GOδSTICKS: “This Is What A Winner Looks Like”

ALBUM

Από το 2009 ως σήμερα, οι Ουαλοί prog rockers έχουν καταφέρει να συνδυάσουν μια συγκεκριμένη εξέλιξη με μια συνέπεια στην ποιότητα των δίσκων τους. Και αν υπάρχουν κάποιοι που υποψιασμένα ισχυρίζονται, “πες μου την δισκογραφική σου, να σου πω ποιος είσαι”, στην περίπτωσή τους το καταφύγιο της Kscope μάλλον τους πάει γάντι. Η ελαστικότητα της συγκεκριμένης εταιρείας, όπως και η προτίμηση σε προοδευτικούς καλλιτέχνες που τείνουν να αποφύγουν τις κλασικές ράγες του παραδοσιακού progressive rock, αφήνουν το γκρουπ να απλώσει τη φιλοσοφία του.

Βρισκόμαστε πια μπροστά στο έκτο άλμπουμ της μπάντας, που δεδομένα βρίσκεται σε ανοδική πορεία δημοφιλίας εξαργυρώνοντας  τη δισκογραφική της προσφορά, αλλά και τις μέρες στο δρόμο με σημαντικές μπάντες. Η αρχική διαπίστωση της πρώτης βόλτας στα δέκα τραγούδια είναι πως κάποια πράγματα έχουν παγιωθεί στους στόχους και τις βλέψεις του αρχηγού/τραγουδιστή/κιθαρίστα/βασικού συνθέτη και κημπορντίστα όπου χρειαστεί, Darrah Charles. Δεν είναι πια κοινό μυστικό για όσους παρακολουθούν στενά το σχήμα πως, πέρα από όλες τις progressive rock καταβολές, υπάρχει ένας πρόδηλος έρωτας για το εναλλακτικό rock/metal που φέρνει αυτή την οριστική πρόσμιξη στον χαρακτήρα τους. Η αγάπη του Charles στους Faith No More αλλά και εν μέρει στους πιονέρους του grunge ήταν αναμενόμενο να κερδίσει χώρο και να διαμορφώσει σταδιακά μια κατεύθυνση της μπάντας που ξεκάθαρα μοιράζεται ανάμεσα στο μοντέρνο prog rock του Νησιού και τους σκληρότερους και τραχύτερους ήχους της άλλης πλευράς.

Αυτό λοιπόν που είδαμε να σφυρηλατείται ήδη από τα προηγούμενα άλμπουμ, παραμένει η βάση και εδώ, πάνω στην οποία κουμπώνονται όλες οι νέες συνθέσεις. Οι Godsticks έχουν αποφασίσει να εκμεταλλευτούν το χωράφι της εναλλακτικής αμεσότητας που θα τους φέρει τραγούδια με ροή στα ριφ, και εύκολους φαινομενικά ρυθμούς. Από εκεί και πέρα βέβαια, σαν γνήσια τελειομανείς εραστές του εξεζητημένου, θα φροντίσουν να προσθέσουν τα δικά τους στολίδια, με μικρές, φιλικές ενστάσεις και ανατροπές και να δώσουν στα τραγούδια επιπλέον αντοχές και βάθος. Είναι αυτονόητο πως το rhythm section του ντράμερ Tom Price με τον Dan Nelson ή τον Francis George που μοιράζονται τα μέρη του μπάσου είναι απολαυστικά ξεκούραστο αλλά ταυτόχρονα ενδιαφέρον και σε στιγμές συναρπαστικό, η δουλειά του κιθαρίστα Gavin Bushell είναι οικονομικά πολυτελής και σε κάποια τραγούδια κλέβει ολοκληρωτικά την παράσταση, όπως στο περιπετειώδες “Elimate and Repair”.

Τα φωνητικά του Charles είναι στιγμές που αδικούνται από κάποιες άπνευστες γέφυρες που στιγμιαία χωλαίνουν συναισθηματικά. Στις περισσότερες συνθέσεις οι μελωδικές γραμμές είναι δυνατές και υποστηρίζουν όλα τα υπόλοιπα που συμβαίνουν πίσω τους, ενώ περισσότερο τον ένιωσα στο δραματικό εναρκτήριο  “If I Don’t Take It All”, το πιο ευαίσθητο “Silent Saw” και το μεταλλικό και τεχνικό “Mayhem”. Πολύ ισχυρός είναι και ο τρόπος που κλείνει το άλμπουμ με το εμπνευσμένο “Wake Up”. Πέρα από τις ξεχωριστές φωνητικές γραμμές που έχουν έναν διακριτικά εξωτικό χαρακτήρα, είναι ένα τραγούδι που η δομή του φωνάζει τις συναναστροφές τους με τους Pineapple Thief και φυσικά κατ’ επέκταση τους Porcupine Tree.

Οι Godsticks παραμένουν ένα εγγυημένο σημείο συνάντησης των αντηχήσεων από τις δυο πλευρές του ωκεανού. Με το δίπολο των βασικών τους επιδράσεων να σφυρηλατεί έναν ήχο ικανό να δελεάσει φίλους διαφορετικών μουσικών περιοχών, δεν θα είναι παράξενο να γίνουν άμεσα ακόμα πιο αποδεκτοί και εμπορικά πετυχημένοι.

Είδος: Progressive Rock/Alternative Rock/Metal
Εταιρεία: Kscope
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 26 Μάιου 2023

Website: https://www.godsticks.co.uk/
Facebook: https://www.facebook.com/godsticks/

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1159 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.