Όλα μου φαίνονται σαν σημάδια μια συγκινητικής συνέπειας με δαύτους. Ο τίτλος του δεύτερου δίσκου τους που τους καθιέρωσε στις συνειδήσεις των ακροατών σαν ένα από τα σημαντικότερα post rock σχήματα στον πλανήτη, 24 χρόνια αργότερα, μοιάζει σαν προτροπή στους ήρωες του νέου τους άλμπουμ:
“ υψώστε τις κοκκαλιάρικες γροθιές σας σαν κεραίες στον ουρανό”…
Όποιος έχει παρακολουθήσει ακόμα και επιδερμικά τις δυο φάσεις του σχήματος που ξεκίνησε τη διαδρομή του στο Montreal το 1994, (μεσολάβησε μια διακοπή από το 2003 ως το 2010), θα έχει διαπιστώσει μια αδιαπραγμάτευτη ευαισθησία απέναντι στον άνθρωπο που δυναστεύεται και κακοποιείται από κάθε είδους πανίσχυρο οικουμενικό λόμπι εκμετάλλευσης. Δηλωμένοι εχθροί του καπιταλισμού, με τον Efrim Menuck να αυτοπροσδιορίζεται σαν αναρχικός, οι Godspeed πάντα άφηναν τους κοινωνικούς τους αισθητήρες να έχουν τον πρώτο λόγο στη μουσική που θα έγραφαν. Η αντιπεριβαλλοντική οικονομική ανάπτυξη, οι σκόπιμοι πόλεμοι, οι εκβιαστικές καταστολές των φοιτητικών διαμαρτυριών, οι κακοποιήσεις των trans ανθρώπων βρέθηκαν συνεχώς στο περισκόπιο των θεμάτων τους και οι προβολές ανάλογων ανατριχιαστικών στιγμιότυπων ολοκληρώνουν το μεγαλείο των ζωντανών τους εμφανίσεων.
Φτάνουμε λοιπόν στο σημερινό όγδοο άλμπουμ τους και η προφανής μαύρη έμπνευση αποτυπώνεται εμφατικά στον τίτλο: “No Title as of 13 February 2024 28.340 Dead”. Η γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού με επίκεντρο τη Γάζα είναι ο σπόρος που μεταφράζεται σε έξι συγκλονιστικά στιγμιότυπα από την καρδιά του θανάτου. Η περιγραφική δεινότητα του γκρουπ είναι πια δεδομένη, αλλά αυτό που προσωπικά εκτιμώ αισθητά είναι η αποφυγή εκβιαστικών δραματικών κορυφώσεων, κάτι που χωρά άνετα στην κορνίζα της Γάζας. Αντίθετα, οι Godspeed καταφέρνουν να καταγράψουν ηχητικά σαν μια αμέτοχη πηγή ηχογράφησης, μια εξέλιξη ήχων και διαθέσεων που ακούγεται ωμή και ανεπηρέαστη σαν την πιθανότερη αλήθεια. Το “Broken Spires at Dead Kapital” που αποτελεί ενδεικτικά το συντομότερο τραγούδι, σκεπάζεται από μια δυσοίωνη, ζοφερή, αιωρούμενη απειλή μέσα σε μια ρεαλιστικά καταστροφική ηχητική ερημιά.
Ήχοι σειρήνων και βομβαρδισμών ανοίγουν το πανί της προβολής του ολέθρου στο “Babys in a Thundercloud” και η προοπτική του τραγουδιού υψώνεται συνεχώς με άγνωστες συνέπειες. Το βιολί της Sophie Trudeau διαβάλλει όμορφα τα τείχη της κιθάρας, τα στρώματα ήχων πυκνώνουν, η ένταση τρεμοπαίζει σε μια αναμονή που προειδοποιεί από το μέσο του τραγουδιού και ένα ριφ επέλασης με εμβατηριακά τύμπανα σπρώχνει στο φινάλε με μια αίσθηση που μοιάζει με έναν αμφίβολο ηρωισμό. Αν όμως ένιωσα κάποια στιγμή πιο βαριά την πίεση μιας δραματικής επιμονής, αυτό συνέβη στο “Raindrops Cast in Lead”, μετά το ρυθμικό, “ψύχραιμο” πρώτο μέρος του. Από τη στιγμή που ξεκινά η αγωνιώδης αφήγηση της Michele Fiedler Fuentes, το τραγούδι ραγίζει και παίρνει τον βρεγμένο δρόμο με τα έγχορδα και το πιάνο να ζωντανεύουν τη δυστυχία με μια σπάνια τραυματική ομορφιά. Μια επίμονη ρυθμική ένσταση που μοιάζει σαν να μην αρκεί ποτέ, φέρνει το τέλος.
Ακόμα και ο επιφυλακτικός ρομαντισμός τέτοιων καλλιτεχνών αποτελεί μεγάλη πολυτέλεια για να μην χωρέσει έστω σαν υπαινιγμός μια υποψία ελπίδας. Στο δίκαια μοιρασμένο σαν τον τίτλο του “Grey Rubble – Green Shoots”, η λυρική κατάπαυση του δεύτερου μέρους αφήνει τον ακροατή να ανασάνει με μια πιθανότητα συλλογικής αφύπνισης απέναντι σε ένα άλμπουμ που έχει τον χαρακτήρα της επείγουσας προειδοποίησης σε έναν κόσμο ακραία επικίνδυνο και αβέβαιο.
Απέναντι σε χαρακτηρισμούς όπως “πολιτικό” ή “στρατευμένο” άλμπουμ, υπάρχει μόνο η ειλικρίνεια μιας μουσικής που δεν υπολείπεται σε πυκνότητα θεμάτων και εξελίξεων, ακόμα και αν η βάση του ύφους τους είναι μια ευρύχωρη περιγραφικότητα. Ακόμα και μέσα από την πίεση της ανάγκης για επείγουσα έκφραση, οι Godspeed φρόντισαν να προστατέψουν την αξία της λεπτομέρειας και να ενισχύσουν τις οργανικές τους μαρτυρίες με δυνατές θεματικές ακολουθίες. Ταυτόχρονα, απέναντι σε ανθρώπους που θεωρούν πρωτεύουσα την ανάγκη να μοιραστούν τα ιδιωτικά τους εσώψυχα με το κοινό τους, έδωσαν ένα ηχηρό χαστούκι σε κάθε δειλό που επικαλείται “πολιτική ορθότητα” αντί για την ντροπιαστική αλήθεια της επιλεκτικής ευαισθησίας.
Είδος: Post Rock/Orchestral
Εταιρεία: Constellation
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 4 Οκτωβρίου 2024
