Το “Bark at the Moon” είναι το τρίτο σόλο στούντιο άλμπουμ του περίφημου “Madman” του heavy metal, Ozzy Osbourne, και κυκλοφόρησε αρχικά στις 15 Νοεμβρίου 1983. Το άλμπουμ εμφανίζει τα πρώτα σημάδια της μεταστροφής του ήχου με τη χρήση περισσότερων synths, αλλά και την εντονότερη έμφαση στο image του τραγουδιστή.
Το “Bark at the Moon” είναι το μοναδικό άλμπουμ του Ozzy Osbourne στο οποίο η σύνθεση των τραγουδιών καταλογίζεται αποκλειστικά στον ίδιο. Όμως, ο κιθαρίστας Jake E. Lee υποστηρίζει ότι συνέθεσε ένα σημαντικό μέρος της μουσικής του άλμπουμ, αλλά εξαπατήθηκε στα credits του δίσκου από τη σύζυγο και μάνατζερ του Ozzy, Sharon. Ο Lee ισχυρίζεται ότι αφού είχε συνθέσει τα τραγούδια και ολοκλήρωσε την ηχογράφηση των μερών του στο στούντιο, του παρουσιάστηκε ένα συμβόλαιο που έλεγε ότι δεν θα είχε καμία αξίωση για οποιαδήποτε σύνθεση ή καταχώρηση σχετικά με το άλμπουμ. Το συμβόλαιο ανέφερε επίσης ότι ο Lee δεν μπορούσε να το αναφέρει δημόσια. Ο Lee ισχυρίζεται ότι υπέγραψε το συμβόλαιο επειδή δεν είχε νομική εκπροσώπηση και επειδή ο Sharon απείλησε να τον απολύσει και να ηχογραφήσει ξανά με άλλον κιθαρίστα τα μέρη του εάν αρνιόταν.
Ο ίδιος ο Ozzy παραδέχτηκε αρκετά χρόνια αργότερα στο booklet του “The Ozzman Cometh” ότι ο Lee είχε εμπλακεί στη σύνθεση του άλμπουμ τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, δηλώνοντας ότι το ομότιτλο κομμάτι ήταν στην πραγματικότητα γραμμένο από τον κιθαρίστα. Ο μπασίστας του Osbourne εκείνη την εποχή, ο Bob Daisley, αποκαλύπτει για τη συνδρομή του Lee στη σύνθεση, δηλώνοντας ότι ο ίδιος έγραψε το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής με τον Lee ενώ επίσης έγραψε τη συντριπτική πλειοψηφία των στίχων. Ο Daisley έχει δηλώσει ότι δέχτηκε μια προσφορά εξαγοράς από τον Osbourne σε αντάλλαγμα για τα δικαιώματα. Ο πρώην ντράμερ του Osbourne, Lee Kerslake, ο οποίος έπαιξε επίσης με τον Daisley στους Uriah Heep μετά την αποχώρησή του από το συγκρότημα του Osbourne, δήλωσε ότι ο Daisley είχε προσληφθεί από τη Sharon Osbourne για να γράψει το άλμπουμ “Bark at the Moon” για “$50–60.000 ή κάτι τέτοιο. Του έγινε η προσφορά να γράψει με τον Ozzy. Στίχους, μουσική – να γράψει το άλμπουμ.”
Οι στίχοι του τραγουδιού “Now You See It (Now You Don’t)” που γράφτηκαν από τον Daisley, ήταν μια έντονη επίθεση που στόχευε στη σύζυγο και μάνατζερ του Osbourne, Sharon, που τον είχε απολύσει από το συγκρότημα το 1981. Ο Daisley δήλωσε πολλά χρόνια αργότερα ότι ήταν έκπληκτος που η πλευρά του Ozzy επέτρεψε τους στίχους στο δίσκο.
Λίγο μετά την κυκλοφορία του “Bark στο Moon” το 1983, ένας Καναδός ονόματι James Jollimore δολοφόνησε μια γυναίκα και τα δύο παιδιά της αφού πρώτα το άκουσε. Τα μέσα ενημέρωσης και οι χριστιανικές ομάδες άρχισαν να συμπεραίνουν ότι η μουσική ήταν σατανική και είχε επηρεάσει τον Jollimore να διαπράξει το έγκλημα. Η χρονική στιγμή ήταν ιδιαίτερα ακατάλληλη για τον Osbourne, ο οποίος, εκείνη την εποχή, αντιμετώπιζε ισχυρισμούς ότι το τραγούδι του “Suicide Solution” είχε επηρεάσει έναν ακροατή του να αυτοκτονήσει.
Το “Bark at the Moon” είναι το τρίτο σόλο άλμπουμ του Osbourne μετά τον χωρισμό με τους Black Sabbath το 1979, και το μοναδικό στο οποίο συμμετείχε ο ντράμερ Tommy Aldridge, ο οποίος ήταν μέρος της ζωντανής μπάντας του στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Ο Aldridge έφυγε μετά την ηχογράφηση του άλμπουμ και αντικαταστάθηκε για λίγο από τον Carmine Appice, αλλά επέστρεψε στα μέσα της περιοδείας αφού ο Appice απολύθηκε από τους Osbournes. Όταν ρωτήθηκε γιατί επέστρεψε ο Aldridge, ο Osbourne είπε στο περιοδικό Hit Parader στις αρχές του 1984: “Για λόγους υγείας. Αυτός (ο Appice) με αρρώσταινε.” Παρ ‘όλα αυτά, ο Appice εμφανίστηκε στο περίφημο βίντεο για το single “Bark at the Moon”.
