Έρχονται κάποιες στιγμές και στη μουσική που οι πλανήτες χρειάζεται να ευθυγραμμιστούν για να δημιουργηθεί ένα σχεδόν αψεγάδιαστο αποτέλεσμα. Μια τέτοια στιγμή μπορεί να είναι και αυτή της κυκλοφορίας του 6ου album των θεών Savatage με τίτλο “Streets: A Rock Opera”. Ευρύτερα γνωστό απλώς ως “Streets”, το album αποτελεί το σημαντικότερο ίσως πυλώνα για τη δημιουργία του ήχου των Αμερικανών στα 90’s μέχρι και το τέλος της δισκογραφίας τους το 2001.
Έναν ήχο που χαρακτηρίζεται από τη «σύμπλευση» του heavy metal / hard rock με συμφωνικά μέρη, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο ένα είδος ροκ όπερας που ακολούθησε τους Savatage για δύο ολόκληρες δεκαετίες. Η έναρξη της συνεργασίας της μπάντας με το συνθέτη και παραγωγό Paul O’ Neill ήδη από το 1987 και το “Hall Of The Mountain King”, είχε εισάγει κάποια συμφωνικά μέρη στον ήχο των Savatage, τα οποία ενισχύθηκαν στο επόμενο magnus opus τους, “Gutter Ballet” του 1989. Η νέα δεκαετία βρίσκει τη συνεργασία του O’ Neill με τη μπάντα στο πιο ώριμο σημείο της μέχρι τότε και έτοιμη για τη δημιουργία κάτι πολύ ξεχωριστού.
Η ιδέα για τη δημιουργία ενός concept album δεν ήταν κάτι που είχαν ποτέ ως προτεραιότητα οι αδερφοί Oliva, όμως ο «καταλύτης» Paul O’ Neill φρόντισε αυτό να πραγματοποιηθεί. Η ιδέα της ιστορίας του “Streets” υπήρχε ήδη από το 1979, καθώς ο O’ Neill είχε στο μυαλό του ένα ροκ θεατρικό μιούζικαλ με τίτλο “Gutter Ballet” (!!!) και το οποίο προοριζόταν για το Broadway. Η ιδέα καθώς και μεγάλο μέρος της μουσικής υπήρχε πολύ καιρό πριν ξεκινήσει η συνεργασία του με τη μπάντα. Ο Jon και ο Criss Oliva διάβασαν την ιστορία και αμέσως τη λάτρεψαν. Η «πλανητική ευθυγράμμιση» είχε επέλθει και οι Savatage ξεκινούσαν την προσπάθειά τους να ηχογραφήσουν την πρώτη τους ροκ όπερα.
Σύμφωνα με παλαιότερες δηλώσεις του Jon Oliva ένα από τα album που τους ενέπνευσαν ήταν το, επίσης concept, “Tommy” των The Who αλλά και το “Sgt. Pepper” από τους The Beatles. Ο Paul από την άλλη ήταν περισσότερο επηρεασμένος από τη θρυλική ροκ όπερα “Jesus Christ Superstar” αλλά δεν φάνηκε το συγκεκριμένο έργο να είχε τόσο μεγάλη μουσική επιρροή στη δημιουργία του album.
Το “Streets” πραγματεύεται την ιστορία ενός ξεπεσμένου rock star με το όνομα D.T. Jesus. Ο D.T. ήταν ένας διάσημος έμπορος ναρκωτικών στην Ανατολική πλευρά της Νέας Υόρκης. Ήταν τόσο «θρυλικός» που οι πελάτες του τον αποκαλούσαν ως «Ο σωτήρας της Λεωφόρου D», προσωνύμιο το οποίο εξελίχθηκε σε “Downtown Jesus” ή εν συντομία “D.T. Jesus”. Όμως η μεγάλη αγάπη του ήταν η μουσική. Όποτε έβρισκε ευκαιρία έπαιζε σε τοπικά μπαρ και προς έκπληξη πολλών, ο D.T. ήταν σπουδαίος μουσικός. Η εξάπλωση της φήμης του τον οδηγεί στα σκαλιά μιας μεγάλης δισκογραφικής εταιρείας και το φαινόμενο D.T. Jesus αποκτά παγκόσμιο χαρακτήρα. Όταν όμως ο ίδιος πέφτει θύμα των ναρκωτικών που κάποτε πουλούσε, η ζωή του αρχίζει να παίρνει την κατιούσα.
