“Αυτό δεν είναι lineup, οι ματωμένες γροθιές του καράτε είναι!”
Ατάκα φίλου για το συγκεκριμένο πακέτο που θα έπαιζε στη Βουδαπέστη μια μέρα πριν πάμε στην πόλη, για μια δεύτερη γεύση των Sleep Token όπου έπαιζαν μαζί με Architects και Heriot.
Όταν μάθαμε για την συγκεκριμένη σύμπραξη, αρχίσαν να υπάρχουν σκέψεις να ακυρώσουμε την ελεύθερη μέρα στη Βιέννη όπου είχαμε βρεθεί για τους Token νωρίτερα, για να παραβρεθούμε στον thrash όλεθρο, αλλά αυτό θα σήμαινε πως θα χάναμε χρήματα από το ξενοδοχείο και άλλες δραστηριότητες που υπήρχαν κλεισμένες ανάμεσα στα δυο live σε Αυστρία και Ουγγαρία.
Μετά από ψύχραιμη σκέψη, επικράτησε η λογική. Φυσικά και θα παραβρεθούμε στα μαθήματα καράτε!! Off we go!
Φτάνοντας στο κέντρο της Βουδαπέστης, το κύριο μέλημα μας ήταν να βρούμε πως ακριβώς πάμε στον χώρο που φιλοξενεί την εκδήλωση. Χαζή απορία. Απλά ακολουθείς τα αμέτρητα hardcore μπλουζάκια, τις χρωματιστές μοικάνες, μέχρι και τα Planet of Zeus καπέλα (βρισκόμαστε παντού..) !
Πλησιάζοντας στην περιοχή, βρισκόμαστε μπροστά (ή καλύτερα…πίσω) σε μια μεγάλη ουρά, και με το χρονοδιάγραμμα να λέει πως οι πόρτες θα ανοίξουν 10 λεπτά πριν την πρώτη μπάντα!
Όσο περιμένουμε να δούμε την εξέλιξη, σε ένα σημείο απέναντι, παρατηρούμε τους αμέτρητους εκδρομείς οπαδούς της hardcore punk σκηνής με τα βανάκια και τις μηχανές τους, να ενώνονται με τους αντίστοιχους της thrash και όλοι δείχνουν με τις αντιδράσεις τους, πως έχουν ξανακάνει το ταξίδι. Όμορφα πράγματα.
Η ουρά δείχνει να κινείται, φτάνουμε στην είσοδο και ήδη οι πρώτες νότες του support act, ακούγονται.
Μπαίνοντας στον χώρο, αντικρίζουμε τις 2 σκηνές που βρίσκονται κάτω από μεγάλες τέντες (ειδικά η μεγάλη σκηνή).
Δυστυχώς έτσι όπως είναι κατανεμημένες οι θέσεις των συγκροτημάτων ανάμεσα στις δυο σκηνές με τις σφιχτές χρονικά back to back εμφανίσεις, και τη λογική ένα σαπορτ – μια μεγαλύτερη μπάντα, σε κύκλο, έκανε αδύνατη την θέαση των set των Remorse, AMD και Archaic, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που κάποιος θα ήθελε για να τους ευχαριστηθεί ή να εκφράσει άποψη. Next time.
Έγινε προσπάθεια να βρεθεί μια μαθηματική εξίσωση όπου θα βρεθεί τρόπος σε ελάχιστο χρόνο να πάρουμε λάφυρα από τον merch πάγκο, να αγοράσουμε όσες μπύρες μπορούμε να κρατήσουμε (sometimes i wish i was an octopus..) και να βρεθούμε κάγκελο για την εμφάνιση των Terror. Επειδή ποτέ δεν είμασταν καλοί στα μαθηματικά, το merch μπορεί να περιμένει.
“One with the underdogs…”
“Οι Terror θα κλέψουν την παράσταση” είπε φίλος και γνώστης της σκηνής. Μπορεί μια μπάντα που εμφανίζεται 6 το απόγευμα πραγματικά να το καταφέρει αυτό;
Και όμως, μπορεί!
Οι Terror παρότι πολύς κόσμος δεν το αντιλαμβάνεται, πλέον έχουν συμπληρώσει δυο δεκαετίες ζωής!
Δυο δεκαετίες με το hardcore punk τους να έχει παρουσιαστεί από τις πιο μικρές σκηνές και τα πιο σκοτεινά υπόγεια, μέχρι σε μεγάλα, για τo είδος, σανίδια σε όλο τον κόσμο.
