Γράφει ο Νίκος Κορέτσης
Η υπόσχεση είχε δοθεί από το περασμένο καλοκαίρι, όταν η εμφάνιση των Γερμανών θρύλων του thrash, Destruction στο πλαίσιο του Golden R. Festival στο Βόλο είχε ακυρωθεί λόγω κακοκαιρίας. Και αυτή η υπόσχεση τηρήθηκε τόσο από τους διοργανωτές όσο και από τη μπάντα στο ακέραιο με τις συναυλίες που προγραμματίστηκαν σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα αντίστοιχα. Μαζί με τους Destruction θα βρίσκονταν οι δικοί μας Yoth Iria του εμβληματικού μπασίστα της Ελληνικής black metal σκηνής Jim Mutilator και για τη συναυλία της Αθήνας οι Λαρισαίοι speed metallers Leatherhead.
Άκρως δελεαστικό line-up το οποίο με έκανε να πάρω το δρόμο για το Gagarin για να παρακολουθήσω ένα live έπειτα από αρκετό καιρό. Το πρόγραμμα τηρήθηκε ευλαβικά με τις πόρτες να ανοίγουν την προκαθορισμένη ώρα και με τον κόσμο να έχει αρχίζει να γεμίζει το venue από νωρίς.
Πέρασμα από τον πάγκο για την προμήθεια του merch έμπρακτης στήριξης (κυρίως στις Ελληνικές μπάντες) και «καρφί» μέσα στο χώρο όπου οι πρώτες νότες του “Equinox” είχαν αρχίσει να δονούν την ατμόσφαιρα. Το περσινό ντεμπούτο των Leatherhead αποτέλεσε εξαιρετικό δείγμα speed-αριστού, με δόσεις US power metal και ήμουν αρκετά περίεργος για τη ζωντανή απόδοση της μπάντας. Η απάντηση ήρθε αποστομωτική και «κρυστάλλινη» όπως ακριβώς και ο ήχος των Λαρισαίων. Εξωπραγματική απόδοση στα φωνητικά από τον Τόλη, ο οποίος ήταν και άκρως επικοινωνιακός με το κοινό. Riffs «ξυράφια» και χημεία ανάμεσα στο κιθαριστικό δίπολο Θάνος – Ζάχος και rhythm section που «γέμιζε» όποιο κενό θα μπορούσε να παρουσιαστεί από τους George (μπάσο) και Μιχάλη (ντραμς και ΜΟΝΟ ΘΡΑΣ).
Η μπάντα παρουσίασε σχεδόν όλα τα τραγούδια (πλην ενός) από το ομώνυμο ντεμπούτο της αλλά και από την πρώτη της ever κυκλοφορία, το single “Tomahawk” με το ομώνυμο και το “House On The Left” να δείχνουν μια μπάντα σαν έτοιμη από καιρό για τις σκηνές. Τόσο δεμένοι και άνετοι πάνω στο σανίδι, οι Λαρισαίοι εκμεταλλευτήκαν στο έπακρο το χώρο που τους δόθηκε χαρίζοντάς μας μια εμφάνιση η οποία δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Ο επίλογος με το “Leatherhead” με τον frontman να φέρει τα ινδιάνικα φτερά άφησε τη μπάντα με ένα πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης και το κοινό με αρκετά scalp λιγότερα. Εξαιρετικοί σε όλα οι Leatherhead απέδειξαν πως το μέλλον τους ανήκει.
Leatherhead setlist:
From Beyond (intro)
Equinox
Dressed to Kill
Vampire’s Kiss
Tomahawk
Into the Werewolf’s Lair
Under Your Bed
When Death Is Near
House On the Left
The Awakening (intro)
Leatherhead
Γράφει ο Άγγελος Χόντζιας
Μετά το speed-άτο «σφυροκόπημα» και την εκρηκτική εμφάνιση των Λαρισαίων Leatherhead, ήταν η στιγμή που το μυσταγωγικό «σκοτάδι» των Yoth Iria, θα «τύλιγε» το Gagarin για την επόμενη σχεδόν μια ώρα. Μία μπάντα που μπορεί να μετρά μόλις έξι χρόνια ζωής, όμως φέρει περήφανα black metal εμπειρίες σχεδόν 40 χρόνων, υπό το “άγρυπνο” βλέμμα του Jim Mutilator, του mastermind της μπάντας, ο οποίος μεταξύ άλλων υπήρξε μέλος των θρυλικών Rotting Christ, όπως και των Varathron και Medieval Demon. Ο κόσμος είχε ήδη γεμίσει το venue, με την διοργανώτρια αρχή να ανακοινώνει ένα πανηγυρικό sold out στα social media, λίγο πριν ξεκινήσει η βραδιά.
