Σπουδαία χρονιά “ξημέρωσε” για τους Enemy Of Reality, αφού η μπάντα συμπληρώνει 11 χρόνια ζωής. Και πώς μπορείς να γιορτάσεις καλύτερα ένα τέτοιο γεγονός, από ένα ολόδικό σου, καλοστημένο show. Όπερ και εγένετο, με το Fuzz να “φιλοξενεί” το Σάββατο το βράδυ τους Αθηναίους metallers, μαζί με τους Lazy Man’s Load και Deus Culpa, σε μία όπως φαινόταν εξαρχής, χορταστική βραδιά.
Με το που άνοιξαν οι πόρτες, η πρώτη στάση ήταν στο merch stand και αφού “ψαχουλέψαμε” τα “καλούδια” και των τριών σχημάτων, “πιάσαμε” την θέση μας και περιμέναμε για την έναρξη του show. Χωρίς καθυστέρηση, οι Αθηναίοι heavy metallers Deus Culpa εμφανίστηκαν στην σκηνή, η αλήθεια είναι με περίσσιο “θράσος”, κάτι που με εξέπληξε ευχάριστα. Η μπάντα σχηματίστηκε το 2019 εν μέσω πανδημίας, και σε πείσμα των δύσκολων συνθηκών, άντεξε και μάλιστα όσο περνά ο καιρός, “ξεδιπλώνει” το ταλέντο της. Με ένα μοναδικό Ep, το “Roots”, να τους “συντροφεύει”, ήταν εμφανής η διάθεση και η ενέργεια τους, με το όποιο τρακ να τα πάνε καλά, να μην αποτελεί τροχοπέδη, αλλά σιγά σιγά να τους “χαλαρώνει” και να τους “γεμίζει” με αυτοπεποίθηση, μαζί με την “ζεστή” υποδοχή του κόσμου.
Από το εισαγωγικό “Precarious”, μέχρι και το κλείσιμο της εμφάνισής τους με το “So Many Years”, παρακολουθήσαμε μία μπάντα γεμάτη ενέργεια, ορεξάτη, που γούσταρε αυτό που κάνει, με διαρκή κίνηση στην σκηνή και καλοπροβαρισμένη. Εξαιρετικός ο Lor Buhagier στην κιθάρα, αποκάλυψη ο NikRod στο μικρόφωνο, ενώ και το rythm section έδωσε ρεσιτάλ, αποδεικνύοντας το τεράστιο ταλέντο του group και την δυναμική να πρωταγωνιστήσει στον χώρο δουλεύοντας μεθοδικά, στα χρόνια που έρχονται. Νομίζω ότι πιο ιδανικό για ξεκίνημα, με τους Deus Culpa να ξεσηκώνουν το πλήθος, που δεν σταμάτησε να επιδοκιμάζει τους “νεαρούς”, για το εκρηκτικό show τους. Προφανώς και θα ήθελα να τους ξαναδώ, άφησαν μία πολύ ωραία “γεύση” στο κοινό. Συγχαρητήρια παίδες, συνεχίστε έτσι και το μέλλον σας ανήκει!
Deus Culpa setlist:
Precarious (Intro)
Isle Of Dirt
Lost In The Way
Eyes Unveiled
Root
Not Giving Our Nation
So Many Years
Μετά από ένα μικρό, αλλά απαραίτητο, διάλειμμα για να ετοιμαστεί η σκηνή, επόμενοι στην σειρά οι Lazy Man’s Load. Με σχεδόν 15 χρόνια στην “πλάτη”, σαφώς πιο μπαρουτοκαπνισμένοι στις ζωντανές εμφανίσεις και με μια “φλόγα” στα μάτια να ισοπεδώσουν το Fuzz, “εισέβαλαν” κυριολεκτικά, μην έχοντας σκοπό να πάρουν “αιχμαλώτους”. Το venue είχε σχεδόν γεμίσει, ενώ ο ήχος ήταν σε υψηλά στάνταρ, με τους “οιωνούς” να γέρνουν σε μια μεγάλη εμφάνιση. Οι Αθηναίοι stoner metallers ήταν σε τρομερά “κέφια”, άριστα προβαρισμένοι και με άψογη κίνηση στην σκηνή, σκορπώντας ντελίριο ενθουσιασμού στους παρευρισκόμενους. Ήταν φανερό σε κάθε τους μορφασμό ότι διασκέδαζαν, ότι γούσταραν να παίζουν, ενώ και το κοινό έδειχνε να παρασύρεται μέσα στην “δίνη” της εμφάνισης των Lazy Man’s Load.
