Αποτέλεσαν μία από εκείνες τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις, που δεν είναι και ιδιαίτερα συχνά κανόνας. Αναμένοντας την εμφάνιση των θρυλικών Guns ‘n’ Roses, ήταν μάλλον η σειρά του Ελληνικού κοινού να καθηλωθεί από την εμφάνιση μιας μπάντας που (ελέω και της έλλειψης δισκογραφικής και managers, όπως μας πληροφόρησαν) δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστή στους περισσότερους από εμάς. H εκρηκτική Πορτορικανή performer Delila Paz και ο αχώριστος συνοδοιπόρος της Edgey Pires, «η ψυχή και καρδιά» των The Last Internationale, δεν είναι άστοχο να πούμε ότι «έκλεψαν την παράσταση». Το Soundcheck δεν έχασε χρόνο και αναζήτησε τους δύο καλλιτέχνες, ώστε να μας μυήσουν βαθύτερα στον τρόπο σκέψης, λειτουργίας τους, αλλά και το τί πρεσβεύουν, σε μία, όπως αποδείχθηκε, χορταστική συνέντευξη στον Σταύρο Βλάχο.
Είμαστε εδώ στο Soundcheck, το διαδικτυακό μας περιοδικό και είμαστε πολύ χαρούμενοι που έχουμε μαζί μας, την Delila Paz και τον Edgey Pires από τους The Last Internationale. Καλώς ήρθατε στο περιοδικό μας!
DP: Σας ευχαριστούμε για την πρόσκληση!
Σας ευχαριστούμε που αποδεχτήκατε την πρόσκλησή μας! Θα ήθελα να ξεκινήσω από τη συγκλονιστική, θα έλεγα, εμφάνισή σας στο ΟΑΚΑ με τους Guns ‘n’ Roses. Πώς το βιώσατε αυτό, τις αντίξοες καιρικές συνθήκες; Μπορώ να πω ότι από όλους όσοι ήταν δίπλα μου, η απόδοσή σας «έκοβε την ανάσα», από την δική μας πλευρά. Πώς το εκλάβατε;
EP: Ευχαριστούμε τόσο πολύ!
DP: Νομίζω ότι για μένα, και για τους δύο μας, ήταν ένα από τα κορυφαία shows που έχουμε βιώσει και παίξει ποτέ, γιατί υπάρχουν διαφορετικά στοιχεία που ήταν μαγικά, είναι σαν το πλήθος να ήταν μαγικό, υπήρχαν μαγικές στιγμές, ολόκληρος ο ίδιος ο χώρος, κάπως μου θύμισε τις συναυλίες του Freddie Mercury ή της δεκαετίας του ’70 ή το Woodstock, απλά κοιτάζοντας το πλήθος. Από τη σκηνή μέχρι το πλήθος. Και η ζέστη δεν μας ενόχλησε πραγματικά, υποθέτω η αδρεναλίνη, δεν σκέφτεσαι πραγματικά τη ζέστη. Δεν ξέρω για το κοινό, επειδή ήταν εκεί για πολλή ώρα, καθισμένοι έξω στον ήλιο.
EP: Μας ενόχλησε εκτός σκηνής, έτσι δεν είναι; Βγήκαμε νωρίς έξω εκείνην την ημέρα και έκανε ζέστη, ήταν εξαντλητική ζέστη, αλλά στη σκηνή δεν σκέφτεσαι πραγματικά τη ζέστη, αλλά η Delila έκανε ένα σχόλιο όταν πήγε στο πλήθος, είπες ότι ήταν σαν φούρνος ή κάτι τέτοιο, τί είπες;
DP: Ναι. Όταν κατέβηκα μέσα στο πλήθος, ήταν σαν ζεστό…. Υποθέτω ότι ήταν η θερμότητα του σώματος αναμεμειγμένη με τη ζέστη του ήλιου. Ποτέ δεν ένιωσα κάτι τέτοιο πριν, ήταν πιο ζεστό από τον ήλιο, ήταν σαν η θερμότητα του σώματος αυτών των ανθρώπων να ήταν σαν ένα….. «στρώμα».
Και το ένιωσες πιο έντονο γιατί έγινες μέρος του κόσμου στο τέλος της παράστασης. Πώς ήταν αυτό;
DP: Ίσως όλοι να είχαμε παραισθήσεις, κάποια στιγμή. (Γέλια)
Συνέβη απλώς ή θέλεις να πηγαίνεις στο κοινό και να γίνεσαι μέρος του; Έχει συμβεί ξανά;
DP: Ναι, εννοώ, σχεδόν σε κάθε παράσταση υπάρχει αλληλεπίδραση με το κοινό, κάποιοι έρχονται στη σκηνή, κάτι που θέλω να συμβαίνει στο τέλος του set ή πάμε εμείς σε αυτούς. Δεν νομίζω ότι πρέπει να υπάρχουν πλέον σκηνές, ότι πρέπει να «ανακαλύψουμε» κάτι νέο.
Ωραία ιδέα!
EP: Θέλουμε κάθε συναυλία να είναι διαφορετική. Θέλουμε να είμαστε σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο αυθορμητισμού και η Delila είναι σίγουρα αυθόρμητη και είμαστε ένα συγκρότημα που, με το παίξιμό μας, πρέπει να επεκτείνουμε τα κουπλέ ή τα ρεφρέν μας, θέλουμε να είμαστε σε υψηλή εγρήγορση και απλώς να ακολουθούμε την Delila. Αν θέλει να επεκτείνει ένα κουπλέ, το κάνουμε, αν τα ρεφρέν πρέπει να είναι μεγαλύτερα, απλώς την ακολουθούμε, αν θέλει να πηδήξει στο κοινό, ξέρουμε να συνεχίσουμε να παίζουμε περισσότερο. Υπάρχει πολύς αυτοσχεδιασμός. Η πρόκληση για εμάς είναι να το κάνουμε μέσα στα, πολύ αυστηρά, 40 ή 45 λεπτά. Νομίζω ότι είναι σαράντα λεπτά, σωστά; Μέσα σε ένα set σαράντα λεπτών, δεν μπορείς να υπερβείς ούτε λεπτό.
