Η ημερολογιακή συγκυρία έφερε την έναρξη του πρώτου Sound Valley Festival (ουσιαστικά του διαδόχου του Rock Music Festival, που μας κράτησε συντροφιά για δέκα χρόνια), πάνω στην Παγκόσμια Ημέρα για τα Παιδιά του Δρόμου, σε μια από αυτές τις θεσπισμένες, αποσπασματικές ευαισθησίες. Στον μικρόκοσμο του περιβάλλοντα χώρου του Skyland όμως, υπήρχαν ήδη κάποια μεγαλύτερα παιδιά που βγήκαν στο δικό τους δρόμο για να απλώσουν από το σανίδι του τους δικούς τους ήχους.
Μια ευχάριστη μικρή ερευνητική αναμονή και η προσέλευση που άρχισε να πυκνώνει μας οδήγησαν γρήγορα στην έναρξης της πρώτης νύχτας: ήταν αυτή που ουσιαστικά με την πληθωρική της επιλογή σε ήχους και ιδιώματα χαρακτηρίζει το νέο πλαίσιο της απόπειρας του διοργανωτή Θωμά Βαλάση να απλώσει τα χρώματα του φεστιβάλ πέρα από τις καθιερωμένες επιλογές του σκληρού ήχου.
Είναι λίγο παράξενο αλλά μάλλον και αναπόφευκτο, κοιτάζοντας πια τη χτεσινή νύχτα από τη μικρή απόσταση των λίγων ωρών που μεσολάβησαν, να μοιάζει σαν ένα ταξίδι από μνήμες και εντυπώσεις σε τόσες μουσικές που γεννήθηκαν στο περιβόητο “Νησί” από τις αρχές των 80’s μέχρι και την αυγή του 21ου αιώνα. Και αν θα έπρεπε να επιλέξω την πρωτεύουσα αυτού του δελεαστικού ντοκιμαντέρ, θα διάλεγα σίγουρα το Bristol, για λόγους που θα αποκαλυφθούν στη συνέχεια.
Τον φακό της μνήμης άνοιξε λοιπόν πρώτα ο πολυπράγμων Gogi, ένας παραγωγός, dj αλλά και φωτογράφος από την πόλη της Λάρισας. Όπως κάθε εραστής της κονσόλας που σέβεται τον εαυτό του, παρατάχθηκε απέναντι από το κοινό με τη στρατηγική τοποθέτηση των samples του, ξεκλειδώνοντας μια σειρά από δικά του, στη συντριπτική πλειοψηφία, τραγούδια. Επικοινωνιακός και άνετος σκηνικά, αυτοσυστήθηκε και αμέσως μετά μας παρουσίασε τις συναγωνίστριές του, Sofia και Elianna. Οι δυο ερμηνεύτριες, πέρα από τα δικά τους φωνητικά καθήκοντα, είχαν την αποστολή να αντικαταστήσουν και την Aphrodite Gargalianou , η οποία δυστυχώς παρεμποδίστηκε από μια ίωση της τελευταίας στιγμής. Με μια μουσική βάση που χαρακτηριζόταν από μια trip hop, down tempo αισθητική, ο Gogi μας υποδέχτηκε ευγενικά με πιο μελαγχολικές διαθέσεις. Με τις φωνές της Sofia και Elianna να εναλλάσσονται αλλά και να συνεργάζονται, οι ηλεκτρονικοί καμβάδες του χρωματίστηκαν ιδανικά από μια ελεγχόμενη, ευγενική, ευπρόσδεκτη νοσταλγία μιας ατμοσφαιρικής soul προσέγγισης, απλώνοντας μια μοντέρνα noir αύρα στο Skyland. Σημαντική ένδειξη της πληθωρικής αναζήτησης στους ήχους του Gogi ήταν το τραγούδι “Expiry Date”, μια σύνθεση με τη συμμετοχή του Κώστα Τσιαβαλιά, του κιθαρίστα των Hidden in the Basement, όπως και η προσαρμογή του τραγουδιού “Λευκή Καταιγίδα” του Παύλου Παυλίδη. Με τους ρυθμούς να εντείνονται σταδιακά με τη ροή του setlist, ο Gogi μας προετοίμασε έξυπνα και όμορφα για τη συνέχεια, και ταυτόχρονα μας έκλεισε σθεναρά το μάτι να ρίξουμε μια παραπάνω αυτιά στη ντελικάτη δουλειά που κάνει. Η συνολική αισθητική των Sofia (την οποία είχα γνωρίσει σε πιο blues rock διαδρομές μέχρι χτες) και Elianna τύλιξε με σεβασμό και χάρη τη γενική διάθεση της εμφάνισής του, δικαιώνοντας τον Θωμά που τίμησε έναν φίλο.
