Η πιο αντιφατική και συγκρουόμενη σκέψη που έκανα το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, γεννήθηκε στη διάρκεια του φορτισμένου “Believe”, όταν το γυρισμένο βίντεο του Jon Oliva κόλλησε όμορφα με τη ζωντανή απόδοση του τραγουδιού. Ήταν αυτή που ένωσε την απόλυτη περιφρόνηση και απαξίωση πολλών σκληροπυρηνικών οπαδών τους με τα αυθόρμητα δάκρυα τόσο του Caffery, όσο και αμέτρητων θεατών στο Terra Republic. Η μουσική -και όχι μόνο- ιστορία έχει δείξει πως αυτές οι αντιδιαμετρικές θέσεις σημαδεύουν όλα τα μεγάλα γεγονότα. Και αυτή η νύχτα ήταν ένα μεγάλο γεγονός.
Ίσως η σκόνη να μην έχει καθίσει εντελώς, καθώς σηκώθηκε πολλή από δαύτη, αλλά πολλές εκτιμήσεις στροβιλίζονται επίμονα στο κεφάλι και απαιτούν διέξοδο. Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η επικείμενη επιστροφή των Savatage, προσπάθησα πολλές φορές να ακουμπήσω τις δυο πλευρές και να οικειοποιηθώ για λίγο τις θέσεις τους. Ένα πράγμα τόσο δυνατό, σχεδόν απόλυτο, δεν με άφησε όμως να αφορίσω ολοκληρωτικά την κίνηση αυτή, και αυτό δεν ήταν άλλο από την “ευλογία” του αρχηγού: όταν ο Jon αποφασίζει για τη μπάντα, ο υπόλοιπος πλανήτης περισσεύει.
Πριν φτάσει η στιγμή να κρίνουμε ολοζώντανα μπροστά μας τη σημερινή εκδοχή της μπάντας, υπήρχε η πραγματικότητα της καταγραφής της ενεργής παρουσίας των σημερινών μελών, σημαδεύοντας ουσιαστικά την τελευταία περίοδο του γκρουπ: από το “Dead Winter Dead” του 1995, μόλις δυο χρόνια μετά το θάνατο του Criss, μέχρι και το “Poets and Madmen” του 2001, με την καθοδήγηση του αρχηγού, οι μουσικοί αυτοί ηχογράφησαν κάτι περισσότερο από το ¼ της συνολικής δισκογραφίας τους. Οι προσωπικοί συνειρμοί και οι μνήμες του καθένα είναι ένα μυστικό ντουλάπι απόλυτα σεβαστό. Και εγώ νοσταλγώ συχνά τη μπάντα που πρωτογνώρισα πιτσιρικάς με το “Sirens” και με ξετίναξε, αλλά θεωρώ πως ο χαρακτήρας της διατηρήθηκε μέσα από μια εξελικτική πορεία που ήταν συνδυασμός προσωπικών επιλογών και αναγκών. Εξακολουθώ και σήμερα να πιστεύω πως η αξιοπρέπεια βασίλεψε κάθε στιγμή, και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, εξακολουθώ να εμπιστεύομαι την κρίση, την εκτίμηση και την τελική ευχή του Jon για την επιστροφή αυτή.
Ας φτάσουμε όμως σε αυτό που τελικά παρουσιάστηκε μπροστά μας το βράδυ του Σαββάτου. Δεν θα ασχοληθώ με την επιλογή των τραγουδιών του setlist, καθώς μπορεί να ανοίξει ένας ωκεανός θέσεων και εκτιμήσεων, και τελικά λίγη σημασία είχε μπροστά στην προσμονή τόσων χρόνων. Δεν θα αρνηθώ πως θα προτιμούσα ένα “24 Hours Ago” αντί του “Taunting Cobras” ή ένα απίθανο “Scream Murder” στη θέση του “Morning Sun”. Θεωρώ όμως πως είναι πιο χρήσιμο και ουσιαστικό να κοιτάξουμε μέσα στην καρδιά της σημερινής μπάντας και να εντοπίσουμε συγκεκριμένα πράγματα.
