Η Ισπανίδα πολυπράγμων Amaya Lopez-Carromero είναι η προσωπικότητα πίσω από το project που εδρεύει στη Σκωτία με τίτλο “Maud the Moth”. Συνθέτρια, τραγουδίστρια, πιανίστρια με τη συνοδεία πολλών κρουστών κι εγχόρδων, προσφέρει μια σπάνια ηχητική πανδαισία που ολοκληρώθηκε μετά από προσπάθεια πέντε ετών.
Δεν είναι εύκολο να βάλουμε σε “κουτάκια” ούτε να κατηγοριοποιήσουμε το “The Distaff”. Μπορούμε μόνο με δόσεις αοριστίας να πούμε ότι κινείται σε gothic περιοχές, έχει έντονα avant-garde ύφος, experimental αγωνίες και darkwave διαθέσεις. Η βάση του ηχητικού υποστρώματος αποτελείται από παραμορφωμένα ή κλασσικά πιάνα, πάνω στα οποία απλώνει οπερατικές φωνές που αποκτούν βαθιά μυστηριώδεις και συγκινητικές αποχρώσεις. Μια πρώιμη Tori Amos αχνοφαίνεται αλλά η σκέψη περνάει από πολλές ακόμη εμβληματικές παρουσίες, όχι μόνο της μουσικής αλλά ευρύτερα της τέχνης.
Μια εκ των πολλών επιρροών που δείχνει και το πολύπλευρο ταπεραμέντο της Amaya είναι το έργο “Ηλακάτη” (Distaff), της λυρικής ποιήτριας Ήριννας από την Τήλο που πέθανε πρόωρα στα 19 της χρόνια. Η παιδική της φίλη Βαυκίδα που επίσης πέθανε νιόπαντρη και σε μικρή ηλικία, είναι η κεντρική ηρωίδα του συγκινητικού έπους.
Από την εισαγωγή (“Canto De Enramada”) αντιλαμβάνεσαι ότι ο κόσμος που εισέρχεσαι δεν είναι θα είναι εύκολα προσπελάσιμος, μιας και βαδίζουμε στα αχαρτογράφητα νερά σκοτεινών περιοχών του υποσυνειδήτου που βγαίνουν στην επιφάνεια. Δίπλα στο πιάνο με τα αιθέρια φωνητικά έρχονται να προστεθούν τύμπανα και κρουστά, απόκοσμες κραυγές που εξάπτουν τις αισθήσεις και πλημμυρίζουν ανατριχίλα την ατμόσφαιρα στο “A Temple by the River”. Όλο το φωνητικό εύρος της Amaya αποκαλύπτεται μαζί με μια ικανότητα να ορίζει επακριβώς τις διακυμάνσεις και τις εντάσεις με έναν απρόβλεπτο τρόπο.
Και καθώς το έκδυμα (“Exuviae”) ως συστατικό του κύκλου της ζωής εμφανίζει όλες τις μεταβαλλόμενες διαδρομές από τη ζωή στο θάνατο, έτσι και η εξέλιξη του κομματιού περνάει από εναλλασσόμενες διαθέσεις ήπιου ενθουσιασμού και στενάχωρης ματαιότητας. “Το δέρμα σπάει σαν δαντέλα, τόσο λευκασμένο, σε κομμάτια”. Εικόνα (το βίντεο του κομματιού), μουσική και στίχοι άρρηκτα συνδεδεμένα σε μια απαράμιλλη ποιοτική κορύφωση. Σαν γέφυρα οι ήχοι της φύσης επεκτείνονται σε ένα μελαγχολικό βιολί με πανέμορφες χορωδιακές φωνές (“Burial of The Patriarchs”) κι ένα δίλημμα τίθεται για το ρόλο της γυναίκας, που μπορεί να ηγείται της εστίας και της ανατροφής αλλά ταυτόχρονα να μπορεί να θάβει και τους νεκρούς.
Οι σύνθετοι πολυμορφικοί θαλάσσιοι οργανισμοί (“Siphonophores”) εντείνουν τους πολυσύνθετους συμβολισμούς, καθώς με συνεχόμενες ηχητικές παρεμβολές το τοπίο αλλάζει όψεις δίνοντας ενδιαφέρον στο δίπολο πιάνου φωνητικών που κυριαρχεί.
