(συνέχεια από το Ά μέρος)
Το ότι οι Pantera είχαν αρχίσει να παίρνουν την ανιούσα φάνηκε, εκτός από την απήχηση που είχε το “Cowboys…” και από το γεγονός ότι τους συμπεριέλαβαν στο lineup του Monsters Of Rock ’91 στη Μόσχα αδερφοί μου στη Μόσχα, μαζί με (κρατηθείτε απογειωνόμαστε) AC/DC και Metallica. Υπάρχουν σχετικά βίντεο στο διαδίκτυο που επιβεβαιώνουν πως πρόκειται για μία από τις πολυπληθέστερες συναυλίες που έχουν γίνει ποτέ.
Βάλε κάτι opening για Judas Priest, κάτι περιοδείες με πρωτοπαλίκαρα σαν τους Exodus και Suicidal Tendencies, δε θέλει και πολύ να γιγαντώσει το όνομά σου και όχι άδικα. Και αν το “μπουνίδι” του CFH δεν ήταν αρκετό για να σε κάνει να πονέσεις (αμφιβάλλω για αυτό), οι Τεξανοί έρχονται το 1992 με νέο (μπουνίδι) και αυτή τη φορά σε προϊδεάζουν κιόλας, από το εξώφυλλο, για το πως πρόκειται να γίνει η μάπα σου μετά από αυτόν τον δίσκο.
“Vulgar Display Of Power” λέει. Μα καλά, πόσο χυδαία μπορεί να είναι αυτή η επίδειξη δύναμης πια; Έτσι θα μπορούσε να σκεφτεί ο έφηβος τότε Νίκος (εγώ είμαι αυτός) βάζοντας να ακούσει το CD. Η απάντηση ήρθε με τις πρώτες κιόλας νότες του “Mouth For War”, και με το “A New Level” ο Anselmo “βγαίνει” από τα ηχεία, κολλάει τη μούρη του στη δική σου και ζητάει ευθαρσώς “Re-spect, Walk, what do you say?”. Ορίστε πόσο πρόστυχη μπορεί να γίνει. Ο Anselmo αφήνει τελείως τις ψηλές νότες και επιδίδεται σε σεμιναριακού επιπέδου σκληρά φωνητικά με hardcore στοιχεία, γεμάτα οργή αλλά όταν χρειάζεται σε “σφάζει με το βαμβάκι” βάζοντας και συναίσθημα (πολύ παραγκωνισμένη κομματάρα αυτό το “Hollow”).
Οι Pantera παρέχουν οδηγίες για το πώς μπορείς μετά την ερωτική πράξη, αντί τσιγάρου, να αρχίσεις τα άλματα κρεβάτι- κομοδίνο- κρεβάτι, έτοιμος για το 2ο γύρο γιατί αυτό θα πει αγάπη (“This Love”) και την ίδια στιγμή να σε κάνουν “Fucking Hostile” και ναι μ*λάκα μου, να το εννοούν. Ο ήχος είναι φτιαγμένος από ισχυρό σκυρόδεμα (μα καλά ρε. Με μία κιθάρα τέτοιος όγκος;) και πλέον φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του αείμνηστου Dimebag Darrell (άφησε πίσω του το ψευδώνυμο “Diamond” καθώς πλέον δεν ταίριαζε ούτε με τον ήχο, ούτε με το image τους). Το ίδιο κάνει και ο Rex “Rocker” που πλέον θα τον γνωρίζουν κανονικά ως Rex Brown. Γενικά άφησαν πολλά πράγματα πίσω τους αλλά συγκεκριμένα μετά από αυτό το άλμπουμ, αφήνουν και τον κόσμο με το στόμα ανοιχτό, να αναρωτιέται μέχρι που θα μπορούσαν να φτάσουν.
Κατά δήλωσή τους εκείνη την εποχή, βάρυναν τον ήχο τους ακόμη περισσότερο, έχοντας απογοητευτεί από τους Metallica και το πώς “μαλάκωσαν” σε σχέση με τα 80’s κι έτσι οι ίδιοι αποφάσισαν να ακολουθήσουν την αντίθετη πορεία. Και το έκαναν με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο. Οι Pantera των ‘90s θυμίζουν ανδρικό μόριο σε διαδικασία στύσης με τον ήχο τους σε κάθε κυκλοφορία να γίνεται πιο σκληρός και πιο δυνατός.
