Στον σκληρό και απροσδόκητο κόσμο της μουσικής βιομηχανίας υπήρξαν συγκυρίες που αρκετές φορές άλλαξαν τη μουσική μοίρα και ιστορία ακόμα και καλλιτεχνών με τεράστιο ειδικό βάρος. Περίεργες ισορροπίες, δεσμεύσεις ή σκοπιμότητες ανέτρεψαν σχέδια, άλλαξαν υλικό και ονόματα, παρέτειναν ή κατέστρεψαν καριέρες. Χωρίς να λιγοστεύει η αγάπη μας για το καλλιτεχνικό περιεχόμενο τέτοιων περιπτώσεων, ρίχνουμε λίγο παραπάνω φως στις αντίστοιχες ιστορίες.
Είναι Νοέμβριος του 1988 και οι Crimson Glory έχουν μόλις αφήσει το ανεξίτηλο ίχνος τους για δεύτερη φορά στον χάρτη του ευρύτερου metal της εποχής, και έχουν χαράξει το δικό τους μονοπάτι στο πρώτο κύμα του progressive metal με το μυστηριώδες, εξωτικό, εγκεφαλικό και πολυσχιδές “Transcendence”. Γρήγορα ο απόηχος του άλμπουμ μεγαλώνει τη φήμη τους και τον Μάιο του 1989 φιγουράρουν στο εξώφυλλο του “Kerrang!”.
Το κουιντέτο από τη Florida υποστηρίζει σθεναρά το αριστουργηματικό του περιεχόμενο με περιοδείες στη Βόρεια Αμερική, την Ευρώπη και την Ιαπωνία, δίπλα σε ονόματα όπως οι Metallica, Ozzy Osbourne, Queensryche, U.D.O., Doro, Anthrax, και όλα δείχνουν πως οι μεγάλες πόρτες έχουν ανοίξει γι’ αυτούς, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από τη συμφωνία με την Atlantic.
Δεν είναι βέβαια ακριβώς όλα ρόδινα, όπως φαινομενικά δείχνουν. Οι μνήμες του ρυθμικού κιθαρίστα Ben Jackson από το τελευταίο μέρος των περιοδειών μιλούν για έναν Drenning ιδιότροπο, εγωιστή και συνεχώς εκτός εαυτού, παίρνοντας το παραμικρό με ακραίο τρόπο και έτοιμο να απολύσει οποιονδήποτε. Με την ολοκλήρωση των ζωντανών εμφανίσεων ο ντράμερ Dana Burnell μαζί με τον Ben Jackson αποχωρούν από το γκρουπ. Ο Jackson θα σχηματίσει αργότερα τους Parish, που θα κυκλοφορήσουν το μοναδικό τους άλμπουμ, με τίτλο “Envision” το 1995.
Βρισκόμαστε στο 1991, όταν οι Glory, στις τάξεις της Atlantic πια, ετοιμάζουν τον διάδοχο του “Transcendence”. Ο ντράμερ Ravi Jakhotia προσχωρεί στις τάξεις τους, και ο Drenning με τον Midnight που μένουν εκείνο τον καιρό μαζί σε ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα, ετοιμάζουν σε ένα home recorder τα πρώτα demo. Κάποιες από τις πρώτες ιδέες κατέληξαν στο ομότιτλο τραγούδι και στο “In the Mood”. Στο μεταξύ, η φωνή του Midnight, που είχε καταπονηθεί αισθητά από το πρόγραμμα των περιοδειών ακουγόταν περισσότερα τραχιά στις ψηλότερες περιοχές της, και η συνθετική λογική που ακολούθησαν οδήγησε σε τραγούδια που έμοιαζαν περισσότερο με Led Zeppelin παρά με Crimson Glory, αποφεύγοντας φανερά τα οπερετικά φωνητικά των δυο πρώτων άλμπουμ.
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τα σχέδια της Atlantic ή τις βλέψεις που είχε για το μέλλον τους, αλλά σίγουρα υπήρξε παρέμβαση στο υλικό του δίσκου. Δυο από τα τραγούδια, τα “Promise Land” και “Song for Angels” γράφτηκαν σε συνεργασία με τον συνθέτη Marcy Rauer, ενώ το βασικό όπλο προώθησης του άλμπουμ, το singe και video clip “The Chant” είχε γραφτεί από τους Marti Frederiksen και M. McKinley. Το “Strange and Beautiful” κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1991, με περιεχόμενο 11 τραγούδια και σίγουρα κρύβει ακόμα μέχρι σήμερα αρκετά μυστικά για εκείνη την ταραγμένη περίοδο. Ο Drenning έχει συχνά ισχυριστεί πως το αρχικό πλάνο ήταν η κυκλοφορία ενός διπλού στούντιο άλμπουμ, που θα φανέρωνε τον πλουραλισμό του γκρουπ, ανοίγοντας τη μουσική τους κατεύθυνση σε διαφορετικά πεδία. Τραγούδια του “Astronomica”, όπως τα “War of the Worlds”, “Edge of Forever” και “Touch the Sun” είχαν γραφτεί εκείνη την εποχή, και αποτελούσαν μέρος αυτού του ευρύτερου πλάνου με βαρύτερα και πιο παραδοσιακά στο ύφος τους τραγούδια, αλλά και συνθέσεις που αλληθώριζαν αισθητά σε ένα blues, hard rock ύφος.
