Μία παράξενη χειμωνιάτικη νύχτα του 1987, στο Μόντρεαλ του Καναδά, δύο ξένοι, αντίπαλοι κόσμοι, συγκρούστηκαν περίεργα στο μυαλό του τραγουδιστή των Queensryche, Geoff Tate. Από τη μία πλευρά, υπήρχε μία πολιτική ομάδα ακραίων ανθρώπων, που είχε γνωρίσει μένοντας εκείνο τον καιρό στην πόλη, κάποιοι “φίλοι φίλων”. Θέλοντας να αυτονομηθεί η επαρχία του Quebec από τον Καναδά, δεν δίσταζαν να ακουμπήσουν τα άκρα, με ληστείες τραπεζών, απαγωγές και εκβιασμούς. Από την άλλη, ο ήχος του εκκλησιαστικού οργάνου και της χορωδίας και ο ατμός που έβγαινε από την ανοιχτή πόρτα μιας καθολικής εκκλησίας, καθώς γύριζε στο σπίτι που έμενε (το χιόνι που έπεφτε εκείνο το βράδυ τον έσπρωξε τελικά στο εσωτερικό της).
Η χορωδία τέλειωνε τη νυχτερινή πρόβα της και υπήρχαν κεριά αναμμένα τριγύρω. Ο Tate κάθισε σε ένα παγκάκι και όλα τα πράγματα που στριφογύριζαν στο κεφάλι του από καιρό, τυλιγμένα από το “φίλτρο” της ιδιαίτερης αυτής συγκυρίας, άρχισαν να συναρμολογούν μία ιστορία. Έβγαλε το σημειωματάριο και άρχισε να γράφει με μανία.
Δεν μπορούσε να σταματήσει να γράφει για μία βδομάδα. Μόλις τέλειωσε το βασικό σενάριο, άρχισε να δουλεύει πάνω στη μουσική και κάποια τραγούδια που είχε ήδη στο μυαλό του.Η πρόθεση του Tate για ένα concept άλμπουμ, υπήρχε από παλιότερα. Άλλωστε και στα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους, τα τραγούδια συνδέονταν από μία εννοιολογική τακτική και σκοπιμότητα. Η άμεση ανταπόκριση όλων ήρθε παρά τις αρχικές ενστάσεις, όταν ο Tate κέρδισε τελικά την καταφατική απάντηση του βασικού συνθέτη και κύριου συνεργάτη του, Chris De Garmo, και έφερε στη συνέχεια μία πυκνότητα προτάσεων και ιδεών, που εμπλούτισαν τον αρχικό σκελετό. Το περιεχόμενο του άλμπουμ, επηρεάστηκε από τις συνέπειες των “οικονομικών της προσφοράς”, που βίωνε η Αμερική τη δεκαετία του ’80. Τα γνωστά και ως “Reaganomics”, αποτέλεσαν μία οικονομική σχολή που ερμήνευε τη συμπεριφορά της οικονομίας με βάση τα φορολογικά κίνητρα. Οι απόψεις της έχουν απορριφθεί και ουσιαστικά η συγκεκριμένη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Reagan, ενίσχυσε περισσότερο τα υψηλά εισοδήματα και αύξησε σημαντικά την ψαλίδα ανάμεσα στα υψηλά και χαμηλά εισοδήματα.
Η κοινωνικο-πολιτική διάσταση του άλμπουμ, που διατρέχει κυρίως την πρώτη βινυλιακή του πλευρά, στιγματίζει την κυβερνητική τακτική με την επικάλυψη του σεναρίου. Στο προσωπικό επίπεδο του δεύτερου μέρους, τα αιώνια ανθρώπινα ζητήματα προσφέρουν στα αντίστοιχα τραγούδια την πολυτέλεια της αυτονομίας.
Από τη μέρα της κυκλοφορίας του έως σήμερα, το “Operation: Mindcrime” κατέλαβε τη σημαίνουσα θέση του, δίπλα στα σημαντικότερα rock concept άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής, αναλύθηκε μέχρι ακτινογραφίας και αποδείχτηκε διαχρονικό και, σήμερα πια, ξανά πιο επίκαιρο από ποτέ. Επιτηδευμένα είχε αφήσει κάποια αναπάντητα ερωτηματικά στην ιστορία του, σέρνοντας τους πιστούς ακροατές του σε ερμηνείες και εικασίες. Με δεδομένο το sequel του 2006, με όλες τις προβληματικές συγκυρίες, το παρασκήνιο στις σχέσεις των μελών του group και την καθοριστική απουσία του De Garmo, οι περισσότεροι που διέσχισαν αμέτρητες φορές από το 1988 την κυκλική διαδρομή της ταραγμένης μνήμης του Nikki, θα προτιμούσαν να είχαν μείνει στο μυστήριο και τις σκοτεινές απορίες που είχε δημιουργήσει, για πάντα.
1974– Οι Άγγλοι rockers Status Quo κυκλοφορούν το έβδομο στούντιο άλμπουμ τους με τον τίτλο “Quo”. Η σύνθεση του γκρουπ αποτελούνταν από τους Francis Rossi, Rick Parfitt, Alan Lancaster και John Coghlan και ο δίσκος έφτασε στο Νο2 στο Ηνωμένο Βασίλειο. Όπως και ο προκάτοχός του “Hello!”, αποτελούνταν εξ ολοκλήρου από τραγούδια γραμμένα από το γκρουπ. Οι μόνοι καλεσμένοι μουσικοί ήταν ο Bob Young και ο Tom Parker, οι οποίοι έπαιξαν φυσαρμόνικα και πιάνο αντίστοιχα στο “Break the Rules”.
