Άμστερνταμ, Πέμπτη 27 Απριλίου 2023, άφιξη στο αεροδρόμιο Σκίπκχολ γύρω στις 11μιση, και λίγο μετά αντάμωση με τον Γιάννη που ερχόταν από Αθήνα (εγώ είχα πετάξει από Μαδρίτη). Ο σκοπός ιδιαίτερος και πρωτόγνωρος. Να δούμε τους Metallica σε δύο ξεχωριστές συναυλίες, Πέμπτη 27 και Σάββατο 29 Απριλίου, με δύο ξεχωριστά setlist, στο πλαίσιο της έναρξης της διετούς παγκόσμιας περιοδείας τους.
Οι Metallica ηλικιακά είναι μόνο λίγα χρόνια μεγαλύτεροί μου. Κυριολεκτικά λοιπόν μεγάλωσα μαζί τους. Στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 τους ανακάλυψα και έκτοτε συμπορευόμαστε, πότε με καλές και πότε με λιγότερες καλές στιγμές. Πρώτη φορά που τους είδα τον Ιούνιο του ΄93 στο γήπεδο του Πανιώνιου στη Νέα Σμύρνη, 3 ώρες αχαλίνωτου “σεξ” στο πλαίσιο της περιοδείας για το “Black Album”, εποχές που η μπύρα έρεε άφθονη στη σκηνή και για τους τέσσερις (σε αντίθεση με πριν λίγες ημέρες που κατανάλωναν ισοτονικά και νεράκι, χα!). Η τελευταία φορά ήταν στις 10 Φεβρουαρίου του 2018 στην Pala Alpitour στο Τορίνο, στην περιοδεία για το “Hardwired…to Self-Destruct”, ημέρα γενεθλίων του μακαρίτη του Burton, 2μιση ώρες με τρομερό παλμό και κέφι. Η αναμονή λοιπόν για το τι θα γίνει και τι θα δούμε στο Άμστερνταμ, παραπάνω από αισθητή.
Οι αποφάσεις είχαν παρθεί τέλη του περασμένου έτους, λίγες ημέρες πριν κυκλοφορήσουν τα εισιτήρια. Η πρώτη απόφαση ήταν σε ποιες πόλεις / συναυλίες θα πάμε, οπότε ασυζητητί επιλέχθηκε για το 2023 το Άμστερνταμ ως πρώτη πόλη της περιοδείας, ενώ για το 2024 επιλέχθηκε η Μαδρίτη στα μέσα Ιουλίου 2024 όπου θα είναι η τελευταία τους συναυλία επί ευρωπαϊκού εδάφους (πριν συνεχίσουν και ολοκληρώσουν την περιοδεία τους στην Αμερική). Η δεύτερη απόφαση ήταν τι εισιτήρια θα βγάλουμε. Αποφασίσαμε να βγάλουμε στο snake pit, χαλάλι είπαμε, θα τους έχουμε στα 5 μέτρα (και όντως έτσι ήταν).
Αφού λοιπόν ανταμώσαμε στο αεροδρόμιο, γραμμή για το ξενοδοχείο, το οποίο ήταν σε στρατηγικό σημείο καθόσον απήχε λίγες στάσεις με το μετρό από την Johan Cruyff Arena που θα γινόντουσαν οι συναυλίες. Στο μεταξύ, λίγες ημέρες πριν είχαμε λάβει email από το official site των Metallica που μας ενημέρωνε ότι την 27η Απριλίου στην Ολλανδία είναι γενική αργία καθόσον γιορτάζουν την ημέρα του Βασιλιά τους, (Koningsdag στα ολλανδικά), πράγμα που σήμαινε ότι θα υπήρχε μηδαμινή κίνηση οχημάτων στους δρόμους μεν, αραιή κίνηση δρομολογίων για τα ΜΜΜ δε. Τσιμπήσαμε λοιπόν κάτι σε ένα τούρκικο κεμπαμτζίδικο κοντά στο ξενοδοχείο και μετά υποχρεωτική μεσημβρινή ανάπαυση έως τις 4μιση το απόγευμα μιας και είχαμε σηκωθεί την συγκεκριμένη ημέρα από τα αξημέρωτα.
