Ο Martin Mendez μας συστήθηκε πρώτη φορά το μακρινό 1999 όταν ανέλαβε χρέη μπασίστα στους Opeth και αποτελεί σήμερα το μακροβιότερο μέλος τους, μετά τον Mikael Akerfeldt. Κουβαλώντας τις εμπειρίες μιας σπουδαίας θητείας με “βαριά ένσημα”, ο γεννημένος στην Ουρουγουάη Σουηδός μουσικός, μας παρουσιάζει σήμερα την τρίτη δουλειά του προσωπικού του side-project “White Stones”, με τίτλο “Memoria Viva”.
Με ξεκάθαρη επιλογή την χρήση της μητρικής του γλώσσας, κινείται στα δύσβατα μονοπάτια του Progressive Death Metal με στοιχεία από το λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο. Μαζί του συστρατεύονται από την Βαρκελώνη, οι Eloi Boucherie (Vocals), Joao Sassetti (Lead Guitar), Albert Marti (Rhythm Guitar) και Joan Carles Mari Tur (Drums).
Αν και οι συγκρίσεις με τους Opeth προκύπτουν αβίαστα, οι ομοιότητες δεν είναι τέτοιες ώστε να επισκιάζουν το project και αν ανιχνεύονται περιστασιακά, μάλλον αφορούν μια μόνο συγκεκριμένη περίοδο των Σουηδών. Άλλωστε τα στοιχεία που αναμειγνύονται στο “Memoria Viva” από μόνα τους οδηγούν σαφέστατα σε άλλους ατραπούς.
Η πρώτη αίσθηση που αποκομίζει κανείς από το ομώνυμο κομμάτι είναι μια μυστηριακή και ολίγον ανατριχιαστική διάθεση σε ένα αργό τέμπο με απόκοσμους βασανιστικούς θορύβους και ψιθύρους από άλλες διαστάσεις σαν απόσπασμα από ταινία τρόμου. Σε αυτήν τη βαριά ατμόσφαιρα, οι ζοφεροί ήχοι θα υποχωρήσουν για λίγα δευτερόλεπτα, ώστε να γίνει η αναγγελία του “Memoria Viva” με βραχνή χροιά και μια σύντομη ορχηστρική παρένθεση για να “σβήσει” σταδιακά με υπόκωφους καρδιακούς παλμούς.
Η “είσοδος” στον κόσμο που θέλουν να σε οδηγήσουν οι White Stones γίνεται ιδανικά και καταλήγει στο αντιπροσωπευτικό “Humanoides” που αποκαλύπτει τις εν γένει ορέξεις τους. Η “στοιχειωμένη” σκοτεινή αισθητική “παντρεύεται” με μελωδικές “ανατολίτικες” κιθάρες κι ένα δυναμικό βιρτουόζικο μπάσο, με growls που είναι άλλοτε αργόσυρτα σαν έρπουσα ομίχλη και άλλοτε περισσότερο εκφραστικά για να διαμορφωθεί συνολικά μια ξεκάθαρα progressive “εικόνα”, που ηχητικά θυμίζει περισσότερο σύγχρονες παραγωγές κι εμπνεύσεις Steven Wilson. Τα τύμπανα θα ενισχύσουν στο μέσο του 7λεπτου κομματιού την πιο heavy εκδοχή, με απανωτές εκρήξεις σε ένα “περιβάλλον” που έχει αλλεπάλληλες αλλαγές σε ύφος και κατευθύνσεις.
Το D-Generacion που έγινε single ακολουθεί πιο άμεσες διαδρομές με χαρακτηριστικές όμορφες μελωδίες, πάντα με μια ιδιαίτερη “ταυτότητα”, το περισσότερο mainstream κομμάτι του album που εξελίσσεται με χαρούμενες προθέσεις. Μια “σκοτεινή” παρέμβαση brutal φωνητικών στο μέσο περιπλέκει για λίγο τα συναισθήματα, αλλά γρήγορα επιστρέφει σε πιο αισιόδοξες αν και ολίγον αινιγματικές οπτικές.