Θα σκεφτεί κάποιος πως υπήρχαν πάρα πολλές μπάντες εκεί έξω που ήταν πιο σκληροί από αυτούς. Ναι αλλά δεν μπήκαν έτσι απρόσκλητες στα σαλόνια του mainstream και τα έκανα λίμπα. Και οι Metallica προκάλεσαν “σεισμό” με το “Black Album” αλλά ετούτοι εδώ το έκαναν με πιο ακραίο τρόπο. Και για του λόγου το αληθές κυκλοφορούν, μόλις 2 χρόνια μετά το “Vulgar…”, το κατά πολλούς καλύτερό τους άλμπουμ, “Far Beyond Driven”, με το αρχικό εξώφυλλο να λογοκρίνεται (προσωπικά μου αρέσει περισσότερο) αφού έδειχνε ένα τρυπάνι να εισχωρεί σε μία γυναικεία “είσοδο – έξοδο”.
Επανακυκλοφορεί όμως με το γνωστό πλέον μπλε εξώφυλλο, και το ίδιο τρυπάνι να καρφώνεται απλώς σε ένα κεφάλι (αυτό δεν ήταν λογοκριτέο βλέπεις). Το αν είναι το δικό σου κεφάλι, το δικό μου ή και όλων μας λίγη σημασία έχει, αφού το άλμπουμ “εκτοξεύεται” απευθείας στο Νο1 των billboards παρόλο που η μουσική του έχει γίνει πιο ακραία (πρόκειται για το μοναδικό άλμπουμ που κατάφερε κάτι τέτοιο).
Εδώ μέσα βρίσκονται μερικά από τα πιο πολυπαιγμένα τραγούδια τους. “5 Minutes Alone”, “I’m Broken”, “Becoming” σαν πολιορκητικοί κριοί που ακολουθούνται από τα “Strength Beyond Strength” και “ Slaughtered” σε ένα άλλο επίπεδο groove ακρότητας. Μέσα σε όλα αυτά, πάντα υπάρχει χώρος και για λίγη ψυχεδέλεια μαζί με “Good Friends And A Bottle Of Pills” όπως και τη σπέσιαλ διασκευή στο “Planet Caravan” των Θεών.
Το να αναλύσουμε εδώ το πόσο επιδραστικό ήταν και παραμένει το “Far Beyond Driven” στη metal μουσική είναι σα να προσπαθούμε να πείσουμε κάποιον πόσο κάνει 1+1. Τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα. Το συγκεκριμένο άλμπουμ αποτέλεσε το “φάρο της Αλεξάνδρειας” για όλες ανεξαιρέτως τις μπάντες από εδω και μπρος και ειδικά σε αυτές που είναι μέρος του λεγόμενου New Wave Of American Heavy Metal. Η δε τετράδα, ο καθένας τους ξεχωριστά, βάζει την προσωπική της σφραγίδα και κατοχυρώνει με αυτό τον τρόπο το μουσικό στυλ για τα επόμενα χρόνια.
Ο Vinnie Paul (RIP) έχει εξελιχθεί σε στιβαρό ντράμερ “χταπόδι”, ο Rex πάντα στην αφάνεια αλλά αν ακούσεις τα μέρη του μπάσου θα καταλάβεις ότι αυτός ο τύπος είναι σαν τον Άτλαντα που κρατάει τον κόσμο, ο Anselmo τραγουδάει όπως θέλει, όταν θέλει και όσο ακραία θέλει. Όσο για τον Dimebag; Αυτός ήταν, είναι και θα είναι μια κατηγορία μόνος του. Επηρέασε τους πάντες και δεν κατάφερε να τον ακουμπήσει ποτέ κανείς. Οι Pantera στα μισά της 10ετίας των 90’s έμοιαζαν με ελέφαντα που έχει καβαλήσει νταλίκα και κάνει κατάβαση στην Πάρνηθα. Ασταμάτητοι.