Ο σεβασμός και η αυστηρότητα με την οποία αντιμετώπισε ο Jon αυτή τη νέα αποστολή συγκεντρώνεται πρώτα από όλα σε ένα καθοριστικό πρόσωπο, αυτό του μοναδικού Al Pitrelli. Ο μαέστρος είναι αυτή τη στιγμή ο εγκέφαλος της μπάντας, ο συντονιστής και ρυθμιστής αυτής της θαυμαστής ακρίβειας που παρουσίασε το γκρουπ επί σκηνής. Ο Pitrelli δεν είναι απλά ένας εξαιρετικός κιθαρίστας, είναι μια δεσποτική μορφή στους σημερινούς Savatage, ένας μουσικός διευθυντής με μοναδική αύρα, και αυτό αναδείχθηκε εμφατικά στη συναυλία. Ακόμα και η παράταξη του γκρουπ τη σκηνή ήταν υπό την επίβλεψή του. Φυσικά, ο Jon γνωρίζει το ειδικό βάρος του Pitrelli από τη σύμπραξή του στους Transhiberian Orchestra, και δεν είναι καθόλου παράξενη και απρόσμενη αυτή η ηγεμονική του εξέλιξη. Είμαι απόλυτα βέβαιος πως ο Criss θα αισθάνεται περήφανος και δικαιωμένος που η σημερινή μορφή της μπάντας οδηγείται από έναν τέτοιο καλλιτέχνη.
Απέναντι στην απόλυτα πειθαρχημένα, και αισθητά τεχνοκρατική μορφή του Pitrelli, υπάρχει η συναισθηματική οντότητα του Chris Caffery, του ανθρώπου που έζησε τα ταραγμένα χρόνια του σχήματος με συνεχείς κλήσεις και αποχωρήσεις, με συμμετοχή στους Doctor Butcher μαζί με τον αρχηγό, και πολλές εναλλαγές προσδοκιών και προθέσεων. Ο Chris είναι σήμερα το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωντανής ιστορίας τους, και δεν είναι απρόσμενα και υπερβολικά τα βουρκωμένα μάτια του, ιδιαίτερα στη διάρκεια του αφιερώματος στον Criss. Και στη μέση υπάρχει φυσικά η φωνή που σήκωσε το βάρος όταν ο Jon αποστασιοποιήθηκε αισθητά, ο άνθρωπος που είχε, έχει και θα έχει την απόλυτη έγκριση του αρχηγού να μεταφέρει τις ιστορίες του σε όλες τις συντεταγμένες του πλανήτη. Ο Zachary παρουσιάστηκε αισθητά καλύτερος συγκριτικά με τις πρώτες εμφανίσεις της περιοδείας , και είμαι βέβαιος πως θα ακουστεί ακόμα καλύτερος άμεσα, καθώς μόλις τώρα επέστρεψε ενεργά στον παλιό πρωταθλητισμό.
Δεν σκοπεύω να αδικήσω κανέναν από τους υπόλοιπους για την άψογη εμφάνιση που μας χάρισαν, απλά στον ιστό που πλέχτηκε στο μυαλό μου για τους κυρίαρχους παράγοντες που στέκονται απέναντι στην αμφισβήτηση της σημερινής ομάδας, οι τρεις αυτές μορφές είχαν συγκεκριμένους, διακριτούς και σοβαρούς ρόλους που ρύθμισαν το συνολικό τεχνικό και συναισθηματικό αποτέλεσμα αυτού που βίωσα προσωπικά. Ήμουν βέβαιος πως ο Oliva θα πουλούσε ακριβά το τομάρι του πριν αδικήσει το όνομα αυτό, και φαίνεται πως όλα χτίστηκαν με αυστηρότητα, σεβασμό και πολλή δουλειά. Μετά από τόσα κύματα, περισσότερα και από το εξώφυλλο του Μαγγελάνου, ο αρχηγός μπορεί να διεκδικήσει τη δικαίωση της κληρονομιάς αυτής. Η μουσική των Savatage θα ταξιδέψει στο μέλλον και στις επόμενες γενιές μόνο αν παραμείνει επίκαιρη και ζωντανή πάνω στο σανίδι, διατηρώντας φυσικά όλες τις αυστηρές προδιαγραφές του πολύ μεγάλου αυτού ονόματος.
Αφήνοντας το άμεσο μέλλον να τραβήξει ακόμα περισσότερο την κουρτίνα τους, και ενώ το σκοτάδι εκείνης της νύχτας κάθεται σε μια γλυκιά μνήμη, αυτές οι ανυπολόγιστες ποσότητες συγκίνησης που γέμισαν τον αέρα του Terra Republic με σπρώχνουν συνέχεια ακόμα πιο μακριά από την υποψία κάθε αφορισμού.
Φωτογραφίες: Δημήτρης Ζαμπός
