Οι Velvet Underground, αν και δεν είχαν μακρύ βίο, άφησαν το όνομά τους με έντονα εικονοκλαστικά γράμματα στην παγκόσμια μουσική σκηνή, το συγκρότημα σχηματίστηκε το 1964 στη Νέα Υόρκη από τους Lou Reed, John Cale, Sterling Morrison και Angus MacLise, ο τελευταίος αποχώρησε γρήγορα, μόλις μετά την πρώτη τους συναυλία, την θέση του πήρε η Maureen Tucker και ο χρόνος κύλησε όσο ψυχεδελικά ήθελε να προχωρήσει το συγκρότημα.
Η γνωριμία του συγκροτήματος με τον Andy Warhol και την Art Pop τους έσπρωξε στην γνωριμία τους με την Γερμανίδα τραγουδίστρια Nico (κατα κόσμον Christa Päffgen).
Το συγκρότημα μετακομίζει στο Factory του Andy Warhol και ο ίδιος γίνεται ο μάνατζερ του συγκροτήματος.
Το 1966 ηχογραφούν το πρώτο τους άλμπουμ “The Velvet Underground & Nico”, οι Velvet Underground, και η Nico, είχαν την βοήθεια του Andy Warhol και του Paul Morrissey.
Τραγούδια όπως το “Femme Fatale”, το “All Tomorrow’s Parties” και το “Sunday Morning” άφησαν το στίγμα τους στην μουσική. Το άλμπουμ είναι ένα μειγμα Art – Experimental – Psychedelic rock, η ηχογράφηση είναι αρκετά μεστή με το συγκρότημα να δοκιμάζει αυτά που είχε δείξει στις μέχρι τώρα συναυλίες τους, η φωνή της Nico, επίσης βοηθάει στα μουσικά χρώματα που υπάρχουν στο background.
Στιχουργικά το συγκρότημα έπιασε το κοινό κάπως απροετοίμαστο, και αυτό γινόταν διότι μιλούσε για την κατάχρηση ναρκωτικών, την πορνεία, την σεξουαλική παρέκκλιση και τον σαδομαζοχισμό. Χαρακτηριστικοί είναι οι στίχοι των τραγουδιών “Venus in furs” και “Heroin”, το πρώτο αντλεί τους στίχους τους από το ομώνυμο βιβλιο του 19ου αιώνα, ενώ το δεύτερο μιλάει για ένα χρήστη και την εμπειρία που έχει με αυτήν.
Οι περισσότεροι στίχοι γράφτηκαν από τον Lou Reed, ενώ το μεγαλύτερο μουσικό μέρος από τον John Cale.
Το εξώφυλλο με την μπανάνα, ήταν ιδέα του Andy Warhol και θεωρείται ένα από τα κλασικότερα εξώφυλλα.
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1967, το άλμπουμ, δεν πήγε εμπορικά καλά, αλλά, με την διάρκεια του χρόνου έγινε κλασικό.
Tracklist: Sunday Morning/I’m Waiting for the Man/Femme Fatale/Venus in Furs/Run Run run/All Tomorrow’s Parties/Heroin/There She Goes Again/I’ll Be Your Mirror/The Black Angel’s Death Song/European Son
Το 1968, κυκλοφορούν το δεύτερο τους άλμπουμ “White Light/White Heat”, οι δρόμοι του συγκροτήματος με την Nico και τον Andy Warhol χωρίσανε, τότε το συγκρότημα αποφάσισε να δημιουργήσει κάτι διαφορετικό από το προηγούμενο, καταρχήν, ηχογραφήθηκε σε μόλις δύο ημέρες χωρίς να τους ενδιαφέρει αν ο ήχος ήταν “καθαρός” και ευκολοάκουστος.
Στιχουργικά το συγκρότημα δεν παρέκλεινε σε σχέση με το προηγούμενο τους δημιούργημα, συνεχίζουν να υπάρχουν αναφορές στα ναρκωτικά, τον σαδομαζοχισμό, αλλά, προστέθηκαν νέες ιδέες, βγαλμένες από τα βιβλία των Marquis de Sade και Charles Baudelaire, oι λοβοτομές, οι εγχειρήσεις αλλαγής φύλου και οι τραβεστί.
Χαρακτηριστικό είναι το ομώνυμο που μιλάει καθαρά για την χρήση των ναρκωτικών και το “Sister Ray” που είναι ένα 17λεπτο τζαμάρισμα και οι στίχοι μας οδηγούνε σε διάφορες σεξουαλικές ακολασίες.
Μουσικά τώρα, το συγκρότημα, μας παρουσιάζει ουσιαστικά ένα ατελείωτο τζαμάρισμα, όπως προανέφερα, το άλμπουμ ηχογραφήθηκε σε μόλις δυο ημέρες, για αρχή, η “γλυκιά’ φωνή της Nico δεν υπάρχει, η art pop του Andy Warhol, επίσης και αυτή έχει αφαιρεθεί, οι Reed-Cale-Morrison-Tucker μπήκαν στο στούντιο και δοκιμάσανε μια νέα διαφορετική μέθοδο από την προηγούμενη, ένα ατελείωτο πάρτι με διάφορα μουσικά ηχοχρώματα και ατελείωτους πειραματισμούς, μπορεί να ξεκινάνε δυναμικά με το ομώνυμο τραγούδι, αλλά, η συνέχειά του είναι μια αφήγηση με την κιθάρα και τα ντραμς να μας χαρίζουν μακρόσυρτα σόλο με το μπάσο να καλύπτει τα κενά.