DP: Δεν είχα ιδέα τί ώρα ήταν, αν τελειώσαμε νωρίτερα ή αργά. Δεν ξέρω πώς το κάνουν οι μπάντες. Έχουν ρολόι και κάποιος απλώς τους μιλάει;
EP: Τυχαίνει να γνωρίζουμε πάντα. Είναι περίεργο, γιατί δεν κοιτάμε την ώρα. Εσωτερικά ξέρουμε απλώς ότι εδώ τελειώνει. Κατεβείτε από τη σκηνή! Ποτέ δεν αργούμε! Αν μη τι άλλο, έχουμε υπερβεί μόνο ένα λεπτό περίπου. Συνήθως είμαστε στην ώρα μας.
Η αίσθησή μου είναι, έχω ακούσει μουσική σας και πιστεύω ότι έχετε μερικές παθιασμένες ηχογραφήσεις στο στούντιο, αλλά η αίσθησή μου είναι ότι γεννηθήκατε για τη σκηνή. Συμφωνείτε; Είμαι κοντά στα συναισθήματά σας;
DP: Ναι, δεν υπάρχει τίποτα σαν τη σκηνή! Είναι ωραίο να πειραματίζεσαι στο στούντιο, μπορείς να προσθέτεις επιπλέον όργανα και αυτό είναι σαν ένα διαφορετικό συναίσθημα, αλλά η σκηνή… Παίζεις το ίδιο τραγούδι, ξανά και ξανά, σε κάθε συναυλία, αλλά δεν αισθάνεσαι σαν να είναι το ίδιο τραγούδι, νιώθεις σαν να είναι «φρέσκο» και νέο, κάθε φορά.
Μπορείτε να τζαμάρετε στο στούντιο και να διασκεδάσετε, αλλά είδα ότι ο Edgey τα έδινε όλα εκεί. Πιστεύω ότι είσαι σπουδαία ερμηνεύτρια, οπότε νομίζω ότι ήταν πολύ έντονο, από την πλευρά μου.
EP: Λατρεύω τις ζωντανές ηχογραφήσεις ακόμα και των αγαπημένων μου συγκροτημάτων και προτιμώ τις ζωντανές ηχογραφήσεις, εφόσον η ηχογράφηση είναι αξιοπρεπής, την προτιμώ από τους στούντιο δίσκους. Γι’ αυτό μου αρέσουν πολλά από τα live κομμάτια του Jimi Hendrix, γιατί είναι διαφορετικά. Πάντα ακούγεται διαφορετικά, τα τραγούδια παίζονται σε διαφορετικούς ρυθμούς, τότε ήταν πολύ πιο «ελεύθερα», ενώ σήμερα πολλές μπάντες χρησιμοποιούν clip tracks και όλα είναι «ευθυγραμμισμένα» με backing tracks και η συναυλία είναι η ίδια κάθε φορά. Από αυτή την άποψη, όχι, μάλλον προτιμώ τα στούντιο κομμάτια. Δεν χρειάζεται να ακούσω μια χειρότερη εκδοχή του τραγουδιού ζωντανά, γιατί είναι η ίδια ακριβώς arrangement, όλα τα ίδια, η ίδια ερμηνεία με τον δίσκο. Αυτό που μου αρέσει που κάνει η Delila είναι ότι πάντα προσθέτει πράγματα, προσθέτει επίπεδα σε κάθε τραγούδι. Σε ένα από τα τραγούδια μας, για παράδειγμα, το “Wanted Man” που παίξαμε στην Αθήνα, πρόσθεσε μια νέα εισαγωγή που δεν υπάρχει στον δίσκο, μετά προσθέτει μια νέα φωνητική μελωδία στο τέλος, το κάνει σχεδόν με κάθε τραγούδι, προσθέτει νέες φωνητικές μελωδίες και τα μέρη αρχίζουν να αλλάζουν, τα σόλο άλλαξαν. Το “Soul on Fire” στον δίσκο δεν έχει σόλο, ενώ έχει 3 λεπτά σόλο όταν τραγουδάει και είναι διαφορετικό κάθε φορά. Για εμάς, λοιπόν, θέλουμε να ηχογραφούμε αυτά τα ζωντανά shows, θέλουμε να ηχογραφήσουμε τις ζωντανές μας εμφανίσεις, είναι θέμα να πάρουμε το κατάλληλο άτομο να το «συλλάβει», κάτι που κάπως κάναμε, οπότε μπορεί να βγει σύντομα ένας ζωντανός δίσκος. Βάζουμε τα κομμάτια στο στούντιο, οπότε μάλλον «αναμειγνύουμε» μια συλλογή από ζωντανές εμφανίσεις μας τα τελευταία δύο χρόνια περίπου.
Το μειονέκτημα των ζωντανών ηχογραφήσεων είναι ότι, για παράδειγμα, κάναμε μια όμορφη εκδοχή ενός από τα τραγούδια μας που ονομάζεται “1984” στο Παρίσι. Το ηχογραφούσαμε και έβγαλα μια χορδή, ακριβώς στη μέση ενός σόλο, και είναι μία Strat με μια floating bridge, οπότε μόλις σπάσει μια χορδή, ολόκληρη η κιθάρα αποσυντονίζεται αμέσως. Ακούγεται φρικτό, ένιωσα για δύο δευτερόλεπτα, «Τί έγινε;», άφησα κάτω την κιθάρα μου. Αν βρίσκεστε στο show, στο χώρο, Ok, αλλά αν το ακούς μόνο, λες, «τί στο καλό συμβαίνει με τον κιθαρίστα»; Δεν υπάρχει κιθάρα για δέκα δευτερόλεπτα ή δεκαπέντε δευτερόλεπτα, η κιθάρα επανέρχεται και μετά ακούς το πλήθος να ουρλιάζει. Αν δεν παρακολουθείς την συναυλία και την ακούς, μένεις να αναρωτιέσαι, «τί στο καλό συμβαίνει;». Αυτό είναι το μειονέκτημα των ζωντανών ηχογραφήσεων.
Υπέροχα νέα! Λοιπόν….Είπες Jimi Hendrix και θα έλεγα ότι η μουσική σας μας ταξιδεύει σε άλλες δεκαετίες σίγουρα. Ποια θα μπορούσε να είναι η ιδανική δεκαετία, αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω, για να ζήσετε;
DP: Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω….Δεν ξέρω, δεν πιστεύω στον χρόνο.
Ουάου, Ok….!
