Θεωρώ ότι την προηγούμενη Παρασκευή, παρακολουθήσαμε μια από τις κορυφαίες συναυλίες που έγιναν στην Ελλάδα, σε κλειστό χώρο, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Αποκλειστικώς υπεύθυνη γι’ αυτό η post-rock κολεκτίβα από το Μόντρεαλ του Καναδά. Οφείλω να ομολογήσω ότι όταν ανακοινώθηκαν οι Godspeed You! Black Emperor, πρώτιστο κίνητρο για να παραβρεθώ στη συναυλία ήταν η περιέργεια, παρά η τριβή μου στη μουσική τους.
Δεν τους ήξερα ως συγκρότημα στο βαθμό που θα έπρεπε, έχοντας ακούσει γενικά λίγα κομμάτια τους, στις διάφορες μουσικές πλατφόρμες. Εκ των υστέρων, και μετά την εμφάνισή τους, την προηγούμενη Παρασκευή στο κατάμεστο Floyd, δηλώνω ευθέως και κατηγορηματικώς ότι δεν πρόκειται να ξαναχάσω κανένα τους live.
Όπως προανέφερα, η οκταμελής μπάντα, έπαιξε σε ένα κατάμεστο χώρο, με το sold out να ανακοινώνεται και επίσημα, περίπου δύο ώρες πριν την εμφάνισή τους. Όλα ήταν ιδανικά, τόσο από άποψης προσέλευσης, όσο και από άποψης ήχου. Νομίζω ότι σε τέτοιου είδους μπάντες, όπου η παραμικρή ηχητική λεπτομέρεια παίζει σημαντικότατο ρόλο, το γεγονός ότι ο ήχος άγγιξε το άριστα, συνέβαλε τα μέγιστα στο να ξετυλιχθεί ένα μεγαλειώδες μουσικό και οπτικοακουστικό θέμα (δεν χρησιμοποιώ τον όρο show, επειδή η φιλοσοφία των Godspeed!, επ’ ουδενί ταιριάζει με την παρουσίαση show. Αυτό που τους ενδιαφέρει, είναι ο εμπλουτισμός της κοινωνικής μας συνείδησης, και η έτι περαιτέρω πολιτικοποίησή μας. Και αυτό κατάφεραν (καλή ώρα σαν τους Massive Attack, το προηγούμενο καλοκαίρι).
Γύρω στις 20.50, και ενώ στο χώρο είχε συγκεντρωθεί αρκετός κόσμος, ο Mat Ball, που επιλέχθηκε ως support act, άνοιξε τη συναυλία. Δυστυχώς, ο Καναδός συνθέτης, δεν έδειξε κάτι το ιδιαίτερο ή αξιομνημόνευτο. Διαρκώς στο ίδιο τέμπο, νομίζω ότι σκόπευε να δημιουργήσει την αλά soundtrack ατμόσφαιρα την θρυλικής ταινίας του Τζιμ Τζάρμους “Ο Νεκρός”. Όμως, στην υπέροχη ταινία των nineties, τη μουσική είχε γράψει ο μεγάλος Neil Young. Υπήρχαν επομένως κάποιες διαφορές. Για περίπου 40 λεπτά, με τα φώτα συνεχώς χαμηλά, προσπάθησε να μας μεταδώσει τη συνθετική του κουλτούρα, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν μάλλον βαρετό.
Το γεγονός αυτό ουδόλως επηρέασε τη διάθεση του κοινού, που και προσεκτικά τον παρακολούθησε, και το απαραίτητο χειροκρότημα του χάρισε.
Στις 22:00 ακριβώς, και σύμφωνα με το πρόγραμμα, τα μέλη των Godspeed!, άρχισαν να εισέρχονται στη σκηνή, εν μέσω αποθέωσης. Οι πρώτες νότες από το κοντραμπάσο, και από το βιολί της Sophie Trudeau, σηματοδότησαν την αρχή του ονειρικού ταξιδιού. Στα video wall, προβαλλόταν διαρκώς η λέξη hope, και το υπερδεκάλεπτο “Hope Drone” αποδείχθηκε ιδανικό κομμάτι που θα μας εισήγαγε για τα επόμενα 100 λεπτά, στο μουσικό, πολιτικό, κοινωνικό και φιλοσοφικό σύστημα των Καναδών. 8 κομμάτια έπαιξαν. 8 ύμνους που ενίοτε άγγιζαν τα 15 λεπτά.
Έχοντας κυκλοφορήσει πρόσφατα ένα εξαιρετικό άλμπουμ, “No Title as of 13 February 2024, 28.340 Dead”, ήταν λογικό να αποδώσουν συναυλιακά, κυρίως το νέο υλικό. Τα “Baby’s in a Thundercloud”, “Pale Spectator”, “Raindrops Cast in Lead” και “Sun is a Hole Sun in Vapors”, είναι εξαιρετικές συνθέσεις, γεγονός που δείχνει ότι αυτό το συγκρότημα, ακόμα και έπειτα από τριάντα χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας, δικαιολογημένα συγκαταλέγεται στα κορυφαία της post-rock (ίσως το κορυφαίο).
Δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που σε συνέπαιρνε, ο αγγλικός όρος speechless , ταιριάζει ασορτί, κατάφεραν, επειδή περί κατορθώματος πρόκειται να “αναγκάσουν” τους 2.000 θεατές, να βλέπουν και να ακούν, και να μη χρησιμοποιούν τα κινητά τους για φωτογραφίες ή video. Ήταν μια από τις ελάχιστες συναυλίες, ίσως και η μοναδική, που το μεγαλύτερο μέρος του κοινού, στεκόταν μαγεμένο κάτω από τη σκηνή.
Αφού είχε παρέλθει περίπου μία ώρα και ένα τέταρτο, και ενώ τα video wall έδειχναν εικόνες εξεγερμένων πολιτών από διάφορε πόλεις του κόσμου, το σύνθημα “Λευτεριά στην Παλαιστίνη” δόνησε την ατμόσφαιρα, με τα μέλη του συγκροτήματος να σιγοντάρουν. Γνωστοί ακτιβιστές και οι ίδιοι, και επικριτής της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του Ισραήλ, ο εκ των δημιουργών τους, Efrim Menuck.
Οι τίτλοι τέλους γράφτηκαν με το “The Sad Mafioso”, ρίχνοντας την αυλαία σε μια εμφάνιση κυριολεκτικά αλησμόνητη, που θα με συντροφεύει ως μαγικός αυλός, για το υπόλοιπο της συναυλιακής μου ζωής.
Setlist:
Hope Drone
Sun is a Hole Sun in Vapors
Baby’s in a Thundercloud
Raindrops Cast in Lead
Fire at Static Valley
Pale Spectator/Grey Rubble
Piss Crowns are Trebled
The Sad Mafioso
