Ο Σεπτέμβρης κουβαλάει πάντα το σύνδρομο της πρώτης μέρας του σχολείου. Εκεί δηλαδή που τελείωνε η ανεμελιά και η θερινή ραστώνη, και άρχιζαν οι παιδικές υποχρεώσεις. Ότι ηλικία και να έχεις, αυτός ο μήνας μαζί με το intro της Αθλητικής Κυριακής, πάντα θα δημιουργούν ένα σφίξιμο στα σωθικά σου. Μέσα σ’ όλα αυτά έχουν προστεθεί τα τελευταία χρόνια και οι “καλοχειμωνάκηδες” στη δουλειά και στις παρέες, να χειροτερέψουν το χειρότερο. Τι καλύτερο αντίδοτο όμως για τα παραπάνω ξόρκια από μια συναυλία στην καρδιά του Σεπτέμβρη, στο φιλόξενο χώρο της Τεχνόπολης; Πόσο μάλλον όταν το Κυριακάτικο βράδυ συναντήθηκαν στη σκηνή της, δύο μπάντες ορόσημα του ήχου τους.
Οι Nightstalker έχουν γεμάτο το πέτο από “παράσημα”. Πρωτεργάτες του heavy rock στη χώρα μας, άντεξαν στην επέλαση του ελληνόφωνου rock στα ‘90s, και εξαπέλυσαν στη συνέχεια τη δική τους αντεπίθεση, οργώνοντας τα σανίδια και κυκλοφορώντας τη μία δισκάρα πίσω από την άλλη. Δικαιότατα χαίρουν του απόλυτου σεβασμού, ακόμα πιο δίκαια δεν σταματούν να κερδίζουν καινούριους ακροατές και φίλους. Από την άλλη μεριά οι Naxatras, βήμα το βήμα έστρωσαν το δικό τους δρόμο στο προοδευτικό μουσικό χωράφι, μέσα από όμορφους δίσκους και ζωντανές εμφανίσεις, κερδίζοντας κοινό και μουσικό τύπο. Φτάνοντας μεθοδικά στο, μέχρι ώρας, δημιουργικό τους αποκορύφωμα το εξαιρετικό “IV”, που κυκλοφόρησε προ διετίας.
Naxatras
Καθόλου παράξενο λοιπόν ότι το μεγαλύτερο μέρος του κοινού, είχε λάβει ήδη θέσεις στην πλατεία και στα πέριξ για να παρακολουθήσει τους Θεσσαλονικείς. Kι επειδή έχουν εμπιστοσύνη στις ικανότητες και το υλικό τους, μας συστήθηκαν με το ‘Spacekeeper’, το πρώτο από τα δύο ακυκλοφόρητα τραγούδια του επερχόμενου δίσκου τους, που ακούστηκαν στη βραδιά. Μάλιστα όπως μας πληροφόρησε ο μπασίστας τους Γιάννης Βαγενάς, έχουν ολοκληρωθεί προ διμήνου οι ηχογραφήσεις του πέμπτου τους studio album, και έχει τροχοδρομήσει για την επερχόμενη κυκλοφορία του. Το ‘Οn the Silver Line’ κέρδισε το θερμό χειροκρότημα του κόσμου και αύξησε την εντροπία του χώρου. Εκτελεστικά αψεγάδιαστοι, δημιούργησαν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να απολαύσουμε το μουσικό τους ταξίδι μέσα από ψυχεδελικά τοπία και prog rock κορυφώσεις. Από τη στιγμή μάλιστα που πήραν την απόφαση ως μπάντα να προσθέσουν τα πλήκτρα στον ήχο τους, αυτός πέρασε σε ανώτερη διάσταση. Ο Γιάννης στο μπάσο, με την ενεργητικότητα του επί σκηνής, ξεσήκωνε το κοινό, ενώ ό έτερος συνονόματος (Γιάννης Κωνσταντέλιας) στην κιθάρα, έφερε αρκετές φορές στο νου μου τον Andrew Latimer, με τα θαυμαστά του solo. Και δώστου ‘Journey to Narahmon’, ‘Omega Madness’, ‘Horizon’ και ‘Garden of the Senses’ μεταξύ άλλων, να ζωγραφίζουν χαμόγελα στις φάτσες μας.
Ενδιάμεσα ακούσαμε το δεύτερο ακυκλοφόρητο με τίτλο ‘Utopian Structures’, το οποίο μου άρεσε ιδιαίτερα και δείχνει ότι και ο νέος δίσκος θα βγάλει όμορφα γούστα. Το ‘Waves’, προσωπικό αγαπημένο και ‘highlight’ της βραδιάς, μας συνεπήρε, ενώ το set τους έκλεισε με το ‘The Great Attractor’ εν μέσω χειροκροτημάτων και επιφωνημάτων χαράς. Ο ήχος τους αψεγάδιαστος και διαυγέστατος, ολοκλήρωσε ιδανικά την εμπειρία. Να πω και την πικρή μου αλήθεια. Τα συγκροτήματα που επιδίδονται σε instrumental μουσική (αυτό κυρίως είναι οι Νaxatras) δεν είναι το φόρτε μου. Κατά κάποιο τρόπο με κουράζουν και μετά από λίγο χάνω το ενδιαφέρον μου. Τούτοι εδώ όμως είναι φτιαγμένοι από άλλη πάστα. Ενώ ξέρουν ότι είναι παιχταράδες, δεν αναλώνονται σε φθηνούς εντυπωσιασμούς. Αντίθετα δημιουργούν κλιμακωτή ατμόσφαιρα που σε αγκαλιάζει μέσα από τα κομμάτια τους τα οποία έχουν αρχή, μέση και τέλος. Δεν είναι καθόλου εύκολο και τους βγάζω το καπέλο, για το μουσικό τους επίτευγμα. Με βεβαιότητα θα τους πω, εις το επανιδείν.
