Δεν υπήρξα (ούτε θα υπάρξω φυσικά) ποτέ «μονομεϊντενάκιας», μάλλον περισσότερο παραπέρα από αυτό, αιρετικός θα έλεγα, με μία ιδιαίτερη συμπάθεια (ή καλύτερα, μεγάλη αγάπη) στο “Tattoed Millionaire” (άβυσσος τα «σημάδια» της εφηβείας….!!). Τον Bruce Dickinson βέβαια, τον είχα και πάντα θα τον έχω «ξεχωρισμένο» σε μία «ελίτ», πολύ «κλειστή» κατηγορία, όσων έχουν προσθέσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στον ευρύτερο χώρο της heavy metal μουσικής, αλλά συνάμα ξεχώριζαν των σπουδαίων και λόγω προσωπικότητας.
Αυτός υπήρξε και ο λόγος που τα γεγονότα (και πιο συγκεκριμένα η στάση του) της τελευταίας εμφάνισης των Iron Maiden στην Αθήνα, με στεναχώρησαν και απογοήτευσαν ιδιαίτερα, όπως αναφέραμε εκτεταμένα τότε {το βήμα που κάπου πήρε το αυτί μου στο ραδιόφωνο ότι έκανε προς αποκατάσταση της τότε συμπεριφοράς, σαφώς και θα του το αναγνωρίσω, έχοντας ευτυχώς από μικρός απεμπολήσει (θέλω να πιστεύω) «οπαδικές φανφάρες» στο θέμα μουσική}.
Σαφώς αποστασιοποιημένος λοιπόν από τα ανωτέρω, αλλά και συνειδητά (κατά πάγια/συνήθη λογική) αρνούμενος να τοποθετώ σε σύγκριση με τα παρελθόντα κάθε νέα δουλειά σε έναν δισκοσχολιασμό, προσπάθησα μέσω πολλαπλών ακροάσεων να υπεισέλθω με προσωπική αίσθηση και αντίληψη, στον «νέο κόσμο» που δημιούργησε ο κύριος Bruce στο καινούριο του αυτό πόνημα, τον θεματικό δίσκο, “The Mandrake Project”, που έρχεται στις παρυφές συμπληρώσεως σχεδόν εικοσαετίας, από το έως τώρα ακροτελεύτιο, “Tyranny of Souls”, να μας συστήσει τον Mr.Necropolis {βρε μπας και έχει κάτι με τη χώρα μας; (Lol)}.
Η απίστευτη ωριμότητα {πλην ελαχίστων περιπτώσεων, όπως αναφέρθηκε παραπάνω (Lol)}, η έντονη και πολυσχιδής προσωπικότητα, η ορθή κρίση και οι καίριες επιλογές του (μία τρανή απόδειξη, το εκπληκτικό τζαμάρισμα κιθαρών και rhythm section που δεσπόζει στα μέσα του “Eternity Has Failed”), μορφοποίησαν ένα ακόμα εξαιρετικό, συνολικά, δημιούργημα, που σταματάει το χρόνο και «εξατμίζει» διάστημα 20 ετών, σαν να μην κύλησε αισθητά αυτός και η συνέχεια να μην «διαρρήχθηκε» ποτέ.
Τούτο το δημιούργημα, δύσκολα θα δυσαρεστήσει ακόμα και τους οπαδούς των Iron Maiden, που μάταια, ενδεχομένως να αναζητούσαν «προεκτάσεις», της τεράστιας μπάντας, εδώ. Προβάλλει έντονα, καθηλωτικά και δίκην αδιαπραγμάτευτης δήλωσης, το μεγαλείο ενός εκ των εικονικότερων μορφών στην ιστορία αυτής της μουσικής, σε ένα «πολυποίκιλο» album, με ισχυρό «στίγμα» στο «διάβα» του, αλλά και με αρκετές πομπώδεις μα ουσιώδεις συνθέσεις.
