Ένα ακόμα κυριακάτικο απόγευμα με μία ζωντανή εμφάνιση, τσεκαρισμένο από καιρό στο ημερολόγιο, από αυτές που αφήνουν αναμνήσεις στο γράφοντα και προσφέρουν όλα εκείνα τα μικρά (ή ίσως και όχι), που δε μπορούν να δώσουν, λογικά και αναμενόμενα, τα μεγάλα festivals, με μπάντες προελεύσεως έξωθεν των συνόρων.
Η Αρχιτεκτονική στο Γκάζι ιδιαίτερος αλλά όμορφος χώρος για την υποδοχή τέτοιων events. Και η ιδιαιτερότητά του αποδείχθηκε εξαρχής, όταν οι Still Dusk ανέβηκαν στις 19.40, με μια «ακαδημαϊκή» απόκλιση από το πρόγραμμα, στη σκηνή της. Η τετράδα ήταν ορεξάτη, ο ήχος πολύ καλός μα ο κόσμος παρότι είχε αγγίξει έναν….«ικανό» αριθμό, παρέμενε ανεξήγητα διασκορπισμένος στο χώρο. Η frontwoman Ίνα Δαμιανίδου, έκανε τα αδύνατα δυνατά για να αμβλύνει το ανωτέρω ανεξήγητο φαινόμενο και στο τέλος της εμφάνισής τους, είχε καταφέρει ικανοποιητικά, να φέρει αρκετούς μπροστά, να τους καθίσει κάτω κατά τη διάρκεια της μπαλάντας τους, ακόμη ακόμη και να στήσει ένα πρόχειρο, ολιγομελές mosh pit και να κερδίσει το «στοίχημα» της επικοινωνίας με το κοινό, όχι εύκολα μα ιδιαίτερα επιτυχημένα, πριν κατέβει σε κάποια στιγμή και μπροστά από τη σκηνή ανάμεσα σε όλους.
Η μπάντα ήταν πολύ καλή, με «χημεία» δουλεμένη, «απεικονίζοντας» ένα setlist που περιελάμβανε εύρος συνθέσεων, εκτεινόμενο από την προαναφερθείσα «γλυκότερη», μέχρι ένα heavy/hard rock, αλλά και «σκληρότερες» στιγμές, με harsh «πινελιές», κατάλληλες για «σπάσιμο αυχενικών αλάτων», αλλά και δείγμα των ετερόκλητων επιρροών τους. Με «συνοδοιπόρο» την «ηχηρή» παρουσία (την οποία τόνισε η Ίνα), αρκετών επιφανών μελών μπαντών της εγχώριας σκηνής, κάτι σαν «βάλσαμο» και για τους ίδιους και για την ουσία τέτοιων live. Αναμένουμε το album τους, που θα ακολουθήσει το EP, “Garden” (2023), ενδιαφέροντα δείγματα του οποίου ακούσαμε και το οποίο θα κυκλοφορήσει εντός του έτους.
Still Dusk setlist:
Intro
0.003
Born to Believe
Into Fractions
Eigengrau
Black Water
Midnight Run
Insidious
Sugar
Την Ιωάννα Κόλλια την είχα πρωτακούσει και εντυπωσιαστεί στο Rock in Dio Vol.12, εκεί που οι οργανωτές του, ξέρουν να συγκεντρώνουν το «ανφάν γκατέ» της ελληνικής σκηνής. Ήταν άλλωστε ένας από τους βασικότερους λόγους που η ημερομηνία του συγκεκριμένου live είχε κυκλωθεί από την ανακοίνωσή του, στο προσωπικό μου καλεντάρι. Το πρώτο δείγμα για το οποίο είχατε διαβάσει και ακούσει μέσω του Soundcheck, αλλά και όλα τα προαναφερθέντα δεν με είχαν προϊδεάσει βέβαια επαρκώς, για όσα θα βιώναμε ζωντανά, μα η περιέργεια και η «εξιταρισμένη προσμονή» υπήρχε σε υψηλό βαθμό.
