Μια από τις πλέον αναγνωρίσιμες και προοδευτικές rock μπάντες της χώρας μας, είναι και οι Deaf Radio. Με έναν αρκετά ισχυρό πυρήνα θαυμαστών και με αρκετές εμφανίσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό, έχουν καταφέρει να είναι ένα από τα hot ονόματα αυτή τη στιγμή. Μάλιστα πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησαν και το νέο τους album με τίτλο “Arsenal of Hope”.
Στο πλαίσιο αυτό, κι ενώ η μπάντα βρίσκεται σε mini tour στο εξωτερικό, βρήκαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον Πάνο Γκλίνο (κιθάρα / φωνητικά), ο οποίος οδηγώντας κάπου ανάμεσα σε Παρίσι και Μάνχαϊμ, απάντησε στις ερωτήσεις του Νίκου Κορέτση για το νέο τους πόνημα αλλά και για το παρόν και το μέλλον της μπάντας.
Πάνο θα ήθελα να σε καλησπερίσω και να καλωσορίσω τους Deaf Radio στις σελίδες του Soundcheck.Network. Προσωπικά είμαι πολύ χαρούμενος που στη διαδικτυακή παρέα μας, έχω την ευκαιρία να συνομιλήσω με μια από τις αγαπημένες μου ελληνικές μπάντες, και το λέω χωρίς ίχνος υπερβολής.
Ευχαριστούμε πολύ για την πρόσκληση και για τα καλά σου λόγια Νίκο.
Ίσως ακουστώ κάπως κοινότυπος αναφερόμενος στην πανδημία αλλά αυτή η διετής “δυστοπία” δυστυχώς έχει αφήσει αρκετά “κουσούρια” όπως φαίνεται. Πώς βίωσε η μπάντα αυτά τα δύο χρόνια “μοντέρνου πανικού”; Κοιτάζοντας τώρα πίσω στο χρόνο, δε μοιάζει κάπως “προφητικός” ο τίτλος;
Η αλήθεια είναι ότι δυστυχώς ο τίτλος του δεύτερου δίσκου μας αποδείχτηκε πράγματι προφητικός παρόλο που αναφερόταν σε διαφορετικό πανικό. Όπως όλος ο κόσμος δυσκολευτήκαμε πολύ με την κατάσταση που δημιούργησε η πανδημία και τα αλλεπάλληλα lock-downs. Ένα από τα βασικά θέματα του “Modern Panic” στιχουργικά ήταν η έλλειψη αληθινής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων και σίγουρα η κατάσταση τα δύο προηγούμενα χρόνια το έκανε ακόμα δυσκολότερο. Σαν να κλειστήκαμε όλοι ακόμη περισσότερο μέσα, και κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά.
Μπορεί όλη αυτή η κατάσταση να δημιούργησε προβλήματα στον προγραμματισμό της μπάντας, δεν ήταν όμως αρκετή έτσι ώστε να μειώσει και την έμπνευση καθώς και την ανάγκη για δημιουργία. Τουλάχιστον αυτό φάνηκε τόσο από την κυκλοφορία του “Reworked – Live at Mellowshopy” με τη διαφορετική προσέγγιση των τραγουδιών σας, όσο και από το υλικό το οποίο υπάρχει στο νέο album.
Το “Reworked – Live at Mellowsophy” ήταν όντως μια ιδέα που μπορεί να την είχαμε στο μυαλό μας καιρό γιατί μας αρέσουν πολύ τα live sessions με προσεγμένη εικόνα, και θέλαμε πάντα να κάνουμε κάτι τέτοιο, ωστόσο, η πανδημία μας έδωσε το τελικό σπρώξιμο να το κάνουμε καθώς δεν υπήρχαν εκείνη την περίοδο άλλες επιλογές στο να παίξεις κάπου live. Τώρα, σε σχέση με τον καινούργιο δίσκο, ναι υπήρχε πολλή έμπνευση εκείνη την περίοδο και παρόλο που δεν μπορούσαμε να βρεθούμε στο studio, δουλέψαμε τις ιδέες μας στο σπίτι προετοιμάζοντας και όλη την παραγωγή πολύ πιο λεπτομερώς από ότι είχαμε κάνει στο “Modern Panic” σε σημείο που τελικά βάλαμε στο album πολλά elements όπως ακριβώς τα είχαμε στην προπαραγωγή χωρίς να τα ηχογραφήσουμε ξανά όταν γράψαμε.
Φτάνουμε λοιπόν στο νέο σας δημιούργημα, το “Arsenal of Hope”. Πώς προέκυψε ο τίτλος του album; Πες μας δυο λόγια γύρω από αυτό.
