Ψυχεδέλεια στο Chicago; Ναι, υπήρξε!
Ο Peter Cetera διέπρεψε ως μπασίστας και τραγουδιστής στους πνευστο – ποπ Chicago (που αν θυμάστε αντί για τίτλο αριθμούσαν τα άλμπουμ τους) αλλά και ως σόλο με πωλήσεις εκατομμυρίων και με πάμπολλους χρυσούς δίσκους. Και σίγουρα ο τύπος δεν θα ήθελε να θυμάται την προ – Chicago εποχή όταν έπαιζε σε μία μπάντα «που δεν την ήξερε ούτε η μάνα της» ονόματι Aorta και που παρέμεινε μόνο για λίγα σινγκλ και μην βλέποντας προκοπή τους άφησε για να αναζητήσει αλλού την τύχη του…
Οι Aorta όμως συνέχισαν και χωρίς αυτόν και δεν πέτυχαν και λίγα…
Παρότι φτιάχτηκαν στο Rockford του Illinois το 1962 κάτω από το όνομα The Exceptions, είχαν σαν βάση το Chicago και με αυτήν την μορφή έβγαλαν κάποια σινγκλ στην Capitol σε ύφος ποπ και σόουλ, πράγμα λογικό αφού δρούσαν στον «ναό» του μπλούζ. Μετά όμως από πολλές αλλαγές μελών και με την όρεξη να δοκιμάσουν την τύχη τους σε πιο ψυχεδελικά πεδία το 1967 οι Jim Nyeholt (Bass), Billy Herman (Drums), Bobby Jones (Guitar, Vocals) και Jim Donlinger (Keyboards, Vocals) και με την συνδρομή των «μαγικών» κυβίσκων LSD έγιναν Aorta και μετά από ένα σινγκλ «The Shape Of Things To Come», γραμμένο από το «ζευγάρι των επιτυχιών» Barry Mann και Cynthia Weil τους πήρε ο μάνατζερ Bill Traut και τους υπέγραψε στην Columbia. Η τύχη τους ευνόησε γιατί πολλαπλασιάστηκε η προβολή τους καθώς άνοιγαν για τους Led Zeppelin, Janis Joplin και Mothers of Invention κυρίως στην Νέα Υόρκη και στο Fillmore East!
Έμοιαζαν πολύ ηχητικά με τους άλλους πιονέρους του ψυχεδελικού Chicago H.P. Lovecraft και αντάλλαξαν και μέλη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν ταλαντούχοι καθώς ανακάτευαν με μαγικό τρόπο psychedelia, soul, jazz, folk και rock στις συνθέσεις τους.
Και αν σκεφτείτε ότι δεν δρούσαν στο Σαν Φρανσίσκο, στην Βοστώνη ή στο Λονδίνο της εποχής, αλλά στην «Μέκκα» του μπλουζ που φιλοδωρούσε με άφθονες κλωτσιές όποιον τολμούσε να παρεκκλίνει από το δωδεκάμετρο, πρέπει να είχαν κότσια για να επιβιώσουν και να καταφέρουν όσα κατόρθωσαν στον σύντομο βίο τους:
1.) Aorta
Tracklist: Main Vein I – Heart Attack – What’s In My Mind’s Eye – Magic Bed – Main Vein II – Sleep Tight – Catalyptic – Main Vein III – Sprinkle Road To Cork Street – Ode To Missy Mxyzosptlk – Strange – A Thousand Thoughts – Thoughts And Feelings / Main Vein IV.
Δισκογραφική Εταιρεία\№: Columbia CS 9785
Παραγωγή: Bill Traut, Jim Donlinger
Έτος Κυκλοφορίας: 1969
Παρά την ανατριχιαστική ακτινογραφία θώρακος του εξωφύλλου με μια κόκκινη καρδιά ζωγραφισμένη που κάθε άλλο παρά προσέλκυε αγοραστές, ο δίσκος δεν εμποδίστηκε να φτάσει στο № 167 του Billboard και να διαφημιστεί από την Columbia ως «the Chicago sound» (!) συντασσόμενη με την μόδα της εποχής κάθε πόλη να βγάζει και έναν ξεχωριστό ήχο. Και όχι άδικα καθώς εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ψυχεδελικό κομψοτέχνημα με ψήγματα τζαζ (εξ ου και τα πνευστά) και αβαντ γκαρντ και παρότι στα φωνητικά δεν τα πάνε και πολύ καλά (ένα μείον τους) οι ετερόκλητες αρμονίες που συνδέονται μεταξύ τους με δεσίματα των οργάνων (πολύ πριν τους Pink Floyd) ανακατεύουν τον ήχο της Βοστώνης με τους Blood, Sweat and Tears πάνω σε φαζαρισμένες κιθάρες. Οι τίτλοι δε και τα αποκαλυπτικά λογοπαίγνια δείχνουν την επίδραση των μανιταριών πάνω τους! Παρόλα αυτά ο ιστός διχογνωμεί καθώς από την μία θεωρεί ότι εδώ έχουμε «…a mix of psychedelia, soul, jazz, folk, and rock featuring strong musicianship, inventive studio wizardry, superb songs with a healthy dose of fuzz guitar and wonderful string and horn arrangement, far out, wild psychedelia with a hint of early progressive rock…» και από την άλλη το βρίσκει «… Badly sung, full of pretentious production effects [with] silly lyrics…». Ποια είναι η αλήθεια;
Για να ξεμπερδέψουμε τα πράγματα ας πιάσουμε καταρχήν όλα τα «Main Vein»:
Το Main Vein I αρχίζει με χτύπους καρδιάς (πολύ πριν το Speak to me των Pink Floyd) και συνεχίζει ψάλλοντας συνέχεια «It’s your main vein» τελειώνει με λαχανιασμένη ανάσα και ωραίο σόλο από κάτω, το δε Main Vein II για ενάμισι λεπτό επαναλαμβάνει το πρώτο θέμα ανακατεύοντας αβαντ γκαρντ με πνευστά σε free jazz ατμόσφαιρα και ταινίες παιγμένες ανάποδα, το Main Vein III μόλις για 42 δευτερόλεπτα γοητεύει με πολλαπλά όμορφα φωνητικά να πνίγονται στα εφέ ανέμων και στο Thoughts And Feelings / Main Vein IV ένα μωρουδίστικο κλάμα διαδέχεται από μπαρόκ χρωματισμούς συμπληρώνοντας το σόλο του Jones (και με δισολιές) και το ουρλιαχτό του Donlinger (το μοναδικό του δίσκου). Άκρως ψυχεδελικά και τα 4!