DP: Νομίζω ότι υπάρχει κάτι ιδιαίτερο με εκείνη την εποχή του Woodstock, στην ελευθερία της, εννοώ ότι θέλουμε να το φέρουμε πίσω, αυτός είναι όλος ο στόχος μας, να το επαναφέρουμε αλλά με τρόπο που δεν αντιγράφει. Αγαπάμε τόσο πολύ εκείνη την εποχή, σαν να ζούμε σε εκείνη την εποχή…..Αλλά επειδή είμαστε στην εποχή μας αυτήν τη στιγμή και πρέπει να ζήσουμε σε αυτήν την εποχή…. Λοιπόν, πώς φέρνεις αυτό το συναίσθημα του Woodstock, γιατί είναι κάτι ξεχωριστό για το οποίο μιλάς πάντα…
Ναι. Και το έκανες {με τον ήχο σας/την ερμηνεία σου}.
DP: Γιατί δεν μπορούμε να το έχουμε τώρα; Μπορούμε, αν αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο. Δεν ξέρω. Απλώς, ζήστε τη στιγμή. Και μιλήστε για πράγματα που έχουν σημασία, ενσυνείδητοι κοινωνικά. Πράγματα που πρέπει να υπάρχουν στο λεξιλόγιό μας, πράγματα που πρέπει να υπάρχουν στη μουσική και να βγαίνουν προς τα έξω.
EP: Είμαστε πολύ μακριά από τη δεκαετία του ’70, λες. Από του ’60.
DP: Είναι δυνατόν να το επαναφέρουμε. Αυτή η ενέργεια μπορεί να είναι και πάλι στη μουσική, οπότε….
EP: Στην πραγματικότητα, μόλις είχαμε μια τέτοια συζήτηση, πριν από δύο μέρες. Νομίζω ότι ο ντράμερ είπε: «Φίλε, μακάρι να μπορούσα να επιστρέψω και να ζήσω στη δεκαετία του ’70». Αλλά, είπα, στάσου λίγο, «πώς ήταν για έναν μαύρο μουσικό που περιόδευε στα νότια των Ηνωμένων Πολιτειών τη δεκαετία του ’70;». Ίσως δεν θέλουμε να επιστρέψουμε. Ίσως μιλάμε πολύ για τη δεκαετία του ’70 και ο λόγος που υπήρχε τόση πολιτική στη μουσική ήταν επειδή υπήρχε τόσο μεγάλη καταπίεση, όχι ότι δεν υπάρχει σήμερα. Πιστέψτε με, υπάρχει πολλή καταπίεση σήμερα, αλλά νομίζω ότι αυτό που θέλει να επαναφέρει η Delila είναι εκείνο το αίσθημα αλληλεγγύης που υπήρχε στον πληθυσμό, ανάγκαζαν τα ροκ συγκροτήματα να είναι πολιτικοποιημένα, δεν είχαν σχεδόν καμία επιλογή από το να είναι πολιτικοποιημένα, γιατί εξακολουθούσαν να πιέζονται από τους οπαδούς και το κοινό. Αυτό το αίσθημα αλληλεγγύης δεν υπάρχει σήμερα και είναι για κάποιο λόγο. Χρειάζονται, οι δυνάμεις, η άρχουσα τάξη….. Φρόντισαν να μας διχάσουν όσο μπορούσαν, από τη δεκαετία του ’70.
Ναι…Κατανοητό. Πώς προέκυψε η συναυλία με τους Guns ‘n’ Roses και πώς τους βιώσατε επί σκηνής;
DP: Δεν ξέρω πώς πήραμε τη συναυλία, ακριβώς. Έχουμε έναν πολύ καλό ατζέντη, που πιστεύει σε εμάς και είναι και ατζέντης τους. Κάνει πολλά από τους μεγάλους, τεράστιους, όλους τους rock stars. Το όνομά του είναι Rod MacSween. Πιστεύει πραγματικά σε εμάς. Δεν έχουμε manager ή εταιρεία.…
Ναι….Το είπες, το θυμάμαι!
DP: Υπάρχει μια μικρή ομάδα που πιστεύει σε εμάς και οι οπαδοί, ο κόσμος. Αυτά τα τραγούδια, πηγαίνοντας σε μια τέτοια συναυλία, γιατί ξέρεις ότι το κοινό, τα τραγούδια μάλλον ήταν «ριζωμένα» μέσα τους, όλα τα τραγούδια των Guns ‘n’ Roses, ξέρεις ότι είναι στην καρδιά τους. Θα τραγουδήσουν όλα τα τραγούδια. Ξέρω κι εγώ τα τραγούδια και έχουν θέση και στην καρδιά μας, επίσης. Μεγαλώσαμε και τους ακούγαμε. Νομίζω ότι αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο ανεβαίνουμε στη σκηνή. Πρέπει να συνδεθείς με αυτούς τους ανθρώπους, γιατί θα ακούσουν κάποιον άλλο, αν δεν σε ακούσουν. Απλά δώσ’ τους εμπειρία. Δεν με ξέρεις. Απλά δώσ’ τους εμπειρία.
