Όπως έγραψα και στο αντίστοιχο άρθρο για τη συναυλία του Bruce Springsteen και της E-Street Band στο Παρίσι (15-05-2023), το live στο Circo Massimo τον Ιούλιο του 2016, ήταν, και κατά πως φαίνεται θα είναι, το καλύτερο live της ζωής μου. Έκτοτε πέρασαν 7 χρόνια, και την Κυριακή που μας πέρασε έφτασε εκ νέου η στιγμή να δω τον αγαπημένο μου καλλιτέχνη στον ίδιο χώρο.
Δυστυχώς, σε αντίθεση με τότε, το εισιτήριο που είχα δεν ήταν front of stage, αλλά κατηγορίας GA, με συνέπεια να μην έχω τη δυνατότητα να είμαι κοντά στη σκηνή. Εκτός αυτού, την ημέρα της συναυλίας έβρεχε από το πρωί στη Ρώμη, με αποτέλεσμα στο συναυλιακό χώρο να έχουν σχηματισθεί τεράστιες μπάρες με νερά, και φυσικά μεγάλες ποσότητες λάσπης. Το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο χώρος να γεμίσει σχετικά αργά, κυρίως μετά τις 17.00, όταν η βροχή άρχισε σταδιακά να σταματά.
Οι πόρτες ήταν ανοιχτές από τις 14:00, και αυτή τη φορά, σε αντίθεση με κάποιες από τις προηγούμενες εμφανίσεις του Bruce Springsteen, υπήρχαν και support σχήματα. Γύρω στις 16:30, οι White Buffalo ως opening act ανέβηκαν στη σκηνή, υπό πραγματικά δύσκολες συνθήκες. Εκείνη την ώρα έβρεχε καταρρακτωδώς και οι θεατές εντός του χώρου, ήταν ελάχιστοι,- κυρίως μπροστά στη σκηνή-. και το πρώτο τους μέλημα ήταν να προφυλαχθούν. Λόγω των προαναφερθέντων, δεν κατάφερα να παρακολουθήσω το μεγαλύτερο μέρος του set, προλαβαίνοντας μόλις 3 τραγούδια. Όμως, επειδή είχα δει τους White Buffalo σε κάποιο φεστιβάλ προσυπογράφω την αξία της αμερικανικής folk-rock μπάντας, και θεωρώ ότι αυτοί που τους είδαν από την αρχή, σίγουρα θα έμειναν ικανοποιημένοι.
Ευτυχώς, και καθώς η ώρα περνούσε, η βροχή κόπαζε, και γύρω στις 17.30 σταμάτησε να βρέχει οριστικά. Ο χώρος γύρω στις 18:00 ήταν κατά τα 2/3 γεμάτος, και όταν ο Sam Fender βγήκε στη σκηνή, μπορούσες τουλάχιστον να σταθείς κάπου και να τον ακούσεις. Ο Βρετανός τραγουδοποιός, ήταν πραγματικά εξαιρετικός στο διάστημα που έπαιξε, -γύρω στα 50 λεπτά-, και προσωπικά τον βρήκα πολύ πιο ενδιαφέρoντα από τους Counting Crows που είχαν “ανοίξει” τη συναυλία του 2016. Indie-rock, pop-rock και επιπλέον αρκετά στοιχεία από αμερικανικό heartland-rock, που κατά καιρούς έχει παίξει και ο Bruce Springsteen. Υπήρχαν στιγμές που η μουσική του πραγματικά σε καθήλωνε. Θεωρώ δικαιολογημένο το “θόρυβο” γύρω από το όνομά του. Όταν τελείωσε το πρόγραμμά του, δε νομίζω ότι υπήρχαν πολλοί θεατές που να μην έμειναν ικανοποιημένοι από την παρουσία του.
Λίγο μετά τις 19:30 και σύμφωνα με τα όσα είχαν ανακοινωθεί, η E-Street Band και ο Bruce Springsteen,-τελευταίος ως είθισται,-ανέβηκαν στη σκηνή. Η ατμόσφαιρα άρχισε να δονείται με τον κλασσικό ιταλικό τρόπο, allegria και passione. Το ιταλικό κοινό, είναι από τα πλέον εκδηλωτικά της Ευρώπης, και το γεγονός αυτό αποτελεί bonus για κάθε συναυλία.