Gogi setlist:
As I was a kid
Can you sleep at night?
Against the false all
Dreamtouch
On your mind
Not yet
You & Me
Live apart
Now!
Expiry date
Λευκή καταιγίδα (cover)
You & Me (Ohnokia Remix)
Untitled 1
Συνεχίζοντας λοιπόν τις στροφές σε όσα συνέβαιναν κάπου κάποτε και εξακολουθούν να εμπνέουν και να οδηγούν, μάλλον από τα περίχωρα του Bristol θα βρεθούμε εντελώς στη καρδιά του, αλιεύοντας αντηχήσεις μοναδικών μουσικών περιπετειών. Οι Θεσσαλονικείς Ta Toy Boy μπορούν να αποδοθούν σε μια ελεύθερη μετάφραση σαν “τα παιδία παίζει”, και έχουν αποκτήσει πια μια σεβαστή υπόληψη για ένα κοινό που έχει εμφανείς ευαισθησίες απέναντι σε dream pop, indie rock, brit pop και όλα τα γειτονικά χωράφια. Για να ολοκληρώσω την προθέρμανση με χρήσιμες αναγωγές, θα γράψω πως έχουν μοιραστεί τη σκηνή με τους New Order, Johnny Marr των The Smiths, Hooverphonic και άλλους. Έχοντας πια δυο άλμπουμ στο λογαριασμό τους, έχουν παγιώσει ένα ύφος που λοξοκοιτάζει με περίσσεια αγάπη και ευαισθησία στην εποχή της περίφημης Sarah Records στο μυθικό πια Bristol.
Ο τραγουδιστής Γιώργος Μπέγκας (Five Star Hotel, Liebe), που έχει αναλάβει και τα πλήκτρα, ο κιθαρίστας Ηλίας Σμήλιος, που συνδράμει και στα φωνητικά, και ο μπασίστας Γιάννης Λιανόπουλος, φαίνονται πραγματικά στο στοιχείο τους, κυκλωμένοι μέσα στον lo-fi pop κήπο τους. Πάνω σε χαρακτηριστικούς ρυθμούς που κυλάνε σε διαδρόμους από synths, έρχεται μια σειρά από νοσταλγικά, απολογητικά εν δυνάμει singles, από αυτά τα εσωτερικά, μυστικά αφηγήματα ημερολογίου, που τη μια στιγμή είναι τόσο αυστηρά προσωπικά και την άλλη τόσο ταυτόσημα με άλλους ανθρώπους, Πάνω στην όμορφη ρυθμική βάση, οι μελωδίες πατούν ευγενικά, έχοντας τον ήχο κάποιου που προτιμά να εκθέσει τις καθημερινές μικρές απογοητεύσεις του σε μια βόλτα στον ήλιο. Χωρίς ίχνος υποτίμησης της προσωπικής σφραγίδας, είναι μάλλον προϊόν ευστοχίας τους στην απόπειρα αναβίωσης μιας άλλης αίσθησης το πλήθος των εντυπώσεων που παρέλασε στη διάρκεια του setlist τους.
Μην έχοντας προλάβει καν να εντρυφήσω σε λεπτομέρειες γύρω από τη μπάντα, μια από τις πρώτες συνειρμικές προκλήσεις που ένιωσα άκουγε στο όνομα The Field Mice, για να ανακαλύψω πια κάποιες ώρες αργότερα, πως έχουν διασκευάσει το “Fabulous Friend”. Οι Ta Toy Boy σε όλη τη διάρκεια της απολαυστικής τους εμφάνισης μας κράτησαν στο μαγικό σημείο του χορού που βρίσκεται ανάμεσα στην ευδαιμονία ενός απαραίτητου μηδενισμού και στην αναστολή της σοβαρότητας. Ήταν πολύ συγκινητική η κουταλιά ρομαντικής μυστικοπάθειας των The Durutti Column, ήταν πολύ λυτρωτική η κινητική ώθηση της αντήχησης των New Order, όπως και όλα τα υπόλοιπα μαγικά που υπήρχαν ανάμεσα σε αυτά τα δυο όρια. Είμαι βέβαιος πως είδα πολύ περισσότερα χαμόγελα από όσα προσδοκούσα, και αυτό μόνο νίκη λέγεται.