Εντάξει. Ξέρω ότι είσαστε από τη Νέα Υόρκη, το είπες και στη συναυλία, ότι δεν έχετε δισκογραφική, δεν έχετε μάνατζερ και αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον…. Τα άλλα μέλη, είναι σταθερά μέλη της μπάντας; Τα άλλα δύο;
EP: Όχι, είμαστε εγώ και η Delila. Προσλαμβάναμε μουσικούς όλα αυτά τα χρόνια. Είναι τώρα που βρήκαμε μια ομάδα ανθρώπων με τους οποίους νιώθουμε άνετα, γιατί νιώθουμε μία συντροφικότητα. Όπως μουσικοί που είναι πραγματικά μέσα σε αυτό, είναι στη στιγμή και στη «ζώνη» μαζί μας, σαν να μην είναι αλλού, δεν θεωρούν τους εαυτούς τους «μισθωμένα όπλα» (“hired guns”). Είναι κάτι σαν μια οικογενειακή κατάσταση, αν θέλετε. Είμαστε οι καλύτεροι φίλοι, είμαστε οικογένεια. Είναι κάτι πιο βαθύ από ένα συγκρότημα, ο καθένας μπορεί να συμμετάσχει σε ένα συγκρότημα ή να είναι σε ένα συγκρότημα. Είναι εύκολο. Το να ξεκινήσεις ένα συγκρότημα είναι εύκολο. Το «στήσιμο» της μπάντας ακούγεται καλό, αλλά αυτό είναι το δύσκολο μέρος, γιατί χρειάζεται τόση δουλειά, και τόση εξάσκηση και αφοσίωση, και η ψυχολογία του… Όλοι πρέπει να είναι στο ίδιο «κύμα», στην ίδια «σελίδα». Είναι το ίδιο πράγμα όπως μια αθλητική ομάδα ή οτιδήποτε άλλο, ψυχολογικά όλοι πρέπει να έχουν το ίδιο όραμα, την ίδια νοοτροπία και τον ίδιο στόχο. Εάν ένα άτομο δεν το κάνει, θα το καταστρέψει όλο. Για εμάς αυτό ήταν το πιο δύσκολο να βρούμε. Ανθρώπους με την ίδια νοοτροπία και το ίδιο όραμα, και την προθυμία και την έλξη να το κάνουν. Μόλις το ανακαλύψεις, αυτό είναι το δύσκολο κομμάτι, το έχεις. Τη μουσική ροή. Όλα τα άλλα θα έρθουν. Οποιαδήποτε εμπόδια….. Θα υπάρξουν μικρά εμπόδια, απλά θα τα ξεπεράσεις. Ακύρωση πτήσεων, κανένα πρόβλημα. Νοίκιασε ένα βαν. Δεν υπάρχουν βαν, θα περπατήσω μέχρι την πύλη ή οτιδήποτε άλλο για να κάνω την συναυλία. Αν έχεις ανθρώπους αυτής της νοοτροπίας, είναι μία «στρατιωτική μονάδα». Για εμάς αυτό είναι το σημαντικό.
DP: Η συναυλία και η δουλειά, το πώς όλοι θέλουμε να δουλέψουμε. Γίνε καλύτερος ως συγκρότημα. Μετά το σόου πάντα δεν πανηγυρίζουμε, «Ουάου, αυτό ήταν τόσο φοβερό!».
EP: Κάπως έτσι. Ίσως λίγο.
DP: Ναι, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Τί πήγε στραβά, τί θα μπορούσε να είναι καλύτερο….
EP: Ναι… Είμαστε πολύ σκληροί με τον εαυτό μας. Πολύ σκληροί!
DP: Υποθέτω ότι αυτή είναι η νοοτροπία της Νέας Υόρκης.
Έχετε κυκλοφορήσει ένα νέο άλμπουμ, το τρίτο σας, το “Running for a dream” και είδα ότι το artwork είναι δικό σου Delila.
DP: Ναι, ο Edgey μου αγόρασε ένα iPad, με ένα στυλό Apple για τα Χριστούγεννα, πέρυσι. Είχα ένα μεγάλο tablet σχεδίασης, όπου άρχισα να κάνω artwork. Και μετά όταν μου αγόρασε αυτό, είναι φορητό, ήμουν πάνω από αυτό για εβδομάδες. Κάθε μέρα, για ώρες! Μη μου μιλάς! Ζωγραφίζω….Να το δείξω….
EP: Μέρος του ήταν «βασανιστήριο», ακόμα και για μένα που παρακολουθούσα. Και όταν νόμιζε ότι τελείωσε, έλεγα «Όχι, δεν τελείωσες ακόμα». «Τι εννοείς ότι δεν τελείωσα;». «Έχεις λίγο χώρο να γεμίσεις εδώ» ή «Τι άλλο δεν συμπεριέλαβες σε αυτό το εξώφυλλο;», «Ποιο σύγχρονο θέμα ή κάτι που δεν κάλυψες, δεν υπάρχει στο εξώφυλλο του άλμπουμ;».
DP: Αυτή θα είναι βίντεο συνέντευξη; (Φέρνει το βινύλιο και δείχνει το εξώφυλλο)
Ναι. Πολύ ωραίο. Ξέρω. Το είδα. Είναι πολύ όμορφο για το γούστο μου.
DP: Πήρα το vibe και την ιδέα από το “Man at the Crossroads” του Diego Rivera. Είναι ένας πολιτικός πίνακας, έχει μέρη. Κάθε ενότητα είναι κάτι άλλο. Είναι σουρεαλισμός.
Πείτε μου λίγα πράγματα για το νέο άλμπουμ. Μερικές σκέψεις σας. Και επίσης για τη συνεργασία με τον “human drum machine”, όπως λέω, τον Eloy Casagrande από τους Sepultura.
EP: Δεν με κουράζει ποτέ αυτό (το εξώφυλλο). Θα μπορούσα να το κοιτάζω για ώρες.
Είναι πολύ ωραίο. Πραγματικά πολύ ωραίο.
DP: Ο Joey Castillo επίσης, έπαιξε με τους QOTSA. Όλοι ντράμερ.
EP: Ήρθε και σε μια περιοδεία μαζί μας, καθώς ηχογραφούσαμε τον δίσκο, έτσι ώστε να ήμασταν πιο «συνδεδεμένοι» όταν κάναμε τον δίσκο. Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με τα αποτελέσματα. Η συνεργασία μαζί του στο στούντιο ήταν πραγματικά πολύ «γρήγορη». Είναι πολύ ανοιχτός σε οποιαδήποτε από τις ιδέες μας, όποιες ιδέες είχε, δεν υπήρχε «εγώ», έτσι όλες οι ιδέες «έρεαν» ελεύθερα και υπήρχαν μερικά πράγματα που βγήκαν με μια προσπάθεια και υπήρχαν άλλα τραγούδια που «δουλέψαμε μέχρι θανάτου». Όπως όταν αλλάξαμε τα drum beats 30 φορές ή όταν το drum fill δεν ήταν ποτέ σωστό, έτσι έπρεπε να επιστρέψουμε στο στούντιο, να βεβαιωθούμε ότι είχαμε το σωστό drum fill. Τότε προγραμμάτιζα drums σε ένα σημείο, προγραμμάτισα drums για ένα ολόκληρο τραγούδι, μετά έπρεπε να «ξανακόψουμε» ολόκληρα τα drums….Ήταν τρελό. Έπειτα ο covid. Ο Covid χώρισε τους πάντες, δεν μπορούσαμε να πάμε στο στούντιο, όλα έκλεισαν….
