Η περιβόητη πια πανδημία, πέρα από τις ανθρώπινες απώλειες και τα αναρίθμητα σημάδια στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, άφησε έντονα τα ίχνη της και στις ζωές των μουσικών με αμέτρητους τρόπους. Στη μικρή τοπική κλίμακα, μια παράδοση που χάθηκε στο διάστημα αυτό για τους τόσο αγαπημένους στην έδρα τους, Hidden in the Basement, ήταν η καθιερωμένη συναυλία στη διάρκεια των γιορτινών μέρων των Χριστουγέννων. Όμως η εκδίκηση της ανάκτησης είναι δυο φορές πιο γλυκιά σε τέτοιες περιπτώσεις, και η γιορτή έχει επιστρέψει πια, με τους οικοδεσπότες της να έχουν φροντίσει και για κάποιους εκλεκτούς καλεσμένους.
(“I would rather trust a man who doesn’t shout what he‘s found”)
Το τρίο των “Khirki” από την Αθήνα ανέλαβε να ανοίξει λογαριασμό, ανεβαίνοντας πρώτο στη σκηνή του Μύλου, ενώ ο κόσμος ήταν ήδη αρκετός στο χώρο και η υποδοχή στη μπάντα, παραπάνω από θερμή. Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με τη μουσική της, το ντεμπούτο άλμπουμ τους με τον τίτλο “Κτηνωδία” αποτελεί μια ιδανική, πληθωρική μουσική παγίδα που εύκολα θα σε περικυκλώσει με τα μυστικά του.
Οι Khirki είναι μια μοντέρνα μπάντα, ακριβώς γιατί καταφέρνουν με μαεστρία να συμπεριλάβουν σημαντικές μουσικές παραδόσεις και ιδιώματα σε μια πρόταση φρέσκια, δυναμική, επίκαιρη που πάνω από όλα δίνει την ευκαιρία στον ακροατή να διασκεδάσει και να χορέψει. Καλοκουρδισμένοι και με συμμετρικό ήχο, οι Αθηναίοι μας παρουσίασαν το άλμπουμ τους με περίσσεια αλλά δικαιολογημένη αυτοπεποίθηση. Ένα ισορροπημένο, σοφά δεμένο χαρμάνι από stoner, punk rock, rock & roll, που δεν υπολείπεται σε στοιχεία prog αλλά και folk, υποστηρίχτηκε σθεναρά από το τρίο, που έμοιαζε να το απολαμβάνει πραγματικά και γρήγορα έχτισε μια όμορφη επικοινωνία με το κοινό που στο μεταξύ είχε πυκνώσει και άλλο.
Η λέξη-κλειδί με τη μουσική τους είναι “λειτουργικότητα”, γιατί η ευελιξία με το χειρισμό των ιδιωμάτων καταλήγει σε πραγματική μουσική που ακούγεται, χορεύεται και στο τέλος κατοικεί μέσα σου. Με μυσταγωγίες σαν το “Wolf’s Lament” το όραμα ολοκληρώνεται, και είναι βέβαιο πως οι Khirki έφυγαν με περισσότερους φίλους.
(“Like a rat you’re runnin’ in circles as the city is making experiments on you”)
Με μια διαδρομή που έχει πια ξεπεράσει τα δέκα χρόνια οι ευρυγώνιοι punk rockers της Λάρισας “10 To Go” έχουν ισχυρούς δεσμούς φιλίας με τους οικοδεσπότες Hidden in the Basement με μια χρονικά κοινή διαδρομή στα μουσικά δρώμενα της πόλης και η θέση τους στο πάρτι είναι δεδομένη. Έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα που ξεκάθαρα ζει και αναπνέει από τις ζωντανές εμφανίσεις και τιμώντας τους δεσμούς της με άλλες μπάντες δε διστάζει να εμφανιστεί σε διάφορα σημεία της χώρας.
Όσο και αν αυτό το αρχέγονο πνεύμα της ελευθεριότητας του ευρύτερου rock & roll χαρακτηρίζει την άνεση και την ευπρόσδεκτη “αλητεία” τους επί σκηνής, αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα πάρεις και μια γενναία δόση ηχητικού τσαμπουκά που θα ακουμπήσει σε αρκετές παλέτες ήχων. Με αφετηρία το ευθυτενές punk rock που στήνει και τον σκελετό της μπάντας, θα πάρεις αυθάδικες δόσεις αμερικάνικου surf punk, έξυπνες υποψίες reggae που υψώνουν τσαμπουκάδες από τον ήχο τους, ενώ δεν θα σου λείψουν και οι δυναμικές core επιθέσεις. Οι τέσσερις νομάδες μοιράστηκαν το ταξιδιάρικο πνεύμα του δρόμου με το κοινό, με την άνεση του περιπλανώμενου που κάνει φίλους παντού σε πέντε λεπτά, άπλωσαν ενέργεια και ωμό punk rock χωρίς σταματημό, αλλά σου έκλεισαν έξυπνα το μάτι και σε κάποιες μεγαλύτερες σε διάρκεια συνθέσεις, όπου συνέβαιναν ενδιαφέροντα πράγματα και το ύφος άνοιγε την κορνίζα του. Όπως κάνουν πάντα οι καλοί φίλοι, στάθηκαν άξιοι της πρόσκλησης.
