(Γράφει ο Άγγελος Χόντζιας)
Οι διακοπές τελείωσαν, ο Αύγουστος έφτασε στο τέλος του, όμως η “νέα” συναυλιακή σεζόν μάλλον μπαίνει “αγριεμένη”, με το τριήμερο φέτος Golden R festival να “παραμονεύει”. Ήδη από τις πρώτες ανακοινώσεις αυτής της εξαιρετικής “παρέας” της όμορφης πόλης του Βόλου, με τους Sorcerer, Destruction, Warlord, Mayhem, Suicidal Angels και Gaerea να “κλέβουν” τις εντυπώσεις, η παρουσία του Έλληνα μεταλλά έμοιαζε με must. Αφού έκλεισα εισιτήρια, ξενοδοχεία και πήρα την πολυπόθητη άδεια από την εργασία μου, ανηφόρισα για την Νέα Αγχίαλο και τον νέο χώρο όπου το Golden R festival θα πραγματοποιούνταν.
Spiral Ion
Φτάνοντας αρκετά νωρίς στον προορισμό μου, είχα τον απαραίτητο χρόνο να εγκατασταθώ στο δωμάτιο, να κάνω την βόλτα μου και τελικά να είμαι στην είσοδο του φεστιβάλ στην ώρα μου. Με τουλάχιστον 1 ώρα αργοπορία, εισήλθα στο venue και άρχισα τις πρώτες αναγνωριστικές “ματιές”. Ήδη στην σκηνή οι Spiral Ion Generator, που θα άνοιγαν την πρώτη μέρα του Golden R festival, τέσταραν τον ήχο και τα όργανα τους για να ξεκινήσουν σιγά σιγά. Βολιώτες heavy metallers, ήταν η πρώτη φορά που θα τους έβλεπα και η αλήθεια είναι ότι είχα αγωνία, για το τι θα αντικρίσω.
Από τις πρώτες κιόλας νότες του “In Need”, κατάλαβα ότι πρόκειται για μια δεμένη μπάντα, που γνωρίζει τις δυνάμεις της και έχει εμπιστοσύνη στις δυνατότητές της, όμως έδειχναν ολίγον τι “τρακαρισμένοι”, ίσως από την ιδιαίτερη σημασία που είχε πλέον αποκτήσει αυτό το φεστιβάλ, για την πόλη τους. Ο κόσμος λιγοστός, γύρω στα 30 με 40 άτομα, ιδιαίτερα θερμός, αποδεικνύοντας ότι περίμενε πώς και πώς αυτό το τριήμερο, ενώ ο ήχος ήταν εξαιρετικός, αν και κάπως “χαμηλωμένος” για αρχή. Στα “Time” και “Man On The Silver Mountain”, οι Spiral Ion όπως επιθυμούν να αποκαλούνται λόγω συντόμευσης, επέδειξαν τις παικτικές “αρετές” τους, ενώ ανέδειξαν και τον heavy “χαρακτήρα” τους, φέρνοντας τον ύμνο των θρυλικών Rainbow στα “μέτρα” του ήχου τους.
Πολύ καλή σκηνική και ερμηνευτική παρουσία του τραγουδιστή της μπάντας, ο οποίος πέρα από καλή φωνή, διέθετε και την απαραίτητη επικοινωνία με το κοινό, ενώ ακολουθούσαν πιστά και τα υπόλοιπα μέλη. Οι Βολιώτες metallers έκλεισαν με ένα νέο δικό τους κομμάτι, το “Solitude”, μία πολύ δυνατή σύνθεση, που αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον. Νομίζω ότι αγνοώντας το “άγχος” και το τρακ του διακυβεύματος, οι Spiral Ion τα πήγαν περίφημα, ανοίγοντας ιδανικά αυτόν τον τριήμερο metal “όλεθρο”, που είχαμε μπροστά μας. Θα ήθελα να ακούσω κάποια ολοκληρωμένη τους δουλειά, για να έχω πιο σαφή εικόνα. Πάντως το πρώτο live “δείγμα”, ήταν όντως ενθαρρυντικό. Συνεχίστε την καλή δουλειά παιδιά, το έχετε.
