Ψάχνω με αγωνία τα κιτάπια μου να βεβαιωθώ πως δεν επαναλαμβάνομαι με καρμπόν, όταν αναλαμβάνω να ασχοληθώ με τις δουλειές των Αυστραλών Teramaze. Ποσοτικά, μια σειρά από ένδεκα άλμπουμ είναι ήδη μια τρομακτική ύλη για κάποιον που δεν έχει εξερευνήσει το έργο τους. Ποιοτικά, είμαι αναγκασμένος να ομολογήσω πως ο δαιμονιώδης Dean Wells πραγματικά με έχει υποτάξει στην τακτική του καρμπόν.
Επειδή όμως θεματικά υπάρχει μια σεβαστή προϊστορία, που συνδέει το νέο άλμπουμ με προηγούμενα, ας πάρουμε τα πάντα από την αρχή. Το “Eli” είναι άλλο ένα concept έργο που ολοκληρώνει την ιστορία του “Halo”, μετά τα δυο πρώτα μέρη της στα άλμπουμ “Her Halo” του 2015, και “Sorella Minore” του 2021. Συνοπτικά, η ιστορία έχει να κάνει με τον Eli, ένα επιζώντα ενός ναυαγίου, που καταλήγει να έχει ένα περιζήτητο νούμερο σε τσίρκο αλλά με ένα μεγάλο τίμημα. Όλη η διαδρομή κλείνει ουσιαστικά έναν αφηγηματικό κύκλο στον οποίο η αγάπη, ο θαυμασμός αλλά και η προδοσία αφήνουν τα ανεξίτηλα σημάδια τους.
Όσοι έχουν ήδη μυηθεί στον κόσμο των Αυστραλών γνωρίζουν από πρώτο χέρι πως αυτές οι αφηγηματικές ευκαιρίες των concept δίσκων είναι πραγματικά βούτυρο στο ψωμί του Wells. Όσο και αν η συγκεκριμένη φόρμουλα απόδοσης όλων όσων συμβαίνουν στις ιστορίες του έχουν σχεδόν παγιωθεί, και τα μέσα έκφρασης είναι πάνω κάτω αναμενόμενα, είναι πραγματικά καταπληκτική η ικανότητά του να γεννά συνεχώς υπέροχες συνθέσεις, με τόσο εθιστικές αλλά όχι απόλυτα προφανείς μελωδίες, αλλά και έναν πλούτο από πειθαρχημένες λεπτομέρειες.
Αν δεν γνωρίζετε λοιπόν τον ήχο και το σύμπαν των Teramaze, προετοιμαστείτε για μια από τις πιο ισορροπημένες συμπράξεις προοδευτικού rock/metal με άφθονα πολυτελή AOR στοιχεία, αλλά και classic rock θεμέλια σε πολλές περιπτώσεις. Αυτή η εκρηκτική συμμαχία άφθονης πολυτελούς μελωδίας και πηγαίου συναισθήματος που απλώνεται και ταξιδεύει με τις ρόδες μιας έξυπνα καλυμμένης τεχνικής σε απαιτητικά, πολυσύνθετα, πολύπλευρα και μεταβαλλόμενα τραγούδια, χαρακτηρίζει το αστείρευτο ταλέντο της μπάντας να σε ταξιδέψει σε κινηματογραφικές αισθήσεις με έναν τρόπο που έχει τη μουσική ψυχαγωγία στο τσεπάκι του. Δεν θα μου ήταν καθόλου δύσκολο να φανταστώ τον Wells να δουλεύει με απίθανη επιτυχία σαν συνθέτης εν δυνάμει singles για ερμηνευτές της μουσικής βιομηχανίας. Είναι τόσο ερωτική η σχέση που έχει με την πιασάρικη αλλά όχι φτηνή πλευρά της μουσικής, και αυτό το μοναδικό χάρισμα κρύβεται κάτω από τις απαιτητικές διαδρομές των τραγουδιών τους.
Στο “Eli” λοιπόν, όλα αυτά τα πολυαγαπημένα και συγκινητικά δολώματα που μας κάνουν κάθε φορά να υποκύπτουμε αμαχητί, επιστρέφουν ακόμα πιο φινιρισμένα, με μια συναισθηματική φροντίδα που μοιάζει σαν ένα στοίχημα ζωής για τον Wells. Ίσως γι’ αυτό επιστρατεύτηκε ξανά ο Nathan Peachey, ο οποίος πέρα από τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο μικρόφωνο του “Her Halo”, έχει συνδράμει συχνά σε τραγούδια της μπάντας, και εδώ συμμετέχει πιο ενεργά προσδίνοντας τα δικά του χρώματα μέσα στις περιπέτειες των συνθέσεων, δίπλα σε αυτά του Wells.
Αν και το θεωρώ υποτιμητικό για τα τόσο υψηλά δεδομένα των Teramaze να χρησιμοποιήσω αναγωγές, δεν θα αντισταθώ να επισημάνω πως όσοι έχουν εκτιμήσει τον περίτεχνο λυρισμό των Rush και των Marillion, και τον προτιμούν με μια επιπλέον ενίσχυση από τις συνήθεις επιταγές των Dream Theater και των Redemption, θα βρουν μια μόνιμη, πολύτιμη συντροφιά.
Και αν ο Wells φρόντισε να μας λυγίσει περισσότερο, γλιστρώντας προς το φινάλε, με τον μικρό κρατήρα του φορτισμένου “Hands Are Tied”, ή με το γοητευτικό σαξόφωνο του Hugo Lee που αφήνει τη νοσταλγική αίσθηση ενός περασμένου τηλεοπτικού score στο καταπληκτικό ομότιτλο τραγούδι, η παράδοση άνευ όρων έχει γίνει προ πολλού.
Με το καρμπόν να επιμένει ακόμα για τη χρηστικότητά του στη νέα τους απόπειρα, θα μείνω ξανά να αναρωτιέμαι γιατί αυτοί οι γητευτές συναισθημάτων και ώριμης τεχνικής δεν έχουν γίνει ακόμα τεράστιοι.
Είδος: Progressive Rock/Metal
Εταιρεία: Wells Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 24 Μάϊου 2024