Από την «βαριά», σκοτεινή/σκοτεινά, σαγηνευτική ατμόσφαιρα εισαγωγής του “Afterglow of Ragnarok”, μέχρι τις «υποτονικές» συναισθηματικές εκφάνσεις του “Face in the Mirror”, όλα καταδεικνύουν την μουσική/καλλιτεχνική σπουδαιότητα του Dickinson. Από τα αρμοστά και σχηματίζοντα υψίστης σαγήνης μουσικές εικόνες στα «χαμηλά» (στο πρώτο), μέχρι την αδιαφορία του αποτελέσματος, στην προσπάθεια να ανέβει στα «υψίπεδα» του παρελθόντος (όπως είχε διαφανεί και από το “Senjutsu”, αλλά ουσιαστικά έχει υπονοήσει, ωριμότατα και με αφοπλιστική ειλικρίνεια και αυτοκριτική και ο ίδιος), όλα είναι όπως έπρεπε, καθιστώντας περιττές και αδιάφορες τις συγκρίσεις (έστω παρεκκλίνοντας κατά τι) με το «ένδοξο παρελθόν».
Ο «Μανδραγόρας» κρύβει ξεχωριστά, ετερόκλητα και διαφορετικά μυστικά, και σε κάθε άκουσμα θα έχει να προσφέρει, πιθανότατα, κάτι που δεν είχες ανακαλύψει με την προηγούμενη. «Κρυφά Riffs» που εμφανίζουν σιλουέτες σπουδαίες, συναισθήματα και εικόνες απίστευτης ομορφιάς, σαν εκείνες του “Shadow of the Gods”, που η φωνή του μπορεί να σχηματίζει αινιγματικά εύκολα, όσο θα άρμοζε, εκ φύσεως, μόνο σε μια «θηλυκή, μουσική ιέρεια».
Πλήκτρα, φλογέρες, ακουστικές κιθάρες, doom «γέφυρες», ανατολίτικες μελωδίες, μα πρωτίστως η ισχυρά παρούσα θεατρικότητα του Dickinson, αλλά και η λυρικότητα/λυρισμός των ερμηνειών του (προεξέχοντος του “Fingers in the Wounds”, μιας από τις καλύτερες ερμηνείες στο δίσκο), σχηματίζουν μία καθηλωτική ατμόσφαιρα μέχρι το τέλος του, αμελητέου του γεγονότος ότι η ένταση μειώνεται όσο αυτός οδεύει προς την ολοκλήρωσή του. Ακλόνητα τοποθετημένα, όλα εξόχως και εν τάξει, με προσοχή «στοιβαγμένα», λόγω εύρους και ποικιλίας, σε ένα αρμονικό αποτέλεσμα.
Το χωρίς ίχνος filler, για τα γούστα του γράφοντα, “The Mandrake Project”, είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους του σπουδαίου Bruce Dickinson. Συνολικά, πρόκειται επίσης, για έναν, εκ γενετής, εξαιρετικά ενδιαφέρον να αποτυπωθεί ζωντανά , album, γεγονός που πολλές φορές φανερώνει και το μέγεθος της αξίας του.
Όπως είχα ψυχανεμιστεί και για τον έτερο σπουδαίο Ozzy, η (πιθανότατα, εκ των τελευταίων) δημιουργία του Bruce Dickinson, έρχεται να αντιταχθεί όπως αρμόζει στην σημαντικότητα και το δέος μιας τέτοιας προσωπικότητας, με απαράμιλλη ισχύ έναντι ενός εκ των πιο δυσκολοκατάβλητων «εχθρών» στη φύση. Του χρόνου…
“The Mandrake Project” track listing:
Afterglow Of Ragnarok
Many Doors To Hell
Rain On The Graves
Resurrection Men
Fingers In The Wounds
Eternity Has Failed
Mistress Of Mercy
Face In The Mirror
Shadow Of The Gods
Sonata (Immortal Beloved)
Είδος: Hard Rock /Heavy Metal
Εταιρεία: BMG
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 1 Μαρτίου 2024
Ο Bruce Dickinson στο διαδίκτυο:
Official Page
Instagram
YouTube Channel
Spotify