Κάθε φωτεινό αστέρι όμως έχει από πίσω του και μια σκιά. Έτσι και εδώ ανάμεσα στις σχέσεις των μελών άρχισαν να εμφανίζονται και τα πρώτα μαύρα σύννεφα. Συγκεκριμένα στις σχέσεις ανάμεσα στους αδερφούς Abbott και τον Anselmo. Αιτία όλου αυτού στάθηκε η συμπεριφορά του τελευταίου τόσο επί σκηνής όσο και πίσω από αυτή. Ο Anselmo λόγω χρόνιων πόνων που ένιωθε στην πλάτη, το έριξε λίγο παραπάνω στο αλκοόλ. Δεν πιστεύω να δυσκολεύτηκε κιόλας αλλά δυστυχώς δεν έμεινε εκεί. Οι θεράποντες ιατροί πρότειναν τη χειρουργική επέμβαση αλλά θεωρώντας ότι θα απέχει για πολύ καιρό από τη μπάντα δεν την πραγματοποίησε ποτέ. Αντί αυτού ξεκίνησε δικιά του θεραπεία με τη “φυσιολογική” και “πανέξυπνη” χρήση ηρωίνης.
Μετά από αυτό όλα πήραν το δρόμο τους. Κάτι αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές, κάτι “μαργαριτάρια” που ξεστόμιζε επί σκηνής, κάτι ακυρώσεις εμφανίσεων, δεν ήθελε και πολύ να μεγαλώσει το χάσμα μεταξύ τους. Εντωμεταξύ προλαβαίνει και “χαρίζει” στην ανθρωπότητα το 1995 την υπερ-δισκάρα “Nola”(must have) με το σουπερ γκρουπ Down, ένα από τα πολλά side projects στα οποία συμμετέχει.
Μ’αυτά και μ’αυτά φτάνουμε στο 1996 και παρόλες τις προστριβές ανάμεσά τους, κυκλοφορούν το όγδοό τους άλμπουμ, το από πολλούς αγνοημένο, “The Great Southern Trendkill”. Και λέω αγνοημένο, γιατί πολλοί ταυτίστηκαν τόσο πολύ με το “Far Beyond Driven” που παραβλέπουν το πόσο τεράστιος και συνάμα ακραίος δίσκος είναι ο συγκεκριμένος. Στέκεται ανάμεσα στα υπόλοιπα διαμάντια, ως το πιο “επιθετικό” άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ποτέ. Και σκέψου πως οι υπόλοιποι τρεις ηχογράφησαν ξεχωριστά από τον Anselmo, ο οποίος πρόσθεσε μόνος του τα φωνητικά ενώ βρισκόταν στη Ν. Ορλεάνη. Απορίας άξιο τι στον πέοντα θα κυκλοφορούσαν αν τα πήγαιναν “ζάχαρη” μεταξύ τους.
Εδώ φίλε μου θα βρεις όλα τα προηγούμενα, συν καινούργια “καλούδια” που ετοίμασε ο Dime και η παρέα του. Περισσότερα γρήγορα σημεία αλλά και το αντίθετο άκρο, riffs που “σέρνονται” στους βάλτους της Λουιζιάνα. Κραυγές, πολλές κραυγές που “σκίζουν” το λαρύγγι αλλά κι ερμηνείες που “σκίζουν” την ψυχή. (τα “Suicide Pt I & II” ακούγονται σαν ένα. Πρώτα σε διαλύουν και μετά παίζουν βόλους με τα κομμάτια σου). Στο “Floods” ο Dime παίζει ίσως το καλύτερο (ανάμεσα σε τόσα άλλα) σόλο της ζωής του και μου φέρνει δάκρυα στα μάτια κάθε φορά με το outro. Ένα outro γραμμένο ως νανούρισμα για την κοπέλα του πίσω στα 80’s, παιγμένο σε ένα συνεχόμενο loop!!!.
Τραγούδια κουρδισμένα σε πιο χαμηλές συχνότητες όπως τα “(Reprise) Sandblasted Skin” και “The Underground in America” που επηρέασαν ακόμη κι εμένα που παίζω air guitar. Το έχω πει πολλές φορές, πως μια άλλη τεράστια μπάντα, οι Lamb Of God, έχουν σαφείς επιρροές από τους Pantera. Ε μάλλον αυτό εδώ το άλμπουμ είχαν παραμάσχαλα οι πιτσιρικάδες τότε LoG με αποτέλεσμα να γίνει ένα με το DNA τους. Άλλο ένα δεκαράκι για τους Τεξανούς μέσα σε μόλις 6 χρόνια.