Τα “Lady Godiva’s Operation” και “Here She Comes Now”, κατεβάζουν ταχύτητες και μας μας προετοιμάζουν για το μεγάλο φινάλε, το “I Heard Her Call My Name” μας δείχνει τον δρόμο για ένα Ρωμαϊκό όργιο με την “Sister Ray” να παρτάρει με μουσικές -ατέλειωτες- ρυθμικές επιλογές από το συγκρότημα, με την φωνή του Lou Reed να κατευθύνει τα υπόλοιπα μέλη σε ένα χαώδες, αλλά, όμορφο ταξίδι.
Το “White Light/White Heat” ένα έργο τέχνης που αν ήταν πίνακας θα κοσμούσε το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.
Tracklist: White Light/White Heat/The Gift/Lady Godiva’s Operation/Here She Comes Now/I Heard Her Call My Name/Sister Ray
Τον 1969, κυκλοφόρησαν το ομώνυμο τρίτο τους άλμπουμ, ο John Cale αποχώρησε από το συγκρότημα λόγω διαφωνιών που είχε με τον Lou Reed και ακολούθησε σόλο καριέρα.
Το ομώνυμο άλμπουμ, πήρε και αυτό διαφορετική τροπή από τα δυο προηγούμενα, την θέση του Cale πήρε ο Doug Yule.
Μουσικά το άλμπουμ δεν έχει καμία σχέση με τα δυο προηγούμενα στιχουργικά και μουσικά, τα θορυβώδεις τζαμαρίσματα αντικαταστάθηκαν με πιο γλυκές μελωδίες, ενώ οι στίχοι έγιναν πιο λυρικοί. Το μόνο τραγούδι που θυμίζει τον προκάτοχό του είναι το “The Murder Mystery”.
Στιχουργικά το συγκρότημα μιλάει για τις σχέσεις, την αγάπη και την θρησκεία.
Το εναρκτήριο “Candy Says” μιλάει για την “σταρ” του Andy Warhol, Candy Darling, το “Pale Blue Eyes” υπήρχε στα αρχεία του Reed από το 1965, είχε ηχογραφήσει ένα demo με τον John Cale, αλλά, το συγκρότημα το χρησιμοποίησε στο άλμπουμ αυτό, το τραγούδι είναι ένα από τα ποιο όμορφα ερωτικά τραγούδια, το “Jesus” είναι ένα θρησκευτικό τραγούδι με τους στίχους να αφήνουν ένα πιο ανοιχτό μήνυμα που ουσιαστικά ζητούν από τον Θεάνθρωπο να τους λυτρώσει μέσα από ένα χαρμόσυνο κήρυγμα.
Στο μουσικό μέρος, οι τρυφερές μελωδίες έχουν αντικαταστήσει τα μεγάλα σε διάρκεια πειραματικά τραγούδια εκτός από το “The Murder Mystery” που είναι και η μοναδική σύνθεση που έχει γράψει η τετράδα μαζί. Το άλμπουμ κλείνει με το “After Hours”, ένα τραγούδι που στα φωνητικά είναι η Maureen Tucker, το τραγούδι, όπως και η πλειοψηφία στο άλμπουμ αυτό γράφτηκαν από τον Lou Reed, αλλά, ο ίδιος προτίμησε να κάνει τα φωνητικά η Tucker θεωρώντας ποιο ταιριαστή την φωνή της από την δική του. Σίγουρα το τραγούδι είναι το κατάλληλο κλείσιμο για το άλμπουμ.
…’Cause if you close the door
I’d never have to see the day again
I’d never have to see the day again, once more
I’d never have to see the day again…
Tracklist: Candy says/What Goes On/Some Kinda Love/Pale blue Eyes/Jesus/Beginning to See the Light/I’m Set Free/That’s the Story of My Life/The Murder Mystery/After Hours
Τον επόμενο χρόνο, κυκλοφόρησε το “Loaded”, για ακόμη μια φορά, οι Velvet Underground, μας παρουσιάζουν μια διαφορετική μουσική παλέτα, το τέταρτο πόνημα της τετράδας, αποτέλεσε και το πιο εμπορικό τους, τραγούδια όπως το “Who Loves the Sun”, “Sweet Jane”, “Rock & Roll” και “Oh! Sweet Nuthin’” ανέβασαν το συγκρότημα και μας χαρίζουν από όμορφες μπαλάντες, μέχρι και πιο ροκ διαχρονικά τραγούδια.