Ta Toy Boy setlist:
Blue Blood
Fields of Summer
Sad Boys
Lost in the Light
Kiss with a Tear
Cheap Suits
If You Know How
Antony
Dark Fantasy
Spacebond
Sunday Afternoon
Beautiful in Furs
This Town
Τον ρόλο της κεφαλής της νύχτας ανέλαβαν οι Αθηναίοι Anima Triste, όχι και η ευκολότερη περίπτωση να στριμώξεις σε έναν γεωγραφικό προσδιορισμό, ακόμα και αν πρόκειται για μουσικό ντοκιμαντέρ. Γιατί, μπορεί αναμφισβήτητα η μερίδα του λέοντος στη συνολική εντύπωση της μπάντας να υπηρετείται ορθά από χαρακτηρισμούς όπως dark wave και post punk, και να μεταφερόμαστε κάπου στην αυγή των 80’s στην πληθωρική και ανθίζουσα ηχητικά Αλβιώνα, όμως στο ταμπλό των Triste οι ενδείξεις είναι πολλές.
Από την είσοδο στη σκηνή η αυθεντικότητα των πρωταγωνιστών δεν κρύβεται: εκρήγνυται από την πρώτη στιγμή σαν δήλωση ζωής: οι Anima Triste, σαν το τρίτο μέρος μιας κλιμακωτής τελετουργίας, έχουν έρθει να μας εκτροχιάσουν. Δέκα χρόνια και τρία άλμπουμ μετά τη δημιουργία τους, φαντάζουν απογοητευμένοι και οργισμένοι μαζί, και δεν έχεις τον παραμικρό λόγο να τους στερήσεις το δικαίωμα. Με βασικό τους εκφραστή τον “Sad Mad”, αυτή η ένταση που κοχλάζει μόνιμα σε διαφορετικές εντάσεις να βρίσκει τον ιδανικό της εκφραστή. Μέσα στη δική τους διάρκεια και χρονική μερίδα, κινήθηκαν ξεκάθαρα σταδιακά από το “sad” στο “mad”. Διπλανός πυλώνας ο Greg DiRt, με μια σειρά από επιλογές στους ήχους και τα θέματα που αποκάλυπταν μια ευρύτερη επιλογή δράσης από το παραδοσιακό post punk. Νομίζω πως η καρδιά των Anima Triste εδρεύει κάπου στην οικουμενική σπηλιά του ερέβους, ίσως για αυτό να έπιασα πολλές στιγμές τον εαυτό μου να ταυτίζει το αίσθημα, το ύφος, τον ήχο, τη διάθεση, ακόμα και την ερμηνεία του Sad Mad με κάποιες επιδράσεις που είναι μάλλον απίθανο να περιλαμβάνονται στα ακούσματα του γκρουπ, όπως για παράδειγμα οι Αυστριακοί εσωστρεφείς progsters Mayfair. Και όμως, ήταν αρκετές οι στιγμές που ένιωσα το μακρινό φάντασμα του αλλόκοτου “Die Flucht” να επιστρέφει με αυτή τη μοιρασμένη μάσκα θλίψης και παράνοιας. Δεν νομίζω να μπορώ να βρω ισχυρότερη ένδειξη της προσωπικής σφραγίδας των Triste από αυτή την σχεδόν απόκοσμη υποψία.
Η μπάντα έκλεισε την πρώτη της εμφάνιση στην πόλη αλλά και την πρώτη νύχτα του Sound Valley, ακουμπώντας την κεφαλή μιας πυραμίδας ηχητικής κορύφωσης που άφησε τον κόσμο να θέλει και άλλο. Με αυθεντικό, πρόδηλο πάθος, και μια παράσταση κοινού εξορκισμού, άνοιξε ένας λογαριασμός που θα έχει σίγουρα συνέχεια.
Anima Triste setlist:
Hades
Schizophrenia Solitude
Humanity
Believe in Nothing
Figure
Black Raven
Misery
Stars
U. T. G.
Dirt
UOY
Face in the Mask
Everything Tasteless
Alone
Roses
Helpless
1984
Φωτογραφίες: Δημήτρης Ζαμπός
Gogi Soundcloud
Ta Toy Boy Facebook
Anima Triste Facebook
Facebook Event