Johan Cruyff Arena, και μόνο που πλησιάζεις στο γήπεδο και βλέπεις την τεράστια φωτογραφία του τεράστιου Γιόχαν Κρόιφ, σε πιάνει δέος. Το γήπεδο αυτό πριν 25 περίπου έτη που κατασκευάσθηκε, ήταν το πρώτο με την δυνατότητα να κλείνει η οροφή του, οπότε βρέχει-χιονίζει ουδόλως σε νοιάζει (είχε συννεφιά και γύρω στους 14 βαθμούς εκείνο το απόγευμα). Αφού πήγαμε στον ειδικό χώρο της Enhanced Experience για να επιδείξουμε τα ηλεκτρονικά (και μόνο) εισιτήρια και να γίνει έλεγχος ταυτοπροσωπίας, παραλάβαμε το ειδικό πάσο για την πρόσβαση στο snake pit. Πολύ ωραία έκπληξη ήταν ότι στην αίθουσα VIP του γηπέδου, είχε στηθεί μία memorabilia έκθεση, με υλικό από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ΄80, οπότε περάσαμε τουλάχιστον μία ώρα εκεί περιεργαζόμενοι το υλικό και πίνοντας τις απαραίτητες μπύρες (ακόμη όχι ισοτονικά για εμάς).
Γύρω στις 7μιση κατεβήκαμε στο χώρο του γηπέδου, πριν λίγο θαρρώ θα είχε τελειώσει η τελευταία support μπάντα (μην με ρωτάτε, ούτε είδα support ούτε με ενδιέφερε να δω κάτι άλλο πλην Metallica). Αφού λάβαμε θέση σε σημείο που εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε εξαιρετικό, πιάσαμε την κουβέντα με δύο Λιθουανούς και ένα Βούλγαρο που είχαν κάνει και αυτοί όπως χιλιάδες άλλοι το σχετικό ταξίδι στο Άμστερνταμ (η πληρότητα στα ξενοδοχεία εκείνο το 3ήμερο ήταν 100%) και έτσι η ώρα πέρασε ευχάριστα μέχρι να σουρουπώσει και να μπει στα ηχεία το “It’s a Long Way to the Top If You Wanna Rock’n’Roll” των AC/DC και στο καπάκι το “Ecstasy of Gold” του Ennio Morricone.
Ρίγος. Ανυπομονησία. Συγκίνηση. Υπενθυμίζω ότι περισσότερη απ’ τη μισή ζωή μου, πορεύονται μαζί μου και με συντροφεύουν. Άραγε με ποιο κομμάτι θα ξεκινήσουν, έπεφταν τα στοιχήματα γύρω μας και τελικώς άπαντες έχασαν καθώς ουδείς περίμενε το “Orion”, μαγεία, χαμός! Τι να πεις, οι καιροί έχουν αλλάξει, πριν 30 χρόνια στη Νέα Σμύρνη δεν υπήρχαν κινητά και δεν είχες τριγύρω σου ολούθε (που λέει και ο Γκιωνάκης-Μπρίλης στα “Κίτρινα Γάντια”) αυτό το πράγμα με τα κινητά όπου και αν έστρεφες την ματιά σου. Ως γνήσιος “δεινόσαυρος” είχα αποφασίσει να απολαύσω με τον παλιό πατροπαράδοτο τρόπο τη συναυλία, για να πούμε όμως την αλήθεια παρασύρθηκα κι εγώ και τράβηξα 3-4 βιντεάκια.. Συνέχεια μετά από το “Orion” με “For Whom the Bell Tolls” και μετά “Holier Than Thou”, χαμός στο ίσιωμα με άλλα λόγια, η μπάντα σε τρελή φόρμα και με πολύ μεγάλο κέφι. Στο καπάκι “King Nothing” από το “Load”, και μετά τα (αναμενόμενα) κομμάτια από το νέο album τους, το “72 Seasons”, τα οποία ήταν το “Lux Æterna” και το “Screaming Suicide”. “Fade to Black” για τη συνέχεια, ίσως στο top-3 των αγαπημένων μου κομματιών, ήμουν πάρα πολύ χαρούμενος, αλήθεια λέω! Μετά “Sleepwalk My Life Away” πάλι από το “72 Seasons” και ήταν το τελευταίο τους κομμάτι από το νέο τους album.
