Η ταινία του Sean Penn “Into the Wild” αφηγείται την αληθινή ιστορία του Chris McCandless. Μετά την αποφοίτησή του από το κολέγιο, ο ήρωας της ιστορίας επέλεξε την μοναξιά στην έρημο της Αλάσκας. Λίγο αργότερα το σώμα του βρίσκεται, άψυχο μέσα σε ένα παρατημένο λεωφορείο.
Διαβάζοντας την περίληψη, χωρίς να έχει δει κάποιος την ταινία, καταλαβαίνει ότι είναι γεμάτη συναισθήματα. Το soundtrack του Eddie Vedder ως συνεκτικός κρίκος αυτών των συναισθημάτων δέχτηκε χλιαρές κριτικές, με την λογική ότι ήταν μια προσωπική κυκλοφορία, που δεν έδενε απόλυτα με το περιεχόμενο της υπόθεσης.
Η ανάγκη να γράψω για την μουσική της ταινίας είναι αυτός ακριβώς ο λόγος, ότι ο χρόνος και η αποδοχή του κόσμου στο επίπεδο της δημόσιας κριτικής το δικαίωσε. Ενδεικτική είναι η απόσταση μέσου όρου βαθμολογίας κριτών (6,7) και ακροατών (8,7) στο metacritic. Στο κομμάτι των πωλήσεων μέχρι και σήμερα, το νούμερο έφτασε τις 369.000 κόπιες φυσικού προϊόντος, αρκετά σημαντικό νούμερο για τα τωρινά δεδομένα.
Στα χρηστικά, για να πάρουμε την ιστορία από την αρχή, ο Vedder, γνωστός frontman του ροκ συγκροτήματος Pearl Jam, «τίμησε» το αίτημα του Penn για να γράψει τραγούδια για την ταινία του “Into the Wild”, βγάζοντας ένα δίσκο με συνθέσεις 33 λεπτών, που αποτέλεσαν συνάμα και το ντεμπούτο σόλο album του. Ηχογραφήθηκε στο Seattle και κυκλοφόρησε στις 18 Σεπτέμβρη 2007 από την J- Records.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που έγραψε μουσική για τον κινηματογράφο ο τεράστιος ροκ σταρ. Η συνεισφορά του στο χώρο της μεγάλης οθόνης υπήρξε με δύο τραγούδια, το ένα στην ταινία του 1995 “Dead Man Walking” και το δεύτερο με την διασκευή του, στο “You’ve Got to Hide Your Love Away” των Beatles, για το film “I Am Sam” του 2001. Και στα δυο πρωταγωνιστούσε ο Penn.
Στο album ξεχωρίζουν, το “Hard Sun” και το “Society”. Το πρώτο είναι διασκευή που γράφτηκε από τον Gordon Peterson και το άλλο γράφτηκε από κοινού με τον Ιρλανδοαμερικανό τραγουδιστή-τραγουδοποιό Jerry Hannan. Εδώ κάπως αρχίζει και «χωλαίνει» το πράγμα για τους «μουσικάνθρωπους»- κριτικούς. Θεώρησαν ότι τα τραγούδια δεν αντικατοπτρίζουν τις προφανείς δεξιότητες σύνθεσης του Vedder.
Άτοπη σκέψη κατά την άποψη μου. Ακούγοντας το soundtrack «αιχμαλωτίζεσαι» από την αίσθηση ότι ο ίδιος θα μπορούσε να είναι ο ήρωας της ταινίας. Ο Vedder το αντιλήφθηκε αυτό και φάνηκε να το απολαμβάνει με απόλυτη αυτοπεποίθηση. Με παραγωγό τον Adam Kasper – παλιό συνεργάτη των Pearl Jam σε δυο δίσκους – με backing vocals την Corin Tucker των Sleater-Kinney, ο συνθέτης ταυτίζεται με τον πρωταγωνιστή, ερμηνεύοντας τραγούδια με στυλ ρουστίκ, ωμό ,ποιητικό. Εδώ που τα λέμε αυτό έκανε πάντα. Χρησιμοποιούσε το ταλέντο του για να μεταφράζει τη φωνή και τις σκέψεις του στο πεντάγραμμο.
Όλα τα τραγούδια στρέφουν το βλέμμα τους στις ρίζες τις αμερικανικής μουσικής κουλτούρας, με «κοφτές ματιές» στο rock ‘n’ roll. Ο Vedder παίζει τα πάντα στο studio, με το γιουκαλίλι να έχει την τιμητική του, αποφεύγοντας την μελαγχολία και την θλίψη που είθισται να «ντύνουν βαριά θέματα», που αναδεικνύονται μέσα από το οδοιπορικό του πρωταγωνιστή.
Το σενάριο της ταινίας υπήρξε καταλύτης στην επιβολή μελωδιών ριζοσπαστικού ύφους, που απαιτείται να συνοδεύουν τις περιπέτειες ενός νέου ανθρώπου που απαρνείται τα εγκόσμια. Γι’ αυτό ήταν απαραίτητος ο frontman των Jam, για να γίνει η «δουλίτσα» σωστά. Αυτός μαζί με όλη την παρέα να τον στηρίζει. Μέσα σε αυτήν την ομάδα ήταν και ο Cameron Crow (“Singles”, “Jerry Maguire”, “Almost Famous”), ο σκηνοθέτης που συνέδεσε, καλύτερα από κάθε άλλον, το τελευταίο ανάχωμα του ροκ, την grunge, με το σινεμά. Από την θέση του ιδιόκτητη του label “Vinyl Films”, επιμελήθηκε την κυκλοφορία του soundtrack στην μορφή του LP, αφήνοντας την CD έκδοση στην J-Records.
Ωραία όλα τα trivia που αγαπάμε οι μουσικόφιλοι, το ερώτημα που προκύπτει μοιραία είναι γιατί πρέπει να μας απασχολεί η ταινία και η μουσική της 16 χρόνια μετά; Η απάντηση είναι ότι η δυστοπία της εποχής θα την κρατάει πάντα επίκαιρη. Πόλεμοι, τεχνητή νοημοσύνη, κλίμα, απαξίωση των ανθρωπίνων αξιών στο βωμό της επίπλαστης εικόνας των social, θα οδηγήσει την νέα γενιά σκεπτόμενων παιδιών στην απομόνωση, επιδιώκοντας την επανεκκίνηση κοινωνικών και πολιτιστικών αξιών μέσα στην έρημο. Ποια όμως θα είναι η μουσική που θα κουβαλάνε μαζί τους;
