Γράφει ο Γιώργος Μακρής
Αποτελώντας ένα από τα πιο επιδραστικά σχήματα της darkwave σκηνής και με ηγετικό πυρήνα τον Andrian Hates, οι Diary Of Dreams, κατόρθωσαν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, με υπομονή, επιμονή και φυσικά περίσσια έμπνευση, να φέρουν το συγκρότημα, στην elite της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής, με δίσκους και τραγούδια που αντιπροσωπεύουν μια ολόκληρη γενιά.
Φυσικά και όσοι έπεσαν “θύματα” της μουσικής ευφυΐας και “γοητείας” των Diary Of Dreams, ανακάλυψαν έναν ολόκληρο κόσμο, φτιαγμένο από ηλεκτρονικά όνειρα και αλληγορικά συναισθήματα που μετέφραζαν όλον τον ψυχισμό του Andrian Hates, που “κοινωνούσε” με μοναδικό τρόπο όλες τις ανησυχίες και ευαισθησίες του, μακριά από τα πρέπει και τα δήθεν που επέβαλε η μουσική τάση της εκάστοτε εποχής.
Δηλώνω οπαδός των Diary Of Dreams, παρακολουθώντας τους ευλαβικά από τα πρώτα τους κιόλας βήματα απολαμβάνοντας την ανέλιξη όλης αυτής της ιδιαίτερης πορείας τους, προσμένοντας και λαχταρώντας κάθε μουσική “τζούρα” που προσφέραν από τις μοναδικές μελωδίες που υφαίναν σε κάθε δισκογραφικό τους πόνημα.
Αντισυμβατικοί, μελωδικοί με κοινωνικές ευαισθησίες, έδωσαν λόγο και έμφαση σε όλα τα βαθύτερα συναισθήματα που μαστίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Πάντοτε όμως με ιδιαίτερο στίχο και “θαλπωρή” που σε “εξάγνιζε” σε κάθε περίπτωση.
Ακόμη είναι “νωπές” οι στιγμές που μου χάρισε το “End of Flowers” από τον ομώνυμο, δεύτερο δίσκο τους πίσω στο 1996, ένα τραγούδι που ακόμη και σήμερα είναι τόσο επίκαιρο, αποτελώντας συντροφιά στις δύσκολες στιγμές, ένα καταφύγιο ηχητικής και συναισθηματικής λύτρωσης, που διαμόρφωσε τον εσωτερικό μου κόσμο στα νεανικά μου χρόνια, αναδεικνύοντας την οικολογική ευαισθησία των Diary Of Dreams.
Lyrics
Monuments of grace
Discharge my credits
The future is my past
Take a risk, survive
Fortunate belief
Enter, communicate
Contrasts, black and white
Disgusting beauty
Roses dying
Just in secrecy
(End of flowers)
Children crying
Their flowers bloom
Innocence rejected
Virginal deceit
End of flowers
End of flowers
Secret, hidden
End of flowers
You dare to speak
Whispers, gentle
Your voice, so weak
End of flowers
End of flowers
Monuments of grace
Discharge my credits
The future is my past
Take a risk, survive
Fortunate belief
Enter, communicate
Contrasts, black and white
Disgusting beauty
End of flowers
Learn to fake
End of flowers
Learn to fake
End of flowers
Learn to feel
End of flowers
Learn to heal
Monuments of grace
Discharge my credits
The future is my past
Take a risk, survive
Fortunate belief
Enter, communicate
Contrasts, black and white
Disgusting beauty
End of flowers
Monuments of grace
Discharge my credits
The future is my past
Take a risk, survive
Fortunate belief
Enter, communicate
Contrasts, black and white
Disgusting beauty
Secret, hidden
You dare to speak
Whispers, gentle
Your voice, so weak
End of flowers
End of flowers
Αποτελώντας το πρώτο σοκ από τις μουσικές στιγμές των Diary Of Dreams, σε μια δισκογραφία που άγγιζε την απόλυτη τελειότητα, κάνοντας την φήμη τους να γιγαντώνεται σε ένα σχήμα πρωτοκλασάτο, το επόμενο χτύπημα για εμένα ήρθε με το “Drop Dead”, από το “Psychoma”, το τέταρτο album τους που κυκλοφόρησε το 1998, ένα δίσκο που λάτρεψα στην ολότητά του και αποτέλεσε και το έναυσμα να μας επισκεφτούν για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι αντιπροσωπευτικό της ιδιοσυγκρασίας των Diary Of Dreams, που πάντοτε ακροβατούσαν σε μελωδίες και στιχουργικά ευαίσθητους, ανθρώπινους στοχασμούς, που αφορούσαν την αποξένωση, την εγκατάλειψη και την απώλεια σε κάθε βαθμό.
