Το “Point of Entry” είναι το έβδομο στούντιο άλμπουμ των heavy metal θρύλων του Birmingham, Judas Priest, και κυκλοφόρησε στις 26 Φεβρουαρίου 1981 από την Columbia Records. Μετά την εμπορική επιτυχία του προηγούμενου άλμπουμ τους “British Steel” (1980), οι Priest ακολούθησαν μια πιο φιλική προς το ραδιόφωνο κατεύθυνση. Μετά την ολοκλήρωση του British Steel Tour, το συγκρότημα άρχισε να δουλεύει για το επόμενο βήμα του. Εκείνη τη στιγμή, διέθετε το αναγκαίο κεφάλαιο να μεταφέρει όλο τον εξοπλισμό του στα υπερσύγχρονα στούντιο Ibiza στην Ισπανία. Αυτό έδωσε στο Point of Entry έναν πιο μεγάλο, δυνατό, πιο “ζωντανό” ήχο από τα προηγούμενα άλμπουμ των Judas Priest.
Τρία singles κυκλοφόρησαν από το άλμπουμ: “Heading Out to the Highway”, “Don’t Go” και “Hot Rockin'”, τα οποία είχαν όλα και αντίστοιχα μουσικά βίντεο. Το τραγούδι “Heading Out to the Highway” ήταν βασικό σε πολλές ζωντανές εμφανίσεις από την κυκλοφορία του άλμπουμ, το “Desert Plains” παιζόταν τακτικά στη δεκαετία του 1980 και το 2002 και το “Hot Rockin'” επέστρεψε στο setlist το 2005, στην Reunited Tour, όπου οι Priest έπαιξαν επίσης το “Solar Angels” σε κάποιες εμφανίσεις. Στην “World Wide Blitz Tour” του 1981, για την προώθηση του Point of Entry, το “Solar Angels” ήταν το εναρκτήριο τραγούδι κάθε εμφάνισης, ενώ το “Troubleshooter” παίχτηκε αρκετές φορές. Αντίθετα, πέντε τραγούδια από το άλμπουμ –”Don’t Go”, “Turning Circles”, “You Say Yes”, “All the Way” and “On the Run”– δεν έχουν παιχτεί ποτέ ζωντανά.
Η ευρωπαϊκή έκδοση του δίσκου περιείχε “ένα ενδιαφέρον και πολύχρωμο είδος φουτουριστικού μεταλλικού φτερού πάνω από έναν ορίζοντα” σχεδιασμένο από τον Roslav Szaybo, ο οποίος είχε κάνει όλα τα άλμπουμ των Priest για τη CBS μέχρι τότε.Το εξώφυλλο που εμφανίστηκε στις αγορές του Καναδά, των ΗΠΑ, της Αυστραλασίας, της Βραζιλίας, του Χονγκ Κονγκ και της Ιαπωνίας, , σχεδιάστηκε από τον John Berg της Columbia Record και ήταν διαφορετικό. “Το αποτέλεσμα ήταν απαίσιο”, είπε ο κιθαρίστας Glen Tipton για τα εξώφυλλα, “και είναι καθαρά θέμα της εταιρείας που δεν επέλεξε ένα πιο κατάλληλο. Η αμερικανική εκδοχή ήταν διαφορετική, και αυτό έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα.
Οι απόψεις για το άλμπουμ από το συγκρότημα ήταν μοιρασμένες. Ο Ian Hill έχει δηλώσει, ” οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι απλώς ένα εμπορικό άλμπουμ και δεν είναι, υπάρχουν μερικά καλά τραγούδια εκεί μέσα. Και νομίζω ότι υποτιμάται.”. Σε δημοσίευμα του Louder ο Halford είχε παραδεχτεί πως απογοητεύτηκε από τις αντιδράσεις γι’ αυτό. Στο ίδιο άρθρο του Louder ο Κ.Κ. Ο Downing ακολούθησε μια πιο μοιρασμένη άποψη, λέγοντας πως, “ο κόσμος δεν καταλαβαίνει πόσο μας πίεζε η ετικέτα, είτε για να κάνουμε διασκευές είτε να κάνουμε επιτυχίες, και με εκείνο το άλμπουμ, τους δώσαμε αυτό που ήθελαν”.
1970– Κυκλοφορεί το “Hey Jude” (αυθεντικός τίτλος: “The Beatles Again”) είναι μια συλλογή από singles που δεν συμπεριλήφθηκαν σε άλμπουμ και B-sides από τους The Beatles. Αρχικά κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε διάφορες άλλες αγορές, αλλά όχι στο Ηνωμένο Βασίλειο. Περιείχε τα “I Should Have Known Better” και “Can’t Buy Me Love”, δύο singles που κυκλοφόρησε η Capitol Records, τα οποία βρίσκονταν μόνο στο άλμπουμ soundtrack “A Hard Day’s Night”, το οποίο είχε κυκλοφορήσει από την United Artists Records. . Το “Hey Jude” έχει εξαντληθεί από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, αν και παρέμεινε διαθέσιμο σε κασέτα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε σε CD για πρώτη φορά το 2014, σαν ατομική κυκλοφορία και σε box set με τίτλο “The U.S. Albums”.
