Εκστασιασμένος τρία χρόνια πριν, είχα γράψει στο review του προηγούμενου album των Mist Of Misery πως με το πέρασμα του χρόνου γίνονται όλο και καλύτεροι, ξεπερνώντας τον εαυτό τους. Και είναι γεγονός πως το σχεδόν δίωρο έπος “Unalterable” είχε κατά πολύ ξεπεράσει τις προηγούμενες δουλειές τους. Δύσκολα τα βάζεις με ένα τέτοιο θηρίο για album, αλλά ο εγκέφαλος της μπάντας Mortuz Denatus το 2019, είχε υποσχεθεί ακόμα πιο δυνατή συνέχεια.
Με τη χαρά που προσφέρει και μόνο η ανακοίνωση μιας νέας MOM κυκλοφορίας, έβαλα το ολόφρεσκο “Severance” να παίξει, έχοντας πάντα στην άκρη του μυαλού μου πως ο προκάτοχός του ήταν σημείο αναφοράς για τον επικό, συμφωνικό αλλά και απύθμενα θλιμμένο μαυρομεταλλικό ήχο της μπάντας – και όχι μόνο.
Το “An Ode To Solitude” που ανοίγει το “Severance” με το πιάνο για να μετουσιωθεί σε αυτή την μοναδική ισορροπία symphonic/depressive black μεγαλείου που διακατέχει τους Σουηδούς, υπόσχεται μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέχεια. Πράγματι, τα “The Long Road” και “A Sombre Solace” που διαδέχονται το ένα το άλλο, είναι μερικές από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου αλλά και της δισκογραφίας των MoM. Μετά από το πρώτο μισό του 54λεπτου αυτού ταξιδιού, δεν χωράει αμφιβολία ότι οι Σουηδοί ξεπέρασαν και πάλι τους εαυτούς τους.
Έλα όμως που το δεύτερο μισό είναι ακόμα πιο breathtaking…το κινηματογραφικότατο “Through Night’s Gloom”, το (σίγουρα) πιο αγαπημένο μου τραγούδι του album “Oceans Of Grief” και το κλείσιμο με το ψυχικά βαρύ και ασήκωτο σαν κατάρα σε μορφή αλυσίδας γύρω από το κορμί, νεοκλασσικό αργό θάνατο “Towards The Descent”, όλα αποδεικνύουν πως η υπόσχεση του Mortuz ήταν αληθινή και πως μέσα σε λιγότερο από μια ώρα, οι MOM παραδίδουν έναν από τους κατάμαυρα υπέροχους δίσκους της καριέρας τους και μαζί με αυτά των White Ward και Silhouette, ένα από τα καλύτερα albums της χρονιάς στο είδος του.
Αν δεν έχεις ξανακούσει Mist Of Misery ξεκίνα με αυτό, αν λάτρευες τους Dimmu Borgir μέχρι το “Stormblåst” ευχαρίστησέ με μετά, αν είσαι ήδη fan τους…τι κάθομαι και σου λέω, το έχεις αγοράσει ήδη. Σε κάθε περίπτωση, ελάχιστες και σπάνιες μπάντες είναι τούτης εδώ της ποιότητας, οπότε πάτα το play και βάλε και εσύ ένα λιθαράκι για να διορθώσουμε την αδικία που βρίσκει την σουηδική αυτή μηχανή μελαγχολίας και μαύρης οργής να είναι τόσο υποτιμημένη, μια δεκαετία μετά την δημιουργία της. Κρίμα είναι.
Είδος: Symphonic black metal
Δισκογραφική: Non Serviam Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 4 Νοεμβρίου 2022
Official Bandcamp page: https://mistofmisery.bandcamp.com