Lyrics
Drop dead-permanently gorgeous
In the mood to lose control
Go leave me as my best friend (but please)
Stay out of sight
I hunger for the next one-tonight
Are you cleaned in your soul?
Or is a victim the one who speaks the truth?
What can you tell about a person with a gun?
Come on, give up, give up!
My little servant is just like a tattoo
You cannot wash it off – you
Cannot seem to let it go
Maybe it may be, that you need shelter
Run for help
Run for miles and find no one to blame!
I cannot see you i cannot feel you
I cannot sense the distance to you (at all)
Ενώ ακόμη και σήμερα, το “One of 18 Angels” που κυκλοφόρησε το 2000, αποτελεί το επιστέγασμα της συνθετικής και στιχουργικής αρτιότητας των Diary, θεωρώντας ότι από εκεί το “Butterfly: Dance!” μαγνητίζει με μοναδικό τρόπο, όντας η μεγαλύτερη χορευτική επιτυχία που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ και η οποία είναι τόσο φρέσκια και επίκαιρη μετά από τόσα χρόνια, ώστε πλέον να θεωρείται ένα κλασικό hit τους. Άλλωστε όπως λένε και οι ίδιοι και δεν έχουν άδικο…”Our dreams were never made to last”… (τα όνειρά μας δεν έχουν δημιουργηθεί για να διαρκούν) απευθυνόμενοι στις ανθρώπινες, εφήμερες σχέσεις και την σύγχρονη φθορά που αντιμετωπίζουν. Ένα κομμάτι καταδικασμένο να χορεύεται στο “άπειρο”, αποτελώντας το βαλς των σύγχρονων εραστών.
Lyrics
Is this your true world definition?
You cannot help where your help is not wanted!
You cannot escape from your reality
Give me more of your salvation
Hello? … are you listening to me?
Hello? … why don’t you speak a word to me?
I tried to see you in my future
I tried to find you in my past
Let me feel your recognition
I can taste the way you look
I guess it was the right decision!
My thoughts are my bible, that’s by what I live
You live your life between these worlds
Color twists around your body
You and I got lost in rainbows
Our dreams were never made to last
Γράφει ο Αχιλλέας Χαρίτος
Οι Diary Of Dreams ήρθαν μια στιγμή που τα ακούσματα μου περιείχαν, στις βασικές επιρροές τους, gothic rock ήχους των ’80s και ’90s, το post-punk και το punk της ίδιας περιόδου και πολύ grunge. Στο άκουσμα της καταθλιπτικά ρομαντικής μελωδίας των συνθέσεων της μπάντας από τη Γερμανία, ένιωσα να βρίσκω ένα κομμάτι του εαυτού μου, το οποίο δεν είχα αφήσει να βγει στην επιφάνεια.
Η πρώτη μου επαφή με τους Diary Of Dreams ήρθε κάπου προς το τέλος 1996, λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του 2ου album τους, “End Of Flowers”, και μερικούς μήνες πριν τη κυκλοφορία του 3ου album, “Bird Without Wings”. Αυτά τα 2 albums είναι που έβαλαν τους Diary Of Dreams στα ακουστικά και στα ηχεία των περισσότερων fans τους, οι οποίοι είναι πιστοί μέχρι και σήμερα, αλλά και στα dark dancefloors της εποχής. Αυτά όμως που εμένα πραγματικά με έκαναν να αγαπήσω κάθε τους νότα και κάθε λέξη στους στίχους είναι το debut album τους, “Cholymelan” του 1994 αλλά και αυτό που ακολούθησε το “Bird Without Wings”, και τους έφερε και για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1998 στο αγαπημένο Mad Club στη Συγγρού, το “Psychoma?”. Αυτό το live έμελλε να είναι η πρώτη από τις πάρα πολλές φορές που τους είδα στα χρόνια που ακολούθησαν και πιθανόν ένα από τα live που μου ξύπνησαν τόσα συναισθήματα τα οποία κρατάω ακόμα, και τα νιώθω πάντα έντονα όταν ακούω τα πρώτα albums των Diary Of Dreams.