Θα μπορούσε κάποιος να δει τα μέχρι τώρα album σαν μια τριλογία. Το “Alarm” είναι η αφύπνιση, το “Modern Panic” η περιγραφή των ανησυχιών μας και το “Arsenal of Hope” το μέλλον. Θέλαμε να αφήσουμε μια αισιόδοξη γεύση στιχουργικά με αυτό το δίσκο. Κάπως έτσι σκεφτήκαμε και τον τίτλο. Σαν ένα οπλοστάσιο, σαν μια φαρέτρα ελπίδας. Πολλοί στίχοι όπως το refrain του “Model Society” – “We are coming out of cage, we are taking down the walls” έχουν έναν λυτρωτικό χαρακτήρα. Αντικατοπτρίζουν την πίστη μας πως τελικά μπορούμε να βγούμε νικητές από όλα όσα αναφέρουμε στα δύο πρώτα albums αλλά και στο “Arsenal of Hope”.
Στο ομώνυμο τραγούδι, οι στίχοι είναι μεταφρασμένοι από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη “Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας”. Πώς επέδρασσε το ποίημα στη δημιουργία του κομματιού; Γενικά αντλείτε έμπνευση από την ποίηση και τη λογοτεχνία ή το κομμάτι αποτελεί μια εξαίρεση;
Ήταν μια ιδέα που ταίριαξε κουτί. Το κομμάτι και οι μελωδίες της φωνής είχαν ήδη γραφτεί και δεν είχαμε γράψει ακόμα στίχους. Έτυχε να το διαβάσει ο Δημήτρης εκείνη την περίοδο και μου το πρότεινε για να πάρουμε ιδέες για τους στίχους, κάτι που τελικά κάναμε. Στο δεύτερο κουπλέ του κομματιού είχα έτσι κι αλλιώς σκεφτεί ότι ήθελα να κάνω κάτι σαν απαγγελία, επομένως η μετάφραση του ποιήματος ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Είναι από τα αγαπημένα μας σημεία στον δίσκο. Γενικά, ναι, πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό παίρνουμε ιδέες κυρίως από λογοτεχνία. Το έχουμε κάνει και στο παρελθόν και σίγουρα θα το δείτε και στο μέλλον.
Θα πάω στο πρώτο single που κυκλοφορήσατε καθώς και σε ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια του album, το “Model Society”. Τελικά ποια είναι αυτή η “κοινωνία μοντέλο από την οποία δε μπορούμε να δραπετεύσουμε” όπως λέει και το τραγούδι;
Το “Model Society” είναι εμπνευσμένο από τη “Δίκη” του Kafka. H κοινωνία μοντέλο έχει τις βάσεις της στην απομόνωση, στα λάθος πρότυπα, στην παραμέληση βασικών αξιών όπως η ειλικρίνεια και η απλότητα και στην “οικονομοποίηση” του ανθρώπου όπου το κάθε άτομο μετρά την πραγματική του αξία και επιρροή στο σύνολο με όρους χρήματος. Είναι πολύ λυπηρό. Η ηθική διολισθαίνει και η ουσιαστική προσφορά στο κοινωνικό σύνολο πάει περίπατο. Αυτή είναι η κοινωνία μοντέλο με δυο λόγια.
Γενικά καταπιάνεστε με θέματα που ίσως θεωρούνται ταμπού για την ελληνική κοινωνία. Θεωρείς πως είναι “υποχρέωση” για έναν καλλιτέχνη να το κάνει αυτό ή κάποια θέματα απλώς δεν τα “ακουμπάμε”;
Όχι δεν είναι υποχρέωση σε καμία περίπτωση. Ο καθένας φυσικά εκφράζεται όπως ακριβώς θέλει. Από την άλλη είναι συνειδητή μας επιλογή να το κάνουμε γιατί όλα αυτά μας απασχολούν και είναι θέματα που συζητάμε καθημερινά μεταξύ μας. Δε θα μπορούσαμε να κάνουνε αλλιώς μιας και πάντα γράφουμε για αυτά που ζούμε και σκεφτόμαστε. Επίσης, μας δίνεται και μια ευκαιρία από αυτό το βήμα που έχουμε να επικοινωνήσουμε όλα αυτά με τον κόσμο που μας ακούει.