Η αλήθεια είναι ότι έβλεπες στα μάτια των θεατών, την αγωνία και την προσμονή να απολαύσουν από κοντά, μια μπάντα που κατόρθωσε να τραβήξει τα «βλέμματα» τόσο από το “As The Flames Withers”, όσο και από το πιο πρόσφατο “Blazing Inferno”, με το «ιεροτελεστικό», μελωδικό black metal της. Τα φώτα έσβησαν, η «καταχνιά» απλώθηκε και οι μαύροι, μυστικιστικοί ήχοι των Αθηναίων, «ξεπήδησαν» από τα “υπόγεια” της κόλασης, με μία άσβεστη “δίψα” να κυριαρχήσουν στον “επάνω” κόσμο. Εκεί, που συνάντησαν ένα πλήθος έτοιμο να υπηρετήσει τις όποιες προσταγές τους και να μυηθεί στο σκοτάδι των Yoth Iria, γιορτάζοντας αν θέλετε τη «γέννηση» μιας νέας υπερδύναμης στην underground black metal σκηνή της χώρας μας.
Οι Αθηναίοι ήταν άριστα προβαρισμένοι, ήξεραν τι ήθελαν και πώς να το πάρουν, είχαν ευδιάκριτους ρόλους πάνω στην σκηνή και έναν ιδανικό frontman, που «όργωνε» κυριολεκτικά την αρένα, όποτε του κ@υλωνε. Ο ήχος ήταν εξαιρετικός από το εναρκτήριο “Under His Sway” μέχρι και το “The Great Hunter”, ενώ και οι ίδιοι φαίνεται να γούσταραν, κάνοντάς μας το χατίρι και παίζοντας το “Non Serviam”, σε μία αναμφίβολα συγκινητική και συνάμα συγκλονιστική στιγμή, ενώνοντας το ένδοξο black παρελθόν, με το γεμάτο «αισιοδοξία» μέλλον. «Βράχος» και ηγέτης ο Mutilator, «πολυβόλα» οι Naberius και Perlepe στις κιθάρες, απίθανος ο Stavrianidis στα τύμπανα, επιβλητικός και ακούραστος ο He πίσω από το μικρόφωνο, οι Yoth Iria απέδειξαν περίτρανα ότι αποτελούν το πιο hot όνομα στον black metal χώρο και ότι όσα έχουν καταφέρει, δεν είναι καθόλου τυχαία.
Υπήρχαν στιγμές που έβλεπες τους οπαδούς να χτυπιούνται αλύπητα στην αρένα, ενώ υπήρχαν και εκείνα τα διαστήματα, όπου η μυσταγωγική ατμόσφαιρα τους καθήλωνε και τους έκανε έρμαια στις «ορέξεις» των Αθηναίων blacksters. Από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς, ήταν σίγουρα η εκτέλεση του “Non Serviam”, όπως και τα “Under His Sway”, “Blazing Inferno”, “Hermetic Code”, “Yoth Iria”, “Our Father Rode Again His Ride” και “Sid Ed Djinn”, χωρίς ωστόσο να υστερούν στα υπόλοιπα, αλλά τι να κάνουμε, κάποια κομμάτια δείχνουν να σε «αγγίζουν» περισσότερο, όταν τα «γεύεσαι» ζωντανά. Απίστευτη εμφάνιση πραγματικά, από μια μπάντα που μοιάζει σε εξαιρετική κατάσταση, οδεύοντας στην κορυφή χωρίς να βιάζεται, αλλά με καλοδουλεμένα «βήματα» κάθε φορά. Άλλωστε οι χαρούμενες και γεμάτες ικανοποίηση φάτσες των παρευρισκόμενων στο τέλος του show, ήταν το επιστέγασμα της εκκωφαντικής εμφάνισης των Yoth Iria, μέχρι την επόμενη.
