Έχοντας ακόμα τους βρυχηθμούς της μεγάλης μηχανής να έρχονται στα αυτιά μου, μια από το Μηχανουργείο της Τεχνόπολης και μια από το Open Air Stage της Κεντρικής Αυλής, ξεκινάω να γράφω για το πρώτο dark wave, dark electro, post-punk festival της χώρας μας, το οποίο πραγματοποιείται σε ανοιχτό χώρο. Μόνο στο άκουσμα ενός open air festival αυτού του είδους στην Αθήνα, προκάλεσε έκπληξη, ενθουσιασμό και προσμονή από τις πρώτες ανακοινώσεις. Το Death Disco Club, ένα από τα μαγαζιά που κρατάνε ψηλά τη σημαία της σκοτεινή εναλλακτικής μουσικής στη πόλη, κλείνει φέτος τα 10 χρόνια και ο άνθρωπος πίσω από όλη αυτή τη προσπάθεια, ο Λεωνίδας Σκιαδάς αποφάσισε να το γιορτάσει με τον πιο εκωφαντικό τρόπο. Αψηφώντας οποιαδήποτε δεύτερη σκέψη στο εαν ένα τέτοιο festival θα μπορούσε να “σταθεί” στη χώρα μας, φαίνεται ότι είχε βάλει από καιρό μπρος αυτό το εγχείρημα. Το αποτέλεσμα ήταν να έχουμε στη γειτονιά μας, ένα από τα πιο hot line-ups της dark φεστιβαλικής Ευρώπης, και αυτό φάνηκε με τις επισκέψεις από το εξωτερικό, αλλά και με τις κρυφές ματιές που έριξαν άλλα αντίστοιχα events στο Death Disco Open Air Festival.
Το line-up του Death Disco Open Air Festival είχε από όλα. Γεγονός που το κάνει ολοκληρωμένο, μελετημένο και παρόλο που βασίστηκε στις προσωπικές προτιμήσεις του διοργανωτή του, σίγουρα ικανοποιούσε τη μεγαλύτερη μερίδα όσων διψούσαν για ένα αντίστοιχο event στην Ελλάδα. Η μόνη περίπτωση που είπα “οχι ρε συ, κρίμα” ήταν η στιγμή που ο μοναδικός Soft Moon αναγκάστηκε να ακυρώσει για προσωπικούς λόγους. Τη θέση του όμως πήραν οι Lebanon Hannover, άκρως αγαπητοί από μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού κοινού.
Αφήνω λίγο στην άκρη τα εισαγωγικά για να σας βάλω όσο πιο γρήγορα γίνεται στο mood του πιο καυτού weekend της χρονιάς. Και δεν ήταν καυτό μόνο από τη απίστευτα υψηλή θερμοκρασία, αλλά και από το γεγονός ότι, για εμένα, μια, όχι και τόσο, κρυφή επιθυμία, γίνεται επιτέλους πραγματικότητα. Ξεκινάω με την άφιξη στον χώρο της Τεχνόπολης, στο Γκάζι. Αυτό που δεν σας έχω πει, είναι ότι η φαντασίωση μου για ένα τέτοιο festival στην Ελλάδα, περιελάμβανε αυτόν ακριβώς τον χώρο. Ένα ιδανικό venue για ένα event αφιερωμένο σε αυτά τα genres, που τόσο πολύ τους πάνε οι βιομηχανκοί χώροι και τα urban landscapes. ‘Ολα φαίνεται να λειτουργούν στην εντέλεια και εμείς έχουμε πάρει τις θέσεις μας για να απολάυσουμε το ξεκίνημα του Death Disco Open Air Festival, έργο που έχουν αναλάβει οι “δικοί μας” Youth Valley. [Αχιλλέας Χαρίτος]
Youth Valley
Σίγουρα ένα από τα δυνατά σημεία του φεστιβάλ ήταν η σωστή τήρηση του προγράμματος η οποία τηρήθηκε ευλαβικά δίνοντας την δυνατότητα σε ολους να απολαύσουν διαδοχικά τα σχήματα του διήμερου. Πρώτοι που άνοιξαν τον “χορό” του Death Disco Open Air ήταν τα “δικά” μας παιδιά, οι ανερχόμενοι Youth Valley.
