Ένα ακόμα γνώριμο, No Remorse Festival, «άνοιξε τις πόρτες του» για να υποδεχθεί όσους αγαπούν την rock και metal μουσική, σε ένα ακόμα διήμερο με tribute bands και αποδόσεως αγαπημένων συνθέσεων. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην γράψω «δυο….αράδες», έστω και αν αυτές καθυστέρησαν, κάπως, λόγω ασθένειας.
Το Soundcheck έχει και στο παρελθόν παρουσιάσει το ξεχωριστό αυτό φεστιβάλ, με μία συνέντευξη του διοργανωτή του και μουσικού, Γιώργου Διαμαντή και του τότε προέδρου του Harley Davidson Club Hellas, με έδρα το Περιστέρι, που παραδοσιακά το φιλοξενεί, Δήμου Αναπλιώτη. Επίσης, έτι περαιτέρω με κάλυψη της τότε εκδοχής του.
Ένας χώρος, το Harley Davidson Club Hellas, που εκτός ότι έχει φιλοξενήσει πολύ γνωστούς καλλιτέχνες, όπως τότε ο Marc Cross, είναι ένας απόλυτα ταιριαστός με τους ήχους που «στεγάζει», άρρηκτα συνδεδεμένους με την κουλτούρα πίσω από το διεθνώς αγαπητό, Αμερικανικό σύμβολο. Ο Γιώργος Διαμαντής που χρόνια εργάζεται σταθερά και μεθοδικά για αυτό το «ζεστό» event, έχει βρει σε αυτόν το χώρο το alter ego μιας εξαιρετικά σταθερής και αξιομνημόνευτης συνεργασίας, με επαγγελματική, “underground” «φύση».
Στην 14η εκδοχή του, ήταν η ώρα να διαβούμε το κατώφλι του πάντα φιλόξενου, όπως προανέφερα, Harley Davidson Club Hellas, στη γειτονιά αυτήν του Περιστερίου. Το περιβάλλον σε κερδίζει εξ αρχής με την ιδιαίτερα καλή κάβα, την αρκούντως ικανοποιητικά (επιεικώς, αν και δεν θα υπερβάλλαμε), σκηνή του, συγκρίσιμη με τα μόνιμα στέκια που φιλοξενούνται, live concerts. Αλλά και την εξαιρετικά φιλική υποδοχή των μελών, μη επαγγελματιών του είδους, που στεκόντουσαν και πρόσχαρα εξυπηρετούσαν τους θαμώνες, όντας πίσω από τις μπάρες, ενώ σε έκαναν εξαρχής να νιώθεις σαν το σπίτι σου, το δικό τους, στην πραγματικότητα, «δεύτερο σπίτι».
Βασικός «πόλος», που με οδήγησε στο συγκεκριμένο προορισμό εκείνο το βράδυ, ήταν η παρουσία των Black Dogz, tribute μπάντας στους Led Zeppelin, με λίγες μέχρι τώρα εμφανίσεις, αλλά με προεξέχοντα τον ιδιαίτερα γνωστό και ταλαντούχο τραγουδιστή, Billy Vass (Terra IncΩgnita, Vass/Katsionis). Δυστυχώς, λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων, η ανωτέρω επιθυμία δεν εκπληρώθηκε, όπως συνέβη και στην σχετικά πρόσφατη, πρώτη τέτοια τους.
Αρκέστηκα να τον δω να απολαμβάνει μαζί μας τις εμφανίσεις των έτερων δύο groups, ανάμεσα σε αυξημένο σε σχέση με την προηγούμενη παρουσία μου κοινό, άμεσα αντιληπτό με την είσοδο στο χώρο, και με την προσμονή να ανταμώσουμε σε κάποια από τις επόμενες εμφανίσεις τους.
Ο γνώμονας των άλλων δύο μπαντών που πλαισίωναν και συνέθεταν την πλήρη εικόνα της πρώτης βραδιάς του φεστιβάλ, ήταν ο φόρος τιμής σε άλλες δύο από τις σπουδαιότερες παρέες, στην ιστορία του «σκληρού» ήχου, των Metallica και των Iron Maiden.