Σύμφωνα με τον ίδιο η εταιρεία αρνήθηκε κατηγορηματικά την ιδέα του διπλού άλμπουμ, και το γκρουπ προχώρησε στο δεύτερο δρόμο, αναβιώνοντας ένα ύφος που χρωστούσε πολλά στους Zeppelin με ένα σύγχρονο tribal ύφος. Δεν ήταν άλλωστε μυστικό, πως ο Robert Plant ήταν η βαθύτερη επιρροή του Midnight, όπως και οι Pink Floyd, ακόμα και οι Beatles, και η στροφή αυτή τον έβρισκε μάλλον ανακουφισμένο. Μέσα στη σύγχυση που έχουν προκαλέσει οι συγκρουόμενες δηλώσεις του Drenning κατά καιρούς για τον συγκεκριμένο δίσκο, το “Strange and Beautiful” ήταν ένα άλμπουμ που είχε τη δική του ομορφιά και ιδιαιτερότητα που έπεσαν όμως πάνω σε έναν πολύ σημαντικό εχθρό, τη μεγάλη του απόσταση υφολογικά από τα δυο προηγούμενα άλμπουμ τους. Ας μη γελιόμαστε, μετά τις υποσχέσεις του “Transcendence”, το τρίτο τους άλμπουμ ήταν ένα πολύ ισχυρό σοκ για τους περισσότερους από τους φίλους της μπάντας. Με το πέρασμα των χρόνων, και ανεξάρτητα από τα ξένα δάχτυλα που επηρέασαν το περιεχόμενο, είναι ένας δίσκος που με τις αδυναμίες του εξακολουθεί να αποκαλύπτει μια διαφορετική, ενδιαφέρουσα εκδοχή και διάσταση μιας απίστευτα ταλαντούχας μπάντας ακόμα και υπό πίεση.
Ξεκινώντας πρόβες ενόψει της ζωντανής προώθησης του άλμπουμ, ήταν ξεκάθαρο στον Drenning, τον Lords και τον Jakhotia πως η ψυχική και σωματική υγεία του Midnight χειροτέρευαν αισθητά και η εξάρτησή του από το αλκοόλ δυνάμωνε συνεχώς. Ήταν σαν να είχαν στο γκρουπ τον Jim Morrison, με τους δαίμονές του να τον οδηγούν πια σε επικίνδυνα μονοπάτια. Τελικά, ο Midnight αποχώρησε –ή ευγενικά απομακρύνθηκε, κάτι που μικρή σημασία έχει πια- πριν ξεκινήσει η περιοδεία, και απομονώθηκε για μια μεγάλη περίοδο. Αντικαταστάθηκε από τον τραγουδιστή David Van Landing, και το γκρουπ μετά την περιοδεία ουσιαστικά διαλύθηκε, κάτι που ο Drenning συχνά έχει περιγράψει σαν ένα μεγάλο αναγκαίο διάλειμμα.
Ψάχνοντας στα σημάδια του απόηχου του “Strange and Beautiful” μέσα στο χρόνο, είναι πραγματικά πολύ σκληρή η στάση του Drenning απέναντι στον Midnight, όσο τουλάχιστον ήταν ακόμα ζωντανός. Υπήρξαν στιγμές που έριξε όλη την ευθύνη για το ύφος του δίσκου πάνω του, χαρακτηρίζοντας ουσιαστικά το άλμπουμ σαν προσωπική δουλειά του, λέγοντας πως δεν το θεωρεί καν άλμπουμ των Crimson Glory, και θεωρώντας την εμμονή του Midnight να συνεχίσει σε αυτό το ύφος τον λόγο της μεγάλης παύσης του 1992.
Η απώλεια του χαρισματικού τραγουδιστή και της καταραμένης αυτής ψυχής τον Ιούλιο του 2009, έκανε τον Drenning να ρίξει σταδιακά αρκετό νερό στο κρασί του, μιλώντας αργότερα για μια τολμηρή προσπάθεια, την απόπειρα να αναδειχτεί μια άλλη διάσταση του γκρουπ και την ανάγκη της ελευθερίας του μουσικού. Ουσιαστικά, όλες αυτές οι συγκρουόμενες τοποθετήσεις του απλά επιβεβαιώνουν πως το τρίτο άλμπουμ των Crimson Glory έκρυβε και συνεχίζει να κρύβει πραγματικά πολύ περισσότερο σκοτάδι από το πολύχρωμο artwork του Justice Mitcell.
