Ανάμεσα στα «φιντάνια» του νέου κύματος του thrash metal που «εξερράγη» κάπου εκεί στις αρχές του 2000, στέκουν ακόμη περήφανα και οι Αμερικανοί Warbringer. Κατάφεραν να δημιουργήσουν αρκετό θόρυβο με τα δύο πρώτα τους album και να διατηρήσουν και στη συνέχεια τη δυναμική τους, σε σχέση με άλλες μπάντες της γενιάς τους που χάθηκαν στην «καταιγίδα» του hype που ακολούθησε.
Έχοντας επιστρέψει για τα καλά το 2020 με το “Weapons Of Destruction”, ευελπιστούν για ακόμη ένα βήμα προς τα εμπρός με το 7ο τους album “Wrath and Ruin”. Ως μια μπάντα επηρεασμένη και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, οι Αμερικανοί καταφέρνουν να «πηδούν» από το ευρωπαϊκό στο αμερικάνικο thrash με χαρακτηριστική άνεση, διατηρώντας παράλληλα τα στοιχεία εκείνα που έδωσαν «ταυτότητα» στον ήχο τους.
Οι ίδιοι ξεκινούν τη «σταυροφορία» του δίσκου με το “The Sword and the Cross”, μια συνηθισμένη – για τα δεδομένα τους – σύνθεση, με ένα πανέμορφο mid-section σημείο και συνεχίζουν να εναλλάσσουν το ρυθμό της ροής του album από γρήγορες συνθέσεις με στιχουργικές ανησυχίες (“A Better World”) σε ογκώδη mid-tempo κομμάτια (“Neuromancer”) αλλά και σε άλλα με έντονη την ακουστική χροιά (“Through a Glass, Darkly”). Εκεί όμως που δείχνουν πως βρίσκονται στο στοιχείο τους, είναι όταν απαιτείται να πατηθεί το γκάζι και να ανέβουν οι παλμοί. Το «καταστροφικό» “Jackhammer” λειτουργεί ακριβώς όπως αναφέρει ο τίτλος του, δηλαδή σαν ένα κομπρεσέρ ακριβώς ανάμεσα στα μάτια, ενώ το old school riff του “Strike From The Sky” συνοδευόμενο από την tribute – στον Schmier – κραυγή του John Kevill στην αρχή αποτελεί τον αγαπημένο μου thrash «ύμνο» μέσα στο δίσκο.
Οι Warbringer δεν «εγκλωβίστηκαν» ποτέ στην ακατάσχετη διασπορά από riffs και την συνεχόμενη ταχύτητα αλλά πάντα πρόσθεταν και κάτι διαφορετικό στα τραγούδια τους, ίσως και γι’ αυτό δεν εκτιμήθηκαν ακόμη περισσότερο από τους die hard οπαδούς του «αληθινού» thrash metal. Άκουσε όμως πιο προσεκτικά ένα τραγούδι σαν το “Cage Of Air” ή τον επίλογο “The Last of My Kind” με τις υπέροχες μελωδικές «πινελιές» και ένα ακόμη χαρακτηριστικό outro (το είχαν κάνει ξανά στο “WoD”) και ίσως εκτιμήσεις περισσότερο αυτή τη μπάντα.
Συνεχίζουν οι Αμερικανοί από εκεί που σταμάτησαν με τον προκάτοχο του “Wrath and Ruin”; Εννοείται πως ναι και μάλιστα χρησιμοποιούν το δίσκο του 2020 ως «βατήρα» για να κάνουν αυτό το βήμα προς τα εμπρός που έγραψα αρχικά. Όσοι τους ακολουθούν, κατανοούν το παραπάνω. Όσοι πάλι όχι, ας ξεκινήσουν να κρατάνε σημειώσεις για το πως πρέπει να παίζεται το thrash metal της νέας γενιάς.
Είδος: Thrash metal
Δισκογραφική: Napalm Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 14 Μαρτίου 2025
