NESTOR: “Teenage Rebel”

ALBUM

Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται με απόλαυση σε οποιαδήποτε θερμοκρασία. Αυτή την αίσθηση απολαμβάνουν οι Σουηδοί Nestor, που δεν γίνεται να μας κρύψουν τις ηλικίες τους. Ένα δύσκολο ξεκίνημα πίσω στο μακρινό 1989 τους βρήκε να αντιμετωπίζουν τις αδυσώπητες αλλαγές της μουσικής μόδας και να πέφτουν σε λήθαργο για δεκαετίες. Ζούμε όμως σε μια εποχή παράξενων θαυμάτων, και οι ευκαιρίες ξεδιπλώνονται με περίεργους και απροσδόκητους τρόπους, έτσι και οι Βόρειοι φίλοι μας άρπαξαν για τα καλά τη δική τους, όταν επέστρεψαν με το ντεμπούτο τους, “Kids in a Ghost Town”.

Αυτό ήταν! Η αναβίωση του μελωδικού hard rock κράτησε μια περίοπτη θέση για τα καθόλου κουρασμένα παλικάρια. Οι ευσεβείς παλιοί πόθοι για ένα απαιτητικό χαρμάνι προοδευτικού rock και AOR, που τους έδωσαν τη νίκη σε έναν μουσικό διαγωνισμό του 1993, και γέννησαν ένα σχεδόν progressive metal EP, έχουν παραδοθεί στην διαρκή λατρευτική απόπειρα ενός radio friendly rock. Πρόσεχε όμως, μην κάνεις το τυπικό λάθος να θεωρήσεις τους Nestor άλλη μια “nostalgic act” περίπτωση, μια παρωχημένη ιστορία μιας παρέας μουσικών με απωθημένα. Μόλις δοκιμάσεις, θα αποδεχτείς άμεσα πως είναι “the real thing”…

Ένας ηχητικός πρόλογος με ψάξιμο στο ραδιόφωνο ( υπαινιγμός για τις ηλικίες στις οποίες απευθύνονται;), και ένας καθηλωτικός μονόλογος που αποδίδει η Δανή ηθοποιός Freya Miller, μας σπρώχνει στην παγίδα του “We Come Alive”. Ακόμα περισσότερο, σε αυτό το νέο άλμπουμ των Nestor, επικυρώνεται σε έναν θρίαμβο διαδοχικών ύμνων πως οι άνθρωποι που βίωσαν εκείνη την εποχή εκ των έσω, αν έχουν το ανάλογο ταλέντο, το πάθος, και την ανάγκη έκφρασης, θα αρπάξουν μαγικά στιγμιότυπα και υπέροχες μνήμες και αισθήσεις μιας άλλης εποχής και θα τα φέρουν ξανά στη ζωή. Το μεγάλο επίτευγμα των Σουηδών με αυτό το άλμπουμ που χωρίς υπερβολές, έχει την ισχυρή αίσθηση ενός πολύ αυστηρού “best of”, είναι πως καθιστούν το ύφος και τον ήχο αυτό διαχρονικά, τους δίνουν ζωή και πορεία στο χρόνο. Σήμερα άλλωστε μόνο ανόητοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως υπάρχουν καλά και κακά είδη μουσικής, και οι Nestor βγάζουν τη γλώσσα στον παρωχημένο χλευασμό του μελωδικού hard rock, με την ευκολία και αμεσότητα που αναπνέουν.

Κάπως έτσι το “Teenage Rebel” δέρνεται με έναν βιωματικό αέρα, είναι συχνά φορτισμένο και κρύβει κάποιο ελεγχόμενο δράμα που σερβίρεται σαν πανούργο γλυκό μέσα από μελωδίες άμεσης απαγωγής. Δεν του λείπει η ανεμελιά, το ξέβγασμα κάθε πίκρας και αναποδιάς, καθώς συχνά απογειώνεται με τη συνεργασία προωθητικών ρυθμικών και μαγικών, αληθινά μεγάλων ρεφρέν. Το αποτέλεσμα; Για όσους κάρφωσαν φέτες χρόνου από τη ζωή τους πάνω σε ανάλογες δόξες του παρελθόντος, η μνήμη τους θα αναθαρρήσει αισθητά, ένα χαντακωμένο αίσθημα θα κλωτσήσει δελεαστικά, και το άλμπουμ θα γίνει ανύποπτα μια οικειοθελής φυλάκιση.

Για κάθε δύσπιστο, μια σύντομη δοκιμή σε οποιοδήποτε από τα video singles που έστρωσαν το χαλί για το δίσκο, είναι απόλυτα αντιπροσωπευτική της μελωδικής δύναμης που δεν χωλαίνει σε κανένα μέρος του. Αφοσιωμένος στη λογική αυτή δεν σκοπεύω να απομονώσω προτιμήσεις, και με χαρά αντιμετωπίζω έναν δίσκο που ακούγεται ολόκληρος. Για μας που τα χρόνια της πρώτης άγνωστης θητείας των Nestor λατρεύαμε άλλους γνώριμους ήρωες του χώρου, είναι μια γυαλιστερή, υπέροχη χρονομηχανή χωρίς σκόνες και αράχνες. Για τους νεότερους φίλους του είδους, μια ιδανική φαντασίωση.

Είδος: Hard Rock/AOR
Εταιρεία: Napalm Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 31 Μάϊου 2024

Website
Facebook

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1007 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.