Σίγουρα, η ανακοίνωση της δισκογραφικής επιστροφής των “μαστόρων” του προοδευτικού ήχου Dream Theater, αποτελεί ένα σημαντικό γεγονός για την μεταλλική κοινότητα, όμως όταν παράλληλα συνοδεύεται και από την επιστροφή του Mike Portnoy, του δεύτερου “μισού” του John Petrucci, τότε αποκτά ακόμη μεγαλύτερο νόημα. Οι Αμερικανοί progressive metallers, με όλα τα “όπλα” τους πλέον σε πλήρη ισχύ, μας παραδίδουν μία καλοστημένη progressive ραψωδία, με τον μεγαλοπρεπή χαρακτήρα της μπάντας, “ξυπνώντας από τον λήθαργο” τον παλιό, πολύ καλό εαυτό τους.
Καταρχήν, η επιστροφή του Mike Portnoy λειτούργησε ευεργετικά, σαν εκείνο το ερέθισμα που έστειλε τους Νεοϋορκέζους πίσω στις “εργοστασιακές ρυθμίσεις” τους, σε εκείνη την περίοδο που έδειχναν “άτρωτοι” μουσικά, κατέχοντας τον “θρόνο” του progressive metal. Όχι ότι ο Mangini ήταν κακός, αντιθέτως θα έλεγα ότι κατόρθωσε να συμπληρώσει ιδανικά την απουσία του Portnoy, όμως η “χημεία” αν θέλετε του τελευταίου με τον “αδερφό” του Petrucci και με τους υπόλοιπους της παρέας, ήταν αυτή που γιγάντωσε τον μύθο των Dream Theater. Παράλληλα, οι Αμερικανοί μοιάζουν να επιστρέφουν και σε πιο ταιριαστές, concept μουσικές ιδέες, που δείχνουν να ιντριγκάρουν περισσότερο το μυαλό της μπάντας, να εξάπτουν την φαντασία και την έμπνευσή της και να δημιουργούν εκείνο το ιδεατό περιβάλλον, όπου το progressive όραμα των Dream Theater θα πάρει “σάρκα και οστά”, θα αγγίξει την τελειότητα. “Parasomnia” λοιπόν, με τους Αμερικανούς να ασχολούνται με τις διάφορες διαταραχές του ύπνου, από την υπνοβασία μέχρι και την κατάποση τροφής και τα όνειρα, “τρέφοντας” με αυτήν την θεματολογία, την, μοναδικής ποιότητας, progressive ιδέα των Dream Theater, φτάνοντας σε ένα τελικό αποτέλεσμα που θυμίζει τις παλιές δόξες της μπάντας.
Ακούγοντας το “Parasomnia”, ο ακροατής βρίσκεται μπροστά σε μία αποκάλυψη, που αν ανατρέξει μέσα στα χρόνια, θα αντιληφθεί ότι έχει επηρεάσει λίγο πολύ το σύνολο των σχημάτων του σκληρού ήχου και δη των μεγαθηρίων. Οι Dream Theater δεν έχουν χάσει σε τεχνική και progressive ποιότητα, δεν έχουν ξεφύγει από το προοδευτικό μουσικό όραμά τους, όμως το νέο τους album έρχεται να τους αποδείξει ότι τους έλειπε η “χημεία” που υπήρχε με τον Portnoy στο drum kit, τους έλειπε η διάθεση, η όρεξη να αναζητήσουν την “κορύφωση” του progressive ονείρου τους, που την κρατούσε ζωντανή, αν θέλετε, το “δίπολο” Petrucci-Portnoy. Στο “Parasomnia”, οι οπαδοί γίνονται μάρτυρες αυτής της ηχητικής “χημείας”, αυτής της progressive ταυτότητας και της όρεξης των Αμερικανών να φτάσουν στην κορυφή, αυτής της “δίψας” της μπάντας να αναζητήσει την progressive τελειότητα, με τον ίδιο ζήλο, με το ίδιο πάθος. Ακόμη και αν έχουν φτάσει στην 16η δισκογραφική προσπάθειά τους, οι Dream Theater διατηρούν την απαράμιλλη τεχνική αρτιότητά τους, δεν φθίνει η progressive ποιότητά τους, δεν χάνουν το “μονοπάτι” της prog ιδέας τους, όμως πλέον με την παρουσία του Portnoy, φαίνεται ότι απελευθερώνονται, κερδίζουν σε prog συνέχεια και επαναφέρουν την χαμένη τους αίγλη. Οι Νεοϋορκέζοι εμφανίζονται πιο δεμένοι, πιο “δυνατοί”, με περισσότερα και πιο εμπνευσμένα ερεθίσματα ηχητικά, με το “Parasomnia” να “ξεδιπλώνει” με καθηλωτικό τρόπο, την progressive μεγαλοπρέπεια των Dream Theater. Οι Αμερικανοί μοιάζουν να έχουν επιστρέψει στον παλιό, πολύ καλό εαυτό τους ηχητικά, μπαίνοντας ουσιαστικά σε μια νέα εποχή για την μπάντα, συμπληρώνοντας σιγά σιγά τα 40στά γενέθλιά τους.