Η στιγμή που κατέφτασα, εν τέλει, συνέπεσε με την άνοδο στη σκηνή, των 7 Sinz, των Τυνήσιων που έχουν αποφασίσει να παρουσιάζουν ζωντανά, κάποιες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της αγαπημένης μπάντας του υποφαινόμενου, των Metallica. Με την ανακοίνωση του φεστιβάλ και της λίστας των μπαντών, η αναζήτησή τους είχε δημιουργήσει θετικές προσδοκίες, συμφώνως του υλικού που είχαν δημοσιεύσει. Έχοντας δε και τον Ρένο Λιαλούτη, (The Silent Wedding, Adrenalin κ.α.) πίσω από τα τύμπανα, η προσμονή ήταν μεγαλύτερη.
Με την είσοδό τους να συνοδεύεται από την διαχρονική εισαγωγή και της «μαμάς» μπάντας, εμπνευσμένη από τον τεράστιο Enio Morricone, η αδρεναλίνη μου ανέβαινε σταδιακά, προς προσμονή ιδιαίτερα ευχάριστων και αγαπημένων ήχων και συνθέσεων, όπως παράλληλα γινόταν και με σεβαστό μέρος του κοινού, που φαινόταν ότι είχε έρθει ειδικά για αυτούς.
Τα “Fuel” και “Creeping Death” που είχαν επιλέξει ως εναρκτήρια, έδωσαν την απαραίτητη και τεράστια ώθηση, αν και όσοι ήταν μπροστά και έμοιαζαν με φανατικό κοινό τους, δεν χρειαζόντουσαν ιδιαίτερη πρόσκληση. Χωρίς ιδιαίτερες «φανφάρες», και με την επικοινωνία από τους Oussama Bannour (Vocals) και Louay Maaouii (Κιθάρα), να γίνεται στα Αγγλικά, εστίασαν σε ένα καλοστημένο, προβαρισμένο set, όπως αυτό έβγαινε και επί σκηνής, με «άπλωμα» σε αρκετά εκ των δισκογραφικών δημιουργημάτων των Metallica, με τη «μερίδα του λέοντος» να απολαμβάνουν το ομώνυμο, το “Reload” και το “Kill ’em All”.
Ο ήχος ήταν σύμμαχος, καθ’ όλη τη βραδιά γενικότερα, δείγμα και του τι έχει δημιουργηθεί στην παρεΐστικη γωνιά αυτής της παρέας μοτοσυκλετιστών.
Από τις ομορφότερες στιγμές της βραδιάς, υπήρξαν το medley, αποτελούμενο από τα “Orion”, “Of Wolf and Man” και “King Nothing”, αλλά και η εξαιρετικά «νευρώδης» απόδοση του “The Four Horsemen”, με τη σύμπραξη και καταλυτική συνεισφορά του Άγγελου, frontman μιας ακόμα «δικιάς μας» Metallica tribute μπάντας, των Adrenalin. Προσέθεσε στη συνολική εμφάνιση, δίνοντας μια διαφορετική νότα, επιστρέφοντας εκεί που ξεκίνησαν όλα. Και όλα μαζί, συνέθεσαν μία εντυπωσιακή εμφάνιση, που έμοιαζε να «γέμισε» τη συντριπτική πλειοψηφία των παρευρισκομένων, και η οποία υπήρξε αποκύημα της καλής προετοιμασίας και της αγάπης για τη μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη.
7 Sinz setlist:
Ecstasy of Gold (Intro)
Fuel
Creeping Death
Sad But True
The Memory Remains
Orion / Of Wolf and Man / King Nothing (medley)
The Four Horsemen
For Whom The Bell Tolls
Enter Sandman
Seek and Destroy
Μετά το πέρασμα από την παρακαταθήκη, διαφόρων περιόδων, της δισκογραφίας των Metallica, είχε έρθει η ώρα για τους έτερους σπουδαίους του ήχου, τους Iron Maiden. Οι Remaiden, αντίθετα με τους προκατόχους τους, μου ήταν γνώριμοι και μπορούσα να υποθέσω τι θα περιμένω για ακόμα μία φορά. Ήταν άλλωστε στο προηγούμενο φεστιβάλ “No Remorse” που είχα βρεθεί, όπου είχαν αποδώσει μία άκρως ικανοποιητική εμφάνιση.
Μπάντα που φαίνεται από τις πρώτες…..νότες, όσον αφορά στη «χημεία» και τον «αέρα» που διαθέτει και «εκπέμπει» στη σκηνή και τα μεταδίδει κάνοντας το κοινό κοινωνό και αρωγό μιας απολαυστικής ζωντανής μεταφοράς «ύμνων», των σπουδαίων Iron Maiden.