Η μπάντα ήταν έτοιμη στις θέσεις ανά τη σκηνή, όταν η Ιωάννα ξεπρόβαλλε τυλιγμένη σε ένα λευκό πέπλο, που πιθανόν παρέπεμπε στις Αρχαίες Μοίρες. Το υλικό από τον επικείμενο πρώτο δίσκο τους, με εξέχουσα συνεισφορά στη δημιουργία του, του παρόντα ανάμεσα στο κοινό, Μιχάλη “Makk” Γιαννόπουλου (Morrowphobia), συνιδρυτή του project, ποιητή & αφηγητή, «κατέκλυσε» και «κατέλαβε» το χώρο. Με στοιχεία και χαρακτηριστικά, σε στιγμές, πιο κλασσικότροπα, που «λοξοδρόμησαν» από την προαναφερθείσα και προϋπάρχουσα μέχρι τότε, ατμόσφαιρα, ένα πολύ ενδιαφέρον και ποιοτικό υλικό στα μάτια και τα αυτιά μας, που πρόκειται να κυκλοφορήσει εντός του έτους, επέβαλε την καθηλωτική του ισχύ, στο ήδη πυκνωμένο κοινό.
Μια μπάντα επιβλητική, δωρική, εδραζόμενη στιβαρά και ακλόνητα στην αναμφίβολα εξαιρετική και ποιοτικότατη φωνή της Ιωάννας, που μάγεψε κυριολεκτικά το κοινό (πέραν από τις «κορώνες» του “Willful Ignorance”). Εξαιρετικός ο ήχος ακόμα μία φορά, συγκερασμένος με το δουλεμένο, συνθετικό και στιχουργικό «βάθρο» του πρώτου βήματος των Moira’s Touch, ξεχώριζε παρασάγγας από το μέσο όρο του κυκεώνα των «μουσικών πληροφοριών», αποτυπώθηκε εξαιρετικά από τη μπάντα, με ιδιαίτερη μνεία να πρέπει στον Δημήτρη Κοσκινά, που απέδωσε την εξέχουσα δουλειά στις κιθάρες, σε απολαυστικό, για τον γράφοντα, βαθμό. Μια μπάντα, που όποιος ενδιαφέρεται για τον ευρύτερο ήχο, καλό θα κάνει να έχει «στα ραντάρ» του. Προσωπικά, ήδη αρχίζει να παίρνει το χώρο της, στα αγαπημένα, ξεχωριστά «κεφάλαια» της μουσικής μου «βιβλιοθήκης». Το ότι κέρδισε το πολύ ζεστό χειροκρότημα, του ένθερμου δικού της κοινού, δεν χρειάζεται ειδικό σχόλιο.
Moira’s Touch setlist:
Villainy
Eerie Lies
Naysayers
Moira’s Touch
Willful Ignorance
Tarry
Lenity
Malevolent
Η διαδικασία «στησίματος» μιας φαινομενικά εύκολης, ενδεχομένως, τέτοιας εκδήλωσης, σαν το εν λόγω live, δύσκολα να συλληφθεί από κάποιον που δεν το έχει πράξει. Η ήδη επιτυχημένη, με τα όσα μέχρι τώρα εξιστορήθηκαν, εκδήλωση, μακριά από κουβέντες για «ευλογίες» και «γενειάδες», μπορεί να πει (ή επιβεβαιώσει) ασφαλώς κάποιος παρευρισκόμενος, ότι είχε τη σφραγίδα των Illusive Mirrors και κατά τι περισσότερο, εκείνη της Δήμητρας Κοένκα. Από την παρουσία έξωθεν του χώρου και την υποδοχή, στην παρουσία στο πάνω όροφο και τον ήχο, μέχρι και το νερό που έφερε στην Ίνα, κυριολεκτικά ήταν παντού.
Η είσοδός της παρέας ήταν μαζί με το έκδηλο, γνωστό σε όσους τους είχαν δει ξαναδεί πάθος και πηγαίο χαμόγελο. Η «σύνδεσή» μου με τους Illusive Mirrrors, υπήρξε άμεση εξ αρχής, από τo studio report (από το στάδιο των ηχογραφήσεων που παραβρέθηκα) του πρώτου τους, ομότιτλου EP, ομολογουμένως εντυπωσιακού, όπως επιβεβαίωσε και το σχόλιο για αυτό του Γιώργου Μπατσαούρα.