Η λογική έλεγε πως η μουσική τους ζωντανά θα σε «έπιανε» x2 σε σχέση με τις στουντιακές τους επιδόσεις, η πραγματικότητα που μας χτύπησε στα μούτρα ήταν x10 !
Κυριολεκτικά, από τη στιγμή που ανέβηκαν στο σανίδι της μεγάλης σκηνής μέχρι την τελευταία νότα του Keepers of the Faith που έπαιξε στο κλείσιμο, ο κόσμος και η μπάντα έζησαν ένα hardcore πανηγύρι που ήταν άκρως ανανεωτικό για σώμα και για μυαλό.
Μια εμφάνιση 13 κομματιών, με το βάρος να πέφτει ελάχιστα παραπάνω στο ντεμπούτο, όπου υπήρχαν όλα όσα περίμενες από μια εμφάνισή τους.
Μπορεί, ειδικά στα πρώτα χρόνια, να έχουν αποχωρήσει μέλη και να έχουν αντικατασταθεί από άλλα, αλλά η αλήθεια είναι πως το πνεύμα της μπάντας παραμένει αναλλοίωτο. Είναι αυτονόητο από την στιγμή που το μικρόφωνο το κρατάει ακόμη ο Scott Vogel. Μπορεί πλέον να χρειάζεται μια ανάσα παραπάνω ανάμεσα στα κομμάτια, ή και δυο, αλλά το πνεύμα και η punk λογική του είναι ακόμη ακμαιότατη.
Το κοινό που μαζεύτηκε τόσο νωρίς να τους δει είναι αντάξιο της ποιότητας της μπάντας. Και όχι απλά συγκεντρώθηκε, αλλά βρέθηκε να κάνει και τον χαμό που έπρεπε!
Οι λίγες στιγμές ηρεμίας κάτω από την σκηνή ήταν όταν ο Vogel μιλούσε για την hardcore σκηνή που ¨μπορεί να μην είναι τέλεια, αλλά προσπαθεί να είναι όσο περισσότερο αληθινή γίνεται¨, πράγμα που ισχύει , ειδικά σε σύγκριση με όλα τα υπόλοιπα παρακλάδια της rock n roll μουσικής.
Τα κομμάτια έτρεχαν το ένα πίσω από το άλλο για να κυλήσει σωστά το πρόγραμμα, με μερικές σφήνες από το μικρόφωνο για να δημιουργηθεί περισσότερος χαμός ή να ειπωθούν κάποια πράγματα πίσω από την πραγματικότητα που κρύβουν οι στίχοι των κομματιών.
Όπως το γεγονός πως το One With the Underdogs κομμάτι έχει γραφτεί από τον Scott για την μητέρα του που κατάφερε να μεγαλώσει 3 παιδιά με 0 πόρους και δυνατότητες, τον περισσότερο καιρό απλά με κουπόνια φαγητού που παρέχονται στους ανέργους της Αμερικής. Δεν έχει πιο αληθινό από αυτό…
Όπως και να έχει, η εμφάνιση των Terror ήταν κοντά στο τέλειο, και το μόνο που έλειπε ήταν τα ατελείωτα stage diving που δεν επιτρεπόταν, παρότι ο Vogel είναι γνωστός λάτρης και παρότρυνε τον κόσμο να σπάσει τους κανόνες.
Τεράστια εμφάνιση.
Τρέχουμε στο merch να τσιμπήσουμε t shirt των Terror (το κέρδισαν) και Biohazard με τα όμορφα σχέδια τους ενάντια στην νέα ¨μόδα¨ που έχουν περάσει οι μεγαλύτερες μπάντες όπου στον δρόμο βγαίνουν με τα λιγότερο καλά τους προϊόντα, μια που δεν τους φτάνει πλέον το κέρδος από τις συγκεκριμένες πωλήσεις. Περισσότερο μοιάζει ξεστοκάρισμα…
Στην ουρά για μπύρες, και πάμε για Biohazard.
“Through all these years still to this day
My hardened eyes see only shades of grey”
Η είδηση πως η αυθεντική σύνθεση της μπάντας είναι ξανά μαζί, ήταν η ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς.
Μια τυχαία συνάντηση σε αεροδρόμιο του αδερφού του ντράμερ της μπάντας με τον Evan Seinfeld, πυροδότησε μια σειρά από κινήσεις και αποφάσεις, ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν να μιλήσουν 10 χρόνια…
Η κοινή τους άποψη πως δεν υπάρχει λόγος πλέον οι διαφωνίες τους να είναι στο ίδιο επίπεδο, έφερε κοντά και τους υπολοίπους και το αποφάσισαν.
