DISTORTED FORCE: “Angelic Bloodshed”

ALBUM

Η φωνή της ερήμου, δυο sequel από το προηγούμενο άλμπουμ, μια μάχη με Vikings και οι βαλκυρίες που μαζεύουν τους νεκρούς, ένας μηχανισμός πολιτισμού που τρέφεται με ανθρώπους, μια sci-fi ιστορία ενός ερευνητικού σκάφους που κατευθύνεται σε μια μαύρη τρύπα, και πολλά άλλα συμβαίνουν στο νέο άλμπουμ των Distorted Force, που έχουν έδρα τη Θεσσαλονίκη.

Το κουιντέτο είναι από το 2010 μια πολύ δραστήρια δισκογραφικά μπάντα, και παράλληλα δεν λείπει για καιρό από το σανίδι, κάνοντας εμφανίσεις και εκτός χώρας. Ίσως να μην ανήκουν στα πλέον δημοφιλή ονόματα της πρώτης γραμμής της σκηνής μας, αλλά αυτό μάλλον έχει να κάνει περισσότερο με άλλης φύσης εξωτερικούς παράγοντες παρά με την ίδια την μπάντα. Πιθανά, η προκλητική και πολυσχιδής μουσική που διάλεξαν να παίζουν να θέλει το χρόνο της και να μην συγχρωτίζεται ιδιαίτερα με το χορό στους συναυλιακούς χώρους.

Επιχειρώντας να περιγράψω τη μουσική της μπάντας σήμερα, θα πατήσω αρχικά στο βάθρο του progressive metal σαν αφετηρία, για να επεκταθώ σε όλα όσα συμβαίνουν εδώ, κρατώντας όμως ψηλά και μπροστά τη λέξη “metal”, καθώς η συνολική ηχητική εντύπωση είναι ανοιχτή σε πολλές επιμέρους φυλές του χώρου. Γιατί, αναμφισβήτητα έχουμε να κάνουμε με μια μουσική με ανατροπές, μεταστροφές, ποικίλες διαθέσεις αλλά τόσο τα ριφ και τα lead του Νίκου Φελέκη, όσο και η συνεργασία του Γιάννη Θανόπουλου στο μπάσο με τον ντράμερ Μάρκο Διαμαντόπουλο, συγκινούν, ντοπάρουν και παρασύρουν κάθε ακροατή του χώρου που έχει έναν πρόθυμο και δεκτικό ορίζοντα.

Οι Distorted Force είναι μια παρέα μουσικών που δεν φοβάται να απλώσει τις ιδέες της στο χρόνο, ανάλογα με τη φύση, το περιεχόμενο και τις ανατροπές του τραγουδιού. Αν θα μου ζητούσες να τους χαρακτηρίσω με μια λέξη, θα απαντούσα πως είναι “περιπετειώδεις”. Ενώ αφήνουν πολλά από τα θεμέλιά τους στο παραδοσιακό progressive metal, παρουσιάζουν πολλά φρέσκα στοιχεία και μέρη με πιο μοντέρνους ήχους. Η συνδρομή του κημπορντίστα Μάριου Ιωαννίδη είναι παραπάνω από αισθητή, και όχι μόνο στα πιο λυρικά και ατμοσφαιρικά μέρη, αλλά και στα γεμάτα, φορτισμένα διαστήματα των τραγουδιών, όταν προσθέτει χρώματα και εντυπώσεις. Η μπάντα επιδιώκει να είναι περιγραφική και μέσα σε αυτή την απόπειρα αφομοιώνει πλήθος εντυπώσεων και επιδράσεων για να ελιχθεί. Δίπλα λοιπόν στα σφιχτοδεμένα τεχνικά τερτίπια τους θα περάσει κανείς σε groove metal μέρη, ή σε επιθετικά ξεσπάσματα που δείχνουν την αγάπη για τους Nevermore. Σε αυτό το μήκος κύματος, ο Σπύρος Εμμανουηλίδης στο μικρόφωνο, αφήνει να απελευθερωθούν διαφορετικά πρόσωπα, άλλοτε με εκφράσεις πίκρας, αλλού με επιθετικότητα, όμως με growls που δείχνουν να ελέγχονται μέσα στο συνολικό πολυσυλλεκτικό ύφος, συχνά αφηγηματικός ή και μυστηριώδης.

Πάνω σε όλη αυτή την πλούσια παλέτα ρυθμών και διαθέσεων, τα samples, τα πρόσθετα γυναικεία φωνητικά, οι αφηγήσεις, όλα ενισχύουν το ταξίδι στο σύμπαν του άλμπουμ με έναν αποτελεσματικό τρόπο. Παρά το θεματικό πλήθος στους στίχους, η κύρια αίσθηση που αιωρείται είναι εσχατολογική και δυστοπική, μάλλον δυσοίωνη και με έναν αέρα καταγγελίας. Η συμπαγής αυτή εντύπωση ενισχύεται πολύ από την ισότιμη αξία των τραγουδιών, καθώς όλα κουβαλούν εμφανώς πολλή δουλειά, δεν αφήνουν στιγμή το ενδιαφέρον να ατονήσει, και μεταφέρουν συναισθηματική ένταση που συχνά ακουμπά στην οργή, κάτι που γίνεται πιο αισθητό στα “Machine” και “Hellbroth”. Μέχρι όμως να φτάσει κανείς εκεί, σίγουρα θα εθιστεί από τη σαμανική περιπλάνηση του “Desert”, την ανατριχιαστική πνοή της απώλειας και του θανάτου στο “Light & Stone”, ή την ντελικάτα φινιρισμένη εξέλιξη του “Acheronian Sail Pt. 2”, που μοιάζει να κλείνει τα χίλια πρόσωπα του γκρουπ στη διάρκειά του.

Το “Clouds” είναι ένα όμορφο instrumental που συνοδεύεται από διάφορα samples ταινιών και σειρών, ιδιαίτερα φορτισμένο και εύστοχο, μια όμορφη πληγή, μια κομψή γρατσουνιά ανάμεσα στα υπόλοιπα άμεσα τραγούδια. Η θέση του είναι ιδανική και αποτελεί γέφυρα για το φινάλε του “Approaching Event Horizon”. Είναι μια sci-fi ιστορία που διαγράφεται από μια ευγενική αγωνία που κατευθύνεται σταδιακά στην απόγνωση, ένα τραγούδι από τα πιο αγαπημένα μου στο “Angelic Bloodshed”.

Η ψυχαγωγία των Distorted Force έχει το ένα πόδι της στις σκοτεινές γωνιές αυτού του κόσμου, στις κρυφές αγωνίες του ανθρώπινου μυαλού, στις δύσκολες απόπειρες των ηρώων τους. Όμως η μουσική τους καταφέρνει να κουβαλά αυτή την ισορροπία μιας κάθαρσης για τον ακροατή, που έρχεται κυρίως από την ένταση και τη συγκίνηση της περιπέτειας. Πέρα από ιδιώματα και προτιμήσεις, το “Angelic Bloodshed” είναι μια υπέροχη μουσική πρόκληση, και χωρά μέσα στις σελίδες του κάθε φίλο αυτού του ήχου που δεν θα αρνηθεί να εκθέσει τον αυτό του σε αυτή.

Είδος: Progressive Metal
Εταιρεία: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 22 Μάϊου 2023

Website: https://distortedforce.com/
Facebook: https://www.facebook.com/DistortedForce/

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1188 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.