Η αγάπη για αυτό που κάνουν προφανής, είτε πρόκειται για την «ήρεμη δύναμη», φειδωλό στις αντιδράσεις, Ιωάννη Ζαβραδινό στο μπάσο, είτε για τον αστείρευτο Δημήτρη Κοφινά, στα drums, είτε για τον μόνιμα χαμογελαστό, μα και εκφραστικότατο Δημήτρη Φλώρο, στην κιθάρα, είτε φυσικά για την Δήμητρα Κοένκα, «πηγή» και κεντρικό πυρήνα όλων των προαναφερθέντων. Το setlist ήταν βασισμένο σε μίξη του προαναφερθέντος EP, αλλά και των μελλοντικών νέων τους, προς κυκλοφορία, διαφορετικών υφολογικά κομματιών. Τα νέα, που δεν είχα ακούσει ο ίδιος, σηματοδοτούν μια προαναγγελθείσα αλλαγή πλεύσης, που έκανε κοινωνό το κοινό και δεν το άφησε ουδόλως αδιάφορο και αποτέλεσαν το, ας πούμε, πρώτο μέρος του set. Συνδετικός κρίκος, μία πολύ καλή και ξεσηκωτική διασκευή στο “Another Brick in the Wall” των Pink Floyd.
Κατά το δεύτερο δε, που καταλάμβανε το ομότιτλο EP, που έχει απασχολήσει ώρες όποιο ηχοσύστημά μου είναι διαθέσιμο, σηματοδότησε ένα πάρτι για το κοινό, αντίστοιχο του DNA των συνθέσεών του.
Η απόλαυση, των ιδίων, της εμφάνισης, πέρναγε αγόγγυστα και στους παρευρισκομένους, με «αιχμές του δόρατος», εκτός (φυσικά και αναμενόμενα) της Δήμητρας και του εκδηλωτικού και αξιοπρόσεκτου στην απόδοσή του, Δημήτρη Φλώρου. Ο ήχος σταθερά αξιοπρεπέστατος και ενισχυτικός της καλής τους εικόνας, συνετέλεσαν όλα αρμονικά και συνολικά, στο να μην είναι συνειδητό το πέρασμα της ώρας που βρέθηκαν πάνω στη σκηνή.
Οι Illusive Mirrors έκλεισαν μία καλοστημένη και αξιόλογη ακόμα βραδιά, από αυτές που έχουμε την πολυτέλεια να παρακολουθούμε και γουστάρουμε να παρευρισκόμαστε, με επίκεντρο το ταλέντο, τις ικανότητες και την ιδιοσυγκρασία των μελών της εγχώριας σκηνής. Με όλα τα καλά τους, αλλά και τις «ατασθαλίες», στην συγκεκριμένη περίπτωση από άποψη κοινού και «ανακατανομής» του, κατά τη διάρκεια εμφανίσεως, πλέον της μίας, μπαντών. Γιατί αν γουστάρουμε όντως τη δικιά μας σκηνή και ως οφείλουμε να την στηρίζουμε για να ζούμε τέτοιες πιο….«απλοϊκές» αλλά μεστές βραδιές, η στήριξη οφείλει να είναι καθολική, σε μουσικούς που αγαπούν, γουστάρουν και κοπιάζουν μη φειδώμενοι χρόνου, προσπάθειας αλλά και εξόδων, για να μπορούν να μας τις προσφέρουν. Όπως άλλωστε προανέφερα, η μεταξύ τους στήριξη, αν όχι πάντα δεδομένη, είναι αρκετές φορές ηχηρή.
Illusive Mirrors setlist:
Intro
World of Destruction
Hopeless Dream
Escape from the Fear
Silent Scream
Nothing More to Say
Another Brick in the Wall (Pink Floyd cover)
Intro/Save a Bullet
Save a Bullet
Moonlight Sinners
Encore:
Insanity
Φωτογραφίες: Σταύρος Βλάχος