Psyanide
Αφού πήραμε τις απαραίτητες “ανάσες” και οι όποιες “διορθώσεις” στην σκηνή έγιναν, ήταν η σειρά των Psyanide από την Κατερίνη να παρουσιάσουν το “έργο” τους. Με έναν πιο μοντέρνο melodic groove/death metal ήχο και με ένα νέο album ονόματι “Vertigo” στις αποσκευές τους, οι Κατερινιώτες metallers είχαν σκοπό να βάλουν “φωτιά” στο venue και να ξεσηκώσουν το ελάχιστα περισσότερο κοινό.
Ο ήχος σιγά σιγά έδειχνε να “δυναμώνει”, να γίνεται πιο στιβαρός και οι οπαδοί έμοιαζαν να γνωρίζουν αρκετά καλά τους Psyanide και να διασκεδάζουν με το πωρωτικό η αλήθεια είναι groove-άτο metal τους. Εμφανώς πιο “μπαρουτοκαπνισμένοι” στις ζωντανές εμφανίσεις, με έναν “θρασύτατο” αέρα αυτοπεποίθησης και με την “σπίθα” να αντανακλά στα μάτια τους, μπήκαν φουριόζοι και έτοιμοι να κλωτσήσουν κ@λους. Άριστα προβαρισμένοι, με εξαιρετική σκηνική παρουσία και έναν τραγουδιστή που μοίραζε “πόνο”, είτε ερμηνευτικά είτε επικοινωνιακά.
Από το “Vertigo” που άνοιξε το show, μέχρι και το “Human Republic” που έκλεισε την εμφάνισή τους, οι Psyanide έδειξαν να γνωρίζουν τι θέλουν και πώς να το πάρουν και απέδειξαν ότι έχουν τις προοπτικές να πρωταγωνιστήσουν στην εγχώρια σκηνή, ιδιαίτερα στον μοντέρνο groove-άτο ήχο. Ξεχώρισαν τα “Empires Down” και “Future Tense”, ενώ ήταν φανερό ότι όσο περνούσε η ώρα, η “μηχανή” των νεαρών από την Κατερίνη ανέβαζε επικίνδυνα “στροφές”. Ήταν και η στιγμή, που διέκρινες τα πρώτα headbanging και moshpit στις πρώτες σειρές, με το πλήθος να “ζεσταίνεται” σιγά σιγά. Φοβερή παρουσία, έδωσαν “πνοή” με την εμφάνισή τους και πραγματικά άναψαν την “σπίθα” για την συνέχεια. Από τις μπάντες που θα ξαναέβλεπα, σε ένα πιο ολοκληρωμένο show, με ευρύτερο setlist.
(Γράφει ο Γιώργος Γεωργίου)
Kin Beneath Chorus
Το εργάσιμο της Πέμπτης και το σύντομο ταξίδι δυστυχώς αφαίρεσαν από τις δικές μου δυνατότητες ένα μικρό μέρος του προγράμματος, καθώς όταν έφτασα στον χώρο διεξαγωγής του φεστιβάλ, έκλειναν την εμφάνισή τους οι Psyanide. Την σκυτάλη πήραν, μετά τις απαραίτητες αλλαγές και τροποποιήσεις στη σκηνή, οι Θεσσαλονικείς Kin Beneath Chorus.
Με την αφετηρία του πίσω στο 2007, το κουιντέτο από τη Θεσσαλονίκη έχει μια δισκογραφική δράση που αριθμεί δυο άλμπουμ, κάποια singles, όπως και ένα split το 2015. Η μουσική τους είναι ένα συμπαγές μίγμα από metalcore, death αλλά και groove metal. Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, η αδρεναλίνη βρέθηκε στα ύψη, με μια δαμασμένη, ηχητικά ισχυρή επιθετικότητα, που φρόντιζε με τις αλλαγές των ρυθμών να σπρώχνει τον ακροατή σε νέες εντυπώσεις. Ήταν πραγματικά έκδηλο πόσο απολάμβαναν την εμφάνισή τους στο Golden R, και αυτό μεταφράστηκε σε μια έντονη συνολική κινητικότητα, που στηρίχτηκε και από έναν πολύ καλό frontman. Δίκαια πήραν το χειροκρότημα του κόσμου, που είχε αρχίσει να πληθαίνει αισθητά, παρά τις αυτονόητες δυσκολίες της Πέμπτης.