DP: Έκανα μέρος των φωνητικών στην …. ντουλάπα.
EP: Δεν μπορώ να διακρίνω τη διαφορά γιατί μερικά από αυτά ήταν στη …..ντουλάπα, μερικά από αυτά στη σοφίτα της μητέρας μου στη Νέα Υόρκη, μερικά από αυτά στη μητέρα σου, μερικά από αυτά σε αυτόν τον χώρο, κυριολεκτικά αυτό που βλέπετε εδώ……
DP: Α, το “Hero”, έχουμε ένα τραγούδι που ονομάζεται “Hero”. Το έκανα εδώ.
EP: Κάπου στο σπίτι ενός φίλου. Ήμασταν στο σπίτι ενός φίλου και συνδέσαμε ένα μικρόφωνο και ξεκινήσαμε να τραγουδάμε. Και μερικά από τα φωνητικά προστέθηκαν στο στούντιο κοντά στην παραλία.
Πώς λειτουργεί αυτό το πράγμα χωρίς managers, χωρίς εταιρεία; Φυσικά είναι μια προφανής επιλογή σας…. Κάποιος μπορεί να βρει τη δουλειά σας μόνο από το e-shop σας, πιστεύω, σωστά;
DP: Είμαστε σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες. Αλλά αυτή τη στιγμή διανέμεται μόνο μέσω του καταστήματός μας, τα οποία ταχυδρομούμε οι ίδιοι. Είναι πολύ DIY (σ.σ.: Do It Yourself). Έχουμε ένα κατάστημα στις ΗΠΑ που «τρέχει» η μαμά μου. «Τρέχουμε» την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο. Έχουμε πολύ πρόβλημα να στείλουμε πράγματα από την Πορτογαλία, με την Ελλάδα είναι εντάξει και γενικά στην Ε.Ε., αλλά έξω από αυτήν…..χρειάζεται πολύς χρόνος για να φτάσουν.
EP: Μερικές φορές υπάρχουν καθυστερήσεις. Το σε πόσες μέρες θα φτάσει εκεί, εξαρτάται. Όπως και στο Ηνωμένο Βασίλειο λόγω του Brexit. Πηγαίνουμε στο ταχυδρομείο κάθε μέρα. Δευτέρα θα είμαστε στο ταχυδρομείο. Ακόμα και σε περιοδεία, σταματάμε στο ταχυδρομείο.
DP: Γιατί είχαμε το promo του άλμπουμ. Καθυστέρησε να φτάσει το βινύλιο σε εμάς, οπότε δεν είχαμε χρόνο να τα στείλουμε όλα. Υπήρχαν μερικές εκατοντάδες παραγγελίες. Έτσι, έπρεπε να το κάνουμε ενώ ήμασταν σε περιοδεία στην Ευρώπη. Οπότε, μετά από κάθε συναυλία μαζεύαμε πακέτα στα lobbies των ξενοδοχείων. Στην Πολωνία ταχυδρομήσαμε 100 πακέτα και μας πήρε 4 ώρες μετά την συναυλία. Ήμασταν στο ταχυδρομείο για 4 ώρες.
EP: Περίπου ως τις 3 το πρωί ή κάτι τέτοιο.
Πότε ξεκουράζεστε;
EP: Αρρωστήσαμε σε εκείνη την περιοδεία. Παίξαμε άρρωστοι. Νόμιζα ότι πέθαινα.
DP: Ίσως ήταν πάρα πολύ. Γιατί το DIY πράγμα είναι πολύ απελευθερωτικό και συναρπαστικό, αλλά πρέπει να διαχειριστείς τον εαυτό σου. Ο εγκέφαλος ενός μουσικού, οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε το οργανωτικό μέρος, οπότε είναι σαν να προσπαθούμε να δουλέψουμε σε αυτό το κομμάτι.
EP: Ναι, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Έχουμε το οργανωτικό κομμάτι.
DP: Εγώ δεν έχω το οργανωτικό κομμάτι.
EP: Κάπως το έχεις. Σίγουρα εγώ το έχω. Το πρόβλημα είναι, θεωρούμε τους εαυτούς μας λειτουργικούς μουσικούς. Όχι όπως ο Springsteen. Δεν είναι τόσο λειτουργικός. Είμαι σίγουρος ότι μπορεί να φτιάξει μόνος του το πρωινό του. Πολλοί μουσικοί, πολλοί rock stars χρειάζονται κάποιον «να τους ταΐσει». Δεν το έχουμε αυτό. Υπερβάλλω λίγο, αλλά δεν έχουμε αυτό το πρόβλημα. Διαχειριζόμαστε το δικό μας διαδικτυακό κατάστημα, διαχειριζόμαστε τον δικό μας ιστότοπο, γυρίζουμε τα μουσικά μας βίντεο, επεξεργαζόμαστε τα δικά μας μουσικά βίντεο, εμπορευόμαστε και προωθούμε τα δικά μας πράγματα, με τα πολύ λίγα χρήματα που έχουμε, γι’ αυτό το merch store είναι τόσο σημαντικό. Τα κέρδη ή οτιδήποτε αποκομίζουμε από αυτό, τα πάντα από τα εμπορεύματα επιστρέφουν εκεί πίσω. Έτσι, επιστρέφουν για να έχουμε περισσότερα εμπορεύματα. Φτιάχνουμε τα δικά μας μπλουζάκια. Έφτιαξα αυτό που φοράω τώρα. Φτιάχνουμε τα δικά μας μπλουζάκια για το merch store και πηγαίνουμε στο ταχυδρομείο και τα στέλνουμε με ταχυδρομείο, και αυτό που είναι απογοητευτικό είναι ότι το ταχυδρομείο που ήμασταν σε περιοδεία στην Ευρώπη δεν ξέρουν, δεν μπορούν να καταλάβουν πώς να παραδώσουν τα πακέτα μας. Οι μουσικοί κάνουν όλη αυτήν τη δουλειά, κάνουν όλα αυτά τα πράγματα, παράγουμε όλον το δίσκο, κάναμε όλα αυτά τα σκ@τ@, μπορώ να συνεχίσω να απαριθμώ τα πράγματα που κάνουμε DIY, γιατί δεν μπορούμε να βασιστούμε σε άλλους ανθρώπους, και μετά όταν πάμε στο ταχυδρομείο, το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να φέρετε αυτό το πράγμα εδώ, από το σημείο Α στο σημείο Β. Δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό, και είναι ό,τι πιο απογοητευτικό.