Οι Αθηναίοι metallers μοίρασαν τον χρόνο μεταξύ των δύο album τους, επιλέγοντας ίσως τις καλύτερες στιγμές και των δύο, δίνοντας έμφαση στην όσο πιο εκρηκτική απόδοσή τους, προσφέροντας μεταλλικό “οργασμό” στους οπαδούς. Κομμάτια όπως τα “Saints Full Of Sin”, “In For The Kill”, “Pilgrim And The Witch”, “Prime Evil”, “Heavy Is The Crown” και “Slackjawed”, άρχισαν να “ζωντανεύουν” πάνω στο σανίδι, με την μπάντα να κατορθώνει με μοναδικό τρόπο, να τους δίνει “σάρκα και οστά”. Εξαιρετικές εκτελέσεις, συγκλονιστικές ερμηνείες, φοβερή ατμόσφαιρα και ένα κοινό σε έκσταση από ότι εξελισσόταν μπροστά του. Εάν οι Deus Culpa ξεσήκωσαν το πλήθος, τότε οι Lazy Man’s Load το ισοπέδωσαν. Τι να πούμε για τα παιδιά;; Μιλάμε για μια “μηχανή” που “φτύνει” μέταλλο, που “θερίζει” ζωντανά. Εννοείται, αξίζει να τους δείτε! Πραγματικά, “σκοτώνουν” επί σκηνής!
Lazy Man’s Load setlist:
Saints Full Of Sin
In For The Kill
Gomorrah
Pilgrim And The Witch
Crimson Prayer
Outlaws
Juke Joint
Prime Evil
Heavy Is The Crown
Slackjawed
Outro
Έντεκα χρόνια, τρία καλοστημένα concept album, διαρκής εξέλιξη και αρκετές εμφανίσεις που αποδείκνυαν το μουσικό μεγαλείο των Αθηναίων pagan metallers. Οι Enemy Of Reality περίμεναν καρτερικά για να διοργανώσουν το πιο επιβλητικό και συνάμα καθηλωτικό show τους, και η “ανατολή” του 2025 αποτέλεσε το “ερέθισμα”, το έναυσμα αυτής της “γιορτής”. Μετά τις απαραίτητες ετοιμασίες στην σκηνή για την υποδοχή των δίκαιων headliner, τα φώτα έσβησαν, η αυλαία άνοιξε και τα πρώτα εφέ έκαναν την εμφάνισή τους, μαζί με τα μέλη της μπάντας. Όμως τι βλέπω; Οι Enemy Of Reality είχαν σχεδιάσει τα πάντα, χωρίς να αφήσουν τίποτα στην τύχη. Ένας ιερέας, ένας “τράγος”, μία μυστηριακή/διονυσιακή ατμόσφαιρα, το pagan metal των Αθηναίων είχε αποκτήσει “μορφή” πλέον, κέρδισε ένα ξεχωριστό, ελκυστικό “πρόσωπο”, που άρχισε να ιντριγκάρει το κοινό. Το Fuzz ήταν γεμάτο πλέον, με τον κόσμο να έχει ανταποκριθεί στο κάλεσμα του σχήματος. Ο ήχος, νομίζω ότι δεν έχω ακούσει πιο κρυστάλλινο, το τελευταίο διάστημα.
Ξεκίνημα με το “Downfall” και τους Enemy Of Reality να δίνουν ρεσιτάλ στα κοστούμια τους. Εντάξει, με “κέρδισε” η εμφάνιση του Thanos και φυσικά το “τέρας” πίσω από το drumkit! Και ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα! Το σίγουρο πάντως ήταν, ότι βρισκόμασταν μπροστά σε μία ονειρικά στημένη “τελετουργία”. “Long Forgotten” για την συνέχεια, με την Ηλιάνα να αποδεικνύει στο έπακρο τα φωνητικά χαρίσματά της και τους “συνοδοιπόρους” της να έχουν αποδεχτεί το διακύβευμα αυτής της βραδιάς και να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. “Deliverance” και το show έμοιαζε να έχει “ανάψει” για τα καλά. Η Ηλιάνα πολύ επικοινωνιακή (όπως πάντα), γεμάτη “φως” και αγάπη, άνοιγε “πηγαδάκια” με το πλήθος, που αν μη τι άλλο είχε αφεθεί στις “ορέξεις” του σχήματος. Ναι, οι Enemy Of Reality είχαν κατορθώσει να “παρασύρουν” το κοινό, σε αυτήν την άψογα στημένη θεατρική “παράσταση”. Γιατί πραγματικά οι Αθηναίοι, είχαν “μεταμορφώσει” την μουσική ιδέα της βραδιάς, σε ένα φοβερό, γεμάτο “εκπλήξεις” “έργο”, που σε κρατούσε σε αγωνία.