Μέσα στο λιοπύρι αυτής της πραγματικά ζεστής ημέρας του Ιουλίου και με τις “αποσκευές” τους γεμάτες με τον πρόσφατο πολύ καλό τους δίσκο “Lullabies For Adults”, ο οποίος τιμήθηκε δεόντως μέσα στο χρονικό διάστημα που τους δόθηκε, πρόσφεραν μια δροσερή νότα με τους νοσταλγικούς και shoegaze ήχους τους που πλημμύρησαν την σκηνή. Άξιο αναφοράς ο κρυστάλλινος και συμπαγής ήχος τους, ο οποίος ανέδειξε το σύνολο των τραγουδιών τους, φανερώνοντας πραγματικά την αξία τους στο σανίδι αφήνοντας υποσχέσεις για το μέλλον. [Γιώργος Μακρής]
Youth Valley setlist:
Untouched
I Don’t Want To Go Out With You, Veronica
Jean Moreas
Sunday Monday
Godheads
Pegasus
Kalte Nacht
Το καλοσώρισμα στο Machine Work Stage ανέλαβαν οι εκπληκτικοί Kalte Nacht. Αξιοποιώντας πλήρως το μινιμαλιστικο venue και stage που είχε στηθεί στο χώρο του Μηχανουργείου, το ντουέτο από την Αθήνα φάνηκε να μπαίνει με φόρα στο ρόλο του οικοδεσπότη και να υποδέχεται τον κόσμο με τις ηλεκτρισμένες συνθέσεις τους, τα δυναμικά beats, τις δυνατές μπασογραμμές του Νίκου Κωνσταντινίδη και την εκπληκτική φωνή της Μυρτώς Στύλου. Όταν το, πιο ηλεκτρονικό μέρος ενός festival ξεκινάει με κομμάτια όπως το “Humans Are Mistakes” έχεις μια σιγουριά ότι αυτό θα πάει πολύ καλά. Οι Kalte Nacht χωρίς αργοπορίες μας αρπάζουν και μας τραβάνε στο δικό τους κόσμο, σε αυτόν που οι αλήθειες φαίνονται στο dancefloor. Το tempo μένει στα ίδια επίπεδα και η σκοτεινή εθιστική synth μελωδία του “Our Moments Are Answers” γεμίζει το χώρο του Μηχανουργείου.
Ο χώρος στο κλειστό stage του Death Disco Open Air κλιματίζεται και αυτό δίνει μερικές ανάσες στον κόσμο. Αυτό όμως αρχίζει να αλλάζει, όταν πλέον γεμίζει και ο υπάρχον κλιματισμός, είναι ολοφάνερο ότι, δεν επαρκεί. Η συνέχεια φέρνει δύο ολοκαίνουργια τραγούδια για τους Kalte Nacht τα οποία έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον από τώρα για την νέα τους δουλειά. Δυνατά, industrial beats και ρυθμός, ενώ η ερμηνεία της Μυρτώς εξερευνά διαφορετικά και πιο άγρια μονοπάτια. Πολύ όμορφα μοιρασμένο το set των Αθηναίων, επιστρέφει στο αγαπημένο ντεμπούτο album, με το uptempo, “Inmost Desire?”, και τον κόσμο να αφήνεται στο ρυθμό του, το οποίο ακολουθείτε από ακόμα ένα νέο τραγούδι. To πρώτο show του Machine Work Stage κλείνει με τα πιο σκοτεινά “Nychta Skia” και “Ghost Dance”, αφήνωντας τις καλύτερες εντυπώσεις για το ντουέτο αλλά και για αυτό που θα ακολουθήσει στο festival. Οι Kalte Nacht δείχνουν να ξέρουν πολύ καλά τη “συνταγή” της επιτυχίας και να κρατούν πολύ δυνατά χαρτιά για την επόμενη κυκλοφορία τους! [Αχιλλέας Χαρίτος]
Ploho
