Η μουσική είναι (και πάντα πρέπει να είναι) υπόθεση αισθήσεων, συναισθημάτων και συναισθησίας. Ο εγκέφαλος δεν έχει καμία δουλειά να αναμειγνύεται και να προσπαθεί να την αιτιολογήσει, μελετήσει και εξηγήσει όπως κάνει με την επιστήμη, ας πούμε.
Το βράδυ της Παρασκευής 18 Μαρτίου, μετά από μια ξεκάθαρα κουραστική και δύσκολη μέρα, ο γεμάτος σκέψεις εγκέφαλός μου θυμήθηκε πως είναι η μέρα κυκλοφορίας του τέταρτου album των Once Upon A Winter και αποφάσισε πως δεν θα μπορούσε να κάνει shut down για ύπνο αν δεν πατούσε το play στο “Void Moments Of Inertia”.
Έτσι και έκανε – και ήταν το τελευταίο πράγμα που έκανε ο εγκέφαλος κατά την διάρκεια των επόμενων ωρών, αυτών δηλαδή που γέμισαν με εννέα σερί ακροάσεις του album.
Με το που χτύπησαν τον οργανισμό μου τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα του “Far End” σαν ηλεκτρικό πεδίο ανασυγκρότησης, οι προτεραιότητες άλλαξαν αυθόρμητα και αυτόματα, χωρίς σκέψη. Ξέχασα πως η μέρα έχει 24 ώρες και πως είχαν περάσει τουλάχιστον οι 16 κάνοντας κάτι άλλο. Βρέθηκα αποκλειστικά εκεί, στον κόσμο του Ηλία Κακάνη και της παρέας του, έτσι όπως διαμορφώθηκε ανά νότα και δευτερόλεπτο μέσα στην νέα του(ς) ηχητική κατάθεση.
Το “Void Moments…” είχε ήδη την αμέριστη προσοχή μου και όταν το εναρκτήριο “Far End” τελειώσε, αντανακλαστικά ήθελα να το βάλω στο repeat, αλλά ταυτόχρονα ήθελα να απολαύσω την συνέχεια αυτού του ταξιδιού που ξεκίνησε τόσο αποστομωτικά, τόσο έντονα, τόσο ζωντανά. Έτσι λοιπόν, ανίκανος να έχω τον έλεγχο του μουσικού μέσου (εδώ είχα σχεδόν χάσει τον έλεγχο του εαυτού μου), το “Anthos” ήρθε να χτυπήσει ακόμα πιο δυνατά, να σιγουρέψει πως βυθίζομαι για τα καλά στα νοσταλγικά, μελαγχολικά νερά του “…Inertia” και επτά λεπτά μετά, το “Elegant Demise” έγινε ο σκοτεινός φάρος που σφράγισε την απόλυτη διαμονή μου μέσα σε αυτό. Το “//ether” ήταν το δάχτυλο που σφράγιζε την σιωπή στα χείλη, όταν το στόμα έτεινε να ανοίγει ασυνείδητα από το δέος. Το ομότιτλο “Void Moments Of Inertia” λειτούργησε σαν επαναπροσδιορισμός της μοναξιάς και της παρουσίας, το φως του ήταν πιο σκοτεινό από τα υπόλοιπα, η εμπειρία του λειτουργούσε ως upgrade της ύπαρξης που αναπνέει μέσα από τον ήχο του. Όμως ούτε όταν τελείωνε κάθε ακρόαση του album με το “Orenda” μπορούσα να βρω την έξοδο, αλλά δεν ήθελα κιόλας αφού είχα εθιστεί στην εμπειρία της μουσικής του.
Το κινηματογραφικό post-rock των OUAW ήταν ανέκαθεν παθιασμένο, τίμιο και πλούσιο σε συναισθήματα, όμως αυτή την φορά τα παιδιά από την Θεσσαλονίκη ξεπέρασαν τους εαυτούς τους, σχεδόν τους προέβαλαν αστρικά δημιουργώντας το “Void Moments…”.
Αψηφώντας ταμπέλες και κατηγορίες, δεν έγραψαν υπέροχη post μουσική, αλλά χρησιμοποίησαν κάθε μέσο, όργανο και συναίσθημα για να ηχογραφήσουν το δικό μου, το δικό σου, το δικό μας soundtrack, το score του γκρίζου τόπου που ζει ο καθένας μας ξεχωριστά, μοναχικά και απομονωμένα και ας νιώθουμε την ανάσα του συνωστισμού απειλητικά στο δέρμα μας.
Ούτε μισή νότα δεν είναι περιττή στο “Void Moments…”, ούτε μισό δευτερόλεπτο χαμένο: οι OUAW γέννησαν ένα instrumental μνημείο που η αίσθηση του μου φέρνει στο μυαλό τις αντίστοιχες συγκινήσεις που έχουν καταφέρει μέσα μου οι Mono της “Hymns To The Immortal Wind” περιόδου, οι My Dying Bride του “Angel And The Dark River” και ο Μάνος Χατζιδάκις του “Χαμόγελου Της Τζοκόντας”, ο Clint Mansell του “The Fountain”. Το “Void Moments…” είναι όλα αυτά και ακόμα περισσότερα για την δεκαετία που διανύουμε, είναι η συνειδητοποίηση του τι είμαστε από το 2020 και μετά, αλλά ακόμα περισσότερο του τι δεν είμαστε (πια).
Αν η χρονιά σταματούσε εδώ και τώρα, αυτό εδώ θα ήταν το album της. Η μαγεία του όμως δεν έχει να κάνει με λίστες και με χρονιές. Τούτο εδώ είναι ένα αέναο έργο, είναι ο οδηγός του σύγχρονου ανθρώπου στην τελετή προς την εύρεση της (χαμένης;) συναισθησίας του. Τούτο εδώ είναι ένα album της ζωής μας.
Μην το σκέφτεσαι.
Νιώσε το.
Νιώσε.
“Loneliness is the suffering of our time. Even if we’re surrounded by others, we can feel very alone”~
Είδος: Post-Rock
Δισκογραφική: Self-released
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 18 Μαρτίου 2022
Official Bandcamp: https://onceuponawinter.bandcamp.com/