Η πτώση τον οδηγεί ξανά στους δρόμους της Νέας Υόρκης, εκεί όπου κάποτε πουλούσε το θάνατο, αυτή τη φορά «βουτηγμένος» στις δικές του καταχρήσεις. Καθώς ο δίσκος ξεκινάει και αναπτύσσεται παρακολουθούμε την πτώση του ήρωά μας (“Jesus Saves”), την περιπλάνησή του (“Streets”), τη μάταιη προσπάθεια γνωστών και φίλων να τον λυτρώσουν (“Tonight He Grins Again”), τη συνειδητοποίηση από τον ίδιο πως αν δεν κάνει κάτι, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ θα ήταν η καταστροφή του (“Strange Reality”). Τα φωνητικά του Jon Oliva, ο οποίος εν μέρει ταυτίστηκε με το χαρακτήρα του D.T., ανεβάζουν ακόμη περισσότερο τις συνθέσεις και πείθουν με την καθαρότητα και το συναίσθημά τους.
Ως μια ιστορία που προορίζεται να δημιουργήσει εναλλαγές συναισθημάτων, έτσι και αυτή του O’ Neill «εξυψώνει» και «καταβυθίζει» τον ακροατή με κάθε της τραγούδι. Παρακολουθούμε τον ήρωά μας να λυτρώνεται (“You’re Alive”) και αμέσως μετά η μοίρα να του παίρνει τον καλύτερό του φίλο (“Sammy And Tex”) μέσω μιας πράξης επιστροφής δανεικών. Η απόγνωση και τα «γιατί» (“Can You Hear Me Now”) στρέφουν τον άνθρωπο τις περισσότερες φορές προς το Θεό ψάχνοντας για απαντήσεις (“St. Patrick’s”) και η περιπλάνηση στους σκοτεινούς δρόμους μια μεγαλούπολης για έναν άνθρωπο χωρίς κανένα νόημα ζωής, πραγματικά δε σημαίνει τίποτα (“New York City Don’t Mean Nothing”, “Ghost in the Ruins”, “If I Go Away”). Η κιθάρα του αείμνηστου Criss Oliva αποτελεί για άλλη μια φορά ξεχωριστή «οντότητα» και στα χέρια του δημιουργού της «χρωματίζει» κάθε νότα του album σε μια ακόμη μεγαλοπρεπή παράσταση. Την προτελευταία της πριν σιγήσει για πάντα.
Οι «δαίμονες» που πάντα περιμένουν στη γωνία (“Agony and Ecstasy”), η λύτρωση (“Heal My Soul”) και τέλος η συνειδητοποίηση πως οι απαντήσεις που ψάχνει ο καθένας δεν είναι και τόσο μακριά αρκεί να πιστέψει (“Somewhere In Time”, “Believe”). Όλη η ροή του δίσκου δείχνει μια μπάντα σε παραγωγικό «οργασμό» και όντως έτσι ήταν. Οι τρεις τους δουλεύουν για σχεδόν 1 χρόνο στο στούντιο πάνω στην κεντρική ιδέα του Paul αλλά και σε αυτές που είχαν και έφερναν οι αδερφοί Oliva, ρυθμίζοντας κάθε λεπτομέρεια των συνθέσεων για να πετύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Όπως είχε δηλώσει ο Jon Oliva: «Θυμάμαι ότι είχαμε το στούντιο κλεισμένο (και στην ουσία μας άνηκε) για περίπου 1 χρόνο και πηγαίναμε εκεί με τον Criss κάθε μέρα το μεσημέρι και δουλεύαμε τη μουσική. Κατά τις 5 το απόγευμα ερχόταν και ο Paul και δουλεύαμε μαζί του μέχρι τις 2 τα ξημερώματα. Είναι κάπως αστείο αν σκεφτείς πως το 1ο μας album το “Sirens” ηχογραφήθηκε και μιξαρίστηκε μόλις σε 2 μέρες και πόσο μακριά έχουμε φτάσει με αυτό εδώ».
