” και “Custer” συμπλήρωναν ένα μαγικό setlist, όπου ο καθένας από εμάς ξελαρυγγιάστηκε για να το βγάλει, αλλά το απόλαυσε όσο τίποτα άλλο μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Με ρωτάτε αν τελείωσε αυτή η καταιγίδα; Υπάρχει περίπτωση να τελειώσει ένας τυφώνας, προτού παρασύρει τα πάντα στο διάβα του; Όχι, δεν υπάρχει. Ε, οι Slipknot το τερμάτισαν στο “Spit It Out”! Η μπάντα και ο κόσμος έγιναν ένα, τραγουδούσαν και χοροπηδούσαν δίχως αύριο, έχυναν τόνους ιδρώτα, αλλά πάνω από όλα περνούσαν άπειρες στιγμές συναυλιακής ηδονής και αυτό έμενε αποτυπωμένο στη φάτσα τους. Και το τέλος του κομματιού, ένας πραγματικός θρίαμβος! Όλη η Πλατεία Νερού κάτω, 25000 οπαδοί γονατισμένοι, περιμένοντας το “Jump The Fuck Up” του Corey για να λυτρωθούν. Αν ήρθε λέει; Δείτε τα video και θα καταλάβετε! 25.000 περίπου στον αέρα, με μόνο μία φράση! Ηδονή! Με το τελείωμα του “Spit It Out” και την έξοδο του Corey Taylor από τη σκηνή, ήταν φανερό ότι κούτσαινε, πιθανότατα να είχε κάποιο μικροτραυματισμό κατά το πήδημα που έκανε στο σανίδι για τις ανάγκες του κομματιού. Η μπάντα αποχώρησε με τις απαραίτητες ευχαριστίες και την υπόσχεση ότι θα ξανάρθουν σύντομα, όμως φαίνεται ότι κάτι τους έτρωγε μέσα τους. Ήθελαν μάλλον και άλλη Ελληνική φιλοξενία, δεν εξηγείται αλλιώς ότι βγήκαν για το “People=Shit” και το “Surfacing”, αναγκάζοντας ακόμη και τον πιο δύστροπο οπαδό, τουλάχιστον να τους παραδεχτεί συναυλιακά. Το “’Til We Die”, απλά σήμανε το τέλος μιας απολαυστικής, μιας καθηλωτικής, μιας βραδιάς φαινόμενο. Εάν υπάρχει μια μπάντα αυτή τη στιγμή που σε τελειώνει συναυλιακά, τότε αυτή είναι οι Slipknot. Αξεπέραστοι motherfuckers! Μακράν η καλύτερη συναυλιακή εμπειρία, από το φετινό Release Athens Festival. Θες σε ένταση, θες σε ήχο, θες σε ενέργεια, θες σε stage show, δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Slipknot-άρα και του χρόνου, και του παραχρόνου…
Slipknot setlist:
For Those About To Rock (We Salute You) (Intro)
Get Behind Me Satan And Push (Billie Jo Spears) (Intro)
Disasterpiece
Wait And Bleed
All Out Life
Sulfur
Before I Forget
The Chapeltown Rag
Dead Memories
Unsainted
The Heretic Anthem
Psychosocial
Duality
Custer
Spit It Out
Encore:
515 (Intro)
People = Shit
Surfacing
‘Til We Die (Outro)
Το τέλος του Release Athens Festival και συνάμα το τέλος ενός ακόμα συναυλιακού καλοκαιριού, μας γεμίζει με θλίψη αλλά και με μία ελπίδα για καλύτερες μέρες του χρόνου. Μπορώ πλέον με σιγουριά να πω, ότι αυτή η τελευταία μέρα του Release ήταν και αυτή που μου άφησε το στίγμα της βαθύτερα. Μια βραδιά έντασης, ενέργειας και συναυλιακής κ@υλ@ς, ήταν το καλύτερο κλείσιμο και ταυτόχρονα η καλύτερη αρχή μιας νέας προσπάθειας που θα κορυφωθεί το επόμενο καλοκαίρι με το Release Athens Festival 2023 και τις μπάντες που θα προσγειώσει στη χώρα μας. Εύχομαι τα καλύτερα στην ομάδα του φεστιβάλ, τα ακόμα καλύτερα σε εμάς τους οπαδούς και να έχουμε ένα καλό υπόλοιπο καλοκαιριού! See you, guys and girls.