Από την άλλη, η επιστροφή του Portnoy φαίνεται ότι λειτούργησε ευεργετικά και στο συνθετικό κομμάτι, για την μπάντα. Εκεί, που το “Parasomnia” μοιάζει πιο εμπνευσμένο, με περισσότερη φαντασία, με μια εξαιρετική concept ιδέα και μία τρομερά ποιοτική προσέγγιση. Ο Petrucci βρήκε το ερέθισμα που ζητούσε, δημιουργώντας φοβερά riff, που αλλάζουν ακόμα και μέσα στο ίδιο κομμάτι, ενώ τα solo φαντάζουν ακόμη πιο περίτεχνα και μελωδικά, ο Portnoy μοιάζει σαν να βρήκε και πάλι την μουσική οικογένειά του, δείχνοντας πιο δυνατός και σίγουρος από ποτέ, οι Myung και Rudess διατηρούν την απαράμιλλη ποιότητα και τεχνική τους, ενώ ο LaBrie δείχνει πιο ορεξάτος και πιο δυναμικός ερμηνευτικά. Οι 8 συνθέσεις του “Parasomnia”, είναι άριστα δομημένες, με ποιοτικό songwriting, άρτιες τεχνικά και “ντυμένες” με μια dark ατμόσφαιρα, που θυμίζει εποχή “Metropolis Part II….”, με την μπάντα στο απόγειό της. Πολλοί ίσως έχετε ακούσει ή ακόμη και δει τον LaBrie στα “κάτω” του, όμως εδώ δείχνει να έχει ξαναβρεί την “φόρμα” του, να έχει ξαναπιάσει τα ερμηνευτικά στάνταρ του, να μοιάζει το ίδιο επιβλητικός και να καθηλώνει τους ακροατές με τις στοχευμένες ερμηνείες του, όπως και παλιότερα.
Το “Parasomnia” συνθετικά, ίσως είναι λίγο πιο heavy, λίγο πιο “σκοτεινό”, σίγουρα πιο “δεμένο” και στιβαρό, με τα 8 κομμάτια να μοιάζουν με μία συγκλονιστική progressive ακολουθία, που δύσκολα σε αφήνει ασυγκίνητο. Οι Dream Theater κατορθώνουν να δημιουργήσουν και πάλι στον ακροατή, αυτό το αίσθημα να απολαύσουν την ιστορία από την αρχή μέχρι το τέλος της, χωρίς διακοπές, χωρίς διαλείμματα. Οι Αμερικανοί, αποδεικνύουν την progressive ποιότητά τους, τόσο με το εισαγωγικό ορχηστρικό “In The Arms Of Morpheus”, όσο και με την γέφυρα “Are We Dreaming?”, δείχνουν τις τεχνικές αρετές τους, με τα “Night Terror”, “Midnight Messiah” και “Bend The Clock”, εμφανίζουν το επικό “προσωπείο” τους, με το 19λεπτο “The Shadow Man Incident”, φροντίζουν για την πιο heavy πλευρά τους, με τα “A Broken Man” και “Dead Asleep”. Από την άλλη, ο ακροατής αντιλαμβάνεται το πόσο είχε λείψει ο Portnoy από τους Dream Theater, όσο ακούει την “χημεία” riff και blast beat στα “In The Arms Of Morpheus”, “Night Terror”, “Midnight Messiah” και “The Shadow Man Incident”. Χρειάζονται μόνο λίγες ακροάσεις, για να κατανοήσεις ότι το “Parasomnia” αγγίζει τα υψηλά συνθετικά στάνταρ των Αμερικανών, πριν μια δεκαπενταετία.
Τέλος, το “Parasomnia” δείχνει να “κερδίζει την κούρσα”, και σε ότι αφορά το εξώφυλλο και την παραγωγή. Οι Dream Theater καταφέρνουν και πάλι να φτάσουν σε μια επιλογή artwork, που να “ζωντανεύει” το περιεχόμενο του δίσκου τους, δημιουργώντας εκείνες τις πειστικές συνθήκες, ώστε να ιντριγκάρει τον ακροατή να το διαλέξει. Από την άλλη, η κρυστάλλινη παραγωγή του album, δίνει την ευκαιρία στον οπαδό, να απολαύσει την progressive τελειότητα του “Parasomnia”, στην ολότητά της.
Η επιστροφή του Portnoy στους Dream Theater, φαίνεται ότι έχει επαναφέρει την μπάντα στις ποιοτικές progressive “εργοστασιακές ρυθμίσεις” της. Οι Αμερικανοί μοιάζουν να έχουν ξαναβρεί την διάθεση, την όρεξη και την “χημεία” που τους έλειψε, δημιουργώντας και πάλι υψηλού επιπέδου progressive metal, φτάνοντας στην προ δεκαπενταετίας progressive τελειότητα. Το “Parasomnia” ξεχωρίζει για την τεχνική, την ποιότητα, την έμπνευση και την progressive ταυτότητα των Dream Theater. Σίγουρα από τις καλύτερες progressive κυκλοφορίες της χρονιάς, ενώ μοιάζει σαν ένα από τα πιο ποιοτικά album των Αμερικανών, που δείχνουν να βρίσκουν σιγά σιγά την χαμένη αίγλη τους. Προτείνεται ανεπιφύλακτα στους λάτρεις του προοδευτικού ήχου, ενώ θεωρώ ότι οι φανατικοί οπαδοί της μπάντας, θα νοιώσουν και πάλι, εκείνα τα ίδια σκιρτήματα, όπως και πριν 15 χρόνια. Οι Dream Theater είναι και πάλι εδώ, έτοιμοι να υπερασπιστούν τον “θρόνο” τους, αποδίδοντας με την ίδια μεγαλοπρέπεια, την progressive ιδέα τους.
Είδος: Progressive Metal
Δισκογραφική: InsideOut Music
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 7 Φεβρουαρίου 2025
Facebook
Website
