Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που οι My Dying Bride με μια γλυκόπικρη ανακοίνωση έθεταν σε παύση την δραστηριότητα της μπάντας, δημιουργώντας ανάμεικτα συναισθήματα στους απανταχού οπαδούς τους. Παρά το βαρύ παρελθόν, οι τελευταίες μέτριες κυκλοφορίες δημιούργησαν έντονη εσωστρέφεια και διχασμό και η μόνη έξοδος διαφυγής από το τέλμα, φάνταζε ένα δημιουργικό διάλειμμα μέχρι να ωριμάσουν ξανά οι συνθήκες.
Ήταν η κατάλληλη στιγμή για τον τραγουδιστή και ιδρυτικό μέλος Aaaron Stainthorpe να βγάλει από τα “σπάργανα” τους High Parasite, ένα συγκρότημα που δημιουργήθηκε δυόμισι χρόνια πριν χωρίς τυμπανοκρουσίες και βαρύγδουπες ανακοινώσεις, μέχρι να φτάσει η κατάλληλη στιγμή. Πάντως γίνεται ξεκάθαρο εξαρχής (με επίσημη ανακοίνωση) ότι δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο project σχήμα, αλλά με μια ολόφρεσκη μπάντα που ταγμένη στην gothic αισθητική, εκφράζει τη συλλογική πεποίθηση ότι η σκοτεινή μουσική δεν χρειάζεται να περιορίζεται στις “σκιές”.
Μαζί του ο μπασίστας Tombs, “υπεύθυνος” για το μεγαλύτερο μέρος των συνθέσεων του “Forever We Burn” με συνεισφορά και σε δεύτερα φωνητικά, ο Dan Brown στα ντραμς και οι Jonny Hunter και Sam Hill στις κιθάρες (lead και rhythm αντίστοιχα). Παραγωγός ο “πολύς” Gregor Mackintosh των Paradise Lost (θα συνεισφέρει και σε κιθαριστικά μέρη), ενώ και η σύζυγός του Heather Thompson (τραγουδίστρια των “Tapping The Vein”) προσθέτει περιστασιακά το δικό της “χρώμα”.
Όλα τα παραπάνω “συστατικά” προαναγγέλλουν μια σαφέστατη “γοτθική” εικόνα, που γίνεται εμφανής όταν οι πρώτες νότες διακόπτονται από την κραυγή του Aaron “Forever We Burn”, για να πάρει μπρος μια gothic metal μηχανή που φέρνει αυτόματα στο νου Paradise Lost περιόδου “Dragonian Times” και μετά. Τα riffs είναι αυτά που δίνουν τον ρυθμό με ελαφρές pop/synth πινελιές, το μπάσο σκοτεινό και τα τύμπανα ενισχυτικά σε έναν ενθουσιώδη ρυθμό και τρεις διαφορετικές “υφές” φωνητικών εναλλάσσονται ιδανικά. Τα θανατηφόρα γρυλίσματα του Aaron, οι γήινες ερμηνείες του Tomb και οι αιθέριες “παρεμβάσεις” της Heather, προσφέρουν μια αξιοζήλευτη ποικιλία.
Από τις λίγες ήπιες “My Dying Bride” στιγμές, είναι η αρχή του “My Syndrome” με τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα, αλλά με γέφυρα ένα βιρτουόζικο μπάσο, γρήγορα εξελίσσεται σε μια εκρηκτική πιασάρικη μελωδία με αλλεπάλληλα ξεσπάσματα άγριων “θηριωδών” φωνών, που σε σπρώχνουν σε σκοτεινά μονοπάτια αγωνίας. Αυτήν η τραχιά χροιά που κυριαρχεί στην μεγαλύτερη διάρκεια του άλμπουμ, είναι που κάνει την διαφορά σε ένα συγκεκριμένο “φορτισμένο” περιβάλλον κι επαναλαμβάνεται και στο σύντομο “Grave Intentions”. Οι καθαρές φωνητικές “παρεμβολές” δεν απουσιάζουν σε μια σύνθεση με γρήγορο κι εύθυμο ρυθμό και περιεχόμενο με μηνύματα για την επίδραση του διαδικτύου στον ανθρώπινο ψυχισμό και τις βλαβερές αλληλεπιδράσεις που μπορεί συχνά να έχει.