DP: Ναι, γιατί υπάρχει τόση γραφειοκρατία.
EP: Υπάρχει γραφειοκρατία. Θυμάσαι στο Βέλγιο…; Πάρτε τις τρεις τσάντες με τα πακέτα σας, πηγαίνετε σε αυτόν τον υπολογιστή, που «κάθεται» σε εκείνο το δωμάτιο από το 1983, και πληκτρολογήστε τη διεύθυνση κάθε ατόμου, τα πάντα, πληκτρολογήστε τη διεύθυνσή σας και η πληκτρολόγηση ήταν εξίμιση ώρες γιατί ήταν αυτό το παλιό σύστημα οθόνης αφής, τίποτα δεν λειτουργεί, καταλαβαίνετε τι λέω…..Θα σου πάρει, κυριολεκτικά, τρεις μήνες για να ταχυδρομήσεις αυτές τις τρεις σακούλες με πακέτα. Επομένως, δεν μπορούσαμε να στείλουμε τα πακέτα μας, επιστρέφουν στο φορτηγό, πηγαίνουμε στην επόμενη χώρα, υπάρχει μια άλλη δικαιολογία για το γιατί δεν μπορούν να τα ταχυδρομήσουν λόγω του συστήματός τους, τα πακέτα επιστρέφουν στο φορτηγό, οι παραγγελίες αυξάνονται… Τώρα έχουμε ένα φορτηγό με περισσότερα πακέτα και περισσότερες διαδικτυακές παραγγελίες από ότι εξοπλισμό και κιθάρες για την περιοδεία. Ήταν μια ολοκληρωτική καταστροφή. Αν και καταφέραμε να το ξεπεράσουμε. Νομίζω ότι αυτό είναι το υψηλό επίπεδο οργάνωσης που εννοούσα ότι έχουμε.
Η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό, τώρα που λες όλα αυτά τα πράγματα που κάνετε μόνοι σας, είναι αυτό που είχε συμβεί με το Napster και τον Lars Ulrich των Metallica, πριν από πολλά χρόνια, που τότε τους κατηγορούσαν….Και, πιστεύω ότι οι Metallica δεν χρειάζονται πραγματικά τα χρήματα από τα LPs, τότε, και φυσικά τώρα. Για «μικρότερες» μπάντες, αυτό είναι κρίσιμο, για αυτόν τον μεγάλο όγκο δουλειάς που παράγεται από εσάς, με όλους αυτούς τους τρόπους, για να πάει στον «πελάτη» και το κοινό και να πάρει αυτό το φυσικό αντίγραφο, γιατί τώρα έχουμε όλα αυτά τα streams, είναι διαφορετικό να έχεις αυτό το αντίγραφο. Αυτό είναι ένα αριστούργημα για μένα. Από το artwork, από τη μουσική που έχω ακούσει. Τα πάντα…..
EP: Ευχαριστούμε!
DP: Ευχαριστούμε! Νομίζω ότι το να πάρεις ένα δίσκο, τον φυσικό δίσκο, είναι κάτι ιδιαίτερο. Ακούω επίσης πολλή ψηφιακή μουσική. Γιατί είναι πιο εύκολο. Απλά είναι εκεί.
EP: Ναι, όπως στο γυμναστήριο.
DP: Αλλά μου αρέσει να παίρνω ένα βινύλιο. Στο χέρι σου….Να βλέπω το artwork.
EP: Για μένα, το πιο σημαντικό πράγμα εκτός από τον πραγματικό ήχο του δίσκου, είναι το artwork. Δεν χρειάζεται να το πουλήσεις αυτό. Το artwork για μένα πουλάει μόνο του, όταν το κοιτάξει κάποιος και αν ξέρει ότι το ζωγράφισε ο τραγουδιστής. Γιατί, μπορείς να πληρώσεις σε κάποιον χίλια δολάρια, δέκα χιλιάδες, ένα εκατομμύριο δολάρια για να κάνει το εξώφυλλο του άλμπουμ, αλλά για μένα δεν θα είχε την ίδια συναισθηματική αξία όπως αν το έκανε η Delila, όπως και ο τρόπος. Δεν το έχει ξανακάνει αυτό, ποτέ… Αυτή είναι η πρώτη φορά που προσπαθεί να ζωγραφίσει σε ένα iPad και δεν σχεδιάζει ποτέ. Πρόσφατα το πήρε στα χέρια της, επειδή δεν μπορούσε να βρει ένα γραφίστα για να κάνει τη δουλειά.
DP: Αλλά μου αρέσει να μαθαίνω νέα πράγματα. Πάντα μου άρεσε η τέχνη αλλά ποτέ δεν το έκανα πραγματικά. Ήταν μια μαθησιακή εμπειρία.
EP: Αλλά είπες ότι δεν είσαι οργανωτική. Είναι ένα οργανωτικό κομμάτι.
Είναι εξαιρετικό για πρώτη φορά. Είναι ένα εξαιρετικό έργο. Μια άλλη προφανής επιλογή για εσάς, πιστεύω, είναι να έχετε στίχους που έχουν να κάνουν με πολιτικά και κοινωνικά θέματα, σωστά;
DP: Όταν ξεκινήσαμε το συγκρότημα, δεν χρειαζόταν να το συζητήσουμε. Θα γράψουμε ένα τραγούδι για αυτό, αυτό και αυτό. Ήταν ακριβώς αυτό που συνέβη. Εκείνη την εποχή που ξεκινήσαμε, διαμαρτυρόμασταν συνέχεια, τραγουδούσαμε folk, πολιτικά folk τραγούδια. Έτσι ξεκίνησε το συγκρότημα. Ακόμη και το όνομα του συγκροτήματος, The Last Internationale, είναι για τους εργάτες, για την εργατική τάξη, αυτό το είχαμε πάντα στα τραγούδια μας. Πρέπει να αφορά τους αγώνες της εργατικής τάξης. Υπάρχει πάντα, δείτε τι συμβαίνει με τους πρόσφυγες στα σύνορα στις ΗΠΑ, πράγματα που μας ενοχλούν, οπότε φυσικά θα το βάλουμε στη μουσική μας. Και δεν φαίνεται ότι υπάρχει, σε ολόκληρο το είδος της ροκ, δεν είναι κάτι που είναι τόσο πολύ παρόν, όπως ήταν στη δεκαετία του ’60. Έχουμε τραγούδια όπως το “Fortunate Son”.… Υπάρχουν τόσα πολλά τραγούδια…..