Στα επόμενα 3χρόνια που μεσολάβησαν έχουμε μια νεκρανάσταση του Anselmo (από υπερβολική δόση ηρωίνης), τη συμμετοχή του σε αμέτρητα side projects, ένα χάσμα σχέσεων που μεγαλώνει, περιοδεία και εμφανίσεις στο Ozzfest ’98 και την κυκλοφορία του πρώτου επίσημου live album τους “Official Live: 101 Proof” που αποδεικνύει περίτρανα τι εστί Pantera επί σκηνής. Όλα αυτά μας οδηγούν στο 1999 όταν και ξαναμπαίνουν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το ένατο και τελευταίο τους άλμπουμ με τίτλο “Reinventing The Steel” που κυκλοφορεί το Μάρτιο του 2000.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό το άλμπουμ το περίμενα πως και πως, λόγω της τετραετούς αποχής τους και προφανώς δεν ήμουν και ο μόνος. Και ευτυχώς, προς τέρψιν των προσδοκιών μου, οι Pantera δε με απογοήτευσαν. Δεν το έκαναν άλλωστε ποτέ στο παρελθόν (θα την τρώγαμε μαζεμένη την απογοήτευση όλοι μας σε μερικά χρόνια από τώρα). Σε αυτό το άλμπουμ κάνουν ότι ακριβώς λέει και ο τίτλος του. Ξανά ανακαλύπτουν το ατσάλι και μπαίνουν με άλλο αέρα στη νέα χιλιετία. Όλα φαίνονται – τουλάχιστον στα δικά μου μάτια – ανανεωμένα. Ο Anselmo “καθαρός” μακριά από καταχρήσεις (μη γελάς ρε μλκ), ο Dime γεμάτος ιδέες στο ολάκερα δικό του στυλ, τραγούδια ξανά ένα προς ένα και μια μπάντα που δείχνει έτοιμη να συνεχίσει να σαρώνει παρά τα τέσσερα χρόνια δισκογραφικής απραγίας.
Όταν κουβαλάς στις πλάτες σου 20 χρόνια ενεργούς δράσης, έχεις “χτίσει” έναν ογκόλιθο μέσα στα 90’s και στο ένατό σου άλμπουμ δηλώνεις ακόμα οπαδός αυτής της μουσικής μέσα από τα τραγούδια σου, τότε δε λέγεσαι απλά μεγάλη μπάντα αλλά τεράστια. Τι θέλω να πω με αυτό; Όπως όλα σχεδόν τα τραγούδια τους μιλούν για προσωπικά βιώματα και καταστάσεις, έτσι και εδώ. Μόνο που εδώ γίνονται κι αναφορές στα είδωλά τους όπως οι Black Sabbath και οι Slayer (“Goddamn Electric”).
Μιλάνε για τους δεσμούς τους οποίους είναι ικανή να πετύχει η μουσική (“You’ve Got To Belong To It”), αποδίδουν τα δέοντα στους εαυτούς τους και σε όλα τα ινδάλματά τους στο απίστευτο βίντεο του “Revolution Is My Name” και μας “υπόσχονται” ότι θα βρίσκονται για πολύ καιρό εδώ, μέσα από τον “ιδιωματισμό” του “We’ll Grind That Axe For A Long Time”. Μια υπόσχεση που τελικά δεν τηρήθηκε καθώς το τελευταίο τραγούδι που ακούστηκε σε άλμπουμ των Pantera ήταν και το τελευταίο αυτού του άλμπουμ, ονόματι “I’ll Cast A Shadow”. Δεν ξέρω αν ήταν προφητικό ή όχι, πάντως η σκιά των Pantera “πέφτει” ακόμα βαριά πάνω στο heavy metal.
“Αν δεν πάω εγώ στη συναυλία, δε θα πάει κανείς”. Τάδε έφη ένας φίλος (τι να τους κάνεις τους εχθρούς) ο οποίος αστειευόμενος, θέλω να πιστεύω, για την απουσία του από το προγραμματισμένο live των Pantera (μαζί με Slayer!!!!!!!!!!) νομίζω τον Σεπτέμβριο του 2001, έριξε αυτήν την αξιομνημόνευτη πρόταση. Τι έγινε λοιπόν το Σεπτέμβριο του 2001; Απλώς άλλαξε ο κόσμος μετά την πτώση των δίδυμων πύργων και φυσικά ακυρώθηκε η συναυλία και φυσικά επέστρεψα το εισιτήριο πίσω με κλάμα και φυσικά όποιος είχε την ίδια βιωματική εμπειρία με εμένα μπορεί να μου στείλει pm να πάμε να βρούμε το φίλο να τον ρωτήσουμε γιατί μας το έκανε αυτό. Πέρα από την πλάκα, χάθηκε μια τεράστια ευκαιρία να δούμε ζωντανά τη μεγαλύτερη μπάντα των 90’s και μια από τις μεγαλύτερες όλων των εποχών και μάλιστα όταν ακόμα ήταν στην ακμή της και αναφέρω, χάριν αστεϊσμού, το περιστατικό για να τονίσω το γεγονός πως η ευκαιρία αποδείχθηκε μία και μοναδική.