Crimson Fire
Το ηχοτοπίο αλλάζει αισθητά με την άνοδο των Αθηναίων Crimson Fire στη σκηνή. Είναι μια μπάντα που με πυρήνα τριών αρχικών μελών και με την προσθήκη δυο νέων, έχει χαράξει τη δική της διαδρομή στην εγχώρια σκηνή από το μακρινό πια 2004.
Με τρία άλμπουμ και ένα EP στις αποσκευές τους, έχουν εντρυφήσει πια για τα καλά στις εκδηλώσεις λατρείας του metal των 80’s. Το νοσταλγικό outfit στη συνολική τους εμφάνιση, το σημειολογικό T-shirt με τη σημαία της Ιαπωνίας του Johnny B., όλα έδιναν τον προσανατολισμό πριν καν την πρώτη νότα. Οι Crimson Fire, με έναν ισορροπημένο και διαυγή ήχο έστησαν εύκολα το δικό τους πάρτι με τη σύμπραξη ρυθμού και μελωδίας.
Με τραγούδια που μπορούσαν να έχουν ευρυχωρία από ενδείξεις μελωδικού power metal, μέχρι κλασικό αλλά και όμορφο μελωδικό hard rock, το διασκέδασαν με το παραπάνω. Πάνω από το έμπειρο και σταθερό τους δέσιμο, η εμφάνιση του Johnny B. Πίσω από το μικρόφωνο ήταν εξαιρετική, και δύσκολα θα περιφρονούσε κανείς αυτό το όμορφο κάλεσμα σε ένα ελκυστικό αλλά και διαχρονικό παρελθόν.
Melan Selas
Μια μεγαλύτερη απόκλιση ήχων και διαθέσεων, επιφύλασσε η συνέχεια με τους Τρικαλινούς Melan Selas να μας μεταφέρουν σε πιο μυστικά, αρχαία και σκοτεινά μονοπάτια. Ξεκινώντας τη διαδρομή τους σαν στούντιο project το 2015, έχουν σαν κύριο πυρήνα τον D. K., που γράφει τον κύριο όγκο της μουσικής και μπορεί να παίξει τα πάντα, και την τραγουδίστρια Astraea, που έχει αναλάβει το στιχουργικό περιεχόμενο.
Ένα EP και τρία άλμπουμ αργότερα, ανεβαίνουν στη σκηνή του Golden R με τη μορφή κουιντέτου. Αποδίδοντας ένα black metal που αφήνει χαραμάδες τόσο για κλασικά ριφ όσο και για περιστασιακές death εντυπώσεις, καταφέρνουν να κρατήσουν έναν αέρα επικό, κάτι που μοιάζει άλλωστε αναπόφευκτο για μια μπάντα που βρίσκει έμπνευση στην ελληνική μυθολογία, στη φιλοσοφία αλλά πάνω από όλα στην υποβλητική δύναμη της φύσης.
Έχοντας την ανάλογη σκηνική παρουσία, και την εναλλαγή στον ελληνικό στίχο σε κάποια πιο ατμοσφαιρικά μέρη, κατάφεραν να μας ρουφήξουν μέσα στο δικό τους σύμπαν. Μια εμφάνιση αυθεντική με μια frontwoman που υποστηρίζει σθεναρά κάθε λέξη που τραγουδά, μέσα στο ανάλογο ηχητικό περιβάλλον και με τον αναγκαίο σκηνικό σεβασμό στο συνολικό εγχείρημα, άνοιξαν την πρώτη σκοτεινή πύλη της νύχτας της Πέμπτης.