1971– Το “E Pluribus Funk” είναι το πέμπτο στούντιο άλμπουμ του αμερικανικού rock συγκροτήματος Grand Funk Railroad, και κυκλοφόρησε από την Capitol Records. Όπως και τα προηγούμενα άλμπουμ τους, ηχογραφήθηκε στην Cleveland Recording Company ενώ είναι το τελευταίο άλμπουμ σε παραγωγή του Terry Knight.
Ο τίτλος είναι ένα παιχνίδι με το μότο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, “E pluribus unum”, και στα λατινικά σημαίνει “Out of Many, Funk”. Το αρχικό εξώφυλλο (σχεδιασμένο από τον Ernie Cefalu) ήταν εντελώς στρογγυλό και καλυμμένο με μια ασημένια μεμβράνη για να μοιάζει με μεγάλο νόμισμα. Η πίσω πλευρά του εξωφύλλου αυτού του άλμπουμ περιελάβανε μια φωτογραφία του Σταδίου Shea για να γιορτάσουν που ξεπέρασαν το ρεκόρ προσέλευσης των The Beatles στο ίδιο στάδιο, ξεπουλώντας σε μόλις 72 ώρες.
1981– Το “Renegade” είναι το ενδέκατο στούντιο άλμπουμ του ιρλανδικού συγκροτήματος Thin Lizzy, που κυκλοφόρησε από την Vertigo. Αν και δεν ήταν η πρώτη του εμφάνιση, αυτό ήταν το πρώτο άλμπουμ στο οποίο ο κημπορντίστας Darren Wharton καταλογίστηκε σαν επίσημο μέλος, και έγινε το πέμπτο πρόσωπο της σύνθεσης. Πήρε μάλιστα μέρος και συνθετικά στο εναρκτήριο κομμάτι “Angel of Death”. Ωστόσο, παρόλο που είχε ενταχθεί επίσημα στο συγκρότημα, η φωτογραφία του παραλείφθηκε από το εσώφυλλο του άλμπουμ. Το “Renegade” ήταν το δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ στο οποίο συμμετείχε ο κιθαρίστας Snowy White. Κατά τη δική του ομολογία, ο White ήταν πιο κατάλληλος για να παίζει blues παρά heavy rock και τα παράτησε με κοινή συμφωνία την επόμενη χρονιά. Συνέχισε τη διαδρομή του έχοντας ένα επιτυχημένο single, με “Bird of Paradise” το 1983.
1985– Το “Tiny Dynamine” είναι ένα EP από το σκωτσέζικο ethereal wave συγκρότημα Cocteau Twins, που κυκλοφόρησε στην 4AD Records. Το EP περιελάμβανε τέσσερα ακυκλοφόρητα κομμάτια και βγήκε στις 15 Νοεμβρίου 1985, δύο εβδομάδες πριν από ένα άλλο EP, το “Echoes in a Shallow Bay”. Τα δύο σετ EP, τα οποία περιείχαν συμπληρωματικά εξώφυλλα, κυκλοφόρησαν επίσης σαν συνδυασμένο διπλό EP σε εξώφυλλο gatefold και σαν CD οκτώ κομματιών. Το EP συμπεριλήφθηκε αργότερα στο σύνολό του στη συλλογή του 1991 The Box Set και στη συλλογή singles/EP του 2005 “Lullabies to Violaine”.
Το συγκρότημα δεν σκόπευε αρχικά να κυκλοφορήσει αυτά τα τραγούδια στο κοινό, εξηγώντας πιθανώς την απόφαση να κυκλοφορήσει το υλικό σε EP, παρά σαν αυτό που θα ήταν το τέταρτο άλμπουμ τους. Τα κομμάτια αυτά ηχογραφήθηκαν αρχικά για να δοκιμάσουν τις παραγωγικές ικανότητες του νέου τους στούντιο. Όταν το συγκρότημα αποφάσισε ότι το υλικό ήταν αρκετά δυνατό για κυκλοφορία, ολοκλήρωσαν τη διαδικασία ηχογράφησης και κυκλοφόρησαν το τελικό προϊόν σε δύο EP.
1999– Το “The Road to Hell: Part 2” είναι το δέκατο πέμπτο στούντιο άλμπουμ του Βρετανού τραγουδιστή και συνθέτη Chris Rea, που κυκλοφόρησε δέκα χρόνια μετά το “The Road to Hell”. Το single που κυκλοφόρησε για την προώθηση του άλμπουμ ήταν το “New Times Square”. Υπήρχε επίσης μια ιαπωνική έκδοση με τα τραγούδια “Be My Friend” και “Driving Home for Christmas” που περιλαμβάνονται σαν bonus. Έφτασε στη θέση 54 στα chart άλμπουμ του Ηνωμένου Βασιλείου, και έγινε ασημένιο από το BPI.