Ένας από τους βασικούς λόγους για την επιλογή του συγκεκριμένου φεστιβάλ ήταν ο ερχομός, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, των αγαπημένων Ρώσων Ploho, οι οποίοι έχουν κατορθώσει μέσα σε δέκα χρόνιά να εκτινάξουν την καριέρα τους (μαζί με τους Molchat Doma) φέρνοντας κοντά μας λίγο από τον σιβηρικό παγωμένο αέρα (το είχαμε ανάγκη) δίνοντας μια δροσερή νότα κάτω από τον καυτό ήλιο της πρωτεύουσας. Φυσικά τίμησαν μέσα στο λίγο χρόνο που είχαν ένα μεγάλο μέρος της δισκογραφίας τους και με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο και την “δίψα” του κοινού να τους ακούσει, έδωσαν ένα δείγμα του Soviet wave που αναμειγνύει έντονες μπάσoγραμμές και λιτές κιθάρες στο ύφος των Joy Division συνοδευόμενό με μελαγχολικό στίχο (στα Ρωσικά) από την μοναδική “βαθιά” φωνή του Viktor Uzhakov, ο οποίος είχε κέφια.
Ο κόσμος απόλαυσε τους μουντούς post punk ρυθμούς και τις σκοτεινές gothic πινελιές που μας πρόσφεραν απλόχερα οι Ploho, με κομμάτια γνωστά όπως το “Prosti”, “Zakladka”,”Mezhdu Νami” και το προσωπικά αγαπημένο “Magnitofon” σε μια εμφάνιση οπού οσο το σκοτάδι πλησίαζε τόσο και οι Ploho απελευθερώνονταν δείχνοντας τις αρετές τους. Απολαυστικοί, άφησαν θετικές εντυπώσεις και υποσχέσεις για το μέλλον. Σίγουρα θα ήθελα να τους δω σε ένα πιο κλειστό χώρο, γιατί η εντύπωση μου ήταν ότι “χάθηκαν“ στον ανοιχτό χώρο και σε αυτές τις ομολογουμένως δύσκολες καιρικές συνθήκες. [Γιώργος Μακρής]
Rue Oberkampf
Επιστροφή στο Machine Work Stage, εκεί που η ατμόσφαιρα θα συνεχίσει να είναι ηλεκτρισμένη, αυτή τη φορά δια χειρός και στόματος της τριάδας από τη Γερμανία. Για τους Rue Oberkampf τα είπαμε και στη συζήτηση που είχαμε λίγες πριν την εμφάνιση τους στο festival. Οι Oliver, Julia και Damien είναι τρεις άνθρωποι με ατελείωτη αγάπη για δύο πράγματα. Την ηλεκτρονική μουσική και τη σκοτεινή ατμόσφαιρα που μπορείς να δημιουργήσεις με αυτή, σε συνδυασμό με πολύ όμορφα φωνητικά. Δεν κρύβουν ούτε για ένα λεπτό τις σκοτεινές καταβολές τους και τις εκράζουν μεσα από εθιστικές συνθετικές μελωδίες και ηλεκτρισμένες συνθέσεις που στέκονται με απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στο dark, minimal techno και το ΕΒΜ.
To τρίο από το Passau ανεβαίνει στο stage του Μηχανουργείου και η σκοτεινή μελωδία της εισαγωγής δημιουργεί τη κατάλληλη ατμόσφαιρα για το “La Course”, από το πρώτο τους album, το οποίο ξεσηκώνει άμεσα τον κόσμο που έχει αρχίσει να γεμίζει το χώρο. Στο stage έχει στηθεί το σκηνικό με τις φωτεινές ράβδους των Rue Oberkampf να ομορφαίνουν την ήδη πολύ καλή παρουσία τους. Η Joulia έχει έρθει για να μας βάλει στον ηλεκτρισμένο κόσμο των Rue Oberkampf με τα όμορφα φωνητικά της αλλά και την κίνηση της επάνω στο stage.
