Ο Δεκέμβριος μαζί με τα φώτα, τα στολίδια και τα μελομακάρονα φέρνει πάντα και τις λίστες της χρονιάς. Ένα μουσικό έθιμο σχεδόν φετίχ πια, τηρήθηκε με ευλάβεια από τη συντακτική ομάδα του Soundcheck, και έχοντας έτοιμα τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, ξεκινάμε από το χαμηλότερο σκαλί της 20άδας των συντακτών για το 2023, ανεβαίνοντας καθημερινά προς την κορυφή.
(επιμέλεια άρθρου: Γιώργος Γεωργίου)
No 10: URIAH HEEP “Chaos & Colour”
“Ready an’ Willing”
Πίσω στο μακρινό 1967, κάπου στο Brentwood του Essex, ένας φιλόδοξος 19χρονος κιθαρίστας ανέβαινε συχνά στις σκηνές των μικρών clubs ή στις παμπ της περιοχής με ένα γκρουπ που λεγόταν Hogwash. Όταν οι δρόμοι του συναντήθηκαν με τον τραγουδιστή David Garrick, η θερμή τους συνεργασία δημιούργησε υψηλότερες μουσικές φιλοδοξίες, και έφτασε η στιγμή να παρατήσουν τις δουλειές τους και να ασχοληθούν επαγγελματικά με τη μουσική. Ήταν η στιγμή που ήρθε και η αλλαγή των ονομάτων: ο Garrick άλλαξε το επώνυμό του σε Byron, και το γκρουπ ονομάστηκε πια Spice. Η πάγια τακτική τους ήταν να αποφεύγουν να παίζουν διασκευές, και κάποια στιγμή αγγίζοντας το επίπεδο του The Marquee, υπέγραψαν συμβόλαιο με τον Gerry Bron της Hit Records Productions, ο οποίος έγινε τελικά μάνατζερ του γκρουπ. Αυτός έγινε και ο δίαυλος που τους οδήγησε στην Vertigo, τη νεοσύστατη δισκογραφική της Philips. Η πρώιμη σύνθεση των Spice σαν κουαρτέτο, βρέθηκε στα Lansdowne Studios του Λονδίνου για να ηχογραφήσει το πρώτο του άλμπουμ. Βρισκόμαστε στα Χριστούγεννα του 1969, και στην εκατοστή επέτειο από το θάνατο του Charles Dickens, το όνομα του οποίου βρισκόταν παντού εκείνη την περίοδο. Με πηγή έμπνευσης τον γνωστό χαρακτήρα από τον David Copperfield, το γκρουπ υιοθετεί το όνομα Uriah Heep, κάτι που έμελλε να θάψει στην αφάνεια τον συγκεκριμένο ήρωα. Εξίσου σημαντική με αυτή την επιλογή, είναι η προσχώρηση κάποιου Ken Hensley, που έφερε στην ομάδα μια ανυπολόγιστη μαγεία.
“Self Portrait”
Οι Uriah Heep ήταν πάντα στην ανεπιθύμητη πλευρά για τον μουσικό τύπο της χώρας τους. Ενώ κυκλοφορούσαν μια διαδοχική σειρά από μνημεία του hard heavy rock των 70’s, δοκίμαζαν χλευασμό, και υποτίμηση με αισχρά σχόλια όπως “οι Deep Purple των φτωχών”. Δεν μπορώ να γνωρίζω ποιοι ζουν ακόμα από εκείνους τους σνομπ παντογνώστες αλλά, με τη σκόνη να έχει καθίσει για πάντα, θα προτιμούσαν να είχαν καταπιεί τις πένες τους. Οι Heep μετέφεραν συνεχώς έναν σπάνιο λυρισμό, μια προοπτική που είχε τα φτερά μιας μαγικής απόδρασης. Με ένα γεμάτο οπλοστάσιο πολλών συνθετών, και κορυφή τον ανεξάντλητο Ken Hensley που έμοιαζε να κρύβει σεντούκια από τραγούδια, άντεξαν για χρόνια στους απάνθρωπους ρυθμούς του Gerry Bron με απανωτούς δίσκους και περιοδείες. Είδαν κάποιους από τους μεγαλύτερους μουσικούς της σκηνής να παίζουν γι’ αυτούς. Κατάφεραν να δέσουν τη μουσική τους με τον ουμανισμό που τους πότιζε σαν ανθρώπους, άφησαν το μαγικό ραβδί της φαντασίας να διευρύνει τις εικόνες της ζωής, φιλοσόφησαν με την αμεσότητα του ανθρώπου με καθημερινές αγωνίες. Όμως περισσότερο από κάθε άλλο, κατάφεραν να νικήσουν τον χρόνο, να ξεπεράσουν τα εφήμερα κύματα, να παραμείνουν δημιουργικοί και ζωντανοί πάνω στο σανίδι, και να τρίψουν στις μούρες πολλών άδικων εκτιμητών την αντοχή του “Heep DNA”.
