Ο Παύλος μας.
Άλλη μια συναυλία-παράσταση διαρκούς αναφοράς από τον κορυφαίο Έλληνα τραγουδοποιό της τελευταίας τριακονταετίας ( μαζί με τον Αγγελάκα). Μετέτρεψε το Floyd σε ένα απέραντο Grand Hotel, μας έδεσε σε μια Σπασμένη Πολυθρόνα, και άρχισε να μας ταξιδεύει διηγούμενος μουσικές ιστορίες με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Ακολουθήσαμε τα βήματα του Γκωγκέν, του Byron, της Ρίτας που κρατούσε ένα ξύλινο σπαθί, και βυθιστήκαμε στον ονειρόκοσμο της Ατλαντίδας.
Ήταν υπέροχο το ταξίδι του προηγούμενου Σαββάτου. Ο χώρος ήταν κατάμεστος, γεμάτος με νέα παιδιά, που στεκόντουσαν δίπλα δίπλα με τους πιστούς Παυλιδικούς της δεκαετίας του 90. Τολμώ να το πω. Ο Παύλος διανύει την ωριμότερη περίοδο της τόσο πλούσιας μουσικής του διαδρομής. Το τελευταίο του άλμπουμ, που παρουσιάσθηκε ολόκληρο, είναι ό,τι πιο μεστό έχει συνθέσει τα τελευταία πολλά χρόνια. Και μιλάμε για έναν καλλιτέχνη που έχει γράψει μόνο εξαιρετικές δουλειές. Φανταστείτε επομένως πόσο άρτιο είναι το “Μπρανκαλεόνε”. Εδώ κρίνεται απαραίτητη μια αναφορά και στους υπόλοιπους συντελεστές. Όπως το συνηθίζει, στηρίζεται για ακόμα μία φορά σε μια εξαιρετική παρέα μουσικών, που πάνω στη σκηνή του Floyd, έδιναν την εντύπωση ότι συνεργάζονται μαζί εδώ και αρκετά χρόνια. Ο Θάνος Τζίγκοβιτς στις κιθάρες και το μπάσο, ο Aki Rei στα synth και τις κιθάρες, ο Αλέξης Σταυρόπουλος στα τύμπανα, και ο Αλέκος Γεωργουλόπουλος ( επίσης synth και κιθάρες), αποδείχθηκαν ιδανικοί παρτενέρ και-εικάζω- συνοδοιπόροι για τους επόμενους μουσικούς σταθμούς του Παύλου. Και φυσικά, ο Βασίλης Κεχαγιάς στα visual effects, που “έντυσε” τόσο αρμονικά το σύνολο των συνθέσεων με εικόνες που προβάλλονταν στο video wall.
Προσωπικά είχα την τύχη να τον δω στο Θέατρο Απόλλων της Σύρου το 2008. Έως και το προηγούμενο Σάββατο, εκείνη η συναυλία, ήταν ό,τι καλύτερο έχω βιώσει σε συναυλία του Παυλίδη. Σαν παραμύθι ήταν. Και να που τα κατάφερε να μου διηγηθεί προσωπικά, ένα ακόμα πιο γλυκό και ρομαντικό παραμύθι, που εύχομαι να μην έχει τέλος και να κρατήσει για πάντα. Από την αρχή ήταν για πάντα. Αλλιώς δεν θα άρχιζε.
Ένα παραμύθι επομένως, που περιελάμβανε όλους τους ύμνους των Ξύλινων Σπαθιών,- Φωτιά στο Λιμάνι, Λιωμένο Παγωτό, Ο βασιλιάς της σκόνης, Ένα παράξενο τραγούδι, Ρίτα, Ατλαντίς, Τώρα αρχίζω και θυμάμαι, Ό,τι θες εσύ-, και διανθίστηκε με τις καλύτερες συνθέσεις των B Movies και των Hotel Alaska.
Είναι ωραία η ζωή. Ευχόμαστε να μη μας ξεχάσεις. Και να μας χαρίσεις και άλλες τέτοιες βραδιές. Που θα τις κουβαλάμε μέσα μας Σαν ένα πολύτιμο, μεθυστικό ποίημα, σαν αυτά που άρχισες να γράφεις, σε ένα δρόμο κάπου στο Παρίσι.
Setlist:
Δεν Ξέρω
Μπρανκαλεόνε
Γκογκέν
Ατλαντίς
Η Μαίρη
Σόσιαλ
Όσο Μικραίνω
Φωτιά στο Λιμάνι
Παράδεισος
Τώρα Αρχίζω και Θυμάμαι
Τόσο Κοντά
Ο Πυρετός του Byron
Ρίτα
Robot
Τροφή για τα Θηρία
Στο Βράχο
Αμμουδιά
Το Κορίτσι με το Κόκκινο Παλτό
Άσε με Εδώ
Πάρε με Μαζί σου
Ένα Παράξενο Τραγούδι
Ο Βασιλιά της Σκόνης
Encore 1:
Λευκή Καταιγίδα
Ο Κηπουρός
Σπασμένη Πολυθρόνα
Λιωμένο Παγωτό
Encore 2:
Μόχα
Αφού σου το ‘πα
Ό,τι Θες Εσύ
Περιμένω
Υ.Γ. :Τα παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη… Ίσως κάποια από αυτά να ήθελαν να είναι μαζί μας το προηγούμενο Σάββατο. Δεν τα κατάφεραν. Ας δικαιώσουμε τη μνήμη τους. Κάθε μέρα οφείλουμε να το κάνουμε. Αλλιώς είμαστε πολύ άδικοι απέναντί τους.
