Η χρονιά αργοπεθαίνει (έμφαση στο “αργό”) και ο απολογισμός μου όσον αφορά στα συναυλιακά δρώμενα, ήταν αρκετά φτωχός, μια που η πανδημία μάλλον με επηρέασε περισσότερο από όσο θα περίμενα ποτέ. Δεν παραπονιέμαι όμως, καλλιτέχνες που ήθελα πολύ να δω φέτος τους είδα και τους ευχαριστήθηκα.
Οι The Temple από τη Θεσσαλονίκη κυκλοφόρησαν στην εκπνοή του έτους το δεύτερό τους album, “Of Solitude Triumphant”, για το οποίο δηλώνω σε κάθε ευκαιρία που βρίσκω πως είναι το καλύτερο, το πιο αγαπημένο μου doom metal album για το 2022 (περισσότερα ΕΔΩ) και η ανακοίνωση πως θα κατέβουν στα μέρη μου για να το παρουσιάσουν ζωντανά, ήταν ταυτόχρονα η ιδανική πρόταση για να κλείσω συναυλιακά το έτος.
Έτσι λοιπόν, το καλοκαιρινό Σαββατόβραδο της 17ης Δεκεμβρίου, κατηφόρισα στο γνώριμο και πάντα φιλόξενο Death Disco, venue που δεν φημίζεται για τα μεταλλικά live shows, αλλά για κάποιο λόγο μου φάνταζε ιδανικό για αυτή την εμφάνιση/παρουσίαση (παρόλο που δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου την πιθανότητα να έπαιζαν στο Temple, ώστε να διαβάζαμε παντού το “Temple” στο τετράγωνο).
Κόσμος είχε ήδη μαζευτεί έξω από το venue από νωρίς και μετά από μια καθυστέρηση των 20 λεπτών περίπου από την αρχική doors open ώρα, μπήκαμε άνετα στο χώρο, τσεκάραμε το merch bench βεβαίως βεβαίως, που είχε πλούσιο υλικό τόσο από τους The Temple όσο και από τους Acid Mammoth και βολευτήκαμε κοντά στο stage για να απολαύσουμε τις δύο μπάντες.
Γύρω στις 21.30, οι Acid Mammoth εμφανίστηκαν στην σκηνή. Η αλήθεια είναι πως δε γνώριζα την μπάντα και τον ήχο της μέχρι αυτό το live. Όταν ξεκίνησαν τα βαριά και ασήκωτα riffs με το “Jack The Riffer” που άνοιξε την αυλαία, συνειδητοποίησα γιατί δεν είχαν διασταυρωθεί οι δρόμοι μας αυτά τα χρόνια που είναι ενεργοί: ο μαστουρωμένος, ‘70s-driven, OzzySabbathικός ήχος είναι μακριά από τα γούστα μου και τις προτιμήσεις μου, σε σχέση με τον δικό μου ορισμό για το doom metal. Πέραν τούτου, οι Αθηναίοι έπαιξαν πάρα πολύ καλά, ο ήχος αποδώθηκε σωστά στο venue και στην μια ώρα που είχαν στη διάθεσή τους, έπαιξαν δύο νέα τραγούδια για πρώτη φορά, ήταν επικοινωνιακοί, είχαν χιούμορ, ξηγήθηκαν βαριά και Iommiκά και ξεσήκωσαν μεγάλο μέρος του κόσμου, που δεν σταμάτησε το αργόοο headbanging κατά την διάρκεια του set και τα χειροκροτήματα στο τέλος του. Αν είσαι fan του stoner doom ήχου και δεν έχεις τσεκάρει ακόμα, να το κάνεις οπωσδήποτε.
Acid Mammoth setlist:
Jack The Riffer
New Song #1
Tusks Of Doom
Berserker
New Song #2
Tree Of Woe
Caravan
Them!
They Live
Γύρω στις 22.30, οι The Temple ανέβασαν τα μανουάλια τους επί σκηνής (ορίστε κύριοι Batushka, έτσι στήνονται μανουάλια σε χρόνο dt, όχι αναμονή μισής ώρας για να τα ανάψετε και να αρχίσει η “Λειτουργία”, μάθετε μπαλίτσα από τα παιδιά μας) και πήραν τις θέσεις τους, καθώς η εισαγωγή “Με Το Λύχνο Του Άστρου” (από το “Άξιον Εστί” του Μίκη Θεοδωράκη, που ανοίγει το “Of Solitude Triumphant”) ξεχυνόταν από τα ηχεία σαν γλυκό νάμα, μεθυστική και μαγευτική, σετάροντας την ατμόσφαιρα της επόμενης ώρας.
Οι Θεσσαλονικείς έκαναν πραγματικότητα αυτό που υποσχέθηκαν στην περιγραφή του event, παρουσιάζοντας σχεδόν non-stop το νέο τους αριστούργημα στην ολότητά του. Λιτοί και απέριττοι on stage, ουδέτερα μαυροντυμένοι και όσο στατικοί έπρεπε, έπραξαν όπως αρμόζει στον ήχο τους και ακριβώς όπως είπε ο Father Alex στο μικρόφωνο: “Είμαστε οι The Temple από την Θεσσαλονίκη και παίζουμε doom metal”.
Σαφώς και υπήρξαν αμήχανες στιγμές, άγχος και μικρά λάθη κατά τη διάρκεια του set και η ηχοληψία δεν βοήθησε (ειδικά εκεί που βρισκόμουν δεν μπορούσα να ακούσω τα φωνητικά), όμως τα θετικά ήταν περισσότερα: το εκτόπισμα του “Of Solitude…” είναι μεγάλο και το να ακούς το concept και τις μελωδίες του ζωντανά, διατηρεί την μαγεία. Το album είναι λίγων ημερών και οι εμφανίσεις της μπάντας ελάχιστες, οπότε τέτοιες στιγμές δικαιολογούνται απόλυτα και δεν καταφέρνουν να σε πετάξουν έξω από την κατανυκτική ατμόσφαιρα που εμπεριέχει η μουσική τους.
Εγώ προσωπικά απόλαυσα τόσο το set, που ο χρόνος κύλησε κρασάκι (κόκκινο, σαν το φωτισμό του stage). Κατάφερα να απομονωθώ από τον υπόλοιπο κόσμο, που επίσης φάνηκε να απολαμβάνει την εμπειρία και να χαθώ στον κόσμο του “Of Solitude Triumphant”, σχεδόν με την ίδια ευκολία που μου συμβαίνει όταν πατάω “play” στο album στο σπίτι. Και σίγουρα, θέλω να δω ξανά τους The Temple ζωντανά, αφού είμαι σίγουρος πως οι καλύτερες εμφανίσεις έρχονται, από μια μπάντα που αν συνεχίσει έτσι, θα είναι το μέλλον του αγνού, πένθιμου, ορθόδοξου μεταλλικού doom.
The Temple setlist:
Me To Lichno Tou Astrou
The Foundations
Reborn In Virtue
Profound Loss
A White Flame For The Fear Of Death
Premonitions Of The Final Hour
The Lord Of Light
Φωτογραφίες: Σπύρος Χονδρογιάννης – Δώρα Μυστικού
