Το μυθικό και διάσημο progressive rock σχήμα από την Topeka του Kansas, είχε γιορτάσει τα 40 του χρόνια με ένα ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε το 2015, και είχε τον εμφατικό τίτλο “Miracles Out of Nowhere”. Όταν ξεκίνησε το εγχείρημα, ο ντράμερ και ιδρυτικό μέλος Phil Ehart δεν μπορούσε να φανταστεί πως η απόπειρα αυτή θα λάμβανε επικές διαστάσεις, και όμως μια αρχική εκτίμηση που άγγιζε ένα διάστημα τεσσάρων μηνών απλώθηκε στα δυόμισι χρόνια.
Το πλάνο του Ehart με τον σκηνοθέτη Charles Randazzo ήταν να πέσει φως στα πρώτα έξι χρόνια της διαδρομής του συγκροτήματος και τα πέντε αρχικά άλμπουμ τους που κυκλοφόρησαν στην περίοδο αυτή. Η λυρική του έναρξη, αυτή του ανοιχτού ορίζοντα του τόπου τους, αποτελεί έναν όμορφο υπαινιγμό για την εκπληκτική, υπερβατική ιστορία των επαρχιωτών που κατέκτησαν τον κόσμο. Όταν όλα ξεκίνησαν με τη συγχώνευση δυο αντίπαλων μουσικών στρατοπέδων στην Topeka, κανείς τους δεν μπορούσε να φανταστεί το θαύμα που θα ακολουθούσε.
Ένα άλλο μικρό θαύμα είναι πως στη διάρκεια των 80 λεπτών του ντοκιμαντέρ, εμφανίζεται ξανά μαζί η κλασική σύνθεση των Kansas που ηχογράφησε όλα τα άλμπουμ, από το ομότιτλο του 1975 μέχρι το “Audio Visions” του 1980. Πάνω από όλα είναι συγκινητική η δημόσια εμφάνιση του κιθαρίστα και βασικού συνθέτη Kerry Livgren μετά το πολύ σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη το 2009. Σήμερα πια, μετά το θάνατο του Robby Steinhardt τον Ιούλιο του 2021, η συγκυρία αυτή έχει αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη και ιστορική σημασία.
Όσο σημαντική είναι η εκκίνηση για οποιοδήποτε μουσικό σχήμα σε μια εποχή που οι δισκογραφικές εταιρείες είχαν τον πρώτο λόγο σε όλα, τόσο περισσότερο εξωπραγματική είναι η ιστορία της επαφής με τον Don Kishner, του πολυπράγμονα και ανήσυχου μουσικού εκδότη, παραγωγού, μάνατζερ και στελέχους δισκογραφικών εταιρειών. Είναι συγκινητική και συγκλονιστική η αφήγηση των μελών με την αγωνία μπροστά στην πρώτη και μοναδική ίσως ευκαιρία που είχαν, όταν τους τηλεφώνησε το δεξί χέρι του Kishner, ο Wally Gold να τους ζητήσει να τους δει ζωντανά. Τα έπαιξαν όλα για όλα, νοικιάζοντας τον χώρο της παλιάς όπερας για τη συναυλία, ενώ οι περίφημες πια αφίσες “free beer” που εμφανίστηκαν παντού, έφεραν το επιθυμητό sold out, και μια εικόνα που συμπλήρωσε τις υπόλοιπες εντυπώσεις του Gold για τη μπάντα, με τον ιδανικό τρόπο. Είναι πολύ σημαντικό που αναδεικνύεται στην ιστορία ο ξεχωριστός ρόλος που έπαιξε ο Robby Steinhardt με το βιολί του. Ο πρόεδρος της Columbia Goddard Lieberson, που είχε ιδιαίτερη αγάπη στην κλασική μουσική, εντυπωσιάστηκε με το ξεχωριστό χρώμα στον ήχο τους, και ο Gold τους αποκάλυψε πως ένας από τους βασικούς λόγους που υπέγραψε με τη μπάντα, ήταν το βιολί.
Η ταινία αναδεικνύει επίσης έντονα τις δυσκολίες του ξεκινήματος ενός αυτόνομου γκρουπ, που έμπαινε στο παλιό σχολικό λεωφορείο και ταξίδευε να παίξει οπουδήποτε, με τελικά καθημερινά έσοδα ένα δολάριο για τον καθέναν. Από τη στιγμή που δημιουργείται η αλληλεπίδραση με μια δισκογραφική εταιρεία σκιαγραφείται εξαιρετικά τόσο το μέρος των τυπικών υποχρεώσεων που προκύπτουν με το πρώτο τους photo session και τη διαφορά της αισθητικής τους με αυτή ενός επαγγελματία φωτογράφου, όσο και η αντοχή τους απέναντι στη μόνιμη αναζήτηση των singles από την εταιρεία. Παράλληλα, παρακολουθούμε τόσο τη συνολική μουσική εξέλιξη του γκρουπ, την αναζήτηση της συνολικής έκφρασης και κατεύθυνσης, όσο και την αλλαγή των ισορροπιών και των ρόλων ανάλογα με τα νέα δεδομένα που έφερναν οι κυκλοφορίες των δίσκων τους. Απολαυστικά αποκαλυπτικές είναι οι ιστορίες και οι λεπτομέρειες γύρω από τα δυο πιο πετυχημένα singles τους, τα “Carry on my Wayward Son” και το “Dust in the Wind”. Μια από τις πιο ανθρώπινες πτυχές του φιλμ είναι η απόπειρά τους να περιγράψουν την περίοδο της μετάβασης για μια απλή μπάντα του δρόμου στο Kansas, σε ένα επαγγελματικό σύνολο που ηχογραφούσε το πρώτο του άλμπουμ σε ένα στούντιο της Νέας Υόρκης. Θεωρώ πως αυτή κορυφώνεται στην συγκινητική ομολογία πως εκεί μέσα άκουσαν για πρώτη φορά το βάθος και τη μοναδική χροιά της φωνής του Steve Walsh σε όλο της το μεγαλείο. Σε μια ανάλογη αφήγηση, θα λατρέψει κανείς τη μαγική συγκυρία που επιτέλους δικαιώνει την αισθητική τους και δημιουργεί την εικονική φωτογραφία της μπάντας κάτω από τον ουρανό της καταιγίδας της Topeka, που έμεινε ιστορική.
