Οι ηλιόλουστες ημέρες στη δυτική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών δεν θα μπορούσαν να παραμείνουν ανέμελες για καιρό, ούτε να διατηρήσουν την επίπλαστη παγιωμένη ευδαιμονία άφθαρτη. Γιατί στον κόρφο αυτής της κοινωνίας θα θέριευε σταδιακά το υβρίδιο “Deafheaven”, για να ριζώσει στον ιστό της και ν’ αποκαλύψει κάθε κρυμμένη μελανή πτυχή της.
Σχεδόν μιάμιση δεκαετία πέρασε από το πρώτο “χτύπημα” και η 6η full length δημιουργία είναι γεγονός με τον τίτλο “Lonely People with Power”. Σε όλα αυτά τα χρόνια η περιπλάνηση σε αντισυμβατικές μουσικές ατραπούς θα αποτελούσε τον κανόνα μιας αδάμαστης ανησυχίας, που θα εξαφάνιζε κάθε ίχνος μονοτονίας.
Μετά από μια σύντομη εισαγωγή (“Incidental 1”) γεμάτη απροσδιόριστους παραμορφωμένους ήχους που διακόπτονται απότομα, παίρνουμε την πρώτη ιδέα για το τι θα επακολουθήσει με το “Heathen”. Αρχικά δίνεται η εντύπωση ότι θα κινηθούμε στα ίδια μονοπάτια με το “Infinite Granite” μιας και τόσο το ήπιο ξεκίνημα όσο και τα φωνητικά του George Clarke, παραπέμπουν στο βαθύ shoegaze κλίμα των πιο απαλών και γήινων φωνητικών αλλά αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ. Τα εμβληματικά σπαρακτικά ουρλιαχτά θα ξεμυτίσουν εμφατικά και θα παρασύρουν τα πάντα αναμορφώνοντας πλήρως την ατμόσφαιρα, σε αγαστή συνεργασία με τις ορχηστρικές εκρήξεις που σου δίνουν την εντύπωση ότι καιροφυλακτούν, ασφυκτιώντας σε αδράνεια αρκετά χρόνια. Τι να πει κανείς για τα τύμπανα, τα blast beats είναι καταιγιστικά, τα ξεσπάσματα είναι τόσο δυναμικά και ο ήχος τους τόσο γεμάτος που καλύπτει τα πάντα.
Η αίσθηση ότι στη ζυγαριά της μπάντας υπερίσχυσε η τάση για επιστροφή σε black metal μοτίβα εποχής “Sunbather”, επιβεβαιώνεται πειστικά με το “Doberman” που ακολουθεί. Η ποιότητα της σύνθεσης είναι απαράμιλλη και ο τρόπος που οι κυριαρχικές κιθάρες συγχωνεύονται με το καθαρό μπάσο και τα εμβληματικά τύμπανα, σεμιναριακού επιπέδου. Η χημεία με τα ουρλιαχτά που δραματοποιούν πλήρως το κλίμα ξεφεύγοντας από τα στερεοτυπικά γρυλίσματα φαντάζει πραγματικά εξωπραγματική.
Είναι στιγμές όπως στο “Magnolia” που η εξέλιξη του κομματιού είναι τόσο περίτεχνα δομημένη που σε καθηλώνει με αλλεπάλληλες ρυθμικές ακροβασίες σε μια ιδανική αρμονική πορεία. Πλήρως ευθυγραμμισμένο με τον προβληματισμό στο περιεχόμενο του, για την απώλεια, την πορεία της ύπαρξης και την επώδυνη διαχείριση όλων των γλυκόπικρων συναισθημάτων. Στην ίδια τροχιά και το “The Garden Route” κλιμακώνεται βαθμιαία με τις όμορφες περίτεχνες κιθάρες να εμβολίζονται από κραυγές, που φαντάζουν ξεχασμένες σε μια άλλη διάσταση αλλά σε διαπερνάνε με στόμφο σε κάθε τους “παρουσία”.