Τα beats συνεχίζουν να γεμίουν το χώρο με το “Hope And Fear” να ακολουθεί, ενώ σειρά έχει το δυνατό EBM του “Kalt”. To set συνεχίζει να κρατάει σε εγρήγορση τον κόσμο που πλέον έχει σχεδόν γεμίσει το Machine Work Stage, ενώ φαίνεται οτι οι Γερμανοί έχουν βασίσει το set τους κυρίως στο πρώτο τους album. Οι Rue Oberkampf είναι, σίγουρα, ένα από τα ονόματα που θα μας απασχολήσουν αρκετά στο μέλλον με τις ακρως ελκυστικές ηλεκτρονικές μελωδίες τους, και είναι σίγουρο ότι θα τους ξαναδούμε σύντομα. [Αχιλλέας Χαρίτος]
Rue Oberkampf setlist:
Intro
La Course
Hope and Fear
Kalt
Tokyo
Glycine
Happiness
Solitude
Es Versucht
Lebanon Hanover
Μπορεί οι Soft Moon, να μην κατόρθωσαν να μας έρθουν όμως η προσθήκη των εξαιρετικών Lebanon Hanover έδωσε το έναυσμα να απολαύσουμε ένα ακόμη εξαιρετικό σχήμα, που έρχεται στην καλύτερη του εποχή. Σίγουρα τα μουσικά “τέκνα” της Fabrika Records έδωσαν τις καλύτερες εντυπώσεις μέσα στο διήμερο αυτό φεστιβάλ με εμφανίσεις που δείχνουν τον υψηλό επαγγελματισμό και το μεράκι για αυτό που αγαπούν.
Οι Lebanon Hanover στο συγκεκριμένο event μπορούν να καυχηθούν ότι μπόρεσαν να κρατήσουν καθηλωμένους τους θεατές στο σκηνικό της λήθης και της μοναξιάς με τον τρόπο που μόνο αυτοί ξέρουν. Δυο μοναχικές φιγούρες μοίραζαν στιγμές μελαγχολικής δροσιάς μέσα στην άπνοια της ημέρας δημιουργώντας μια αποπνικτική συνθήκη εσωτερικής ασφυξίας. Από την μια η απόμακρη παρουσία της Larissa με την κιθάρα και την μονολιθικά μονότονη χροιά της και από την άλλη ο William να έχει τον ρόλο του ερμηνευτή και παράλληλα του μοναχικού χορευτή που γλιστρά σαν ίσκιος πάνω στην σκηνή.
Η απλότητα και η μίνιμαλ αισθητική εκφράστηκε σε όλο το μεγαλείο της. Το ντουέτο έκανε την νύχτα ακόμη πιο απόκοσμη και ανυπόφορη κάνοντας μια βόλτα από όλα τα σκοτεινά σοκάκια της δισκογραφίας τους φέρνοντας λίγο από τον χειμώνα στις ψυχές των παρευρισκόμενων οπού απόλαυσαν κομμάτια όπως τα “Alien”, “Die World II”, “Gallowdance” (αγαπημένο), “Kiss Me Until My Lips Fall Off”( ο William το αφιέρωσε στην γυναίκα του), Albatross, I Have a Crack, Totally Tot με την αρένα να πάλλεται και να λικνίζεται στο ρυθμό και την σκοτεινή χορευτική διάθεση των Lebanon Hanover που απλά, λιτά και απέριττα μας συνεπήραν προετοιμάζοντας το έδαφος για τους ετέρους συνοδοιπόρους της Fabrika και φίλους, Selofan. [Γιώργος Μακρής]
Lebanon Hanover setlist:
Alien
Die World II
Saddest Smile
Kiss Me Until My Lips Fall Off
Albatross
Golden Child
I Have A Crack
Gallowdance
Du Scrollst
Totally Tot
The Last Thing
Babes Of The 80s (Tobias Bernstrup Remix)
Come Kali Come
Selofan
Στο “καμίνι” του Machine Work Stage οι Selofan μας απέδειξαν για μια ακόμη φορά γιατί αποτελούν μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μπάντες στον χώρο της σύγχρονης minimal/darkwave σκηνής, με μια εμφάνιση που μας οδήγησε ολους μαζί στην πύρινη κόλαση (λόγω θερμοκρασίας). Έχοντας αποκτήσει ένα φανατικό κοινό τα τελευταία χρόνια δημιούργησαν το αδιαχώρητο με μια μεγαλειώδη εμφάνιση που συνοδεύτηκε από ατέλειωτο ιδρώτα στο dancefloor με το κοινό να εκδηλώνει την αγάπη του σε κάθε σημείο.