Ψήγματα του progressive rock ανιχνεύουμε στα Heart Attack στα χνάρια των H.P. Lovecraft και στο Ode To Missy Mxyzosptlk (που κόπηκε σαν σινγκλ αλλά δεν πήγε καλά) στα χνάρια της σχολής του Canterbury, ενώ το τελείως freak What’s In My Mind’s Eye με ωραίο φλάουτο προσπαθεί να φορέσει έναν ποπ μανδύα για επιτυχία αλλά…χαντακώνεται από τα διπλά φωνητικά και το τελείως «φτιαγμένο» θέμα των στίχων, κάτι που συμβαίνει και στο σχεδόν πεντάλεπτο Sleep Tight όπου παρότι Αμερικάνοι εδώ ακούγονται σαν τους Procol Harum αλλά με τον Jones να κεντάει.
Οι Beatles (αλλά και οι πρώιμοι Pink Floyd) δείχνουν την επιρροή τους στο παιδικό τραγουδάκι Magic Bed που μιλάει για «σύννεφα που χορεύουν» με πολλά εφέ τσίρκου, ενώ οι μπαρόκ χρωματισμοί του Catalyptic (ένα χαμένο διαμάντι των Nuggets) με ένα «…acid church organ…» να το κοσμεί και του Sprinkle Road To Cork Street με το αιθέριο φλάουτο θα έκαναν τους Strawberry Alarm Clock να σκάσουν απ΄ την ζήλια τους!!
Το δεύτερο σινγκλ του δίσκου (που κι αυτό πάτωσε) ήταν το «ηλεκτρονικοειδές» Strange με πολύ γρήγορο σόλο (λες και είχαν γράσο τα τάστα του Jones) και απομένει το κλασικότροπο πρελούδιο A Thousand Thoughts με όμορφες ενορχηστρώσεις όπου μέσα σε μπόλικα έγχορδα και με πνευστά οι Love ανακατεύονται με τους Beatles και τους Turtles σε ένα μαγικό λιβάδι γεμάτο χρώματα, αρώματα, ανεμελιά και ραστώνη… Είναι το μοναδικό κομμάτι που «δεν κολλάει» γιατί αν όλος ο δίσκος ήταν σε τέτοιο κλίμα, θα μιλούσαμε ένα αριστούργημα εφάμιλλο του Pet Sounds.
Κατόπιν των ανωτέρω και για να λύσουμε την διχογνωμία του ιστού, εδώ ακούμε ένα αριστούργημα της όψιμης ψυχεδέλειας που δεν επαναλήφθηκε ποτέ γιατί «κάηκαν» μετά από αυτόν τον καταπληκτικό δίσκο και διαλύθηκαν σχεδόν αμέσως μετά την κυκλοφορία του. Κρίμα γιατί οι «…Aorta may seem grandiose and even downright indulgent at times but make no mistake this really is a great lost record…», όπως γράφτηκε.
2.) Aorta 2
Tracklist: Willie Jean – Little Bonnie – Blythe Spirit – Beg For His Forgiveness – Egypt – His Faith In Men – Devil, Maggot & Son – Sandcastles – Pickin’ Blues – Fallin’ Behind.