Όσο προχωράει το album διαπιστώνεις ότι κάθε κομμάτι είναι από μόνο του μια ξεχωριστή οντότητα όπως το οκτάλεπτο “Amethyst” που αφού στρώσει το “χαλί” της ηρεμίας εξαπολύει την δική του καταιγίδα, ακροβατώντας φιλοσοφικά μεταξύ ζωής και θανάτου ψάχνοντας ένα μάταιο νόημα. Τα κινηματογραφικά ηχητικά εφέ που εμφανίζονταν δειλά μέχρι τώρα, έρχονται πιο καθορισμένα στο “Incidental 2” και η καθαρή απολογητική φωνή της καλεσμένης Jae Matthews (του ντουέτου της Μασαχουσέτης “Boy Harsher”) εν μέσω αργόσυρτου βουητού, εξαπλώνει τον τρόμο διστακτικά αλλά μεθοδικά.
Η τέλεια “εισαγωγή” για το βαρύγδουπο “Revelator” ένας καθαρόαιμος black metal χείμαρρος με βαριά riffs σε μανιώδη ρυθμό, εξαπολύει μια αδυσώπητη λαίλαπα ανοίγοντας πύλες χάους και φρίκης και αφού ξαποστάσει για λίγα δευτερόλεπτα επανέρχεται για να ολοκληρώσει την “μακάβρια” αποστολή του. Η ένταση χτυπάει κόκκινο και οι σφυγμοί πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα. Το “Body Behavior” έχει ένα ενθουσιώδες tempo σε πιο mainstream ήχους με μελωδικά solo κιθάρας κι έντονες μπασογραμμές, που αναμειγνύουν χαλαρές ηχητικές υφές με σαρωτικά ξεσπάσματα που εναλλάσσονται ταιριαστά.
O Paul Banks των Interpol είναι ο έτερος καλεσμένος που έρχεται να αφηγηθεί στο “Incidental 3” τις δικές του “αλήθειες”, καθώς η soundtrack αισθητική αινιγματικών ήχων που παρεμβάλλονται ερχόμενοι από το υπερπέραν, επαναλαμβάνεται σε μια δίλεπτη εκδοχή. Το “Winona” είναι ένα ακόμη διαμάντι σε αυτήν την ακριβοθώρητη συλλογή και απορείς πόσο απόθεμα έχουν ακόμη οι Deafheaven. Με “όχημα” τις διαδρομές της κιθάρας δημιουργούν ποικίλα στρώματα ήχου, άλλοτε σαγηνευτικά και άλλοτε επιθετικά, σε μια καλοσχεδιασμένη ροή με βαριά κι ελαφρά διαστήματα, μια post rock κορύφωση γεμάτη κραυγές κι απόγνωση.
Κι εκεί που ήδη αισθάνεσαι γεμάτος, έρχεται ένας “ονειρικός” επίλογος με το “The Marvelous Orange Tree” να καταδείξει ότι η αδιάλειπτη μηχανή παραγωγής αριστουργημάτων της μπάντας, δεν έχει διάθεση να παύσει τη λειτουργία της. Αφήνοντας ένα αιχμηρό στίγμα στην κατειλημμένη από ώρα μνήμη, απελευθερώνει μια νοσταλγία να πλανάται σαν ακροτελεύτια αίσθηση.
Ολόκληρες καριέρες έχουν δημιουργηθεί κι αμέτρητα άλμπουμ έχουν γραφτεί και ψάχνεις να βρεις περιεχόμενο όταν το βάθος του “Lonely People with Power” φαντάζει απύθμενο. Πολύπλοκο και προκλητικό σοκάρει το χαρωπό περιβάλλον με σκοτεινές απειλητικές αιχμές, σε έναν ασύλληπτο blackgaze ορυμαγδό, πεμπτουσία του είδους. Από τις κυκλοφορίες που θα συζητηθούν κι αναμφίβολα θα θέσουν υποψηφιότητα για τις κορυφαίες της χρονιάς.
Είδος: Post-Black Metal/Shoegaze
Δισκογραφική Εταιρεία: Roadrunner Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 28 Μαρτίου 2025