Το συγκρότημα πίστευε ότι το εναρκτήριο “Backwater” ήταν ο καταλληλότερος υποψήφιος για σινγκλ. Ωστόσο, το μόνο κομμάτι που κυκλοφόρησε ως single ήταν το “Break the Rules”, τον Απρίλιο του 1974. Στο Ηνωμένο Βασίλειο έφτασε στο No8.
Το άλμπουμ θεωρείται ένα από τα πιο βαριά τους, πιθανώς λόγω της επιρροής του μπασίστα Alan Lancaster, ο οποίος έγραψε έξι από τα οκτώ κομμάτια.
1976– Το “Rocks” είναι το τέταρτο στούντιο άλμπουμ του αμερικανικού rock συγκροτήματος Aerosmith. Χαρακτηρίστηκε σαν ένα από τα πιο ωμά άλμπουμ τους. Το “Rocks” κατατάχθηκε στο νούμερο 366 στην ενημερωμένη λίστα του Rolling Stone με τα 500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών το 2020. Έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό πολλούς καλλιτέχνες του hard rock και του heavy metal, συμπεριλαμβανομένων των Guns N’ Roses, Metallica και Nirvana. Το άλμπουμ γνώρισε εμπορική επιτυχία, εισάγοντας τρία singles στο Billboard Hot 100, δύο από τα οποία έφτασαν στο Top 40 (“Back in the Saddle” και “Last Child”). ;Hταν ένα από τα πρώτα που έγινε πλατινένιο όταν κυκλοφόρησε, και από τότε έχει γίνει τέσσερις φορές πλατινένιο.
1988– Το “Vivid” είναι το σπουδαίο ντεμπούτο στούντιο άλμπουμ του έγχρωμου αμερικανικού rock συγκροτήματος Living Colour, που κυκλοφόρησε από την Epic Records. Ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή άλμπουμ του 1988, και σκαρφάλωσε στο Νο6 του αμερικανικού Chart Billboard 200 ενώ έγινε διπλά πλατινένιο. Ήταν τόσο καινοτόμο για την εποχή του, που η απόπειρα να περιγραφεί, περιέλαβε όρους όπως funk metal και hard rock με στοιχεία από soul, jazz, avant garde jazz, pop και rap.
1993– Οι Γερμανοί hard rockers Pink Cream 69 κυκλοφορούν το τρίτο τους άλμπουμ, που τιτλοφορείται “Games People Play”. Είναι το τελευταίο για τον συνιδρυτή και τραγουδιστή Andi Deris, που κλείνει τον κύκλο του με την μπάντα για να αναλάβει το μικρόφωνο των Helloween.
1994– Το “Middle Class Revolt” είναι το δέκατο έκτο άλμπουμ των Άγγλων post punk rockers The Fall, που κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο στη Permanent Records και στις ΗΠΑ από τη Matador Records. Το άλμπουμ περιλάμβανε δύο τραγούδια που είχαν κυκλοφορήσει προηγουμένως σαν singles, τα “Behind the Counter” και “15 Ways”, αν και διαφορετικές εκτελέσεις και των δύο κατέληξαν στο άλμπουμ. Άλλα πέντε κομμάτια του δίσκου εμφανίζονταν ως B-sides σε διάφορες μορφές αυτών των singles και, παρόλο που τα περισσότερα ήταν διαφορετικές εκτελέσεις, αυτό σήμαινε ότι το άλμπουμ περιείχε μόνο επτά τραγούδια που ήταν νέα στους οπαδούς τους κατά την κυκλοφορία του, τρία από τα οποία ήταν μάλιστα διασκευές.
Την ίδια χρονιά, κυκλοφορεί “Where It All Begins”, το ενδέκατο στούντιο άλμπουμ των Αμερικανών rockers από τη Florida, Allman Brothers Band. Το “No One to Run With” κέρδισε σημαντικό airplay, ενώ το “Soulshine”, που έγραψε ο Warren Haynes, καθιερώθηκε σαν αγαπημένο των οπαδών τους στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Ο Gregg Allman άρχισε επίσης να αναφέρεται σε προβλήματα κατάχρησης ουσιών στο παρελθόν σε τραγούδια όπως το “All Night Train”. Αυτό ήταν το τελευταίο στούντιο άλμπουμ που ηχογράφησε το γκρουπ με τον αρχικό κιθαρίστα Dickey Betts.
1995– Το “In Your Multitude” είναι το 3ο στούντιο άλμπουμ των Νορβηγών progsters Conception. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε μέσω της Noise Records . Είναι ο διάδοχος του “Parallel Minds” από το 1993 και περιλαμβάνει μία αλλαγή σύνθεσης, καθώς αποχώρησε από τα keyboards ο Hans Christian Gjestvang. Χωρίς να έχει αντικατασταθεί , τα πλήκτρα αναλαμβάνει ο session μουσικός Trond Nagell-dahl.
Στιλιστικά το υλικό στο “In Your Multitude” μοιάζει με τη φυσική συνέχεια του power/progressive metal ήχου του “Parallel Minds (1993)”. Ο ήχος είναι ίσως ελαφρώς πιο επιθετικός, ενώ το “A Million Gods” με το ομότιτλο ξεχωρίζουν κάπως από τα straight forward τραγούδια του δίσκου. Η περιορισμένη αρχική έκδοση περιλάμβανε και το βινύλιο single του “Guilt” με b side το “Sundance”, με έντονα τα στοιχεία του flamenco, που πάντα άρεσαν στον κιθαρίστα Tore Ostby.