Σαν σημείο αναφοράς για όλο το άλμπουμ ακολουθεί το “Despenaperros” (εκεί που πετάνε τα σκυλιά στο γκρεμό), που διαδραματίζεται σε ένα τοπίο άγριας ομορφιάς κι εποχές όπου το κυνήγι και η σκληρότητα των ζώων ήταν καθημερινότητα και οι καλλιτεχνικές ευαισθησίες συχνά γελοιοποιούνταν. Όπως αναφέρει η ίδια η δημιουργός “ένα οιονεί μυθικό βουνό για τη θυσία όσων θεωρούνταν αδύναμοι, διαφορετικοί, παρεξηγημένοι”. Σε αυτό το σχεδόν 10λεπτο κομμάτι, όλο το πολύπλευρο ταλέντο ρέει απρόσκοπτα με απανωτές σπαρακτικές εκρήξεις, με τρέμουλο οργιαστικό πιάνο, με έγχορδα, κρουστά και μαγευτικούς ήχους που διαμορφώνουν ένα σχεδόν post-rock τοπίο. Θα έλεγε κανείς ότι όλο το “The Distaff” υποκλίνεται στον δημιουργικό οίστρο αυτού του κομματιού.
Οι αισθήσεις καταλαγιάζουν με ένα σύντομο καταπραϋντικό διάλειμμα ενός λεπτού περίπου (“O Rubor”) που καταπιάνεται με την ερυθρότητα του αίματος των μαρτύρων και το “έργο” συνεχίζει να διαδραματίζεται το ίδιο επώδυνο και θλιβερό με το “Fiat Lux” (“ας γίνει φως”). Το ρομαντικό πιάνο “παντρεύεται” τσιριχτά και φωνές που σκαρφαλώνουν σε δυσθεώρητα ύψη ενισχύοντας την οδύνη, με ένα κινηματογραφικό “χαλί” να στρώνεται δειλά κατά μήκος του κομματιού.
Ο επίλογος (“Kwisatz Haderach”) εμπνευσμένος από το “Dune” του Frank Herbert, είναι μια ακόμη βουτιά στα άδυτα του μυαλού της Amaya, μια χαοτική αποτύπωση μαγευτικών πειραματικών ήχων που κλιμακώνονται “παραισθησιακά”, αφήνοντας αινιγματικά ίχνη κατά το “σβήσιμό” τους.
Τα ζητήματα που εκτίθενται στο “The Distaff” απορρέουν από προσωπικές εμπειρίες ζωής, με έμφαση στην έλλειψη “ρίζας”, ανάλυσης ταυτότητας και ψυχοφθόρων τραυμάτων. Ο ευαίσθητος ψυχισμός του γυναικείου φύλου τίθεται στο προσκήνιο κι όλες οι ενδόμυχες σκέψεις και ανασφάλειες που υποβόσκουν καρτερικά αποκαλύπτονται με αυτοπεποίθηση, για να αναλωθούν τελικά σε φαταλιστικά πεδία αστείρευτου προβληματισμού.
Αναμφίβολα δεν πρόκειται για μια κυκλοφορία που μπορεί να περάσει στα ψιλά, ούτε μπορεί να τύχει επιπόλαιης κι επιδερμικής αντιμετώπισης. Είναι τόσο καταιγιστικός ο συνδυασμός αντίρροπων συναισθημάτων και πόνου που φαντάζει εξωπραγματική η ισορροπία που επιτυγχάνεται με το πλήθος των όμορφων αριστουργηματικών εμπνεύσεων, που πλημμυρίζει το άλμπουμ. Σαν μια εικόνα που συνεχώς μεταβάλλεται μέχρι να αποκτήσει στέρεα δομή, το “The Distaff” ανανεώνει αταλάντευτα ότι “εισπράττεις” μετά από κάθε ακρόαση. Το απύθμενο βάθος του σε προκαλεί να το εξερευνήσεις.
Είδος: Experimental/Avant-Garde/Post rock
Δισκογραφική Εταιρεία: The Larvarium/La Rubia Producciones/Woodford Halse
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 21 Φεβρουαρίου 2025