Ο άνθρωπος ο οποίος βρίσκεται στο τιμόνι σε ολο αυτό το μουσικό ταξίδι, σε διαδρομές σκοτεινές, έντονες, ρομαντικές, μελαγχολικές και δυνατές, είναι ο Andrian Hates. Κιθαρίστας και πιανίστας, με κλασσική μουσική παιδεία και ελάχιστη επαφή με ό,τι συνέβαινε τότε στη σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική και όχι μόνο, ξεκίνησε τους Diary Of Dreams στα τέλη των ’80s, αρχές των ’90s – και ενώ ήταν μέλος μιας από τις αγαπημένες και επιδραστικές μπάντες της εποχής, των goth rockers, Garden Of Delight – θέλοντας να δώσει φυσική υπόσταση στα όνειρά του. Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω συντέλεσαν στη δημιουργία του μοναδικού ήχου των Γερμανών, ο οποίος ισορροπούσε ανάμεσα στις γοτθικές, κιθαριστικές μελωδίες, στα κλασσικά περάσματα του πιάνου και στα δυναμικά, σκοτεινά beats. Όλα ξεκινούσαν από τη δημιουργία μυστικιστικής ατμόσφαιρας, φτάνοντας στους catchy τόνους και tempo που σε ξεσηκώνουν σε κάποιο club. Και όλο αυτό απογειώνεται με την βαθιά, μελαγχολική και ιδιαίτερη χροιά της φωνής του Andrian Hates, αλλά και με το τρόπο που έδινε εικόνα στα όνειρά του και στον κόσμο που έχτιζε σε αυτά, ένας κόσμος με φοβίες, ευαισθησίες, αγάπη, πειρασμούς, μίσος και τοξικότητα.
Μου είναι αδύνατον να διαλέξω μόνο τρία από τα τραγούδια των Diary Of Dreams. Για να μην αδικήσω λοιπόν κανένα από τα αγαπημένα μου, (είναι πάρα πολλά) θα γράψω τα τρία πρώτα που μου ήρθαν στο μυαλό όταν ο Γιάννης Φράγκος μου είπε να βάλω και τη δική μου «πινελιά» σε αυτό το κείμενο.
Θα πάω εκεί που ξεκίνησαν όλα, ή… περίπου. Το debut album των Diary Of Dreams κυκλοφόρησε το 1994 από την Dion Fortune. O Andrian Hates γνωρίζοντας και έχοντας αντίληψη για το που ήθελε να φτάσει με τους Diary Of Dreams, από το δεύτερο κιόλας album, δημιουργεί το δικό του label, την Accession Records (η οποία αργότερα έγινε το “σπίτι” ονομάτων όπως οι Diorama, Assemblage 23, Psyche, S.I.T.D., Panzer AG, Plastic, Human Decay κ.α.). To 1999, λοιπόν, επανακυκλοφορεί το “Cholymelan” συνοδευομένο από 4 extra tracks. Ένα από αυτά είναι το “The Stranger Remains”. Ένα βαθιά μελαγχολικό τραγούδι, το οποίο εκφράζει τον εσωτερικό κόσμο και τη ψυχολογία της απόρριψης, αλλά και τη μάχη που δίνει ο καθένας για διέξοδο από αντίστοιχες καταστάσεις!
