Ο Δεκέμβριος μαζί με τα φώτα, τα στολίδια και τα μελομακάρονα φέρνει πάντα και τις λίστες της χρονιάς. Ένα μουσικό έθιμο σχεδόν φετίχ πια, τηρήθηκε με ευλάβεια από τη συντακτική ομάδα του Soundcheck, και έχοντας έτοιμα τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, ξεκινάμε από το χαμηλότερο σκαλί της 20άδας των συντακτών για το 2023, ανεβαίνοντας καθημερινά προς την κορυφή.
(επιμέλεια άρθρου: Γιώργος Γεωργίου)
No 9: IGGY POP “Every Loser”
“Ready an’ Willing”
Ο μυθικός τύπος που μας έγινε γνωστός σαν Iggy Pop, γεννήθηκε στο Muskegon του Michigan το 1947, με το όνομα James Newell Osterberrg. Η μουσική του καριέρα ξεκίνησε στη θέση του ντράμερ σε διάφορα συγκροτήματα του γυμνασίου στο Ann Arbor του Michigan, όπως για παράδειγμα οι The Iguanas που είχαν διασκευάσει και το “Mona” του Bo Diddley. Πέρασε σταδιακά σε γκρουπ με πιο έντονο blues ύφος, όπως οι Prime Movers, μόλις σε ηλικία 18 χρόνων. Εκεί απέκτησε και το παρατσούκλι “Iggy” από τους αδερφούς Erlewine, επειδή είχε παίξει με τους The Iguanas. Τα δυο χρόνια που πέρασε μαζί τους ήταν γι’ αυτόν ένα σχολείο στην τέχνη, την πολιτική και τον πειραματισμό. Μετακομίζοντας στο Σικάγο για να εντρυφήσει ακόμα περισσότερο στα blues, έπαιξε αρχικά ντραμς σε κάποια blues clubs και με την έντονη επίδραση συγκροτημάτων όπως οι The Sonics, MC5 και The Doors, δημιούργησε τους The Psychedelic Stooges. Είχε πια αναλάβει τα φωνητικά με τον Ron Asheton στην κιθάρα, τον αδερφό του Scott στα ντραμς, και τον Dave Alexander στο μπάσο. Οι κύριες επιδράσεις της σκηνικής περσόνας που ανέπτυξε ο “Pop” πια (ένα άλλο παρατσούκλι που απέκτησε από τον τοπικό χαρακτήρα Jim Popp, με τον οποίο έμοιαζε) προήλθαν από την παρακολούθηση της ζωντανής εμφάνισης των The Doors, και την ακραία και ξεχωριστή υπερβατική συμπεριφορά του Jim Morrison. O ίδιος ο Iggy έχει δηλώσει πως είχε επηρεαστεί έντονα και από το γυναικείο συγκρότημα των The Untouchable. Ένα χρόνο μετά την πρώτη ζωντανή τους εμφάνιση, υπογράφουν το 1968 στην Elektra Records, ακολουθώντας τα χνάρια των The Doors στην ίδια εταιρεία, και όταν ο Asheton ρώτησε τον ηθοποιό Moe Howard αν είχε πρόβλημα να λέγεται η μπάντα “The Stooges”, αυτός του απάντησε στο τηλέφωνο “δεν με νοιάζει πως λέγεστε, αρκεί να μην είστε το τρίο Stooges!”
“Self Portrait”
Μακριά από οτιδήποτε στημένο και επιτηδευμένο, ο καλλιτέχνης Iggy είχε μια συνέπεια και έλξη απέναντι στο ωμό και αληθινό, ψάχνοντας στην πρωτόγονη έκφραση μια δυνατή δόση αλήθειας και ειλικρίνειας. Αυτό ήταν που τον ωθούσε στα άκρα συχνά στις ζωντανές του εμφανίσεις, που έχουν μείνει ιστορικές και ξεχωριστές. Με μια μεγάλη γκάμα μουσικών ιδιωμάτων στη μακριά του καριέρα, πέρασε από το garage στο punk rock, από το ωμό hard rock και μια έκφανση του metal στο art rock και το new wave, με την αρχική του αγάπη στα blues να τον σπρώχνει στη jazz, ενώ ήταν ενεργά παρών ακόμα και σε μεταγενέστερες τάσεις όπως η electronic και το grunge. Η ανήσυχη και πληθωρική φύση του τον έφερε σε πολλές σημαντικές συνεργασίες με κορυφαίες αυτές με τον μύθο David Bowie. Σε αντιδιαστολή με την άνιση εμπορική του επιτυχία που είχε τα σκαμπανεβάσματά της, η επιδραστική του παρουσία επιβεβαιώνει τη σημασία της παρουσίας του. Είναι ο άνθρωπος που επηρέασε τους Sex Pistols, τους Joy Division, τους Smiths, τους Depeche Mode, αλλά και τους Nirvana, και τους Nine Inch Nails.