Οι πρώτες κριτικές και γνώμες για τα live της επανένωση τους, μιλούσαν για έναν θρίαμβο! Και αποτέλεσαν και το έναυσμα να τραβηχτούμε μια μέρα νωρίτερα στην πόλης της Βουδαπέστης.
Το να εξηγήσει την σημασία της μπάντας στον χώρο μετά από 30+ χρόνια, μάλλον είναι ανώφελο. Η ιστορία τους έχει καταγράψει σαν πρωτοπόρους και δεν αλλάζει αυτό. Οπότε πάμε κατευθείαν στα του live.
Ο κόσμος πλέον έχει γεμίσει το μεγαλύτερο μέρος όπου φιλοξενείται η μεγάλη σκηνή, και η μπάντα σκάει μύτη ελάχιστα λεπτά μετά την προγραμματισμένη έναρξή της.
Οι κ. Billy Graziadei , Bobby Hambel, Evan Seinfeld και Danny Schuler είναι στην σκηνή και η υποδοχή είναι κάτι παραπάνω από θερμή! Ξαφνικά όλος ο κόσμος μοιάζει να έχει έρθει για εκείνους!
Μπάσιμο κατευθείαν με το ομώνυμο του Urban Discipline δίσκου, και κοινό και μπάντα αρχίζουν να καταγράφουν τα πρώτα χιλιόμετρα. Το αργόσυρτο μεσαίο μέρος του κομματιού με τα τριπλά φωνητικά, ήταν τόσο εξωπραγματικά ανεβαστικό, που ακόμη και κάποιος κόσμος που έμοιαζε μέχρι εκείνο το σημείο να ήταν αδιάφορος (φεστιβάλ βλέπεις..) άρχισε να συμμετάσχει ενεργά σε αυτό που συνέβαινε από κάτω.
Συνέχεια με κομμάτι από τον State of the World Address δίσκο με το What Makes Us Tick και η ενέργεια που υπήρχε πριν, αρχίζει και γιγαντώνεται!!
Η μπάντα δείχνει όχι απλά σε καλή κατάσταση σωματικά (ο ένας ντράμερ, ο άλλος μαθητής-καθηγητής Jiu-Jitsu, ο Evan πρώην, ή όχι και τόσο πρώην, ηθοποιός ερωτικών ταινιών), αλλά και ψυχολογικά.
Τα χαμόγελα και οι χειρονομίες μεταξύ τους, ακόμη και όταν βρίσκονται με πλάτη στο κοινό, είναι the real thing. Δεν ξέρω πόσο έκατσαν και το συζήτησαν, αλλά αυτό που βλέπουμε δεν είναι παράσταση. Όσο καλά περνάμε εμείς, άλλο τόσο και περισσότερο το ζούνε και οι ίδιοι.
Ο μόνος τόση ώρα που μοιάζει κάπως πιο δυσκίνητος και γερασμένος, είναι ο Hambel.
Ώσπου στο τρίτο κομμάτι (Down for Life), o Bobby βρίσκεται σαν κάποιος να του πάτησε ένα εσωτερικό κουμπί, και μέχρι το τέλος του σετ της μπάντας (17 κομμάτια μαζί με μια διασκευή στους Bad Religion) ήταν εκείνος που παρέσερνε με την κίνηση και την ενέργεια του, μπάντα και κοινό!!!
Ένα κοινό που μοιάζει να ξέρει κάθε στίχο και κάθε αλλαγή στη μουσική, και παρόλο τις μεγάλες ηλικίες που υπήρχαν στο μεγαλύτερο του μέρος, είχε αποφασίσει πως θα κινείται μέχρι τελικής πτώσης.
Όσο περνούσε η ώρα, καταλάβαινες πως η μπάντα έχει κερδίσει τους πάντες από κάτω, έτσι άρχισε και η επικοινωνία των μελών της με τον κόσμο.
Είτε εκφράζοντας την χαρά τους για την επανένωση τους και την αποδοχή που βρήκε αυτή, απαντώντας σε …κραυγές και χαιρετισμούς(ναι ρε παιδιά, το καταλάβαμε, επέστρεψε ο Evan..), είτε και με διάφορους αστεϊσμούς που γεννιόντουσαν εκείνη τη στιγμή.
Υπήρξε και μια αναφορά στον Anthony Meo, πρώτο ντράμερ της μπάντας που είχε αποβιώσει πρόσφατα.