Nightstalker
Για τους Nightstalker ότι και να πω είναι λίγο. Οι μουσικές τους με έχουν ταξιδέψει και με έχουν συντροφεύσει άπειρες φορές. Οι στίχοι του Argy με έχουν “σηκώσει” άλλες τόσες. Μάλιστα ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω τη συναυλία τους στον ίδιο χώρο τον Ιούλιο του ’21, όταν στα καλοκαιρινά ρεπό της πανδημίας, τους παρακολούθησα καθήμενος στην καρεκλίτσα μου, λόγω των υφιστάμενων περιορισμών. Στο άκουσμα του ‘Children of The Sun’ πετάχτηκαν τότε όλοι σαν ελατήρια από τις θέσεις τους, περικύκλωσαν τη σκηνή και επιδόθηκαν σε ένα ανελέητο headbanging που κραύγαζε μια πρωτόγνωρη αίσθηση απελευθέρωσης. Ιστορική βραδιά εκείνη, ιστορική είναι και κάθε τους συναυλία. Ο λόγος είναι απλός. Παίζουν με την καρδιά τους, αφήνουν την ψυχή τους στο σανίδι και ο θεατής εισπράττει ολάκερη τη ντομπροσύνη, την αμεσότητα και τη βαθιά τους αγάπη στο rock ‘n roll, φεύγοντας ενθουσιασμένος μόλις κλείσουν τα φώτα.
Με το που παίχτηκαν οι πρώτες νότες από το ‘All Around’ ο θηριώδης ήχος τους, πλημμύρισε το Γκάζι. Σαν ένα κοπάδι από τυραννόσαυρους, να καλπάζει στην έρημο Γκόμπι. Ισοπεδωτικοί! Στο ‘Forever Stoned’, ύμνο των απανταχού θεριακλήδων, βροντοφωνάξαμε στο refrain. Τα ‘Just A Burn’ και ‘Use’ σταμάτησαν προς στιγμήν την περιφορά της Γης γύρω από τον άξονα της. Το rhythm section των Αντρέα Λάγιου (μπάσο) και Ντίνου Ρούλου (drums), είναι από τα κορυφαία της παγκόσμιας σκηνής. Γκρουβάτοι και δυναμικοί, θυμίζοντας μεγαθήρια των ‘70s. Μας κέντησαν σταυροβελονιά στο ‘The Dog That No-one Wanted’. Αντίστοιχης κλάσης και ο Τόλης Μότσιος στην κιθάρα. Fuzzαριστός όσο μας αρέσει και χρυσοχέρης στα solo του, ανασήκωσε τις τρίχες στο σβέρκο μας. Τώρα για τον Argy τι να πει κανείς… Αυθεντικός σε βαθμό που η μουτσούνα του μπαίνει δίπλα στο αντίστοιχο λήμμα σε λεξικό. Ο ψηλέας με μια κίνηση των χεριών του, συντόνιζε το κοινό στις ορέξεις του. Τα ‘Sweet Knife’, ‘Sad Side Of The City’ και ‘Great Hallucinations’ πέρα από υπεργαλαξιακές κομματάρες, ήρθαν να υπενθυμίσουν την ποιότητα του τελευταίου τους δίσκου.
Δώσε και ‘Zombie Hour’ να δροσιστούν οι νεκροζώντανοι με καμιά βαρελίσια μπύρα, ενώ αφήσαμε τα λαρύγγια μας χάμω στους στίχους του ‘Dead Rock Commandos’. Η Νίνα Φώσκολου που συνόδευσε τον Αργύρη όταν απαιτήθηκε στα backing vocals, μαγνήτισε με τις φωνητικές τις ικανότητες και τη σκηνική της παρουσία. Φτάνοντας στο τέλος της βραδιάς ο Argy μας προέτρεψε να ανάψουμε ότι είχαμε πάνω μας, για να υποδεχτούμε τα παιδιά του Ήλιου. Μάλλον ο διπλανός μου το παράκανε, κι άναψε ένα “μπουρί σόμπας”… Pas mal όμως που λένε και οι φίλοι μας οι Γάλλοι. Το ‘Children Of The Sun’ δεν χρειάζεται συστάσεις και εξωγενή υποβοήθηση. Είναι με διαφορά το καλύτερο encore κομμάτι, που έχει γραφτεί από ελληνικό συγκρότημα. Με διαφορά από το δεύτερο όμως! Τραγουδώντας με όλη μας τη φωνή το refrain του, γίναμε όλοι μαζί μέλη του tribe τους.
Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής έχεις αφήσει ήδη τις σκοτούρες πίσω, επαναλαμβάνεις παράφωνα όσα απόλαυσες πριν λίγες στιγμές και ψάχνεις στο καλεντάρι την επόμενη συναυλία τους. Έτσι απλά, γιατί οι ‘Stalker είναι ο καλύτερος εθισμός!
Φωτογραφίες: Γιώργος Μπατσαούρας