Αποπνικτική ατμόσφαιρα και minimal ρυθμοί με το ντουέτο να είναι σε απίστευτη φόρμα, δημιούργησαν ένα ταιριαστό σκηνικό “καυτής αποκάλυψης”, ερμηνεύοντας κομμάτια τα οποία συνέτειναν σε αυτή την κατάσταση αφού έγινε απόλυτος χαμός στα “Billie Was A Vampire”, “Auf Deiner Haut”, “Give Me A Reason”, “There Must Be Somebody” και “Vitrioli” με το κοινό να συμμετέχει με όλες τις δυνάμεις του, ενώ η Joanna έκφραζε την ευγνωμοσύνη της πετώντας λουλούδια, σε ένα γκροτέσκο σκηνικό.
Σίγουρα μια βραδιά που καταδεικνύει την ανοδική πορεία του σχήματος, που κατέθεσε άλλο ένα διαπιστευτήριο με μια ομολογουμένως “καυτή” εμφάνιση που θα μνημονεύεται για καιρό. [Γιώργος Μακρής]
Selofan setlist:
Billie was a vampire
Nichts
The Wheels of love
The Shadowmen
Sacrifice me
There must be somebody
Give me a reason
Vitrioli
Mafsolio
Skotadi
Alaska
Ist die Liebe tot?
Auf deiner Haut
Zusammen
VNV Nation
H ώρα έχει φτάσει πλέον για τον ανεμοστρόβιλο που ακούει στο όνομα VNV Nation και Ronan Harris. Οι Ιρλανδοί pioneers του μελωδικού EBM, της future pop είναι αυτοί που έριξαν φως στη σκοτεινή, αυτή, πλευρά της μουσικής, πολλά χρόνια πριν. Με μεγάλη ιστορία στη συγκεκριμένη σκηνή, με κάποια από τα τραγουδια τους να έχουν κάνει πάρα πολύ κόσμο να τα σιγοτραγουδάει και άλλο τόσο να τα χορεύει, ο Ronan Harris είναι ο άνθρωπος που θα σου φτιάξει τη διάθεση, ακόμα και στη πιο δύσκολη μέρα σου, στη πιο δύσκολή στιγμή σου. Με τραγούδια που θα σε απογειώσουν, θα σε ξεσηκώσουν, και με άλλα που θα μιλήσουν απ’ ευθείας στη καρδιά σου. Και όλα αυτά με πολύ καλό ήχο. Αν ήσουν το Σάββατο το βράδυ στο Death Disco Open Air Festival ξέρεις ακριβώς για ποιο πράγμα μιλάω. Αν, πάλι, δεν ήσουνα, και δεν έχεις δει κάποια άλλη συναυλία των VNV Nation, απλά κράτα τα λόγια μου.