Αυτό έγινε ακόμα μία φορά λοιπόν, έστω και αν, κατά τι, ο κόσμος μειώθηκε, έχοντας κάποιοι έρθει αποκλειστικά για τους 7 Sinz. Ο frontman τους, Bill Collin, μπορεί να μην ήρθε αυτήν την φορά ανάμεσα στον κόσμο, βάζοντάς τους να τραγουδούν, υπήρξε όμως και πάλι αρκούντως επικοινωνιακός και με τις φωνητικές του δυνατότητες να μπορούν να προσεγγίζουν τα «υψίπεδα» που «επέβαλλε» ο «τεράστιος» Bruce Dickinson, σε κάποια από τα πολλά ανθεμικά κομμάτια της καριέρας των Βρετανών, αλλά και κάποια πιο….«παραμελημένα».
Ο Χρήστος Δερβεντζής και ο Χρήστος Νομικός, συνέθεσαν και συνθέτουν ένα «στιβαρό» και εντυπωσιακά «ακτινοβολόν» ενέργεια, rhythm section και οι Ιωάννης Τατσόγλου και Ιωάννης Φιλλιπούσης υπήρξαν επίσης αξιοπρεπέστατοι στα μέρη ιστορικών, απαιτητικών και σπουδαίων κιθαριστικών δημιουργιών, όντας συνολικά ιδιαίτερα δυναμικοί, ως μπάντα, όπως και την προηγούμενη φορά.
Κάλυψαν διάφορες περιόδους της δημιουργίας της παρέας του Steve Harris, που μετά και την πρόσφατη αποχώρηση του Nicko Mc Brain, ενδεχομένως εισέρχεται στις σελίδες ενός τελευταίου κεφαλαίου της λαμπρής, σπουδαίας και ανεκτίμητης για τους θαυμαστές τους, καριέρας, αφήνοντας πίσω παρακαταθήκη, που τέτοιες μπάντες παγκοσμίως θα συνεχίσουν να μεταφέρουν ως «πρωτότυπο». Μόνο το “Aces High” απουσίαζε από το προηγούμενό τους setlist, σε ένα εκτεταμένο νέο, που απότινε φόρο τιμής σε όλες τις περιόδους, μαζί και στην αρχική του πρόσφατα εκλιπόντα Paul DiAnno.
Συνολικά, συνέβαλαν μαζί και με τους προκατόχους τους {και (με λύπη που τους έχασα) είμαι σίγουρος και μαζί και με τους Black Dogz}, σε άλλη μία ξεχωριστή βραδιά στο πλαίσιο του εν λόγω φεστιβάλ, συνθέτοντας ένα δίδυμο, που αδιαμφισβήτητα αξίζει να απολαύσει κάποιος, αναζητώντας εμφανίσεις τους. Κι αν ο λόγος του γράφοντα δεν είναι αρκετή απόδειξη, συμπράττει στην υπεράσπιση αυτού, η απολαυστική βραδιά που φάνηκε να έχει και ο Ρένος Λιαλούτης, ο οποίος καταευχαριστήθηκε και το δεύτερο set, όντας (αν δεν απατώμαι) και ο ίδιος όπως και η μπάντα του, μέρος αυτής της γειτονιάς των Δυτικών Προαστίων, όπου εδράζεται το Harley Davidson Club Hellas.
Οι Remaiden είναι:
Bill Collin – Vocals
Ιωάννης Τατσόγλου – Κιθάρα
Ιωάννης Φιλλιπούσης – Κιθάρα
Χρήστος Δερβεντζής – Μπάσο
Χρήστος Νομικός – Τύμπανα
Remaiden setlist:
Where Eagles Dare
Flight of Icarus
2 Minutes to Midnight
Wrathchild
Prowler
The Trooper
Children of the Damned
Stranger in a Strange Land
Revelations
The Evil That Men Do
Powerslave
Fear of the Dark
The Prisoner
Wasted Years
Alexander the Great
Iron Maiden
Hallowed Be Thy Name
Γιώργο Διαμαντή, συγχαρητήρια, και σε όλους που συνέβαλαν, μουσικούς και οικοδεσπότες, για μία ακόμα φανταστική βραδιά….
Φωτογραφίες: Πάνος Κόκκολης (PkUgp)
