Θεωρώ πως αρκετοί από εμάς, ιδίως σε μικρότερες ηλικίες, και ανεξάρτητα από το είδος της ροκ που εν τέλει μας κέρδισε, περάσαμε από την επονομαζόμενη “φάση” των Green Day( εννοείται και την αντίστοιχη των Offspring). Δηλαδή πιασάρικα ρεφρενάκια και ριφάκια, ευκολομνημόνευτοι στίχοι, και συνολικά ένα attitude άρρηκτα συνδεδεμένο με την αμφισβήτηση κάθε δομής εξουσίας, που συναρπάζει πρωτίστως τους μαθητές/μαθήτριες αλλά και τους φοιτητές/φοιτήτριες.
Ακούγοντας το πρόσφατο, -14ο στην ιστορία τους-, άλμπουμ του punk/rock τρίο από την Καλιφόρνια, νιώθω προσωπικά όλη την αύρα των nineties να με διαπερνά. Χρόνια ανέμελα, γόνιμα από άποψη αναζητήσεων, και εννοείται χρόνια αμφισβήτησης όπως προανέφερα. Τα ίδια πάνω κάτω είχα νιώσει κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 2000, όταν κυκλοφόρησε το “American Idiot”, που το θεωρώ ως το καλύτερο άλμπουμ τους ever. Τόσο από συνθετικής όσο και από πολιτικής άποψης. Ένα δριμύ κατηγορώ στην εξωτερική πολιτική των USA, που εκτόξευσε τη φήμη τους αλλά και το status τους ως μπάντας. Έκτοτε, διατηρούνται σε αξιοπρεπές επίπεδο, όλοι οι μεταγενέστεροι δίσκοι τους είναι καλοί έως αρκετά καλοί, αλλά “American Idiot”, δύσκολο να ξαναγραφτεί.
Το “Saviors”, αποτελούμενο κυρίως από υλικό που γράφτηκε την τελευταία τριετία, ηχογραφήθηκε στο Λονδίνο και στο Λος Άντζελες. Και ως γενική αίσθηση, αποπνέει έναν αέρα λονδρέζικης και made in LA punk, με αρκετές στρώσεις pop στοιχείων, που ανέκαθεν τα χρησιμοποιούσαν οι Green Day.
Ως άλμπουμ το βρίσκω σε γενικές γραμμές αξιοπρεπές, αλλά χωρίς πολλά στοιχεία πρωτοτυπίας. Κάποιος/α που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική των Armstrong/Dirnt/The Cool, σίγουρα θα νιώσει την ανάγκη να ψάξει τη μουσική τους. Για εμάς που τους γνωρίζουμε εδώ και 30 χρόνια περίπου, θεωρώ ότι αποτελεί ακόμα ένα καλό άλμπουμ.
Ένα από τα τραγούδια που ξεχώρισα είναι το “Suzie Chapstick”, με την American pop αισθητική, όπως και το “Living in 20’s”, που συμπυκνώνει την αλά Green Day punk. Θα προσέθετα επίσης και το “Father to Son”, τόσο από μουσικής, όσο και από στιχουργικής άποψης. Και επίσης το αρκετά δυναμικό ομότιτλο κομμάτι. Και αν θέλουμε να βιώσουμε τους πολιτικοποιημένους Green Day, το “The American Dream is Killing Me”.
Εξαιρετική επιλογή έκαναν ως προς το εξώφυλλο, όπου απεικονίζεται ένας μειδιών έφηβος σε κάποιον δρόμο του Belfast, την περίοδο των πολιτικών ταραχών στα τέλη της δεκαετίας του ’70.( “The Troubles”). Εμβληματική φωτογραφία, που σε γεμίζει ψυχοσυναισθηματικά με την ανεμελιά της εξέγερσης. Η χαμογελαστή γοητεία της αμφισβήτησης σε όλο της το μεγαλείο ( έστω και σε επίπεδο εξωφύλλου ). Για κάτι περισσότερο φιλοσοφικό αναφορικά με την εξεγερσιακή κουλτούρα, θα πρότεινα τον “Επαναστατημένο Άνθρωπο” του Αλμπέρ Καμύ.
Είδος: Punk rock, pop-punk
Εταιρεία: Reprise
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 19 Ιανουαρίου 2024