EP: Καλό τραγούδι….!
DP: Νομίζω ότι πρέπει να γραφτούν περισσότερα τραγούδια, κοινωνικά συνειδητοποιημένα, δεν χρειάζεται να είναι πολιτικά ή να έχουν κάποια ετικέτα, αλλά να υπάρχουν απλά εκεί…
EP: Ο λόγος για τον οποίο νομίζω ότι είναι παρόντα στη μπάντα μας είναι…..Ο λόγος για τον οποίο «συνδεόμαστε» είναι γιατί ήμασταν ήδη κοινωνικά συνειδητοποιημένοι και πολιτικά, θα διαμαρτυρόμασταν…..αλλά η Delila έχει ένα διαφορετικό υπόβαθρο από πολλούς rock τραγουδιστές, όχι όλους αλλά πολλούς. Η rock είναι συντριπτικά, πιστεύω, λευκής και μεσαίας τάξης, ξέρετε τι λέω. Και αυτό μπορεί να έχει να κάνει με το γιατί στο ροκ λείπουν τα στοιχεία που είχε στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, όσον αφορά την κοινωνική συνείδηση. Όταν είχαμε ακόμη και τους Rolling Stones ή άλλες μπάντες τότε, κυριολεκτικά μεγάλωσαν σε προβλήματα. Οι πόλεις τους είχαν πρόσφατα βομβαρδιστεί, είχαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν στη φτώχεια. Τώρα, το rock αντικατοπτρίζει τη μεσαία τάξη και τις καπιταλιστικές αξίες. Ενώ η Delila είχε διαφορετική ανατροφή. Ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά σήμερα δεν είναι ο τρόπος που μεγάλωσαν εκείνη. Δεν θέλω να πω τίποτα για την προσωπική σου ζωή, αλλά εσύ, λίγο πολύ μεγάλωσες σε μπαρ, γνώρισες διαφορετικούς ανθρώπους της εργατικής τάξης, έκανες παρέα με (f@cking) drag queens όταν ήσουν 5 ή 6 χρονών, οτιδήποτε ηλικία ήσουν, είσαι Πορτορικανή, γνώριζες ήδη για τον αγώνα για την ανεξαρτησία του Πουέρτο Ρίκο. Το μέσο παιδί δεν έχει αυτές τις εμπειρίες.
DP: Ε, δεν ξέρω τι να πω….
EP: Ποτέ δεν της αρέσει να μιλάει για τον εαυτό της. Αλλά αν πήγαινα στο σόου των Guns ‘n’ Roses και έβλεπα ένα συγκρότημα, αυτό το ωραίο συγκρότημα, ή οτιδήποτε, και άρχιζα να τους ακολουθώ και ήθελα να «μπω» σε αυτό το συγκρότημα, τί θα με έκανε να «μπω» πραγματικά στους στίχους και τί αυτοί είναι σαν συγκρότημα; Θα ήθελα να μάθω κάτι για τον τραγουδιστή. Για μένα, παρακολουθώντας τη συνέντευξη, θέλω να ακούσω κάτι για τον τραγουδιστή.
DP: Μεγαλώσαμε παλεύοντας, αλλά πολύς κόσμος το έκανε. Νομίζω ότι πολλές μπάντες είναι μεγάλες τώρα, δεν είναι τόσες πολλές μπάντες που είναι νέες και….
EP: Ξέχασε τις άλλες μπάντες. Ας μιλήσουμε για σένα! Ξέρουν τα πάντα για τους Foo Fighters. Γνωρίζουν ολόκληρη την ιστορία τους. Δεν ξέρουν ποια είναι η Delila Paz…
Λοιπόν… Πιστεύετε στη δύναμη της μουσικής, περνώντας, φυσικά, μηνύματα στον κόσμο. Επειδή έχετε κάποιους στίχους, για την ελευθερία, ίσως, δεν ξέρω στις μέρες μας τί θα μπορούσε να θεωρείται ελευθερία; Όπως πολύ εύστοχα έχετε πει ή υπονοήσει στο lyric βίντεό σας, ότι κάποιος μπορεί να δει, την ελευθερία από την τεχνολογία κατά κάποιο τρόπο; Μπορούν η μουσική και τα μηνύματα μέσω της μουσικής να τα ξεπεράσουν όλα αυτά και να μας οδηγήσουν σε έναν πιο ελεύθερο κόσμο;
DP: Νομίζω πως ναι. Νομίζω ότι μπορεί. Μετά τη συναυλία της Αθήνας, λαμβάναμε μηνύματα από κόσμο. Ακόμα και το τραγούδι “Soul on Fire”….. Διαφορετικά τραγούδια, νομίζω, συνδέονται με διαφορετικούς τρόπους με τους ανθρώπους. Νομίζω ότι το “Soul on Fire” ήταν ένα τραγούδι για το οποίο λάβαμε ένα σωρό μηνύματα από ανθρώπους, όπως νέους, ή όλων των ηλικιών, λέγοντας ότι «συνδέθηκαν» με αυτό, με αυτόν τον τρόπο…. «Ω, φίλε, με έκανες να νιώσω κάτι που ποτέ δεν ένιωσα πριν» ή όταν κορίτσια… Ίσως πήρε κάτι που είπα, το οποίο δεν είχα καν συνειδητοποιήσει, απλώς βγήκε, κάτι σχετικά με «Κάνε ό,τι θέλεις να κάνεις, αλλά μην πληγώσουμε ο ένας τον άλλον», κάτι τέτοιο, και λέει, «Τώρα νιώθω ότι θέλω να είμαι ελεύθερη να κάνω αυτό που θέλω να κάνω». Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό για εκείνη, αλλά ελευθερία…. Ελευθερία σημαίνει…Αλλάζει στο μυαλό σου, το τί σημαίνει ελευθερία.