Οι συναυλίες των Ιρλαδών έχουν το εξής χαρακτηριστικό. Είναι δεδομένο ότι θα ακούσεις ποιοτικότατη ηλεκτρονική μουσική, με εκπληκτικά φωνητικά και όλο αυτό να προσφέρεται απλόχερα, αυθόρμητα, με σεβασμό στον κόσμο που έχουν απέναντι τους και με τον ίδιο τον Ronan Harris να είναι άκρως επικοινωνιακός αλλά και ειλίκρινής. Όπως όταν σου λέει συγκινημένος από την αρχή πόσο πολύ αγαπάει να παίζει ζωντανά το “Darkangel” του 1999. Ή όταν, με περίσσεια αγάπη, λέει ότι ο πιο ένθερμος fan, εκείνη τη στιγμή, είναι ένα μικρό παιδί που, κυριολεκτικά, χτυπιέται στους ώμους του πατέρα του. Ή όταν, πριν ξεκινήσει το συγκινητικό “Illusion”, λέει πόσο σημαντικό είναι να μιλάς σε κάποιον όταν αντιμέτωπίζεις οποιοδήποτε πρόβλημα, τονίζοντας ότι κανείς δεν είναι μόνος, αλλά και όταν φωνάζει, μονολογόντας, “It’s OK to be different”! ‘Η όταν τον κρατας με το ζόρι να σου πει ακόμα ένα τραγούδι και, συγκινημένος, σου λέει ότι δε γίνεται, γιατί υπάρχει πρόγραμμα και curfew.
Πέρα απο αυτά όμως, το show των VNV Nation είναι πάντα ένα από αυτά που δεν θα σε αφήσουν να πάρεις ανάσα. Ο Ronan είναι καταιγιστικός και το γνωρίζει. Και εσύ απλά αφήνεσαι να σε παρασύρει. Σε έναν ηλεκτρισμένο χορό, με ένα setlist που είναι απόλυτα μοιρασμένο στην πλούσια δισκογραφία της μπάντας (αν και εγώ θα ήθελα να πάει και πιο πίσω από το 1999 και το “Darkangel”). Σε 1 ώρα και 15 λεπτά που θα ήθελες να κρατήσουν άλλο τόσο, οι VNV Nation σε κάνουν να ξεχνάς οποιοδήποτε καύσωνα και να χορεύεις ασταμάτητα. Με τον ήχο των “Chrome”, “Artifice”, “Control” η επιλογή είναι μια. Χορός! Ακόμα και στα πιο μελωδικά “When Is The Future?” και “Resolution” η ένταση παραμένει ψηλά. Με κλείσιμο, που κρύβει το “All Our Sins” από το τελευταίο τους album, τo οποίo ακολουθεί το emotional “Nova”.
Οι VNV Nation κλείνουν το Open Air Stage για την πρώτη μέρα με τον κόσμο να μη θέλει να φύγει. Αλλά το ραντεβού με τον Ronan Harris και τη παρέα του, ξέρεις ότι ανανεώνεται κάθε φορά. Και την επόμενη θα είμαστε εκεί.
Τώρα όμως έχουμε να προλάβουμε τους Sad Lovers & Giants! [Αχιλλέας Χαρίτος]
VNV Nation setlist:
Before the Rain
The Farthest Star
Darkangel
Illusion
Chrome
Artifice
Control
When Is the Future?
Resolution
Prophet
Nova
All Our Sins
Sad Lovers And Giants
Νομίζω ότι τα λόγια περιττεύουν όταν αναφερόμαστε σε ένα από τα πιο ιστορικά και επιδραστικά σχήματα της post punk σκηνής και φυσικά η αναφορά εμπεριέχει τους εμβληματικούς βρετανούς Sad Lovers And Giants, οι οποίοι έριξαν την αυλαία της πρώτης ημέρας του Death Disco Athens Open Air Festival, σε μια βραδιά που έμελλε να είναι μοναδική αφού κατά την διάρκεια του είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τον δίσκο “Feeding The Flame” στο σύνολο του, στα πλαίσια των 40 χρόνων από την κυκλοφορία του εμπλουτισμένο με πολλές άλλες μεγάλες επιτυχίες τους συνθέτοντας ένα ιδανικό setlist. Σίγουρα όμως κανένας ούτε από το συγκρότημα αλλά και από το κοινό δεν ήταν προετοιμασμένο για το “καυτό” Machine Work Stage, το οποίο “έβραζε” πραγματικά κάνοντας αδύνατο να απολαύσεις αυτή την μοναδική στιγμή από τους Sad Lovers And Giants.