Με το instrumental “Zamba de Orum” οι White Stones μας προσφέρουν αυτό που περιμένουμε σε ένα progressive project. Οι σαγηνευτικοί αρχικοί ήχοι με οδηγό ένα αριστουργηματικό jazz μπάσο, κλιμακώνονται σε ένα κρεσέντο με ποικιλία οργάνων με το φλάουτο να ξεχωρίζει κι έναν άκρατο πειραματισμό με ενδιαφέρουσες εναλλαγές να εκτυλίσσεται αριστοτεχνικά. Ίσως η πιο εμπνευσμένη και ταυτόχρονα “περίεργη“ μουσική σύνθεση, που καταφέρνει παρ΄ όλα αυτά να διατηρεί μια creepy αίσθηση που είναι παρούσα με συνέπεια.
Η οργή (“La Ira” ) επιστρέφει σύντομα, με μια μακάβρια ιστορία δαιμονικών οντοτήτων να εισβάλλουν στην καθημερινότητα, τα death μακρόσυρτα φωνητικά να πρωταγωνιστούν, με τις ποικιλόμορφες μαεστρικές εκτελέσεις να συνοδεύουν επιβλητικά. Οι κιθάρες συνεχίζουν τους στροβιλισμούς, συχνά σύντομα solo σπάνε το κυρίαρχο tempo, κοφτά κι επιθετικά riffs παρεμβαίνουν ανοίγοντας καινούριους δρόμους, με το δίδυμο μπάσου-τυμπάνων να στηρίζει αποφασιστικά κάθε πτυχή. To δίλεπτο Instrumental “Somos” ηρεμεί τα πνεύματα προσωρινά, βασισμένο σχεδόν αποκλειστικά στο μπάσο, για να ακολουθήσει το μακροσκελές “Grito al Silencio”. Και σε αυτό το επτάλεπτο άσμα οι White Stones συνεχίζουν να “μπερδεύουν” πότε με απαλά περάσματα, πότε με θυμωμένα ξεσπάσματα, πότε με αντισυμβατικές εμπνεύσεις.
Το “Vencedores Vencidos” που ακολουθεί θα αναδείξει λίγο gothic χαρακτήρα θα βάλει τα τύμπανα σε πρώτο πλάνο, οι μουσικές φόρμες θα γίνουν πιο συμβατικές και συμπαγείς και θα αποκαλύψουν ένα ακόμη διαφορετικό “πρόσωπο” σε ένα πολύπλευρο δημιούργημα. Κάπου εκεί θα γραφτεί και ο επίλογος με το τρίτο instrumental με τίτλο “Yemaya” (το ανώτερο πνεύμα του νερού και η μητέρα της ανθρωπότητας σύμφωνα με την δυτικοαφρικανική φυλή των Γιορούμπα) ένας μελαγχολικός αποχαιρετισμός με ήπια προσέγγιση που ολοκληρώνει ένα φιλόδοξο εγχείρημα.
Είναι δύσκολο να βάλεις ταμπέλα ή να κατηγοριοποιήσεις το “Memoria Viva” και να ορίσεις που ανήκει, αν και η ζυγαριά φαίνεται να κλείνει προς το progressive (χωρίς να ομοιάζει ξεκάθαρα με κάποια δουλειά του παρελθόντος) με πλείστα στοιχεία από jazz, latin και death metal (σχεδόν αποκλειστικά στα φωνητικά) να συμμετέχουν. Οι όποιες ένοχες εξαρτήσεις από τις παραδοσιακές Progressive Death Metal “σταθερές”, έχουν ελαχιστοποιηθεί. Οι White Stones αψηφούν τα στερεότυπα του παρελθόντος, ακροβατούν δοκιμάζοντας “αλλότροπες συνταγές” με διαφορετικά “υλικά” και κινούνται τολμηρά στα αχαρτογράφητα νερά του “προοδευτικού” ήχου διευρύνοντας τους ορίζοντές του.
Είδος: Progressive Death Metal
Δισκογραφική Εταιρεία: Reigning Phoenix Music
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 28 Ιουνίου 2024
Γιώργος Καπετανόπουλος