EP: Ναι…
DP: Το κρατάμε «ανοιχτό», κατά κάποιο τρόπο. Δεν θέλουμε να λέμε στους ανθρώπους πώς να σκέφτονται. Υπάρχει τόσο πολύ από αυτό, ούτως ή άλλως.
Είπατε και στα τραγούδια σας, να μην διχαστούμε. Το οποίο είναι πολύ σημαντικό. Ο μη διχασμός….
EP: Ναι…συμφωνώ. Η ελευθερία είναι ένα πράγμα για το οποίο μιλάμε συχνά αφηρημένα. Κάπως έτσι το κάνουμε σε κάποιο βαθμό εδώ, αλλά νομίζω ότι οι λόγοι για τους οποίους αυτά τα στοιχεία συνεχίζουν να εμφανίζονται στα τραγούδια μας είναι επειδή και πάλι, απεχθάνομαι να το επαναφέρω στην Delila, δεν βίωσε ποτέ την ελευθερία. Αληθινή ελευθερία.
DP: Για τί πράγμα μιλάς;
EP: Το υποβαθμίζεις (σ.σ.: Delila). Όταν τελειώσεις με τη συνέντευξη, googl-αρε Morrisania, Bronx. απλώς googl-αρέ το. Κοιτάξτε την ιστορία της Morrisania, του Bronx. Είναι ένα από τα χειρότερα μέρη στη Νέα Υόρκη. Όποιος γεννήθηκε στη Morrisania του Bronx και είχε κάποιο μέρος της παιδικής του ηλικίας εκεί, η αίσθηση της ελευθερίας του είναι διαφορετική από κάποιον που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Hollywood Hills ή οτιδήποτε άλλο. Η λέξη ελευθερία είναι σχετική, καταλαβαίνετε τι εννοώ. Οπότε η λέξη σημαίνει κάτι διαφορετικό για τον καθένα. Όταν το λες αφηρημένα, όλοι λαχταρούμε όλοι οι άνθρωποι να είναι ελεύθεροι, έτσι μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων μπορεί να σταθεί πίσω από αυτόν τον αγώνα, ειδικά όταν τώρα έχουμε όλες αυτές τις κυβερνήσεις να είναι πιο τυραννικές, πιο καταπιεστικές και να παίρνουν όλες τις ελευθερίες μας. Αυτή είναι η ελευθερία σκέψης για την οποία μιλούσα. Αλλά η ελευθερία που βίωσε η Delila ως παιδί…. Πού είναι η ελευθερία να δημιουργείς, η ελευθερία να έχεις μια ζωή χωρίς βία, πού είναι η ελευθερία του να μην χρειάζεται να είσαι στη φτώχεια ή η ελευθερία του να μην είσαι πάντα απειλή για τη ζωή κάποιου, τί είναι ελευθερία για, ας πούμε, τον Julian Assange; Έχει μια διαφορετική αντίληψη για την ελευθερία αυτήν τη στιγμή. Έτσι, νομίζω ότι η Delila έχει μια ατελείωτη ενσυναίσθηση για όλους αυτούς τους ανθρώπους, γιατί ξέρει και ξέρω, ότι είμαστε όλοι τόσο ευλογημένοι και έχουμε μεγαλύτερη ελευθερία από τον μέσο άνθρωπο στην Αϊτή. Δεν είμαστε θύματα με την έννοια, «Θεέ μου, κλαίω, κοίτα με!». Έχουμε αρκετή ελευθερία για να κάνουμε μουσική και να περιοδεύσουμε στον κόσμο. Είμαστε ευλογημένοι. Κάνουμε αυτό που μας αρέσει να κάνουμε. Έτσι, χρησιμοποιούμε αυτήν την ευθύνη για να μιλήσουμε, για τους μετανάστες από την Αϊτή ή οτιδήποτε άλλο ή για τον Leonard Peltier που είναι πίσω από τα κάγκελα και βασίζονται στις τέχνες και στους μουσικούς και σε όλους για να διαδώσουν το μήνυμα και να αγωνιστούν για την ελευθερία τους. Και δεν το κάνουμε! Κάνε το! Αυτή η ενσυναίσθηση που αισθάνεται η Delila δεν είναι κάτι αφηρημένο, βασίζεται στο υπόβαθρό της.
DP: Άρα, ίσως η rock μουσική χρειάζεται περισσότερη ενσυναίσθηση.
EP: Όχι, χρειάζεται περισσότερους Πορτορικανούς και γυναίκες. Θέλεις να δεις rock; Αρκεί να δίνεις μουσικά όργανα σε παιδιά αστικών κέντρων, πηγαίνεις στη Morrisania στο Bronx, πηγαίνεις στο Brooklyn, πας σε αυτά τα μέρη, δίνεις σε αυτά τα παιδιά όργανα, έχουν ήδη «τη φωτιά μέσα τους» και τα πάντα για να αλλάξουν….δώσε τους μουσικά όργανα! Διδάξτε τους blues ή να έχουν πρόσβαση σε «ντόπιους» blues μουσικούς, που μπορούν να τους διδάξουν τη μουσική και θα δείτε το rock να «ανθίζει»!
Δυστυχώς, πολύ δυστυχώς, έχουμε μόλις ένα λεπτό γιατί αυτή η διαδικτυακή συνάντηση θα «κλείσει». Αν θα θέλατε ένα μήνυμα σε όλους τους Έλληνες θαυμαστές σας, παρακαλώ…..
DP: Σας αγαπάμε! Μας άρεσε που ήρθαμε στην Ελλάδα και σχεδιάζουμε, ήδη, να επιστρέψουμε. Ελπίζουμε να σας ξαναδούμε. Θα σας ξαναδούμε!
Ελπίζουμε να σας δούμε ξανά, σίγουρα, και δεν μιλάω μόνο από μεριάς μου. Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας!! Σας εύχομαι τα καλύτερα και ελπίζω να ξανασυναντηθούμε στο μέλλον.
DP: Ναι! Οπωσδήποτε! Και δια ζώσης! Σας ευχαριστούμε πολύ που μας φιλοξενήσατε!
EP: Ευχαριστούμε!
Οι The Last Internationale στο διαδίκτυο:
Facebook
Instagram
Twitter
Official Page
YouTube Channel
Μετάφραση-Επιμέλεια Κειμένου: Σταύρος Βλάχος