“The Leader of the Pack”
Το “ξεχασμένο αγόρι του κόσμου” υπήρξε από το ξεκίνημα μια κεφαλή, μια κορυφή, μια ύπαρξη που ζούσε για προκλήσεις. Βλέποντας κανείς σήμερα τον Iggy στη σκηνή, είναι δύσκολο να μην τον χαρακτηρίζει έναν από τους σπάνιους επιζώντες της rock σχιζοφρένειας, πόσο μάλιστα όταν παραμένει ακόμα και τώρα ένας οργισμένος δημιουργός, με αυτά που τον θυμώνουν να έχουν αλλάξει. Υπήρξε ο άνθρωπος που τσαλάκωσε όλα τα τυπικά standards των frontmen πάνω στο σανίδι. Ο αστικός μύθος λέει πως ο Bowie εμπνεύστηκε τον πιο διάσημο χαρακτήρα του όταν πρωτοσυνάντησε τον Iggy, προσθέτοντας απλά ένα “Z” στο όνομά του. Αμέτρητοι frontmen μεγάλου μεγέθους του χρωστούν πολλά από τη σκηνική συμπεριφορά τους, όπως ο Nick Cave και ο Kurt Cobain. Πέρασε από ψυχιατρικές πτέρυγες, έζησε στο δρόμο, ένιωσε στο πετσί του την περιφρόνηση των δισκογραφικών εταιριών και όμως όχι μόνο κατάφερε να δημιουργήσει σημαντικά προσωπικά έργα και να αυξήσει την επιδραστική του σκιά, αλλά αφουγκράστηκε ακούραστα τις εξελίξεις. Έγινε ο πιο cool ραδιοφωνικός DJ, παίζοντας πληθώρα νέων πειραματικών συγκροτημάτων, world μουσική, πρωτοποριακή electronic, και πιο άγνωστο rock & roll. Υπήρξε πάντα φιλικός με τους θαυμαστές του, απαντώντας ακόμα και σε γράμματα, και κρυφά γενναιόδωρος με τους πρώην συνεργάτες του, μην ανταποδίδοντας τις προκλήσεις. Αντίθετα, είχε κρατήσει κρυφό πως ουσιαστικά αυτός είχε μάθει στον ντράμερ Scott Asheton των The Stooges πώς να παίζει.
“Where Eagles Dare”
Τα πρώτα προσωπικά άλμπουμ του Pop μονοπωλούν συνήθως τη μάχη για το χρυσό μετάλλιο. Είναι η περίοδος που μετακομίζει στην Ευρώπη επιχειρώντας να ξεφύγει από τον εθισμό του στα ναρκωτικά και συνεργάζεται με τον φίλο του David Bowie. Και αν στο :”The Idiot” ο Bowie είχε τεράστια επιρροή στην πλειοψηφία της μουσικής, προκαλώντας την απομάκρυνση από τον ήχο των The Stooges, ο Pop μάλλον δεν απόλαυσε την πρωτόγνωρη επιτυχία, όσο δεχόταν περισσότερες ερωτήσεις για τον Bowie παρά για τη δουλειά του. Έτσι, στο “Lust for Life” που ακολούθησε, ο ρόλος του Bowie περιορίστηκε σημαντικά, ο Iggy κατέληξε να επιμελείται τα πάντα άγρυπνος για μέρες, και η αίσθηση του περιορισμού των πειραματισμών και της επιστροφής του πνεύματος του rock & roll ήταν αισθητή. Στο Garage rock, proto punk του άλμπουμ υπάρχει ένα new wave σκοτάδι στο κλασικό πια “The Passenger”, και στα “Tonight” και “Turn Blue”. Για πολλούς, στο “Lust for Life”, εκτός από το γεγονός πως κατάφερε ξανά να βάλει περισσότερο τον εαυτό του στον δίσκο, μπόρεσε να συνδυάσει την επιθετική δύναμη των The Stooges με την ιδιαίτερη ευφυΐα και αντίληψη του “The Idiot”, φέρνοντας σε ισορροπία δυο κόσμους.
“Looking for Today”
Ο Απόστολος Κουφοδήμος έγραψε στις 17 Ιανουαρίου για το “Every Loser”:
“Όπως προανέφερα, ο δίσκος έχει μια τραχύτητα και μια primitive ωμότητα, που παραπέμπει στους Stooges. Με το εναρκτήριο “Frenzy” και με κομμάτια-δυναμίτες όπως τα “Modern Day Ripoff”, και “Neo Punk”, νιώθεις το feeling του Detroit να σε διαπερνά σαν ηλεκτρομαγνητικό κύμα. Την ίδια εκκένωση νιώθεις και με το “All the way Down”, με τη διαφορά ότι η γεννήτρια, ελέω Gossard, έχει τοποθετηθεί στο Seattle. Η αφηγηματική δεινότητα του κυρίως δημιουργού εκτυλίσσεται στo “The News for Andy”, που παραπέμπει σε ποιητική βεγγέρα κάπου σε μια βεράντα του Brooklyn. Ο Iggy του “Post Pop Depression”, δηλώνει και πάλι ατμοσφαιρικά παρών με τα υπέροχα “New Atlantis” και “Comments”, ενώ ο αντίστοιχος των eighties με τα “Strung out Johnny” και The Regency”. Στο τελευταίο, που κλείνει και το άλμπουμ, ξεπροβάλει ως alter ego του Μπουκόφσκι, και του Τζάρμους. “Once I was a nobody, I didn’t stay too long, like a dog, or cat or bird, I sang a lusty song, fuck the regency, fuck the regency”.
Είναι ο Iggy που λατρεύουμε, ο Iggy που θέλουμε άμεσα να τον ξαναδούμε λάιβ, να πηγαινοέρχεται ακατάπαυστα στη σκηνή, με το κορμί του διάστικτο από τα σημάδια της ύπαρξης”.