Δισκογραφική Εταιρεία\№: Happy Tiger HT-1010
Παραγωγή: Bill Traut, Jim Donlinger
Έτος Κυκλοφορίας: 1970
Ο Donlinger και ο Nyeholt (που πήρε την κιθάρα με εμφανή διαφορά από τον προκάτοχο Jones καθόσον δεν είχε το ταλέντο του) προσέλαβαν τον αδελφό του πρώτου Tom (Drums, Bongos, Marimba, Congas, Percussion) και τον πολύ καλό Mike Been (Bass, Acoustic Guitar, Vocals με το «χρωματιστό» άταστο μπάσο του να χαρακτηρίζει τον δίσκο) και ξαναέστησαν την μπάντα για ένα ακόμα άλμπουμ (με τον αριθμό 2 στον τίτλο του, όπως και οι Chicago του…Peter Cetera!) στην ανεξάρτητη Happy Tiger «…in a radically different style, leaning more towards country rock with Christian overtones…» όπως κρίνει ο ιστός.
Και όχι άδικα καθώς στα μόλις 36 λεπτά που διαρκεί παρατηρούμε ότι φεύγει η ψυχεδέλεια και ρέπουν προς Χριστιανικά θέματα με αναφορές στην Βίβλο (τους ήρθε επιφοίτηση φαίνεται…) όπως στο Beg For His Forgiveness όπου μας εκλιπαρούν «να γονατίσουμε» με την μπλουζ – ψυχεδελική χροιά του να κλίνει προς τους H.P. Lovecraft αλλά μετά την πρώτη φορά ξεχνιέται και στα κάντρυ ροκ His Faith In Men και Devil, Maggot & Son με το τελευταίο να θυμίζει αμυδρά τους Band και που δεν μας λένε τίποτα γιατί σε λίγα χρόνια οι Eagles θα το τερμάτιζαν.
Και μια και το΄ φερε η κουβέντα κάντρυ ακούμε (είχε δίκιο ο ιστός τελικά…) και στο Willie Jean, εδώ όμως η υπέροχη φωνή του George Edwards των H. P. Lovecraft το κοσμεί και κάνει την διαφορά, όπως ξεχωρίζει και το λάτιν ψυχεδελικό Fallin’ Behind (λες και δεν επαρκούσαν οι Love με το Maybe the People…) με όμορφα φωνητικά.
Οι κιθάρες και οι κλασικότροπες ενορχηστρώσεις υποχωρούν και έρχονται μακρόσυρτα πιανίστικα σόλο (εδραιώνεται η τζαζ στην μουσική τους) παρά τον ίδιο παραγωγό. Είναι πλέον μια καθαρόαιμη Αμερικάνικη μπάντα με ενδιαφέρον για τα τσαρτς αλλά…με τί προώθηση; Γιατί εάν η τελευταία υπήρχε θα μπορούσε το Little Bonnie να γνωρίσει επιτυχία (παρά τα τενεκεδένια ντραμς), όπως και τα «φολκίζοντα» Sandcastles και Blythe Spirit που δεν ξεχωρίζουν από τα δεκάδες αμερικάνικα γκρουπ της εποχής και εδώ φαίνεται η επιρροή των Youngbloods, Jefferson Airplane και CBN&Y πάνω τους.
Κατά τα λοιπά ενώ στο ινστρουμένταλ Egypt βάσει του τίτλου θα περιμέναμε ωραιότατα ταξίμια, ακούμε βαρετές λάτιν τζαζ πινελιές με την προσθήκη των Howard Levy, Michael Ayre (Congas), και Kenneth Elliot (Cowbell) και το Pickin’ Blues δεν είναι παρά ένα κακό και ανέμπνευστο ρυθμ εντ μπλούζ που ντροπιάζει την καταγωγή τους. Ίσως θα΄ πρεπε να συμβουλευτούν λίγο τα πατριωτάκια τους…
Παρότι δεν υπάρχει έμπνευση (μπαγιάτεψαν τα «μανιτάρια»;) και δεν είναι η ίδια μπάντα που ξεφύτρωνε το ένα στυλ μετά το άλλο, παραμένουν επιδέξιοι μουσικοί με στίχους σκέτα κατεβατά που προσπάθησαν να δείξουν ότι δεν ξόφλησαν και εν μέρει μας έπεισαν αλλά όχι για πολύ, καθόσον την ίδια χρονιά διαλύθηκαν οριστικά με τον Mike Been και τον Jim Donlinger να προσχωρούν στους περίφημους H. P. Lovecraft (πράγμα αναμενόμενο σύμφωνα με όσα εκτέθηκαν).
Ίσως και το εξώφυλλο με ένα «πειραγμένο» σκίτσο των μελών που σιγά – σιγά «εξατμίζονται» να ήταν προφητικό…
Οι Aorta έλαμψαν για λίγο αλλά ακολούθησαν καρτερικά τη μοίρα των περισσοτέρων όμοιων γκρουπς της εποχής. Το περίεργο είναι ότι επανενώθηκαν μετά από πολλά χρόνια για να βγάλουν διαφημιστικά σποτάκια για τον….Αμερικάνικο Στρατό! (τί ειρωνεία…).
Όμως παρά το πενιχρό έργο τους ο ιστός επέμεινε ότι : «…these guys could play any style of music well…».
Άραγε πώς να αντέδρασε ο Peter Cetera;
Γιώργος Δ. Δημόπουλος
ΠΗΓΕΣ:
Wikipedia
Youtube
Discogs
therisingstorm.net