Περισσότερο συγκινητικό το “Wasn’t Human”, θα φέρει ασυνείδητα στο νου το ύφος του αδικοχαμένου Peter Steele (Type O Negative) κάπου εκεί στα μέσα του ΄90 και αν και προοδευτικά ξεδιπλώνεται μια πανέμορφη σύνθεση, ταυτόχρονα “πνίγεσαι” από ένα πέπλο μελαγχολίας που αιωρείται.
Παρά την μικρή διάρκειά του ένα ακόμη “γεμάτο” κομμάτι (“Concentric Nightmares”) με εύστοχες εναλλαγές από pop “ψηλαφητά” πλήκτρα και ογκώδη ρυθμικά riffs που σε παρασέρνουν σε ασταμάτητο headbanging χωρίς έλεος. Βγάζουν τόση ενέργεια οι High Parasite, που σου δίνουν την εντύπωση ότι διαλύουν με αποφασιστικότητα, όλη την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που τους περικλείει. Σε ένα ακόμη συννεφιασμένο “σκηνικό” στο “Hate Springs Eternal”, οι χορωδιακοί γυναικείοι ήχοι και τα “μεσαιωνικά” πλήκτρα θα δώσουν τη θέση τους στο δίπολο των διαφορετικών φωνητικών, που συνεχίζει να περιγράφει διαφορετικές όψεις με εκφραστική δεινότητα. Το ίδιο πλάνο με συνέπεια ακολουθείται και στο “Parasite” και δεν θα μπορούσαμε να μην δώσουμε credits στον βασικό “πυλώνα” όλων των συνθέσεων που είναι τα κιθαριστικά μέρη, ένας τομέας στον οποίο έπεσε πραγματικά πολλή “δουλειά”, μιας και λειτουργούν ως κινητήρια δύναμη από την αρχή μέχρι το τέλος.
Το πρώτο single του άλμπουμ “Let It Fail” (που καλλιέργησε δικαίως προσδοκίες) καταλήγει σε άλλη μια τραγική διαπίστωση για έναν κόσμο που αργοπεθαίνει, με ένα αναπότρεπτο φινάλε παρά τις ευκαιρίες που σπαταλήθηκαν απερίσκεπτα. Από την μια ο Aaron το εκφράζει με απαλές περιγραφές από την άλλη προβαίνει σε απεγνωσμένες “εκρήξεις” συνεπικουρούμενος από δυναμικά riffs, η Heather τον συμπονά μέσα σε ένα γενικότερο industrial και ηλεκτρονικό μουσικό φόντο. Αυτά τα ηλεκτρονικά pop περάσματα που βρίσκονται διάσπαρτα σε όλο το άλμπουμ (έδωσαν την ιδέα στους High Parasite να ονομάσουν την μουσική τους “Death Pop”) συναντούμε και στην αφετηρία του “Widomaker”, ενισχύοντας ατμοσφαιρικά το “τοπίο”. Ο Aaron “γδέρνει” τα εσώψυχά του και “ξερνά” δαίμονες, ο Tomb εξισορροπεί τις διαθέσεις με την “καθαρή” χροιά, ενώ οι μελωδικές φόρμες προχωρούν ακάθεκτες.
Ο επίλογος (“We Break We Die”) απόλυτα συνεπής σε ένα “δρόμο” που ακολουθήθηκε με επιτυχία, γράφεται με περισσότερες pop “δόσεις”, το darkwave κλίμα κυριαρχεί, ένα πλήθος πολυποίκιλων στοιχείων διασκορπίζεται συντεταγμένα σε ένα cybergoth μωσαϊκό.
Το ντεμπούτο των High Parasite δεν περιορίζεται στα ασφαλή σκοτεινά καταφύγια του gothic metal, αλλά έρχεται να το εμπλουτίσει ανοίγοντας χαραμάδες από διαφορετικούς μουσικούς χώρους. Αποτέλεσμα η δημιουργία ενός εθιστικού “σκληρού” κοκτέιλ αξιομνημόνευτων δημιουργιών, με φρέσκιες ιδέες και ποιοτικές εμπνεύσεις. Αν ο πήχης μπήκε τόσο ψηλά από την πρώτη κιόλας “απόπειρα”, δεν μπορώ να φανταστώ τι επιφυλάσσει η συνέχεια.
Είδος: Gothic Metal
Δισκογραφική Εταιρεία: Candlelight Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 27 Σεπτεμβρίου 2024
