Για τους δύο μύθους της κιθάρας, ούτε πολλά λόγια χρειάζονται, ούτε ιδιαίτερες συστάσεις. Πρόκειται για δύο καλλιτέχνες μοναδικού status, που άλλαξαν την ιστορία της heavy/rock μουσικής, άμα τη εμφανίσει τους. Κάπου στα eighties “έσκασαν” και οι δύο με ελάχιστη χρονική διαφορά, και έκτοτε τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Υπήρχε η προ Vai και Satriani εποχή της κιθάρας και η μετά Vai και Satriani, που ευτυχώς βιώνουμε ως και τις ημέρες μας.
Η φετινή σύμπραξη των δύο ηρώων των απανταχού μουσικόφιλων, αποδείχθηκε μια σοφή απόφαση, που μας χάρισε μια αλησμόνητη συναυλιακή εμπειρία, έμπλεης μυσταγωγίας και κατάνυξης. Επειδή αυτό ακριβώς κατάφεραν με τη χθεσινή τους εμφάνιση οι δύο βιρτουόζοι. Να υποβάλουν τους πάντες και τα πάντα σε μια τελετουργία μέθεξης.
Η αλλαγή του χώρου την τελευταία στιγμή, από το Λυκαβηττό στο Terra Vibe, ίσως και να δυσαρέστησε μεγάλη μερίδα του κόσμου που ήθελε να παραβρεθεί στη συναυλία. Θεωρώ όμως ότι τα πάντα διοργανώθηκαν άψογα, αφού όπως έχω υποστηρίξει πολλάκις, η Μαλακάσα αποτελεί τον αρτιότερο συναυλιακό χώρο στην Ελλάδα, και οι όποιες “γκρίνιες” για την προσβασιμότητά της καλό θα είναι να παρακαμφθούν κάποια στιγμή, επειδή όλα τα μεγάλα φεστιβάλ του εξωτερικού διεξάγονται αρκετά μακριά από τον αστικό ιστό των μεγαλουπόλεων. Επιπλέον, οι διοργανωτές φρόντισαν να ικανοποιήσουν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους “δυσαρεστημένους του Λυκαβηττού” τοποθετώντας τους σε vip σημείο στο κέντρο της σκηνής.
Η βραδιά ήταν υπέροχη, με τη θερμοκρασία να έχει πέσει αισθητά, και τον έναστρο ουρανό να δημιουργεί τον ιδανικό θόλο, για την υποδοχή των δύο βασικών πρωταγωνιστών. Στις 22΄00 ακριβώς, οι Satriani και Vai, εμφανίστηκαν στη σκηνή του Terra Vibe, γνωρίζοντας κυριολεκτικά την αποθέωση. Οι περίπου 2500 θεατές, δεν νομίζω ότι είχε παραπάνω κόσμο, αφέθηκαν για τα επόμενα 110 λεπτά, στα μαγικά τους χέρια, παρακολουθώντας με αξιοσημείωτη προσήλωση τα όσα διαδραματίστηκαν.
Το σετ ξεκίνησε με το “I Wanna Play my Guitar’, κομμάτι που έγραψαν οι δυο τους και το παρουσιάζουν ανελλιπώς ως εισαγωγή στη “Surfing with the Hydra Tour”. Χαλαρό hard rock αμερικάνικης έμπνευσης, που περισσότερο σε προειδοποιεί για ό,τι πρόκειται να επακολουθήσει. Μετά και το “The Sea of Emotion Pt. I” που εντάσσεται στην ίδια ακριβώς κατηγορία, ξεκίνησαν τα μαγικά και αλησμόνητα. Ο χώρος παραχωρήθηκε στο Vai, και η ανατολίτικη ροκ ατμόσφαιρα, μέσα από το “Zeus in Chains”, μετέφερε τους θεατές στις εσχατιές της Ιαπωνίας. Δεν χρειάζεται να γράψω κάτι για το ηχητικό ή τεχνικό μέρος, ήταν όλα άψογα. Ο Steve συνέχισε με το “Little Pretty”, που συγκαταλέγεται και αυτό στις συνθέσεις πρόσφατης εσοδείας(γραμμένο το 2022), και που επίσης έφερε τη σφραγίδα της made in Japan δημιουργίας. Ήταν η σειρά του Satriani να κατακτήσει τη σκηνή, συνοδεύοντας τον Vai. Έπαιξαν το Ice 9 από το άλμπουμ που καθιέρωσε τον Joe , και αναφέρομαι φυσικά στο “Surfing with the Alien’. Έκλεισαν με το “The Crying Machine”, αποδεικνύοντας για υπερχιλιοστή φορά στην καριέρα τους, πόσο επιδέξια αλλάζουν ρυθμούς και ατμόσφαιρα.