Τη σχέση μουσική – στίχοι την αντιλαμβάνομαι ως εξής: “Ναι στην χαρούμενη διάθεση αλλά παράλληλα να αφυπνίζεται ο ακροατής διαβάζοντάς τους” (κάτι π.χ. σαν το “Λιωμένο Παγωτό” όπου όλοι το χορεύουν αλλά λίγοι γνωρίζουν το πραγματικό του νόημα). Είναι αυτό το προσδοκώμενο αποτέλεσμα για τη μπάντα;
Αυτό δεν είναι στάνταρ, μάλιστα θεωρώ πως αν πρέπει να επιλέξω αν η μουσική μας είναι χαρούμενη ή λυπημένη, θα σου πω λυπημένη. Μπορεί όμως να τύχει να έχουμε και πιο uplifting κομμάτια με κοινωνικό στίχο ναι. Από την άλλη έχουμε φυσικά πιο ανάλαφρες στιγμές και μουσικά και στιχουργικά όπως πχ το “Supersonic” που μιλά για τη νυχτερινή ζωής της πόλης μας ή το “Lisbon Hills” που μιλά για ένα ταξίδι στη Λισαβώνα το 2014.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι εδώ το οποίο να λειτουργεί όπως το “Astypalea”; Λέτε συνέχεια πως αυτό το νησί σας έχει “στιγματίσει”. Μήπως οι “Lisbon Hills”, που ανοίγουν το album, σας εντυπωσίασαν εξίσου;
Ναι έτσι είναι. Ήταν ένα ταξίδι που κάναμε με τον Δημήτρη το 2014 για να πάμε στο NOS Alive που είχε κάποια φοβερά ονόματα. Θυμάμαι ακόμη να καθόμαστε σε κάποιο σημείο στου λόφους και να κοιτάμε την πόλη από ψηλά. Έχω ακόμη πολύ δυνατή αυτή την ανάμνηση και πως πολλοί από τους τότε προβληματισμούς μου παραμένουν και τώρα. Εξού και ο στίχος “I thought we were young enough to run away” που αν και υπερβολικά απλός, είναι από τους αγαπημένους μου στον δίσκο.
3ο album λοιπόν, και πολλοί (ανάμεσά τους κι εγώ) λένε πως συνήθως αυτό είναι το κομβικό album για μια μπάντα, καθώς εξελίσσεται ηχητικά. Θεωρείς πως ισχύει και με τους Deaf Radio αυτό; Ήταν συνειδητή αυτή η ηχητική κατεύθυνση ή απλώς “βγήκε” στη διάρκεια των sessions;
Δεν θα έλεγα πως είναι υποχρεωτικά κομβικό γιατί ο ήχος μπορεί να αλλάξει ξανά μελλοντικά. Ναι, ήταν τελείως συνειδητή επιλογή. Ήδη από το “Modern Panic” μπορούσε κάποιος να καταλάβει πως υπήρχαν στοιχεία που πρόδιδαν την αλλαγή πχ το “Animals” με το synth στο intro. Θέλαμε πολύ να δοκιμάσουμε αυτό το “πάντρεμα” των κιθαρών με τα ηλεκτρονικά στοιχεία. Είχαμε πολύ χρόνο να φτιάξουμε τους ήχους που θέλαμε κυρίως σε sessions κατά τη διάρκεια της καραντίνας, όπου δεν μπορούσαμε να πάμε στο studio. Εκεί πήρε μορφή ο δίσκος και οι τελικές πινελιές μπήκαν στο studio. Είμαστε τρομερά ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα, και ακόμα περισσότερο χαρούμενοι που βλέπουμε πως ο κόσμος ήδη το αγκαλιάζει παρά τη μεγάλη αλλαγή. Ήταν ένα στοίχημα για μας καθώς ξέραμε ότι μεγάλο μέρος του κοινού μας είναι ταγμένοι στον πιο σκληρό ήχο και το “Arsenal of Hope” μπορεί να του φαινόταν light παρόλα αυτά το feedback μέχρι στιγμής είναι φανταστικό.
Υπάρχουν κάποιοι, στους οποίους ίσως ξενίσει η χρήση των synths μερών μέσα στα τραγούδια, περιμένοντας από τη μπάντα να ακολουθήσει “τυφλά” την “πεπατημένη” με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Σας επηρεάζει η γνώμη των θαυμαστών σας με βάση τη φράση “τι θα πει ο κόσμος”;
Φυσικά και μας επηρεάζει η γνώμη του κόσμου, όχι όμως σε σημείο που θα καθορίσει τη δημιουργία μας. Γράφουμε πάντα αυτό που μας εκφράζει και όπως έχουμε πει και παλαιότερα η μουσική μας είναι καθρέφτης μας για την εκάστοτε περίοδο. Παρόλα αυτά όπως είπα και παραπάνω ακόμα και ο κόσμος που γουστάρει πιο σκληρό ήχο έχει αγκαλιάσει το album και αυτό είναι κάτι που μας χαροποιεί ιδιαίτερα.