Παρόλα αυτά όλοι επέδειξαν χαρακτηριστική αντοχή και προσαρμοστικότητα ώστε να αποφύγουμε οποιαδήποτέ δυσάρεστη κατάσταση. Με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο και με μια αλλαγή της τελευταίας στιγμής στον κιθαρίστα του συγκροτήματος που δεν μπόρεσε να ακολουθήσει, οι Sad Lovers And Giants απέδειξαν ότι είναι από τους τελευταίους της εποχής τους και πιστέψτε με στο σανίδι δεν μπορείς να κρυφτείς. Δυνατοί post -punk ρυθμοί και ψυχεδελικές rock εξάρσεις με την μοναδική φωνή του Garçe Allard που έχει μείνει αναλλοίωτη στο χρόνο, έδωσε το στίγμα του live που έμελλε να ακολουθηθεί από ένα κοινό που “διψούσε” πραγματικά για να τους απολαύσει υπομένοντας καρτερικά μέχρι τελευταίας ρανίδας του ιδρώτα του.
Στιγμές μοναδικές εκφράστηκαν μέσα από την διαχρονικότητα των κομματιών τους όπως είναι τα “Man Of Straw” τα “Colourless Dream” η το “Things We Never Did” με το κοινό να παραδίδεται ολοκληρωτικά στις μουσικές ορέξεις των βρετανών που σε κάθε σημείο παρουσίαζαν την καλλιτεχνική αρτιότητα τους λαμβάνοντας από το κοινό την θερμή αγάπη του και τον σεβασμό που τους άρμοζε. Ένα μικρό πάρτυ είχε ήδη στηθεί με θερμοκρασίες υψηλές και κανένας δεν τολμούσε να φύγει, όλοι έγιναν μια μεγάλη “αγκαλιά” που έγινε ακόμη πιο ασφυκτική όταν ακόμη ερμήνευσαν και το “50-50”, σε μια νοσταλγική ερμηνεία που θα μείνει ιστορικά χαραγμένη. Αυτό ήταν και το σημείο οπού οι αντοχές μου με εγκατέλειψαν, με τα τελευταία δυο κομμάτια να τα απολαμβάνω από έξω παίρνοντας τις απαραίτητες ανάσες, αφού η κατάσταση μέσα ήταν αφόρητη.
Είναι απορίας άξιο τι θα γίνονταν εάν οι Sad Lovers And Giants έπαιζαν στην open air σκηνή, οπού πιστεύω ότι θα τους ταίριαζε και ο κόσμος θα τους απολάμβανε στο έπακρο (παράπονο), παρόλα αυτά σίγουρα ζήσαμε μεγάλες στιγμές από ένα συγκρότημα που δεν λέει να παραδοθεί στον χρόνο αλλά στέκει ακμαίο κρατώντας ψηλά το λάβαρο της σκοτεινής μουσικής που αγαπάμε. Απλά, θα συνεχίζω να μονολογώ “ We would be ashes, We would be silent and old, We would be wisdom, We would be left in the cold…” [Γιώργος Μακρής]
Sad Lovers And Giants setlist:
Close Τo The Sea
Big Tracks
On Another Day
Sleep
Vendetta
Man Of Straw
Strange Orchard
Your Skin And Mine
Influx
Lope
Paradise
Colourless Dream
(encore)
Things
Imagination
50-50
Land slide
Echoplay
Φωτογραφίες & videos: Ιωάννης Φράγκος