Καθαρά προσωπικά μιλώντας, αυτό που κυρίως προσδοκούσα, ήταν να ακούσω 3-4 τραγούδια, που δεν είχα ακούσει στο Παρίσι. Κάποτε, από πόλη σε πόλη, ή και από εμφάνιση σε εμφάνιση στην ίδια πόλη, συνήθιζε να αλλάζει τουλάχιστον 5 τραγούδια, σε πολλές περιπτώσεις έφτανε και τα 8, με αποτέλεσμα να μιλάμε για άλλη συναυλία. Στη φετινή περιοδεία δυστυχώς, απουσιάζουν οι εκπλήξεις. Δεν υπάρχουν πάνω από 2 αλλαγές κομματιών, στη Ρώμη υπήρχε μόνο μία. Ενίοτε αλλάζει η σειρά των κομματιών, στη Ρώμη δεν άλλαξε ούτε αυτό. Η μοναδική αλλαγή σε σχέση με το Παρίσι, ήταν ότι αντί για το “Pay me my money down”, έπαιξε το “Thunder Road”, που ειρήσθω εν παρόδω ήταν η κορυφαία στιγμή της συναυλίας, με το κοινό να τραγουδά σχεδόν το μισό κομμάτι, και τον ίδιο εμφανώς συγκινημένο και χαρούμενο, να δίνει ρέστα ερμηνείας. Στο σημείο αυτό ανοίγω μια παρένθεση. Για κάποιους που έβλεπαν Bruce Springsteen για πρώτη φορά, και ήταν χιλιάδες αυτοί, ή που είχαν χρόνια να τον δουν, η συναυλία της Ρώμης ίσως και να είναι η καλύτερη της ζωής τους. Η εμφάνιση της μπάντας, ήταν άψογή, μιλάμε για την κορυφαία μπάντα του πλανήτη, όμως, δυστυχώς, όπως προανέφερα, απουσίαζε το στοιχείο της έκπληξης.
28 τραγούδια, για περίπου 3 ώρες, -2.50’ για την ακρίβεια-, με κινήσεις ίδιες και όμοιες, προβαρισμένες στο έπακρο. Οι ίδιοι μορφασμοί, το ίδιο βάδισμα, τα ίδια σημεία επικοινωνίας με το κοινό στα τραγούδια. Μια καλοσχεδιασμένη παράσταση απ’ όλες τις απόψεις. Φυσικά για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, απαιτούνται ατελείωτες ώρες δουλειάς, και επ’ αυτού, ο Bruce Springsteen και η E-Street λαμβάνουν άπειρα credits. Όμως, αυτό που ανέκαθεν χαρακτήριζε τις συναυλίες τους, ήταν το απρόοπτο και το απρόβλεπτο. Δυστυχώς πλέον, αυτό απουσιάζει.
Όπως και στο Παρίσι, η set-list δεν περιείχε κομμάτια από το “Nebraska” και περιελάμβανε μόνο ένα τραγούδι από το “The River”, το “Out in the Street”. Από το τελευταίο άλμπουμ έπαιξαν το “Nighshift”, κομμάτι που δύσκολα το αλλάζεις, κυρίως λόγω της απίστευτης ενορχήστρωσης. Το ίδιο ισχύει και για το “Kitty’s Back in Town”, όπως και για το “The E-Street Shuffle” . Όμως από το καλύτερο άλμπουμ που έχουν γράψει εδώ και δεκαετίες, το “Letter to You”, θα μπορούσαν να προσθέσουν κάποια παραπάνω τραγούδια, ή να αλλάξουν κάποια, όσο εξαιρετικά και αν είναι τα “Ghosts”, “Letter to You”,”Last Man Standing” και “I’ll See You in my Dreams”, που παίζουν μονίμως σε αυτή την tour, επομένως και στη Ρώμη.
Το encore, εξακολουθεί να βασίζεται ως επί το πλείστον στο “Born in the USA”, με το ομότιτλο κομμάτι, το “Dancing in the Dark”, το “Glory Days” και το υπέροχο “Bobby Jean”, που τόσο στη συναυλία της Ρώμης όσο και στις προηγούμενες, αποτέλεσε συναυλιακό highlight. Και φυσικά, το “Darkness on the Edge of Town” είχε για ακόμα μία φορά την τιμητική του( “Prove it all Night, “Darkness on the Edge of Town”, “The Promised Land”, “Badlands”), μαζί με το ‘Born to Run”( “Thunder Road”, “She’s the One” ,”Backstreets”, “Tenth Avenue Freeze-Out”, ”Born to Run”)
Συνοψίζοντας, και ανεξάρτητα από τις προσωπικές μου επιθυμίες, ήταν συναυλιάρα. Τόσο ως προς τη διάρκεια, όσο και ως προς την ποιότητα. Πάθος, παλμός, ενέργεια, ένταση, και εκτελέσεις κομματιών που άγγιζαν το άριστο. Για τον Bruce Springsteen μιλάμε. Απλά είμαι περίεργος να δω πως θα συνεχίσει η τρέχουσα περιοδεία στις ευρωπαϊκές πόλεις που ακολουθούν, εάν δηλαδή αρχίζει να προσθέτει κάποια τραγούδια, η θα εξακολουθήσει να στηρίζεται ως επί το πλείστον στα υπάρχοντα κομμάτια κατά 95%. Από αυτό θα εξαρτηθεί και η απόφασή μου για το αν θα τον ξαναδώ φέτος σε κάποια γωνιά της Ευρώπης.
Set list
My Love Will Not Let You Down
Death to my Hometown
No Surrender
Ghosts
Prove it All Night
Darkness on the Edge of Town
Letter to you
The Promised Land
Out in the Street
Kitty’s Back
Nightshift
Mary’s Place
The E-Street Shuffle
Last Man Standing
Backstreets
Because the Night
She’s the One
Wrecking Ball
The Rising
Badlands
Thunder Road
Encore
Born in the USA
Born to Run
Bobby Jean
Glory Days
Dancing in the Dark
Tenth Avenue Freeze-Out
I’ll See You in My Dreams