Sunburst
Άλλη μια σελίδα γυρίζει στο λεύκωμα της μέρας, και έχει έρθει η σειρά να μετακινηθούμε σε απαιτητικά prog μονοπάτια. Οι Λαρισαίοι Sunburst έχουν απολαύσει μια αποθεωτική υποδοχή στο δεύτερο άλμπουμ τους “Manifesto”, και μετά από μια μεγάλη αποχή, επιστρέφουν στη σκηνή. Το στοίχημα που έχουν βάλει με τους εαυτούς τους είναι από την αρχή δύσκολο, καθώς η νέα δουλειά ακόμα πιο σύνθετη, εκτελεστικά δύσβατη και προκλητική, περιμένει να ζωντανέψει στην παραλία της Νέας Αγχιάλου. Χρειάζονται όμως μόνο λίγες στιγμές για να διαλυθεί οποιαδήποτε αμφιβολία ή αμφισβήτηση.
Οι Sunburst με μια παροιμιώδη αυτοπεποίθηση αλλά και δίψα να παρουσιάσουν ζωντανά αυτό που τόσο καιρό σμίλευαν με λεπτομέρεια στο στούντιο, επιτίθενται και απλώνουν το κύριο μέρος του δίσκου, μαζί με μια δόση του ντεμπούτου τους. Ο ήχος στα μισά του δεύτερου τραγουδιού βρίσκει πολύ καλύτερη ισορροπία, και η κιθάρα αποκτά την ένταση που χρειάζεται. Η μπάντα σε μεγάλη φόρμα, ανταποκρίνεται ιδανικά σε κάθε λεπτομερή απαίτηση των νέων σύνθετων τραγουδιών, ενώ τα προηχογραφημένα keyboards συμπληρώνουν ιδανικά το ηχόχρωμα.
Κάθε μέλος χωριστά στέλνει το δικό του μερίδιο σε μια συνολικά αποστομωτική εμφάνιση. Ο Βασίλης Γεωργίου βρίσκεται σε εξαιρετική βραδιά και επικοινωνιακά είναι αυτός που χρειάζεται χωρίς περιττές κουβέντες, ενώ ο Gus Drax εξυπηρετεί πιστά το γνωστό του επίπεδο, και το διασκεδάζει τόσο που δεν μοιάζει στιγμή να περνά από το μυαλό του η επιστροφή του στη σκηνή με τους Suicidal Angels, κάποια ώρα αργότερα. Οι Sunburst έκαναν με βεβαιότητα την καλύτερη ζωντανή εμφάνιση από τις δικές τους που έχω παρακολουθήσει, και ζέσταναν τις μηχανές τους για την επικείμενη προώθηση του “Manifesto”.
Gaerea
Ακόμα και η επιδερμική ενασχόληση κάποιου με τον ευρύτερο black metal χώρο είναι ικανή να του δώσει την πληροφορία πως οι Πορτογάλοι θεωρούνται ένα από τα πιο καυτά ονόματα του χώρου. Δεν είναι λίγοι οι μυημένοι που τους θεωρούν το νέο μεγάλο όνομα στο ερεβώδες, σκοτεινό χωράφι της σύγχρονης πραγματικότητας.
Δυο μήνες περίπου πριν την πολυαναμενόμενη κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ, “Coma”, οι Gaerea πραγματοποιούν τη δεύτερη επίσκεψή τους στη χώρα μας, και παρατάσσονται μπροστά μας και στην ήδη παχιά νύχτα, σαν κουιντέτο. Χωρίς να χάσουν χρόνο σου έχουν δώσει την εντύπωση πως η εμφάνισή τους δεν θα έχει ίχνος έκπτωσης σε κάποιο στοιχείο. Με σύμμαχο μια καλοσχεδιασμένη διαρκή χορογραφία εναλλαγών και με κεφαλή της έναν frontman αφοπλιστικά μοιραίο, απειλητικό και απόκοσμα σαγηνευτικό μπαίνουν σταδιακά στις αισθήσεις σου και σε φυλακίζουν. Αδιαφιλονίκητοι πρωταγωνιστές του σύγχρονου black metal, είναι αρκετά έξυπνοι και ευέλικτοι να μορφοποιήσουν τις παραδοσιακές τους βάσεις με απολήξεις post, groove, ακόμα και doom.