“The Leader of the Pack”
Δικαιωματικά πια ο Mick Box. Δεν ήταν απλά ο ιδρυτής και πανταχού παρών σε κάθε επεισόδιο μιας καριέρας που ξεπέρασε πια τον μισό αιώνα, αλλά ο παράγοντας που άντεξε σε ισχυρά προσωπικά και επαγγελματικά χτυπήματα, χειρίστηκε πολύ δύσκολες περιόδους, και μέσα από καταιγιστικές αλλαγές στο περιβάλλον του έσφιξε σταθερά το πηδάλιο και βγήκε νικητής. Στήριξε τις επιλογές προσώπων που ταίριαζαν γάντι στις υποθήκες του ονόματος και σήμερα μπορούμε να απολαύσουμε ένα γκρουπ που εξακολουθεί να συγκινεί συνθετικά, αλλά και να αναπαράγει ζωντανά μια αξιοθαύμαστη συλλογή από κλασικές συνθέσεις όλης της διαδρομής τους. Ο Box είναι ο απόλυτος κρίκος αυτής της μακριάς αλυσίδας.
“Where Eagles Dare”
Όταν σκέφτεται κανείς τις πολλές σπουδαίες κορυφές της μπάντας είναι σχεδόν αδύνατο να μην καταλήξει στο 1972, έναν χρόνο γεμάτο θάματα, χρόνο σπαρμένο μάγια. Γυρίζουμε πίσω σε εκείνη την ασύλληπτη δημιουργική εποχή όταν τα συγκροτήματα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν δυο μυθικά άλμπουμ στη σειρά μέσα σε μόλις λίγους μήνες. Εκεί θα βρούμε τον εαυτό μας ευπρόσδεκτα παγιδευμένο στο υπέροχο δίπολο των “Demons and Wizards” και “The Magician’s Birthday”. Με τον Hensley σε τρελή τροχιά έμπνευσης, τον Byron να κερδίζει δικαιωματικά μια θέση στην αιωνιότητα, τους Box και Kerslake απόλυτα ευθυγραμμισμένους στην περιρρέουσα μαγεία και δημιουργικότητα, και τον νεοφερμένο Νεοζηλανδό ταλαντούχο μπασίστα Gary Thain να σφραγίζει με το παίξιμό του την εκτίμηση για την κορυφαία και κλασική σύνθεση των Heep, είναι δύσκολο να ζητήσει κανείς περισσότερα.
“Looking for Today”
Ο Γιώργος Γεωργίου έγραψε στις 10 Φεβρουαρίου για το “Chaos & Colour”:
“Γιατί λοιπόν να ρίξει τη μούρη του ο απαρχαιωμένος, δυσκίνητος παραδοσιακός rocker, γιατί να τινάξει τις αράχνες από πάνω του και να δοκιμάσει να μπει στον κόσμο του χάους και του χρώματος; Γιατί απλά θα ανακαλύψει συνεχείς λόγους να σπρώξει όλα όσα αγάπησε στους Heep σε ένα πανέμορφο μέλλον, γιατί ελάχιστοι σήμερα έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας να γράψουν τέτοιο άμεσο, ουσιαστικό, φρέσκο, ζωντανό, πρώτης ποιότητας heavy rock. Γιατί θα πάρει και τα ιδανικά φινιρισμένα straight forward rockers του, σαν τα εναρκτήρια “Save me Tonight” και “Silver Sunlight”, γιατί θα συγκινηθεί με μεγαλύτερες σε διάρκεια συνθέσεις που έχουν αυτό τον συναισθηματικό πλουραλισμό τους μαζί με προοδευτικές προσθήκες, σαν τα “You ‘ll Never Be Alone” και “Freedom to Be Free”, θα γονατίσει με ευπάθεια μπροστά στο “One Nation, One Sun” και στο ουμανιστικό του πνεύμα. Μέσα από αυτή τη δοκιμασία της ανθρωπότητας, το γκρουπ έψαξε το φως και την αξία της ελπίδας, ένα φωτεινό μήνυμα που δεν αφήνει το δίσκο να δηλητηριαστεί αλλά αντίθετα ανυψώνεται ξεκάθαρα σε τραγούδια σαν τα “Hail the Sunrise” , “Age of Changes” και “Closer to your Dreams”.
Μεγάλο μάθημα με πολλούς αποδέκτες είναι αυτό το έργο. Το μυθικό γκρουπ χωρίς να δελεαστεί από πιθανές μεταλλάξεις προσποιητής ευελιξίας και μην αποκλίνοντας από το πνεύμα του, δείχνει πως μπορείς να παραμείνεις συναρπαστικά δημιουργικός μέσα στο δικό σου χωράφι με τους σπόρους του ταλέντου και της πραγματικής ανάγκης έκφρασης. Κοντά σε όλα αυτά, και απέναντι στο χάος των καιρών, το χρώμα που είχαν οι άνθρωποι ήταν η μουσική. Βοήθησε τόσους πολλούς ανθρώπους να περάσουν εκείνα τα δύσκολα χρόνια, χρησιμοποιώντας τη δύναμη που έχει η μουσική, για να κάνει αυτές τις κακές στιγμές όχι και τόσο άσχημες, όπως τόσο εύστοχα επισήμανε ο Mick Box”.