Όταν η διαδικασία ολοκληρώθηκε, η μπάντα πίστευε πως το ”Streets” θα κυκλοφορούσε ως ένα διπλό album αλλά λίγο αργότερα αποφασίστηκε πως θα λειτουργούσε καλύτερα ως κανονική μονή κυκλοφορία. Υπήρχε τόσο πολύ και καλό υλικό που πολλά από τα τραγούδια που δεν χρησιμοποιήθηκαν, κατέληξαν στα επόμενα albums από το “Edge Of Thorns” μέχρι και το τελευταίο της μέχρι και σήμερα “Poets And Madmen”. Το album ηχογραφείται στα “321 Studios” της Νέας Υόρκης μεταξύ Ιανουαρίου και Ιουλίου του 1991 και θα κυκλοφορήσει στις 4 Οκτωβρίου του ίδιου έτους από την Atlantic Records. Μέχρι σήμερα και σύμφωνα με τον Jon Oliva αποτελεί την καλύτερη δισκογραφική δουλειά της μπάντας με το συγκεκριμένο line-up (Jon Oliva, Criss Oliva, Steve “Doc” Wacholz, Johnny Lee Middleton) και σίγουρα την πιο πολύπλευρη. Όπως δήλωσε: «αν υπάρχει ένα album που παρουσιάζει όλες τις πλευρές των Savatage, τότε αυτό είναι το “Streets”».
Και μερικά extras
Το τραγούδι “Streets” που ανοίγει το δίσκο ήταν ένα από τα τελευταία που ηχογραφήθηκαν και μπήκαν σε αυτόν. Έπρεπε να γραφτεί ένα νέο εναρκτήριο τραγούδι για τη ροκ όπερα καθώς ο αυθεντικός τίτλος και οι στίχοι της (“Gutter Ballet”) χρησιμοποιήθηκαν στο προηγούμενο album της μπάντας.
Αφού το “Gutter Ballet” δε μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως τίτλος, η μπάντα θέλησε να το ονομάσει “Ghost In the Ruins” αλλά τελικά επικράτησε το “Streets” παρά τις ενστάσεις του Jon Oliva για την προσθήκη του “A Rock Opera” στον τίτλο. Το “Ghost In the Ruins” θα χρησιμοποιηθεί αργότερα στο tribute live album που κυκλοφόρησε το 1995 στη μνήμη του Criss Oliva.
Η αυθεντική εκδοχή του “Jesus Saves” ήταν μια southern gospel ακουστική μπαλάντα. Η μουσική ήταν του O’ Neill όμως τα αδέρφια ήθελαν ένα heavy τραγούδι το οποίο και κατέληξε στο album με τη μορφή που το γνωρίζουμε.
Η μουσική για το “Heal My Soul” βασίζεται σε ένα Ουαλικό παραδοσιακό νανούρισμα, το “Suo Gan”.
Ο μύθος θέλει τα τραγούδια “You’re Alive” και “Sammy and Tex” να πρέπει είναι ενωμένα μουσικά όπως εμφανίζονται στο artwork της πρώτης έκδοσης του δίσκου. Η αλήθεια όμως είναι ότι επρόκειτο για μια απόφαση της εταιρείας. Καθώς το CD ήταν κάτι καινούργιο εκείνη την εποχή, η εταιρεία ισχυρίστηκε πως τα albums δεν πρέπει να περιέχουν περισσότερα από 12 τραγούδια κι έτσι τα «ένωσε» στην track list ενώ στην ουσία αποτελούν δύο ξεχωριστά κομμάτια. Αν προσέξει κανείς το οπισθόφυλλο των πρώτων εκδόσεων, το ίδιο συμβαίνει και με τα τραγούδια “Tonight He Grins Again/Strange Reality”, “Agony And Ecstasy/Heal My Soul” και “Somewhere In Time/Believe” όπου εμφανίζονται ως ένα τραγούδι για να φαίνεται ότι ο συνολικός αριθμός κομματιών του δίσκου είναι 12.
Οι Savatage, με τη σημερινή τους μορφή, επιστρέφουν στη σκηνή και εγκαινιάζουν το πρώτο Rockwave Festival του Βορρά στο Terra Republic στις 28 Ιουνίου! Μετά από 23 χρόνια συναυλιακής απουσίας και ισάριθμα χρόνια από την τελευταία τους επίσκεψη στη χώρα μας, η επιστροφή τους αποτελεί εκπλήρωση ονείρου για χιλιάδες οπαδούς.