Όλα τα τραγούδια είχαν την υπογραφή του Lou Reed, αλλά η συνεισφορά του Doug Yule είναι έντονη μιας και απουσιάζει ο αυτοσχεδιασμός και τα μεγάλα τζαμαρίσματα.
Στιχουργικά και μουσικά, το άλμπουμ είναι αρκετά “γυαλισμένο” για τα δεδομένα του συγκροτήματος, αυτό εν μέρει έγινε, διότι υπήρχε η πίεση από την δισκογραφική τους εταιρία -Atlantic Records- να παρουσιάσουν κάτι πιο εμπορικό και ραδιοφωνικό. Ο ίδιος ο Reed, είχε σχολιάσει αρνητικά ότι “για πολλούς είναι ο αγαπημένος Velvet Underground, χωρίς να είναι Velvet Underground”.
Από εκεί και πέρα, το “New Age” είναι όμορφο τραγούδι αγάπης, το “Sweet Jane” με τον υπέροχο ποιητικό στίχο “You know, those were different times/Oh, all the poets, they studied rules of verse/Αnd those ladies, they rolled their eyes”, ενώ το “Rock and Roll” να αφηγείται την ιστορία της μικρής Jenny που έπαιζε με το ραδιόφωνο μέχρι να ακούσει τον αγαπημένο της σταθμό “Jenny said when she was just five years old/There was nothing happening at all/Every time she puts on a radio/There was a nothin’ goin’ down at all, not at all/Then one fine mornin’ she puts on a New York station”. Στο “Who love the Sun?” που κλείνει με τα “Ba-ba-ba-ba/Who loves the sun?/Ba-ba-ba-ba/Who loves the sun?” μουσικά σημεία που μένουν στο μυαλό σου φίλε μου, το άλμπουμ κλείνει με το εξαιρετικό “Oh! Sweet Nuthin’”, το τραγούδι μιλάει για τέσσερις απόκληρους της ζωής, οι στίχοι περνάνε από την μια ζωή στην άλλη με την μουσική να ντύνει τις ζωές τους τόσο αρμονικά.
…She ain’t got nothin’ at all
She ain’t got nothin’ at all, sweet nothin’
Ain’t got nothin’ at all, sweet, sweet nothin’
She ain’t got nothin’ at all…
Tracklist: Who Loves the Sun/Sweet Jane/Rock & Roll/Cool It Down/New Age/Head Held High/Lonesome Cowboy Bill/I Found a Reason/Train Round the Bend/Oh! Sweet Nuthin’
Πριν κυκλοφορήσει το άλμπουμ, δυο μήνες νωρίτερα, τον Αύγουστο του ’70, ο Lou Reed αποχώρησε και ουσιαστικά έστειλε το συγκρότημα στην χειμερία νάρκη.
Όμως, το 1973, με τον Doug Yule μοναδικό μέλος από το προηγούμενο line-up και τον Ian Paice από τους Deep Purple στα drums ως guest, κυκλόφορησε το άλμπουμ “Squeeze”.
Το άλμπουμ έλαβε αρνητικές κριτικές, μουσικά ακουμπάει το “Loaded”, αλλά, η σύγκριση με το προηγούμενο βουλιάζει το “Squeeze” στιχουργικά και μουσικά.
To άλμπουμ αν δεν είχε κυκλοφορήσει κάτω από το όνομα των Velvet Underground, ίσως δεν είχε κριθεί τόσο αρνητικά από κριτικούς και κοινό, άλλες εποχές όμως…
Προσωπικά, τα “Little Jack”, “Mean Old Man” και “She’ll Make You Cry” δεν είναι τόσο κακά, αλλά, σίγουρα το πειραμάτικο “Crash” θα μπορούσε να είχε μείνει εκτός.
Tracklist: Little Jack/Crash/Caroline/Mean Old Man/Dopey Joe/Wordless/She’ll Make You Cry/Friends/Send No Letter/Jack & Jane/Louise
Το 1993, οι Lou Reed, John Cale, Sterling Morrison και Maureen Tucker, επανασυνδέθηκαν για να περιοδεύσουν στην Ευρώπη, η περιοδεία αυτή αποτυπώθηκε στο ζωντανό άλμπουμ «Live MCMXCII». Οι ηχογραφήσεις είναι από το διήμερο 15–17 Ιουνίου στο παλαιό καμπαρέ Olympia του Παρισιού.
Κάποιος μπορεί να βρει δυο συλλογές με outtakes, την “VU” που κυκλοφόρησε το 1985 και την “Another View” που κυκλοφόρησε το 1986.
Τραγούδια όπως το “I Can’t Stand It”, “Lisa Says”, “Temptation Inside Your Heart””I’m Sticking with You”, “We’re Gonna Have a Real Good Time Together” και “Ride Into the Sun” είναι απλά υπέροχα και σίγουρα είχαν μια θέση σε κάποιο άλμπουμ.
Οι Velvet Underground, δεν γνωρίσαν την μεγάλη επιτυχία, όμως στο πέρασμα του χρόνου η μουσική τους αγαπήθηκε από ένα μεγάλο κοινό σε παγκόσμιο επίπεδο.
