RAY ALDER: Ο Jim Matheos δεν θέλει να γράψει μουσική για τους Fates Warning

NEWS

Όσοι φίλοι των μυθικών progsters Fates Warning αναθάρρησαν με το νέο project North Sea Echoes των Jim Matheos και Ray Alder, μάλλον θα πρέπει να συνεχίσουν να κρατούν μικρό καλάθι για την πιθανότητα νέας μουσικής με το όνομα της μπάντας.

Σε μια νέα συνέντευξη με τον Seb Di Gatto του Metal Gods Meltdown, ο τραγουδιστής Ray Alder ρωτήθηκε εάν υπάρχουν σχέδια για το συγκρότημα να επιστρέψει στο στούντιο στο εγγύς μέλλον. Απάντησε: “Όχι. Ο Jim δεν θέλει να γράψει άλλη μουσική για το συγκρότημα. Νομίζω ότι απλώς αισθάνεται ότι δεν θα ήταν ειλικρινές , αυτός δεν θα ήταν ειλικρινής με τον εαυτό του ή με τους φίλους του γκρουπ. Απλώς δεν του αρέσει αυτή τη στιγμή, δεν ξέρω, δεν μιλάει καθόλου για αυτό, αλλά ποιος ξέρει στο μέλλον; Ίσως βρει την έμπνευση ή συνεχίσει να βαριέται. Δεν ξέρω. Θα δούμε.”

Ο Ray αναφέρθηκε προηγουμένως στο γεγονός ότι οι Fates Warning πιθανότατα έκαναν το τελευταίο τους άλμπουμ τον περασμένο Μάιο, και για την απόφασή του να συνεχίσει να κάνει σόλο μουσική. Είπε τότε: “Με τους Fates, αφού κάναμε το τελευταίο άλμπουμ και ο Jim είπε ότι δεν θέλει να γράψει άλλη μουσική για το γκρουπ, έπρεπε να κάνω κάτι. Είμαι τραγουδιστής. Δεν μπορώ απλά να βρω μια κανονική δουλειά. Θέλω να πω, η μουσική είναι η ζωή μου, ήταν η ζωή μου από τότε που ήμουν 16 χρονών. Είμαι συνέχεια σε μπάντες, από 14 χρονών ήμουν σε μπάντες. Η πρώτη φορά που τραγούδησα, νομίζω, ήμουν 14 ετών, στο συγκρότημα του αδερφού μου. Άρα είναι η ζωή μου. Δεν ξέρω τι άλλο θα έκανα διαφορετικά.”

Facebook

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1153 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.