(“This is the well that she creates to hide some more memories that fade as I grow old”)
Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια… είναι μια συνθηματική, περιεκτική και εύστοχη φράση να περιγράψει κανείς τη σχέση που έχουν οικοδομήσει οι Hidden in the Basement με το κοινό της πόλης. Όταν καταφέρνουν να γεμίζουν το χώρο του Μύλου στις εμφανίσεις τους, έχοντας μπροστά τους ένα κοινό που ξέρει τι θα ακούσει, μπορεί να τραγουδήσει μαζί τους, δεν κουράζεται να ζητά περισσότερο, σίγουρα κάνεις κάτι καλά.
Πάνε χρόνια λοιπόν που πράγματι οι Hidden ξεκίνησαν από ένα υπόγειο, τον πρώτο χώρο για πρόβες, το πρώτο αναγκαστικό πρόχειρο στούντιο της μπάντας. Τρία άλμπουμ, αρκετές ζωντανές εμφανίσεις, κάποιες περιοδείες στην Ευρώπη και ένα νέο στούντιο αργότερα, οι συνεπείς local heroes παρατάσσονται μπροστά στο δικό τους κοινό, με την τελευταία προσθήκη του κιθαρίστα Χρήστου Μήτρου δίπλα στην αγία τριάδα των Φίλιππου Ζούκα, Κώστα Τσιαβαλιά και Θάνου Δήμκου.
Όταν έχουν οι ίδιοι την πρόθεση να περάσουν τη νύχτα μέσα από βόλτα σε όλες τις μουσικές τους στάσεις από το ξεκίνημα ως σήμερα, αυτοί που ξέρουν τη δουλειά τους είναι έτοιμη για ένα μακρύ ταξίδι. Γιατί από το ήδη μακρινό “Ego”, όταν έψαχναν να σφυρηλατήσουν την κατεύθυνση που θα έπαιρναν μέσα από τα βαρύτερα και πιο ακραία τους ακούσματα, έχει διανυθεί μεγάλη απόσταση. Αυτή λοιπόν την ξενάγηση μας έκαναν οι τέσσερις φιγούρες στη σκηνή με την ίδια αδιαπραγμάτευτη ορμή και ενέργεια που ανακαλούν πάντα όταν πατάνε στο σανίδι. Φτάνοντας μέχρι το ολόφρεσκο “Four Leaf Clover” που αναδεικνύει μια στρογγυλεμένη ωριμότητα του ύφους τους, η μπάντα δεν χαλάρωσε τους ρυθμούς ούτε στιγμή.
Εκείνο λοιπόν το αμερικάνικο, βαρύ μέταλλο της μεγάλης λεωφόρου και της ερήμου, εκείνο το παχύ, βρώμικο μέταλλο που αλληθώριζε στην αρχή ελαφρά προς το νότο, ποτίστηκε bourbon με τα χρόνια, και σχηματοποιήθηκε αισθητά. Οι Hidden στο σανίδι θα χτυπήσουν σαν το χέλι το δικό τους ιδίωμα, με χαρμάνι από metal, stoner, τραχύ blues και rock & roll αλητεία των Motorhead, αλλά θα το κάνουν ευδιάκριτα, διαχωριστικά, με δυνατούς συντονισμούς, ρεφρέν που θα σε πάρουν μαζί τους και τον ρυθμό αδιαπραγμάτευτο πρωταγωνιστή, όπως ήταν άλλωστε σε όλη τη διάρκεια της μακριάς αυτής βραδιάς.
Η μπάντα έδωσε και πήρε ιδρώτα, τραγούδι και χορό, μας πέρασε με νεύρο από όλα της τα κύματα με αυτή την αφοπλιστική όρεξη και άνεση που πάντα έχει, και λίγο έλειψε να ξεχάσει να κατεβεί. Ακόμα και το encore δεν έμοιαζε αρκετό να φέρει το φινάλε στο μεγάλο πάρτι που έστησαν με τον κόσμο.
Όταν όλα μοιάζει να πηγαίνουν τόσο ιδανικά, δεν υπάρχει πιο όμορφη εικόνα να κρατήσεις τελευταία, από τον κόσμο να ψωνίζει από το merch των συγκροτημάτων. Είναι τόσο επιτακτική η ανάγκη να ξεκολλήσουμε από τακτικές του παρελθόντος και να συνοδεύσουμε την εξέλιξη της σκηνής της χώρας μας όπως της αξίζει.
Φωτογραφίες: Δημήτρης Ζαμπός