Και μιας και μίλησα πιο πάνω για τους θαυμαστές σας και τη σχέση τους με τη μπάντα. Πριν την κυκλοφορία του album προβήκατε σε ένα “κουίζ” μέσω των ΜΚΔ όπου ο κόσμος καλούταν να μαντέψει τον τίτλο του. Δώσατε μάλιστα και μια βοήθεια ότι υπάρχει μέσα σ’ αυτόν ομάδα της Premier League!!! Πιστεύετε πως είναι σημαντική μια τέτοια αλληλεπίδραση με τον κόσμο; Να νιώθει δηλαδή τη μπάντα πιο οικεία;
Τα social δίνουν την δυνατότητα στον κόσμο να γνωρίσει μια μπάντα καλύτερα και να δεθεί μαζί της. Αυτό είναι σίγουρο. Υπάρχει φυσικά μια λεπτή ισορροπία την οποία προσπαθούμε να διατηρούμε καθώς μια μπάντα παραμένει μια μπάντα και τα social της οφείλουν να λειτουργούν με βάση αυτό. Θέλουμε πάντως ο κόσμος να συμμετέχει ενεργά σε όσα πράγματα γίνονται γι’ αυτό έχουμε ρωτήσει πολλές φορές την γνώμη του για setlist σε live ή που θέλουν να πάμε tour. Δημιουργεί ένα όμορφο δέσιμο αυτή η επικοινωνία.
Οι τέσσερείς σας είστε πλέον αρκετά χρόνια μαζί. Έχει δημιουργηθεί έτσι αυτή η “χημεία” όπου ένας συμπληρώνει τον άλλο. Η διαδικασία της σύνθεσης ή της μουσικής κατεύθυνσης γίνεται συλλογικά ή υπάρχει κάποιος ο οποίος ηγείται, αν μου επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη;
Όχι, συνεισφέρουμε όλοι εξίσου στην διαδικασία. Γενικά δεν είμαστε τόσο “τζαμαριστική” μπάντα. Συνήθως, φέρνει κάποιος μια ιδέα η οποία μπορεί να είναι ένα riff, μια μελωδία, ένα ρεφρέν ή ακόμα και ένα τελείως ολοκληρωμένο τραγούδι. Αναλόγως, μπορεί να αλλάξουμε / προσθέσουμε από ελάχιστα έως πολλά πράγματα. Το “ψειρίζουμε” πάρα πολύ πριν καταλήξουμε. Δεν είμαστε από τις μπάντες που γράφει εύκολα πολλά κομμάτια αλλά μάλλον προτιμάμε να δουλεύουμε πολύ τις ιδέες μας και να παίρνουμε το maximum από αυτές.
Με τη μουσική σας (όπως διαπίστωσα και σε live) συνυπάρχουν και διασκεδάζουν άνθρωποι από ετερόκλητα είδη του “σκληρού” και όχι μόνο ήχου. Ξέρω ότι οι “ταμπέλες” λειτουργούν εν είδει κάποιου τυπικού προσδιορισμού, όμως πώς θα χαρακτήριζες τη μουσική των Deaf Radio τώρα που και το “Arsenal of Hope” έχει πλέον κυκλοφορήσει;
Θα έλεγα ότι είναι μοντέρνο ροκ με έμφαση στην μελωδία.
Θα αντιστρέψω μία από τις αρχικές ερωτήσεις σχετικά με τα δύο χρόνια του παρελθόντος, και θα σε ρωτήσω πως φαντάζεσαι ή πώς θα ήθελες να είναι οι Deaf Radio σε 2 χρόνια από τώρα;
Ο στόχος είναι να παραμείνουμε το ίδιο και ακόμη περισσότερο ενεργοί, να κάνουμε πολλά live και να κάνουμε tour όσο γίνεται για το “Arsenal of Hope”.
Αυτή την περίοδο έχετε ξεκινήσει μία mini περιοδεία στο εξωτερικό και επιστρέφετε στις 22 Δεκεμβρίου στο Gagarin 205 για το release show του “Arsenal of Hope”. Δεκέμβριο του 2019 είχε γίνει και το αντίστοιχο για το προηγούμενο album σας, οπότε οι οιωνοί λένε πως η όλη φάση θα είναι σούπερ. Τι να περιμένει κάποιος ο οποίος δε σας έχει δει ποτέ ζωντανά;
To live στο Gagarin ελπίζουμε πως θα είναι το μεγαλύτερο δικό μας live μέχρι σήμερα. Θα είναι μια μεγάλη γιορτή με ακόμη δύο ανερχόμενες μπάντες τους Lungs και τους Commuter. Θα παίξουμε κομμάτια από όλα μας τα album φυσικά και πιστεύουμε πως θα είναι ένα βράδυ που θα το θυμόμαστε για καιρό.
Πάνο, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για την όμορφη κουβέντα και να ευχηθώ καλή συνέχεια σε ό,τι κι αν κάνετε. Περιμένουμε να σας απολαύσουμε και ζωντανά στις 22 Δεκεμβρίου. Τα τελευταία λόγια στους αναγνώστες μας ανήκουν σε εσένα.
Ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη και δημιουργική κουβέντα. Σας περιμένουμε στις 22/12 στο Gagarin!
Website: https://deafradioband.com/
Facebook: https://www.facebook.com/deafradioband
Instagram: https://www.instagram.com/deaf.radio/