Confronted with neglection
An urge to rest in shelter
Not to obey
Vanishing eternity
No means of grace
Deface my soul
Forgotten soldiers marching
Inside my head
Lydia, to my decay
To linger in affliction
Marching on
Into decay
To fall into abeyance
Stranger, disperse in vain
Into decay
Embrace my thoughts
To spare a chain
Neglect my mind to linger on
The stranger remains the same
Marching on
Into decay
The stranger remains the same
Obliged to fall into decay
Embrace my thoughts
To spare a chain
Neglect my mind
To linger on
The stranger remains
Remains the same
Marching on
Into decay
Marching on
Into decay
Το δεύτερο τραγούδι που ήρθε στο μυαλό είναι το “Wild (2nd Tribe)” από το άκρως σκοτεινό και με έντονη διάθεση πειραματισμού, τέταρτο album, “Psychoma?”, από το 1998. To “Psychoma?”αποτελεί στο σύνολο του ένα από τα albums που έκαναν τη διαφορά για τους Diary Of Dreams, δίνοντας για πρώτη φορά ίσως, μεγάλη σημασία στην ισορροπία των πλήκτρων και της κιθάρας. Το “Wild (2nd Tribe)” εκτός από μια άρτια σύνθεση με όλη αυτή την ισορροπία, είναι επίσης κι ένας τραγούδι πλούσιο σε συμβολισμούς και θέματα αυτοθυσίας. Ένας ύμνος για όσους μαθαίνουν να επιβιώνουν μέσα σε έντονα συναισθηματικά περιβάλλοντα.
I welcome you with open arms
As a receipt for feelings
Floating sand through desert lands
Like a million stitches in my skin
No use to hide, no use to run
I sacrifice my body
I fear the snake’s teeth, like a stranger’s torch
Enjoy what’s – raging – left of me
In my desert
Long lasting life for me
And my last breath
Messiah took from me
This is the last one of a sacrilegious dance
Embodied here, in the melody of wind
Understand to believe and feel to realize
Who are you to say the desert’s not alive
Can you feel the satin sea
So deeply blue, inside of me
Collected moments – fractured fruits of blindness
Militant, you offer me your hand
As I see your body sink in sand
And I smile to reject with noble kindness
Welcome you! with open arms
Enormous fire – it’s just the state I’m in
A million stitches – I’m one with these injections
Enjoy what’s – raging – left of me
Το επόμενο τραγούδι έρχεται από την 2η φάση των Diary Of Dreams, τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με τις συνθέσεις τους. Το “The Curse” θα το βρεις στο “Freak Perfume” του 2002, το έκτο album των DoD. To “The Curse”, όπως και ολόκληρο το “Freak Perfume”, αντανακλά ψυχωτικές καταστάσεις, θέματα χειραγώγησης και ελέγχου, τοξικές σχέσεις και τραυματικές εμπειρίες. Αυτό που πραγματικά μένει όμως είναι η δύναμη για την αντιμετώπιση και την επιβίωση μέσα από αυτές, παρά την όποια επίδραση μπορεί να έχουν. Μουσικά το “The Curse” ακολουθεί τα χνάρια του album που εκτόξευσε τους Diary Of Dreams, το “One Of 18 Angels” του 2000. To “Freak Perfume” και η θεματολογία του συμπληρώνονται με την κυκλοφορία του συνοδευτικού EP (το οποίο στέκεται πολύ εύκολα σαν album), στο τέλος της ίδιας χρονιάς, “Panik Manifesto”.
Plastic needles in my skin
Don’t ask me what they’re for
No clue, except for pain and shock
You tied me to the bed to mock
My eyelids kept wide open
So I can see all that you do
All this liquid in my eyes
Come inside my world, friend, if you dare
The curse x4
It’s cold, I shiver while I sweat
Room without a glimpse of sunlight
My head is shaved, my body bruised
Can’t feel my fingers, everything is numb
The curse x4
Your reality is twisted
It seems you just don’t notice
That all you do to me
Can never touch me mentally
But you can do all this to me
It’s not like it would matter
Much worse than, so much worse than that
I can’t get you out of my head
Where is that strong human will now?
Guess there are things you can’t escape from
I don’t know, but something isn’t right here
I guess what you expect from me is fear
The curse x4
Your reality is twisted
It seems you just don’t notice
That all you do to me
Can never touch me mentally
But you can do all this to me
It’s not like it would matter
Much worse than, so much worse than that
I can’t get you out of my head
I stare but there is nothing I can see
God knows, with only one hand I could
Your giggles reach me from next door
I wonder what is this all for?
The curse x4
Your reality is twisted
It seems you just don’t notice
That all you do to me
Can never touch me mentally
But you can do all this to me
It’s not like it would matter
Much worse than, so much worse than that
I can’t get you out of my head
The curse x7