Ακολούθησαν οι κλασικές μπαλάντες “Nothing Else Matters” και “Sad but True”, οι οποίες ίσως υπό άλλες συνθήκες να μην μου είχαν αφήσει κάποια ιδιαίτερη γεύση. ΟΜΩΣ, είχαμε την τύχη να είμαστε δίπλα στη σκηνή, η οποία είχε σχήμα δαχτυλιδιού και το snake pit ήταν εντός αυτού του δαχτυλιδιού. Και οι τέσσερις της μπάντας ήταν ακροβολισμένοι σε διαφορετικά σημεία πάνω στη σκηνή, με αποτέλεσμα πότε να έχεις μπροστά σου τον Hammet, πότε τον Trujilo, πότε τον Hetfield, πράγμα λογικό αφού οι τρεις τους πήγαιναν όπου ήθελαν. Με τον Ulrich όμως, πώς θα γινόταν να τον έχουμε και αυτόν μπροστά μας, έλα ντε! Έλα ντε όμως που η τύχη μας ευνόησε και ακριβώς εκεί που είμαστε ξεφύτρωσε αίφνης το drum kit (το οποίο είχε προκαθορισμένες θέσεις πάνω στη σκηνή και ουσιαστικά έκανε ένα ολόκληρο γύρο της καθ΄ όλη τη διάρκεια της συναυλίας), στην εισαγωγή του “Nothing Else Matters”. Λοιπόν, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, το να βλέπεις και να ακούς τον Ulrich να παίζει στα 3 μέτρα από εσένα, τι να πω, speechless, losfer words. Τονίζω ότι η μαγεία ήταν να ακούς τα ντραμς από τον φυσικό τους ήχο. Ο ήχος των ντραμς από τα ηχεία (όλη η ηχητική εγκατάσταση ήταν πολύ υψηλής ποιότητας) είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα στη συγκεκριμένη φάση της συναυλίας. Ο τρόπος που ο Ulrich έπαιζε, που το ένιωθε, που τραγουδούσε ΟΛΟΥΣ τους στίχους του κάθε τραγουδιού, που μας κοίταζε στα μάτια και έπαιζε μαζί μας, που, που, που…τι να πω, εάν με ρωτήσετε τι σου έμεινε περισσότερο από αυτή τη νύχτα στο Άμστερνταμ, θα απαντήσω ο τεράστιος κοντός! Σίγουρα οι περισσότεροι θα έχετε δει στο youtube τα σχετικά βιντεάκια, όμως πιστέψτε με, άλλο να το βλέπεις σε real time.
Στη συνέχεια, έπαιξαν από το “Death Magnetic” (μεγάλη δισκάρα) το “The Day That Never Comes” και σειρά είχαν τα “Ride the Lightning” και “Battery”, οπότε εύκολα καταλάβαμε ότι πλησιάζαμε προς το τέλος του show. “Fuel” από το “Reload” για τη συνέχεια και η συναυλία έκλεισε με τα “Seek & Destroy” (παίξτε ρε γαμώτο κάποιο άλλο από το αξεπέραστο πρώτο σας άλμπουμ) και “Master of Puppets”, αναμενόμενο.
Σε εκείνο το σημείο η ώρα ήταν 22:40 (είχαν ξεκινήσει στις 20:45) και αδυνατούσα να πιστέψω ότι τελείωσε η συναυλία μιας και όσες φορές τους είχα δει μέχρι τότε, ποτέ δεν είχαν παίξει λιγότερο από 2μιση ώρες. Σχεδόν όλοι πιστεύαμε ότι θα ακολουθούσε κάποιο encore, όμως οι τεχνικοί ανέβηκαν στη σκηνή και «αποκαλωδίωσαν» τους καλλιτέχνες, οι οποίοι έσπευσαν να αποχαιρετήσουν το κοινό τους σε ένα κατάμεστο γήπεδο, το Άμστερνταμ ήταν καιρό πριν sold out. Υπό άλλες συνθήκες θα είχαμε ξινίσει ολίγον τι, το ότι όμως σε λιγότερες από 48 ώρες θα τους βλέπαμε ξανά με ένα διαφορετικό set list, κατεύνασε τα πνεύματα.
Απολογισμός της συναυλίας της παγκόσμιας πρώτης της διετούς περιοδείας τους; Εύκολο, μία κουβέντα τα περικλείει όλα.
“Οι Metallica είναι πλέον μία κατηγορία μόνοι τους. Υπάρχουν αυτοί και οι υπόλοιποι!“
Metallica setlist:
Orion
For Whom the Bell Tolls
Holier Than Thou
King Nothing
Lux Æterna
Screaming Suicide
Fade to Black
Sleepwalk My Life Away
Nothing Else Matters
Sad but True
The Day That Never Comes
Ride the Lightning
Battery
Fuel
Seek & Destroy
Master of Puppets
Κείμενο/media: Μάριος Αρβανιτάκης