Βέβαια, το κλου της επικοινωνίας ήρθε από τον Billy Graziadei:
“There is a new evil platform and it’s called Instagram! And it sucks your soul! It’s beautiful! Created by USA government. So. Let’s take a photo!”
Μετά την ψύχραιμη τοποθέτηση για την συγκεκριμένη πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης, όλοι ποζάραμε για μια φωτογραφία για να ανέβει σε αυτό το σατανικό μέσο.
Η μουσική συνέχεια είχε μόνο κομμάταρες και την ίδια ένταση από όλους.
Ίσως μια αναφορά παραπάνω θα έπρεπε να γίνει στα punishment και shades of grey κομμάτια όπου σύμπραξη κοινού και μπάντας σε έκαναν να νομίζεις πως βρίσκεσαι σε κάποιο υπόγειο στο Brooklyn, 30 χρόνια πριν.
Ειδικά η στιγμή που ο Evan αφήνει το μπάσο και ανεβαίνει πάνω σε μόνιτορ για να ουρλιάξει “I question not me, it only happens to others / I can’t deny reality as life gets smothered”, είχαμε καθολική συμμετοχή από όλους.
Όμορφα πράγματα.
Το live τελειώνει με την εκτέλεση του hold my own μέσα σε γενική μουσική έξαψη.
Η μπάντα χαιρετάει και ευχαριστεί το κοινό, και ο Evan όπως και μέρος του κόσμου, βρισκόμαστε να τραγουδάμε το No sleep till Brooklyn από τους Beastie Boys που έπαιζε εκείνη την στιγμή από τα ηχεία.
Όχι απλά η επανένωση είναι επιτυχημένη, αλλά θα βγει και δίσκος. Αν αυτό είναι αφορμή να τους ξαναδούμε, τον περιμένουμε με αγωνία!
Τρέξιμο ακόμη μια φορά για πολλές πολλές μπύρες(τα όρια ανάμεσα στο τοπικό Φιορίνι και το ευρώ, έχουν πλέον εξαφανιστεί..), sneak peak στην μικρή σκηνή για ένα κομμάτι των Remorse που βαρούσαν πανέμορφα, και επιστροφή για να πιάσουμε μια καλή θέση για το set των Kreator.
“I am praying to see / A worldwide escalation”
Παρότι είχαμε δει τους Γερμανούς πρόσφατα σε ελληνικό έδαφος, η επιθυμία για ακόμη μια εμφάνισή τους, υπήρχε η ίδια.
Παρόμοια σκηνικά με εκείνα που υπήρχαν στην Αθήνα, αναμονή, και η μπάντα σκάει μύτη στο σανίδι, λίγο αφότου ακουστούν οι πρώτες νότες του Hate Über Alles.
Με την εμφάνιση τους, το κοινό…. τίποτα.!
Αν εξαιρέσει κάποιος ένα πυρήνα 40-50 ανθρώπων μπροστά, οι υπόλοιποι έμοιαζαν σαν να κοιτάζουν έργο τέχνης κρεμασμένο σε μουσείο.
Και πάνω στη σκηνή, υπήρχαν εξίσου σημαντικές εκπλήξεις, με την κυριότερη, να είναι ο ήχος.
Ένας μετριοτατος ήχος, που έμοιαζε σε σημεία να βγαίνει από πηγάδι, και που δεν βοηθούσε προφανώς να ζεσταθεί ο κόσμος, ο οποίος μοιάζει να είναι σε διάθεση να δει ακόμη ένα hardcore act, παρά τους Γερμανούς.
Ίσως έπαιξε ρόλο και το γεγονός πως η μπάντα είχε εμφανιστεί στην πόλη, ακριβώς ένα χρόνο πρίν.
Η αλλαγή από πρόσφατα σε πιο παλιά κομμάτια, βοήθησε κάπως το κλίμα, ο ήχος άρχισε να στρώνει αλλά να μην είναι ποτέ όσο δυνατός θα έπρεπε, η διάθεση της μπάντας έφτιαξε κάπως, με την εμφάνιση τους όμως, παρότι άκρως επαγγελματική, να μοιάζει πως είναι προκάτ.
Οι αναφορές δε του Mille για την μαγεία που δημιουργήθηκε σήμερα ανάμεσα σε κοινό και μπάντα, κρίνονται το λιγότερο άστοχες… Συγγνώμη, σε αγαπάμε, αλλά σήμερα ήταν η λιγότερο καλή εμφάνιση των Kreator που έχουμε δει (κακές δεν έχει αυτή η μπάντα).