Να σημειώσουμε εδώ, ότι σε όλη τη συναυλία, το μοντέλο που ακολουθήθηκε ήταν να συνοδεύει ο ένας τον άλλον στα κιθαριστικά όργια, ανά δύο κομμάτια. Δηλαδή, Vai, Satriani, Vai/Satriani και ούτω καθεξής. Το live χτύπησε κορυφή με τα “Flying in a Blue Dream’ και “Surfing with the Alien”, δύο από τις πλέον αναγνωρίσιμες συνθέσεις του μέγιστου Νεοϋορκέζου.
Διαφορετικής υφής και φιλοσοφίας( με μπόλικα στοιχεία ethnic) το “Sahara”, αποδόθηκε και από τους δύο, με την αρμονία να κυριαρχεί. Ακολούθησε το bluesy “Tender Surrender” ενώ στο “Teeth of the Hydra”, η τριπλή κιθάρα του Steve, και τα αλλεπάλληλα solo, μαγνήτισαν τις ψυχές όλων μας. Στο ‘Satch Boogie” του Joe καταλάβαμε όλοι μας ποιον μελετούσε ο Bonamasa, ενώ η εκ νέου παρουσία και των δύο στα “If I Could Fly’, και “For the Love of God”, απογείωσε τις εν λόγω συνθέσεις, πιστοποιώντας παράλληλα τις ατελείωτες ώρες κοινών προβών.
Μετά από ένα σύντομο αποχαιρετισμό, και αφού φρόντισαν να μας συστήσουν όλους τους μουσικούς συντελεστές της παράστασής τους, επέστρεψαν για το καθιερωμένο encore, μοιράζοντας αφειδώς πένες, στο κοινό, ως διαχρονικά ενθύμια μιας απολαυστικής συναυλίας.
Το “Crowd Chant”, με την ενέργεια και ορμή που μετέδωσε, σήκωσε στο πόδι το Terra Vibe, που έως τότε παρακολουθούσε με μεγάλη προσήλωση τα επί σκηνής τεκταινόμενα. Ο επίλογος με την περίπου δέκα λεπτών διασκευή του ανθεμικού “Born to be Wild”, ήταν το κερασάκι στην τούρτα, τούρτα που απέκτησε μια επιπλέον στρώση αρώματος με την εμφάνιση του Gus G, που στάθηκε δίπλα στους δύο κολοσσούς, ακολουθώντας τους στα solo ως πιστός οπαδός και μαθητής.
Και κάπως έτσι γράφτηκε ο επίλογος μιας βραδιάς που αν μη τι άλλο μας αναζωογόνησε και μας εμπλούτισε, με τρόπο που μόνο η μουσική μπορεί να καταφέρει και δη οι συναυλίες. Ραντεβού σε δέκα ημέρες για το τρίτο αντεπιστέλλον μέλος των G3.
Set list:
I Wanna play my guitar
The Sea of Emotion Pt. I
Zeus in Chains
Little Pretty
Ice 9/The Crying Machine
Flying in a Blue Dream
Surfing with the Alien
Sahara
Tender Surrender
Thheth of the Hydra
Satch Boogie
If I Could Fly
For the Love of God
Always with me, Always with you
Encore:
Crowd Chant
Born to be Wild