“The Vineyard Song” και ένα διονυσιακό party λάμβανε χώρα, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των θεατών. Δύο χορευτές, δύο χορεύτριες και πολύ αλκοόλ, μαζί με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση και όλα πήραν τον “δρόμο” τους. Τι ζούμε! Αδιανόητο, πραγματικά! Και τι να πούμε για την μπάντα; Δεν σταμάτησε να ευχαριστεί τον κόσμο που τους τίμησε και αυτό φαινόταν στα μάτια των πρωταγωνιστών. Όσο για τους παρευρισκόμενους, νομίζω ότι δεν πίστευαν αυτό που ζούσαν και το απολάμβαναν όσο διαρκούσε. “Serenade Of Death” και ακόμη μία θεατρική “εικόνα” στο σανίδι. Η δερβισιδα και ο τράγος, μαζί με το group, να “ζωντανεύουν” ακόμα μια “ιστορία” από τα πεπραγμένα της μπάντας. Με τις πρώτες νότες του “Baptised In Fire”, δύο αγάλματα πήραν θέση στην σκηνή. Κάθε κομμάτι που είχαν επιλέξει οι Enemy Of Reality, εξυπηρετούσε ιδανικά το “πλάνο” που υπήρχε για την συγκεκριμένη βραδιά. Και κάπου εκεί, ένα τρομερό “ξέσπασμα” drumming του Philip Stone, “δυναμίτισε” και άλλο το κλίμα. Παράλληλα, απέδειξε την εξαιρετική αλληλεπίδραση που υπήρχε μεταξύ σχήματος και κόσμου, εκείνο το βράδυ.
Συνέχεια με την διασκευή των Αθηναίων, σε ένα ελληνικό κομμάτι, το “Δεν Σε Θέλω Πια”, με τον “χαρακτήρα” του group, να είναι διάχυτος σε κάθε νότα του τραγουδιού. Και κάπου εκεί, οι Enemy Of Reality μας “βομβάρδισαν” με μία πεντάδα εξαιρετικών συνθέσεων, χαρακτηριστικών της μουσικής ιδέας τους. Νομίζω ότι και οι οπαδοί “ζητούσαν” μια τέτοια “παρέμβαση”, αν κρίνω από τις αντιδράσεις και την αποδοχή. Τα “In Hiding”, “Taste Of Defeat”, “Nouthetisis”, “Bargaining” και “Needle Bites”, “ξεδίπλωσαν” ιδανικά το μουσικό “σχέδιο” της μπάντας, ενώ άναψαν την “σπίθα” που ξεσήκωσε το κοινό. Πόσο πιο άψογα, θα μπορούσαν να είχαν οργανώσει αυτήν την βραδιά οι Αθηναίοι; Δεν πιστεύω ότι γινόταν καλύτερα, πραγματικά. Με το ακουστικό “My Own Master”, απολαύσαμε κυριολεκτικά τις φωνητικές δεξιότητες της Ηλιάνας, αλλά και την “παικτική” ποιότητα των υπολοίπων. Ακόμη μία διασκευή, αυτήν την φορά στο Ποντιακό “Την Πατρίδα Μ’ Έχασα”, προσφέροντας ρίγη συγκίνησης στους οπαδούς. Οι Enemy Of Reality κατορθώνουν να “εισχωρούν” στο κομμάτι και να του προσδίδουν την “ταυτότητά” τους, με έναν μοναδικό τρόπο, κρατώντας όμως την φαιά “ουσία” του. Το “Twist Of Time” ήταν το ιδανικό κλείσιμο, μιας μεγαλειώδους βραδιάς. Οι Αθηναίοι ήταν καθηλωτικοί, άψογοι εκτελεστικά και με μία συγκλονιστική ιδέα, που στήθηκε με πολύ αγάπη και μεράκι. Νομίζω η κορυφαία εμφάνιση των Enemy Of Reality, αδιαμφισβήτητα. Όπως επίσης πιστεύω, ότι ακόμα δεν έχουμε τίποτα, από ένα σχήμα που εξελίσσεται διαρκώς. Οι Αθηναίοι θεωρώ ότι είναι η καλύτερη μπάντα στον χώρο της, τουλάχιστον στην εγχώρια σκηνή. Αδιανόητο show, πραγματικά. Αν πρέπει να τους δεις; Νομίζω ότι την απάντηση την ξέρεις ήδη.
Enemy Of Reality setlist:
Intro
Downfall
Long Forgotten
Deliverance
The Vineyard Song
Serenade Of Death
Baptised In Fire
Drum Solo
Δεν Σε Θέλω Πια
In Hiding
Taste Of Defeat
Nouthetisis
Bargaining
Needle Bites
My Own Master
Την Πατρίδα Μ’ Έχασα
Twist Of Time
Η επιστροφή στο σπίτι, με βρήκε να σκέφτομαι πόσο έχει αλλάξει η ελληνική σκηνή και πόσα βήματα προόδου έχει “περπατήσει”. Χαίρομαι όταν οι εγχώριες μπάντες παίρνουν τέτοιες “πρωτοβουλίες” και πιστεύω ότι πλέον μπορούν να στηρίξουν τόσο μεγάλες “στιγμές”. Αρκεί να το πιστέψουν και οι ίδιες. Αρκεί να τις πιστέψουμε και εμείς, οι οπαδοί. Η ελληνική heavy metal σκηνή έχει ανάγκη την στήριξή μας, έχει ανάγκη τέτοιες βραδιές. Τις αξίζει.
Φωτογραφίες: Dimitra Koenka / D.Koenka Photography