Τα παιγνίδια του Mille με το κοινό συνεχίστηκαν, πράγματι βοήθησαν στο να ξυπνήσει και άλλος κόσμος, αλλά η ζημιά είχε γίνει, με συνέπεια να φύγουμε από την θέση μας και να παρακολουθήσουμε τα 2 τελευταία τους κομμάτια, από το μπαρ όπου γεμίσαμε ξανά τα άδεια από μπύρα κύπελά μας.
Το σετλιστ κάλυπτε ξανά σχεδόν όλη την δισκογραφία τους, παρότι έπαιξαν 4 λιγότερα κομμάτια από την εμφάνισή τους στην Ελλάδα, το κλείσιμο με το pleasure to kill ήταν όντως ωραίο, αλλά σίγουρα δεν είναι εμφάνιση που θα συζητιέται.
Την επόμενη φορά καλύτερα.
Η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού, είτε αποχώρησε από την εκδήλωση, είτε επέλεξε να μείνει στον χώρο, χωρίς να μπει στην μικρή σκηνή όπου οι Sacred Reich θα έκλειναν την βραδιά.
Καλύτερα για εμάς.
Πλησιάζοντας, ακούγονται οι πρώτες νότες του The American Way, οπότε οι τελευταίες αγορές σε καύσιμο γίνονται με συνοπτικές διαδικασίες.
“This was once the land of dreams
Now these dreams have turned to greed
In the midst of all this wealth
The poor are left to help themselves
A capitalist’s democracy
Why, no one said that freedom’s free
Lady liberty rots away
No truth, no justice
The American way”
Ο Phil Rind είναι στον χώρο 40 χρόνια. Δεν έχει να αποδείξει τίποτα, έχει παίξει με τους πάντες και παντού, και σίγουρα δεν αποθαρρύνεται από την μικρή προσέλευση (λίγες μέρες μετά, έπαιξαν μπροστά σε 60πλάσιο κοινό!).
Το βλέπεις στο βλέμμα του, όπως και σε εκείνο των συνοδοιπόρων του, πως αυτό που τους νοιάζει είναι να παίξουν την μουσική τους.
Και το έκαναν με τον καλύτερο τρόπο.
Ήχος δυνατός και καθαρός όπως πρέπει, κομμάτια ή και κομματάρες από τον τελευταίο δίσκο και το The American Way (δεν έπαιξαν το αγαπημένο Crimes Against Humanity, λογικό με την κάπως μεγάλη του διάρκεια), με ακόμη 5 από την υπόλοιπη δισκογραφία τους, η μπάντα δεμένη και με όρεξη, και συμμετοχή του κόσμου από κάτω.
Περισσότερο και από την ίδια την μουσική, χαρήκαμε την στάση και τις κουβέντες του Rind. Πάντα χαμογελαστός, μίλησε για την metal σκηνή, έστειλε ειλικρινή χαιρετισμό στις «σημαντικές μπάντες που έπαιξαν πριν από εκείνους», μέχρι και που, με αφορμή μια παρεξήγηση κάτω από την σκηνή που δημιουργήθηκε και βοήθησε να ξεπεραστεί, μίλησε γενικά για τον άνθρωπο. Είναι πάντα ωραίο να ανακαλύπτεις πως πίσω από τις νότες υπάρχουν τέτοιοι χαρακτήρες.
Η εμφάνισή τους συνεχίστηκε στο ίδιο επίπεδο με τον κόσμο να ανακυκλώνεται στο πίσω μέρος της σκηνής, στο μπροστά να παίζει… ξύλο (πολύ αλκοόλ..) και τους υπολοίπους να περνάμε καλά. Σίγουρα μια άξια μπάντα για να κλείσει μια τέτοια μουσική εκδήλωση.
Προσωπικά εκτιμώ πως το μόνο πρόβλημα ήταν το γεγονός πως έπρεπε να φύγουμε πριν το κλείσιμο της εμφάνισης, καθώς τα τελευταία μέσα που μπορούσες να μετακινηθείς, έφευγαν πολύ σύντομα.
Έτσι βρεθήκαμε να λέμε αντίο στον χώρο, χωρίς απόλυτη νηφαλιότητα, ακούγοντας από μακριά το Surf Nicaragua.
Overall, η απόφαση να παραβρεθούμε στο συγκεκριμένο φεστιβάλ, ήταν ολόσωστη, ειδικά αν σκεφτεί κανείς τις καταπληκτικές εμφανίσεις των Terror και Biohazard.
Στην υγεία μας.
Κείμενο/φωτογραφίες: Βαγγέλης Πέτρου
