Άρθρο – DIAMOND HEAD “Am I Evil?”

ARTICLE

Δυο demo του 1977 και του 1979 οδήγησαν τελικά τους βρετανούς Diamond Head στο The Old Smithy στούντιο στο Worcester, να ηχογραφήσουν το ντεμπούτο τους για την άγνωστη δισκογραφική εταιρεία Happy Face Records, ιδιοκτησία του παραγωγού Muff Martin. Παρά την προσοχή αρκετών δισκογραφικών που είχε τραβήξει η support παρουσία του γκρουπ σε δημοφιλείς μπάντες όπως οι AC/DC και οι Iron Maiden, η απουσία πλήρους δέσμευσης από τις εταιρείες τους οδήγησε στη συμβιβαστική αυτή λύση.

Εκείνη την εποχή, η μητέρα του τραγουδιστή Sean Harris, Linda, έπαιζε σχεδόν το ρόλο του μάνατζερ των Head, χωρίς φυσικά να έχει την ανάλογη εμπειρία για να βοηθήσει καταλυτικά. Το άλμπουμ “Lightning to the Nations” ηχογραφήθηκε λοιπόν τελικά στο στούντιο του Martin, The Old Smithy, μέσα σε μόλις μια εβδομάδα. Σύσσωμο το γκρουπ είχε χαρακτηρίσει το στούντιο “νεκρό”. Tο πρωτότυπο άλμπουμ βγήκε σε απλό εξώφυλλο χωρίς τίτλο, έχοντας πάνω του μόνο την υπογραφή ενός από τα μέλη του συγκροτήματος, και χωρίς λίστα κομματιών. Ο λόγος για αυτό ήταν ότι ο νέος μάνατζερ του συγκροτήματος, Reg Fellows, είχε ένα εργοστάσιο χαρτονιού και μπορούσε να παράγει λευκά εξώφυλλα με χαμηλό κόστος. Επίσης, ο λόγος για την συμβιβαστική ηχογράφηση αυτού του άλμπουμ ήταν μια προσπάθεια να βάλουν κάποια κομμάτια για να το στείλουν σε μια δισκογραφική εταιρεία που θα ήταν πιο πρόθυμη να το κυκλοφορήσει, καθώς τα έξοδα ηχογράφησης είχαν ήδη καλυφθεί, μια ιδέα προήλθε του Fellows και της Linda Harris.

Τα μόλις 1000 πρώτα αντίτυπα έκαναν αργότερα την έκδοση αυτή περιζήτητη για συλλέκτες δίσκων. Κάποια στιγμή εκδόθηκαν ακόμα 1000 αντίτυπα με τη λίστα των τραγουδιών. Το άλμπουμ έφερε τους Diamond Head στο προσκήνιο του NWOBHM και αποτέλεσε σημαντική επιρροή για μεταγενέστερες metal μπάντες της Αμερικής, όπως οι Metallica και οι Megadeth. Ένα από τα τραγούδια που διασκεύασαν οι Metallica, ήταν το περίφημο πια “Am I Evil?”, σαν B-side στο single “Creeping Death” το 1984. Αργότερα συμπεριλήφθηκε και στο άλμπουμ διασκευών, “Garage Inc” του 1998, ενώ είχε ήδη απογειώσει τη φήμη του γκρουπ.  Στο μεταξύ οι Diamond Head το είχαν ήδη ηχογραφήσει ξανά για το δεύτερο άλμπουμ τους, “Borrowed Time” του 1982.

Αρχική μουσική έμπνευση για το τραγούδι αποτέλεσε το “Symptom of the Universe” των Black Sabbath, από το άλμπουμ “Sabotage” του 1975. Το τραγούδι στηρίζεται θεματικά σθεναρά στο θυμό και την παράνοια: είναι ουσιαστικά έναν τραγούδι για κάποιον που αναζητά εκδίκηση για τη μητέρα που κάηκε ζωντανή με την κατηγορία της μαγείας. Η εισαγωγή του βασίστηκε σε ένα κομμάτι του Βρετανού συνθέτη Gustav Holst που έχει τον τίτλο “The Planets”, με επτά αποσπάσματα για κάθε πλανήτη: το συγκεκριμένο προέρχεται από το “Mars”, το πρώτο θέμα για τον πλανήτη Άρη.

Σύμφωνα με τον κιθαρίστα Brian Tatler, που έγραψε το τραγούδι μαζί με τον τραγουδιστή Sean Harris, χρειάστηκε αρκετή δουλειά και σχεδιασμός για να δημιουργήσουν την τελική μορφή αυτού του κλασικού τραγουδιού. Από το αρχικό ριφ, που χρωστούσε σαν έμπνευση πολλά στο “Symptom of the Universe”, ακολούθησε μια εξελικτική διαδρομή που άγγιξε τους 18 μήνες, με συνεχείς προσθήκες και αλλαγές. Το τελευταίο μέρος που γράφτηκε ήταν το σόλο του τραγουδιού. Όλα γίνονταν τότε οργανικά, με μια κασέτα και ένα κασετόφωνο, ηχογραφώντας ένα μέρος χωριστά και ακούγοντας πολλές φορές με προσοχή το αποτέλεσμα. Ήταν πραγματικά ένας πολύ αθώος τρόπος δουλειάς, αλλά τελικά το τραγούδι μεταμορφώθηκε σε πραγματικό θηρίο. Ορμώμενος από τους στίχους φαντασίας του Ronnie James Dio, ο Sean Harris προσπάθησε να προσεγγίσει κάτι νέο, αστραφτερό, προκλητικό και ακραία σκοτεινό για να ταιριάξει με το βαρύ ριφ του τραγουδιού. Ο ίδιος συνήθιζε να λέει χαριτολογώντας πως η μητέρα του μάλλον προσβλήθηκε από τον πρώτο του στίχο στο τραγούδι, αλλά τελικά τον συγχώρησε.