Yoth Iria setlist:
Under His Sway
Yoth Iria
But Fear Not
In The Tongue Of Birds
Hermetic Code
Blazing Inferno
We Call Upon The Elements
Our Father Rode Again His Ride
Mornings Of The One Thousand Golds
Non Serviam
Sid Ed Djinn
The Great Hunter
Γράφει ο Νίκος Κορέτσης
Έχουν περάσει 23 (!!!) ολόκληρα χρόνια από τότε που είδα για τελευταία φορά τους Destruction. ήταν 16 Φεβρουαρίου του 2002 όταν το Γερμανικό «πακέτο» Sodom, Kreator, Destruction «παρέλασε» πάνω από τα δύσμοιρα κορμιά μας. Οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται ίσως εκείνο το βράδυ. Ήμουν 22 γαμώτο και συνειδητοποίησα πως μαζί με εμάς μεγαλώνουν και οι «ήρωές» μας. Είναι γεγονός πως κάθε εμφάνιση των Γερμανών αποτελεί εγγύηση και στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αφήνει πίσω της «στάχτες και αποκαΐδια». Ο χώρος του Gagarin δε θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση με τους Γερμανούς να εμφανίζονται μπροστά σε ένα «λυσσασμένο» κοινό το οποίο εν τω μεταξύ είχε γεμίσει ασφυκτικά το χώρο. Λίγο πριν ξεκινήσουν ή λίγο αφότου ξεκίνησαν οι Destruction, διάβασα στα ΜΚΔ πως η συναυλία ήταν sold out κι έτσι εκτός από αυτούς που «κρέμονταν από το ταβάνι» (χρήση σχήματος υπερβολής) αρκετοί ήταν και αυτοί που τελικά έμειναν απ’ έξω. Η εισαγωγή και στο «καπάκι» το μπάσιμο του «αιώνιου» riff του “Curse the Gods” έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσει η «κλωτσοπατινάδα» μπροστά στη σκηνή. Χωρίς ανάσα “Invincible Force” για να δοθεί ο τόνος από τα δύο πρώτα κλασικά πλέον album των Destruction. Και ναι ο 58χρόνος Schmier μπορεί ακόμη να αποδώσει αυτές τις τσιρίδες που αγαπήσαμε, άσχετα αν την προηγούμενη ημέρα είχαν εμφανιστεί και στη Θεσσαλονίκη.
Χρονικό «άλμα» στο 2001 και στο album “The Antichrist” με τη συνειδητοποίηση πως το 2001 είναι πιο κοντά στο 1990 απ’ ότι στο 2025 (until we meet again). Τα μπρος – πίσω στη δισκογραφία των Γερμανών συνεχίστηκαν με αμείωτο ρυθμό καθώς τα “Mad Butcher”, “Life Without Sense” και “Release From Agony” παίρνουν σειρά στο «ξυλοφόρωμα» του κοινού το οποίο επιδίδονταν σε όλες τις αγαπημένες «αθλοπαιδιές» που λαμβάνουν χώρα σε ένα thrash live. Σε αυτό το σημείο βελτιώθηκε αισθητά και ο ήχος καθώς στην αρχή, τουλάχιστον από’ κει που στεκόμουν, άκουγα περισσότερο τα ντραμς με τα υπόλοιπα όργανα να ακούγονται κάπως πιο «πίσω». Who gives a fck anyway, αφού η μπάντα εμφανίζεται σαν μια «καλοζυγισμένη» γροθιά στη μούρη σε μια ηγεμονική και επαγγελματική εμφάνιση. Το δε κοινό απολάμβανε την κάθε στιγμή, ακόμη και στο “No Kings No Masters” από το επερχόμενο album “Birth of Malice” δείχνοντας πως γνώριζε ακόμη και τους στίχους. Το κλασικό πλέον encore (ναι, θέλουμε ακόμη encore) «ένωσε» κατά κάποιο τρόπο το timeline των Destruction από τις δεκαετίες ’80’s, ‘00’s και ‘20’s και άφησε ένα κατάμεστο Gagarin κάθιδρο να αναρωτιέται τι «τυφώνας» το «χτύπησε». Αγαπητοί metalheads νομίζω πως δεν έχουμε «ξεμπερδέψει» ακόμη με τον κύριο Schmier και την παρέα του.
Thrash ‘til death!!!
Destruction setlist:
Curse the Gods
Invincible Force
Nailed to the Cross
Mad Butcher
Life Without Sense
Release From Agony
Armageddonizer
Total Desaster
Guitar Solo – Eternal Ban
No Kings No Masters
Antichrist
Death Trap
Encore:
Diabolical
Bestial Invasion
Thrash ‘Til Death