Η αθωότητα των πρώτων χρόνων επικεντρώνεται στο χρονικό διάστημα της αναμονής για την κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ. Μην έχοντας την παραμικρή ιδέα για τη μουσική βιομηχανία, τον προγραμματισμό της, και τους δικούς της σκόπιμους ρυθμούς, περίμεναν για δέκα μήνες αγωνίας να δουν επιτέλους τον δίσκο τους να φιγουράρει σε βιτρίνες και διαφημίσεις. Ήταν το κομβικό σημείο που έφερε πια τις γρήγορες εξελίξεις, με το γκρουπ να πλαισιώνεται πια με τον ατζέντη Budd Carr και τον ηχολήπτη και παραγωγό Jeff Glixman.
Οι απόψεις άλλων μουσικών για τους Kansas επικεντρώνονται στην κοινή τους περιοδεία με τους Queen, και τις δηλώσεις του Brian May. Από την άλλη πλευρά, πολύ ενδιαφέροντα είναι τα περιστατικά που ζωντανεύουν στα λόγια τους για τον Steven Tyler και τους Aerosmith, αλλά δεν προτίθεμαι να χαλάσω καμιά έκπληξη.
Αυτό που μένει έντονα πίσω από αυτό το 80λεπτο ντοκιμαντέρ είναι η καλλιτεχνική ακεραιότητα αυτών των ανθρώπων που μάλλον δεν έβλεπαν και με μεγάλη συμπάθεια το τεράστιο κτίριο της CBS. Ο απόηχος που αυτό το ογκώδες έμβλημα της μουσικής βιομηχανίας έφερνε στα αυτιά τους, ήταν “singles, singles, singles…” Η επιτυχία ήρθε όμως με τους δικούς τους κανόνες, με τη δική τους αμόλυντη αισθητική και στηρίχτηκε τόσο από τις ατέλειωτες περιοδείες τους όσο και από την ισχυρή βάση των οπαδών τους στα κολέγια και τα ραδιόφωνά τους. Με έναν υπερβατικό και μυστηριώδη τρόπο, η επιτυχία των Kansas ήταν μια νίκη της τέχνης μέσα στην ανίερη αρένα της μουσικής βιομηχανίας.
Έτσι, αυτή η παρέα από τους επαρχιώτες μουσικούς που πέρασαν τον πρώτο καιρό μένοντας όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι όπου ο Steve Walsh κοιμόταν σε μια ντουλάπα, έζησε τα όνειρά της χωρίς να χάσει την ψυχή της. Κατάφερε να γητεύσει έναν άνθρωπο σαν τον Don Kishner που δεν είχε την παραμικρή σχέση με τη μουσική που έκαναν. Κατάφερε να επιστρέψει σε αυτόν που είχε ρισκάρει τόσο απέναντι στην πίεση της δισκογραφικής, όλα του τα χρήματα και πολλά περισσότερα. Κατάφερε να βάλει στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη μια περιοχή που δεν είχε την παραμικρή σχέση με τη μουσική βιομηχανία. Κατάφερε να αλώσει τα σφραγισμένα οχυρά των charts με μια ηχογραφημένη άσκηση για τα δάχτυλα, όπως ξεκίνησε στην πραγματικότητα το “Dust in the Wind”.
Η ταινία είχε κάνει πρεμιέρα στις 2 Φεβρουαρίου του 2015 στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Santa Barbara, και ήταν αφιερωμένη στις μνήμες των Don Kishner και Wally Gold. Η αναβίωση της παλιάς θρυλικής εμβληματικής φωτογραφίας του οπισθόφυλλου του πρώτου άλμπουμ που κλείνει τον κύκλο του μαγικού ταξιδιού, μοιάζει να δικαιώνει το τίτλο του. Όπως αναφέρθηκε από τους πρωταγωνιστές, δεν ήταν ένα θαύμα πνευματικό αλλά πρακτικό. Και αν ψάχνει κανείς μια εξήγηση, έγινε από ανθρώπους που είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον, από αυτούς που άφησαν τον ανοιχτό ορίζοντα του τόπου τους να ελευθερώσει τα όνειρά τους.