Με τις παρόμοιες μάσκες και φορεσιές αναδύουν την εντύπωση ενός πανούργου οργανισμού που κατακερματίζεται και αναλαμβάνει να προκαλέσει μια σχεδόν υπαρξιακή αμφισβήτηση. Οργή, μισανθρωπία, υπεροψία, σνομπισμός, δράμα, διαρκής εναλλασσόμενη ένταση κινούν τα νήματα μιας ιδιαίτερης μπάντας που εκτελεστικά σκοτώνει και συναισθηματικά εξουθενώνει. Οι Gaerea δεν διαπραγματεύονται τίποτα, ζουν την κάθε στιγμιαία μάχη στη σκηνή σαν να είναι η μοιραία, αφοπλίζουν, καταβάλλουν, κατακτούν.
Μετά από μια εξουθενωτική και καθαρτήρια εμφάνιση με μια πολεμική πληρότητα σε όλα τα επίπεδα, μας αφήνουν στο ασαφές έλεος πολλών παράξενων σκέψεων. Για μένα προσωπικά, χωρίς να διεκδικώ πτυχία στον συγκεκριμένο χώρο, υπήρξαν οι αδιαφιλονίκητοι άρχοντες και νικητές όλου του φεστιβάλ.
Suicidal Angels
Έχουν περάσει ήδη έξι μήνες από την ημέρα που οι thrashers από την Αττική έδωσαν το πρόσφατο εντυπωσιακό τους χτύπημα με το όγδοο άλμπουμ τους, “Profane Prayer”. Έχοντας δικαιωματικά υψώσει μια υπόληψη με πολλή δουλειά και διαρκή εξέλιξη, το κουαρτέτο έχει επιφορτιστεί με την τιμητική αποστολή να γεμίσει την κορυφή της νύχτας της Πέμπτης, σφραγίζοντας όλα όσα έχουν προηγηθεί.
Όσοι παρακολουθούν μόνιμα τη διαδρομή τους, στη δισκογραφία αλλά και στην αδυσώπητη πραγματικότητα της σκηνής, ξέρουν πως οι Angels είναι ταυτισμένοι με τη δίψα για βελτίωση και με την εμμονή για σκληρή δουλειά. Έτσι, δεν είναι και τόσο απρόσμενο και παράξενο που κάθε νέα παρουσία στη σκηνή αναδεικνύει ένα επιπλέον λιθαράκι στο οικοδόμημα προς τον ουρανό. Η συνθετική εξέλιξη που παρουσιάζει η μπάντα σταθερά τα τελευταία χρόνια και ουσιαστικά επισφραγίζεται στο πολύ ευέλικτο “Profane Prayer”, είναι το φως που οδηγεί και τη δράση στο σανίδι.
Ακόμα και αν το έργο τους έγινε δύσκολο, μετά τον σεισμό των εκπληκτικών Πορτογάλων, ο Μελισσουργός και οι συμπαίκτες τους ξέρουν και έχουν τον τρόπο. Μια καλολαδωμένη thrash μηχανή που κουμπώνει τόσο αρμονικά και γρανάζια κλασικού metal, βάζει εμπρός και βομβαρδίζει το κοινό. Η επιβλητική σκηνική παρουσία με τις εναλλαγές θέσεων, τις προτροπές και τους συντονισμούς των μουσικών στους επιτακτικούς ρυθμούς, παρασύρει και τον κόσμο.
Ο Gus Drax είναι γρήγορα έτοιμος και φρέσκος μετά την παράσταση με τους Sunburst και εμπλουτίζει τα lead μέρη με περίτεχνα, πεντακάθαρα περάσματα. Είναι ολοφάνερο πως οι σημερινοί Angels μπορούν να διαχειριστούν έξυπνα και ώριμα τις παραδοσιακές τους βάσεις και τις αρχέγονες επιρροές τους μαζί με τις δικές τους εξελικτικές επιλογές, και φαίνεται να το απολαμβάνουν. Και όλη αυτή η αυθεντική αγάπη για τη σκηνή και την έκφραση πάνω σε αυτή, μόνο σε μια άλλη σπουδαία εμφάνιση μπορούσε να οδηγήσει.
Φωτογραφίες: Δήμητρα Κοένκα & Δημήτρης Ζαμπός
Video: Δημήτρης Ζαμπός
Διαβάστε επίσης:
Ανταπόκριση 2ης ημέρας
Ανταπόκριση 3ης ημέρας