Μετά λοιπόν το “Reinventing The Steel”, ο Anselmo έριξε όλο το βάρος στους Down καθώς και στα projects που συμμετείχε, με αποτέλεσμα οι Pantera να μπουν σε μια περίοδο αβεβαιότητας. Έτσι μετά την πάροδο μεγάλου διαστήματος αδράνειας στο στρατόπεδό τους, οι αδελφοί Abbott αποφασίζουν να “διαλύσουν” επίσημα τους Pantera το 2003. Δεν ήταν και τα καλύτερα νέα που θα μπορούσες να ακούσεις αλλά τουλάχιστον θα ακούγαμε ακόμα αυτούς τους καλλιτέχνες να παράγουν μουσική, άσχετα αν ενδόμυχα όλοι ευχόμασταν για μια επανασύνδεση στο μέλλον. Αλλά όχι.
Η μοίρα και το ξεφτιλισμένα συνωμοτικό σύμπαν είχαν σκοπό να διασφαλίσουν ότι δε θα συμβεί τίποτα από αυτά. Και το έκαναν με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Στις 8 Δεκεμβρίου 2004 και ενώ παίζονταν τα πρώτα δευτερόλεπτα της συναυλίας των Damageplan (η μπάντα που δημιούργησαν οι αδελφοί Abbott μετά τους Pantera), ένα ανθρώπινο σκουπίδι ονόματι Nathan Gale ανεβαίνει στη σκηνή και πυροβολώντας σχεδόν εξ επαφής, σκοτώνει τον Dimebag Darrell. Μαζί με αυτόν προλαβαίνει να σκοτώσει άλλα 3 άτομα πριν ένας αστυνομικός τον ακινητοποιήσει για πάντα. Ο κιθαρίστας που επηρέασε κόσμο και κοσμάκι και υποκλίθηκαν μπροστά του ιερά τέρατα της εξάχορδης δολοφονήθηκε σοκαριστικά πάνω στη σκηνή όπου και μεγαλούργησε. Έφτασα μέχρι εδώ για να πω πως οι Pantera πέθαναν μαζί με τον Dime και πως οποιαδήποτε κουβέντα περί reunion αυτομάτως παύει να ισχύει μετά το θάνατό του. Ήταν, όπως σε κάθε ομάδα, συλλογική δουλειά αλλά πάντα σε όλες τις ομάδες υπάρχει και ένας ηγέτης. Αυτός ήταν ο τεράστιος Dimebag Darrell (RIP).
Τώρα που πήρες μια γεύση για το τι υπήρξαν οι Pantera για το metal, μικρέ μου αντίστοιχε 12χρονε εαυτέ, πήγαινε και “λιώσε” και νιώσε τη δισκογραφία και των 2 περιόδων. Η σειρά είναι δική σου. Είτε ξεκινάς από τα glam χρόνια και βλέπεις να ζωντανεύει μπροστά σου ένα τέρας, είτε “γνωρίζεις” απευθείας αυτό το τέρας (όπως έκανα εκ των πραγμάτων και εγώ) και πας προς τα πίσω στα παιδικά του χρόνια. Μπορεί να σου φανεί αστεία η σύγκριση αλλά πίστεψέ με η εποχή αυτή είναι εξίσου συναρπαστική. Αν “βιώσεις” τη μουσική τους όπως πρέπει θα καταλάβεις πως αυτοί οι 4 καουμπόιδες ήταν πολλά παραπάνω από μια απλή μπάντα.
“Under the lights where we stand tall
Nobody touches us at all
Showdown, shootout, spread fear within, without
We’re gonna take what’s ours to have
Spread the word throughout the land
They say the bad guys wear black
We’re tagged and can’t turn back”
“Cowboys From Hell”
Το άρθρο αυτό είχε δημοσιευθεί αρχικά στο Rockway.gr