Λίγο μετά την ολοκλήρωση του τραγουδιού, το γκρουπ το δοκίμασε μπροστά σε κοινό. Είχαν παρατηρήσει πως τα πιο αργά τραγούδια υστερούσαν ζωντανά συγκριτικά με τα γρήγορα, έτσι το “Am I Evil?” έπρεπε να πάει καλά από την αρχή, αλλιώς πιθανά θα το αφαιρούσαν από τη λίστα των συναυλιών. Το τραγούδι βέβαια έγινε αμέσως από τα αγαπημένα στους φίλους της μπάντας, και έχει παραμείνει ως σήμερα στη λίστα.

Η πρώτη φορά που οι Diamond Head ήρθαν σε επαφή με την απόδοση των Metallica στο τραγούδι, τους βρήκε στο στούντιο με τον Sean Harris να φέρνει μια κόπια του 12ιντσου single “Creeping Death”. Μόλις το άκουσαν, σκέφτηκαν πως ήταν πιο βαρύ και σφιχτό από τη δική τους εκδοχή, αλλά δεν πίστευαν πως ήταν καλύτερο: ήταν πραγματικά περήφανοι για τη δική τους ηχογράφηση. Δεν είχαν ιδέα ότι οι Metallica επρόκειτο να γίνουν το μεγαλύτερο συγκρότημα στον κόσμο. Σε αυτό το στάδιο, το 1984, ήταν στη Music For Nations και δεν είχε διαφανεί ακόμα αυτό που ερχόταν. Γνώριζαν προσωπικά τον Lars Ulrich, και ήξεραν πόσο φιλόδοξος ήταν, αλλά κανένας δεν είχε ιδέα ότι θα μπορούσαν να πάρουν αυτό το είδος του metal και να το περάσουν στις μάζες με τον τρόπο που το έκαναν. Φυσικά, ήταν έτσι κι αλλιώς πολύ κολακευμένοι που είχαν διαλέξει να διασκευάσουν δικό τους τραγούδι.

Στις 20 Σεπτεμβρίου 1986 ο Tatler δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τον Lars Ulrich, ο οποίος τον κάλεσε στην εμφάνιση των Metallica στο Birmingham Odeon, στα πλαίσια της περιοδείας του “Master Of Puppets”. Τότε γνώρισε για πρώτη φορά τον Hetfield, τον Hammett και τον Burton. Ο Lars του πρότεινε να ανεβεί μαζί τους στη σκηνή να παίξουν το “Am I Evil?”. Όταν έφτασε η στιγμή, ο Lars τον σύστησε σαν τον άνθρωπο που έγραψε αυτό το κομμάτι.

Αν και πήρε καιρό στο ευρύ κοινό να συνειδητοποιήσει πως το “Am I Evil?” δεν ήταν τραγούδι των Metallica, και ακόμα περισσότερο σε όσους έσκαψαν βαθύτερα να γνωρίσουν τη μουσική των Diamond Head, όλα άλλαξαν στις ζωές τους. Από τα δικαιώματα της σύνθεσης στα τέσσερα συνολικά τραγούδια τους που διασκεύασαν οι Metallica, απέκτησαν επιτέλους χρήματα και δεν χρειαζόταν πλέον να δουλεύουν. Και φυσικά το πανίσχυρο μπόλιασμα της φήμης τους από αυτό παράτεινε την καριέρα της μπάντας, με τον Tatler να συνεχίζει μέχρι σήμερα χωρίς τον Harris στο μικρόφωνο.

Το 2010, στη συναυλία των “The Big Four” στη Σόφια στη Βουλγαρία, σε μια ιστορική αφιέρωση στο τραγούδι, ενωμένα τα μέλη των “Big Four” του αμερικανικού thrash metal,  Metallica, Anthrax, Slayer και Megadeth, έπαιξαν το “Am I Evil?” μαζί. Η ηχογράφηση κυκλοφόρησε αργότερα σε DVD (The Big Four: Live from Sofia, Bulgaria). Οι ίδιοι οι Diamond Head επέστρεψαν στο τραγούδι και το ηχογράφησαν ξανά για την έκδοση του “Lightning to the Nations 2020”.

Τι είναι όμως αυτό που κάνει κλασικό, διαχρονικό, ιστορικό ένα τραγούδι; Υπάρχουν κανόνες και μέθοδοι για να μπορέσει κανείς να γράψει άλλα δέκα “Am I Evil?” μέσα σε ένα άλμπουμ; Ο Tatler υποστήριξε χωρίς υπεκφυγές πως δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζεις πραγματικά πώς να το κάνεις, είναι κάτι που απλά συμβαίνει φυσικά εκείνη τη μαγική στιγμή. Σε μια γενναιόδωρη επίδειξη ειλικρίνειας, δεν δίστασε να δώσει και στη νεανική αφέλεια το δικό της μερίδιο:

“There was a naïveté in the early songs. Like I said, it always works.

You never play that song and think: That’s a bag of shit.’”

Website
Facebook

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1154 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.