1982– Κυκλοφορεί το “Set”, που είναι το δεύτερο στούντιο άλμπουμ του αγγλικού pop συγκροτήματος Thompson Twins, από την Arista Records/Hansa.
Σε σύγκριση με το πρώτο τους άλμπουμ, “A Product Of…”, στο “Set” παρουσίασαν έναν πιο εκλεπτυσμένο ήχο, χάρη στον παραγωγό Steve Lillywhite. Με τη συνεχώς μεταβαλλόμενη σύνθεση τους, οι Thompson Twins είχαν πλέον φτάσει στα επτά μέλη, προσθέτοντας τον Matthew Seligman στο μπάσο για να αφοσιωθεί ο Tom Bailey στα πλήρη καθήκοντα του frontman και κημπορντίστα. Η πρώην σαξοφωνίστρια Jane Shorter αντικαταστάθηκε από την Alannah Currie, η οποία ήταν η κοπέλα του Bailey τότε (αργότερα παντρεύτηκαν και παρέμειναν μαζί μέχρι το 2004). Τρία τραγούδια του άλμπουμ δεν έχουν τον Bailey στα βασικά φωνητικά, αλλά τα τραγουδά ο Joe Leeway, ο οποίος συμμετείχε συνθετικά σε πέντε κομμάτια. Αν και δεν ήταν επίσημο μέλος του συγκροτήματος, ο Thomas Dolby ήταν επίσης διαθέσιμος και έπαιξε επιπλέον keyboards σε τρία κομμάτια.
Το κομμάτι “In the Name of Love” γράφτηκε από τον Bailey απλώς σαν συμπλήρωμα για το άλμπουμ, αλλά τελικά επιλέχθηκε σαν το βασικό single από αυτό. Αν και απέτυχε να μπει στο chart single του Ηνωμένου Βασιλείου, κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες σαν club single και έφτασε στο νούμερο ένα στο χορευτικό chart του περιοδικού Billboard, διατηρώντας αυτή τη θέση για πέντε εβδομάδες.
1991– Κυκλοφορεί το “Hooked”, που είναι το πέμπτο στούντιο άλμπουμ από το αμερικανικό hard rock γκρουπ Great White. Αν και δεν είχε κάποιο σπουδαίο single τόσο εμπορικά επιτυχημένο όσο το “…Twice Shy”, κατάφερε να φτάσει στο Νο. 18 στο chart abum του Billboard 200. Το άλμπουμ έγινε χρυσό τον Απρίλιο του 1991, και ήταν το τελευταίο του συγκροτήματος με τον μπασίστα Tony Montana.
Στο Q Magazine, ο Jeff Clark-Meads περιέγραψε το άλμπουμ ως “χαλαρό, ήρεμο και συμπαθητικό – και πιθανώς απογοητευτικό για όσους θεωρούσαν μέχρι τότε τους Great White μια metal μπάντα”.
Το τραγούδι “Desert Moon” έκανε μια μικρή επιτυχία και στις 20 Φεβρουαρίου 2003, ήταν το ζωντανό εναρκτήριο τραγούδι των Great White όταν πυροτεχνουργοί άναψαν τη φωτιά στο νυχτερινό κέντρο διασκέδασης The Station, σκοτώνοντας 100 άτομα, και τον κορυφαίο κιθαρίστα του συγκροτήματος Ty Longley. Το συγκρότημα δεν έπαιξε ζωντανά το “Desert Moon” για έξι χρόνια μετά την πυρκαγιά, αλλά από το 2009, άρχισαν να ξαναπαίζουν το τραγούδι.
2001– Κυκλοφορεί το “Welcome to the Other Side”, που είναι το 15ο στούντιο άλμπουμ του γερμανικού heavy metal συγκροτήματος Rage, από την GUN Records. Πρόκειται για ένα concept άλμπουμ που περιστρέφεται γύρω από “το ταξίδι μιας ψυχής μετά τον θάνατο”.
Το “Straight to Hell” χρησιμοποιήθηκε στη γερμανική ταινία γουέστερν παρωδίας του 2001 “Der Schuh des Manitu”. Ο Peavy έχει ήδη στρατολογήσει νέα μέλη στο γκρουπ, τον κιθαρίστα Victor Smolski και τον ντράμερ Mike Terrana. Η παραγωγή γίνεται από το γκρουπ και τη συνδρομή των Charly Czajkowski και Hans Jorg Maucksch, ενώ το artwork ανέλαβε ο Peter Dell.
